Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν και πώς σε θένε..... ΨΕΜΑΤΑ ΛΕΝΕ.

Το θέμα όμως δεν είναι τι θα σου πουν αυτοί, αλλά τι θα πεις εσύ.

Γιατί, η συνείδηση και η αντίσταση στις αδικίες πρέπει να είναι πάνω από το φόβο, πάνω από ένα εχθρικό αντιδημοκρατικό καθεστώς.

Δεν με ενδιαφέρουν τα λόγια που θα σου πω να είναι ωραία - αρεστά, αλλά την ουσία της πραγματικής κατάστασης και ας σε στεναχωρήσω και ας σε θίξω.

Τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα καταπατούνται.
Τα δικαιώματα του Λαού στην σημερινή εποχή -αλλά και ανέκαθεν- καταπατούνται, παραβιάζονται και μάλιστα κατάφωρα.

Η παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι πια έντονη και ωμή. 

Άθλια διαβίωση των Λαών, Φτώχεια, Ανεργία, απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, άθλιο σύστημα υγείας, Τρομοκρατία.
Πόλεμοι με χιλιάδες θύματα, γενοκτονίες, διώξεις, βασανιστήρια για πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις. 

Σεξουαλική κακοποίηση γυναικών και παιδιών, υποχώρηση της κοινωνικής πολιτικής, παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τα ισχυρά κράτη, καταπάτηση πολιτικών ελευθεριών καθώς και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και έκφρασης πολιτικών πεποιθήσεων. 

Παράνομες συλλήψεις, άδικες διώξεις, φυλακίσεις πολιτών εξαιτίας πολιτικών τους φρονημάτων, φυλετικές διακρίσεις και καταπάτηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, υποτίμηση της γυναίκας και εκμετάλλευση του παιδιού. 

Ρατσισμός (φυλετικός και κοινωνικός), παραβίαση προσωπικών δεδομένων, παρακολούθηση της επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών, παραβίαση οικογενειακού-πανεπιστημιακού ασύλου, δυσφήμιση, λασπολογία και κιτρινισμός, Λογοκρισία και στέρηση της ελευθερίας του Τύπου και των άλλων μέσων ενημέρωσης, συστηματική παραπληροφόρηση και έντεχνοι μηχανισμοί προπαγάνδας, που ευνοούν τη χειραγώγηση του κόσμου. 

Έλεγχος των ΜΜΕ για διοχέτευση της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Έλλειψη σεβασμού στη φύση και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, αλλοίωση οικιστικού περιβάλλοντος, ανυπαρξία αξιοκρατίας, ισοπολιτείας, ίσων ευκαιριών σε μόρφωση, περίθαλψη, ασφάλιση.  

Η επικράτηση της κερδοσκοπίας στο πλαίσιο μιας παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας, όπου κυριαρχούν οι νόμοι της αγοράς, η αυθαιρεσία και η αλόγιστη εκμετάλλευση της φύσης και του ανθρώπου. 

Σε  μια τόσο ανταγωνιστική πραγματικότητα κυριαρχεί η ατομικιστή συμπεριφορά και προτάσσεται αυτή σε βάρος του κοινού καλού.

Όταν το σύνολο κακοπερνά αυτό το κοινό κακό θα φθάσει στη πόρτα του καθενός.

Ίσως έχουμε φτάσει σε κοινωνικό και ατομικό αδιέξοδο.

Ίσως το κοινωνικό και ατομικό αδιέξοδο, η φθορά της καθημερινότητας, η αναζήτηση μιας διεξόδου προσπαθούν να βρουν το δικό τους δρόμο προς την ανθρώπινη ευτυχία, ίσως  αναζητούν τις δικές τους λέξεις να εκφραστούν σε αντίθεση με τις σύγχρονες τάσεις της απογοήτευσης να σπάσει ο κλοιός που σφίγγει γύρω με μια προσωπική εξέγερση και που πρέπει να οδηγήσει σε συλλογικό αγώνα γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να προκύψει μια κοινωνία πέρα από το ιδιοτελές  ατομικό  συμφέρον.

ΑΛΛΑ....

Η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων περνά τη ζωή της μοχθώντας προς όφελος και κέρδος της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία(αστική τάξη)και η οποία χρησιμοποιεί όταν χρειασθεί τη βία για να συντηρήσει την υπόσταση και την εξουσία της. 

Όταν λοιπόν ο κάθε άνθρωπος που φοβάται να σηκώσει το κεφάλι του είναι συμμέτοχος στην τραγωδία υποδούλωσης του Λαού.
Αντί να πει "Φτάνει πια το σκύψιμο", νομίζει πως όσο καλύτερος σκλάβος θα είναι, έτσι θα γλυτώσει.

Ντροπή.
Όλοι αυτοί βγάζουν στην εξουσία αυτούς που δήθεν ενδιαφέρονται για μας, αυτούς με το γεμάτο στομάχι και την ευλύγιστη μέση και την αντιλαϊκή πολιτική που σου μειώνουν τον μισθό, σου μειώνουν τα δικαιώματα, σου μειώνουν την ζωή σου.

Είναι πάντα όλοι οι ίδιοι που εξειδικεύουν και εφαρμόζουν τις πολιτικές αυτές.

Και ύστερα στους δρόμους (οι λίγοι) στους καναπέδες (οι πολλοί).

Όταν ο κάθε άνθρωπος εκτιμάει κάτι περισσότερο από την ελευθερία, θα χάσει την ελευθερία του.

Κανείς δε θα σου περάσει αλυσίδες αν πρώτα

εσύ δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα.

Και κανείς δεν θα ανέβει στην πλάτη σου αν πρώτα εσύ δεν σκύψεις. 

Οπότε μην ψάχνεις να είσαι ελεύθερος από κάτι, 

αλλά ελεύθερος για να κάνεις κάτι. 

Κι 'αν κάτι τρέφεται από εσένα μην το αφήνεις να 

χορτάσει, απαλλάξου από αυτό όσο πιο σύντομα μπορείς.

Ας σκεφθούμε το φοιτητικό σύνθημα του Μάη του '68: "Ας είμαστε ρεαλιστές, Ας απαιτήσουμε το αδύνατο".

Ας σταματήσουμε λοιπόν αυτό το παιχνίδι και την υποκρισία των εκπροσώπων της εξουσίας εις βάρος μας κι ας προσπαθήσουμε για να ελπίζουμε κάνοντας σημαία τους αγώνες μας για μία Επαναστατική Ανατροπή.

Την επανάσταση δεν την διαπραγματεύεσαι. Την κάνεις !!! 

Οι άνθρωποι όμως δεν δημιουργούν βέβαια την ιστορία έτσι όπως τους υπαγορεύει η φαντασία τους, όπως τους κατέβει.

Μέχρι τώρα, οι άνθρωποι κατασκευάζουν διαρκώς στα μυαλά τους σφαλερές αντιλήψεις για τον εαυτό τους, για το τι είναι και το τι πρέπει να είναι. Έχουν ρυθμίσει τις σχέσεις τους σύμφωνα με τις ιδέες τους για το θεό, για το φυσιολογικό άνθρωπο κτλ. 

Αυτοί, οι δημιουργοί, έχουν σκύψει το κεφάλι μπροστά στις δημιουργίες τους. 

Θα πρέπει με κάθε μέσον που διαθέτουμε να προσπαθήσουμε να τους ελευθερώσουμε από τις χίμαιρες, τις ιδέες, τα δόγματα, όντα φανταστικά που κάτω από το ζυγό τους οι άνθρωποι φθίνουν.

Κάθε καινούργια γενιά βρίσκει ορισμένες συνθήκες που υπήρχαν κιόλας έτοιμες τη στιγμή που η γενιά αυτή γεννήθηκε, δηλαδή, οι υλικοί όροι της ζωής τους, τόσο αυτοί που τους βρήκαν να υπάρχουν, όσοι και εκείνοι που θα δημιουργήσουν με τη δική τους δραστηριότητα.

Και οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν αξία μόνο στο βαθμό που τα καταφέρνουν να καταλάβουν σωστά αυτές τις συνθήκες, να καταλάβουν πως πρέπει να τις αλλάξουν.

Αν δεν καταλάβουν σωστά αυτές τις συνθήκες και θέλουν να τις αλλάξουν έτσι όπως τους υπαγορεύει η φαντασία τους τότε αυτοί οι άνθρωποι μετατρέπονται σε Δον Κιχώτες.

Έτσι λοιπόν ακριβώς σύμφωνα με τον Μαρξ και Ένγκελς, δεν πρέπει καθόλου να αντιπαραθέτουμε τους ανθρώπους στις συνθήκες.

Ακριβώς οι άνθρωποι είναι εκείνοι που δημιουργούν την ιστορία, αλλά μόνο στο βαθμό που καταλαβαίνουν σωστά τις συνθήκες που βρήκαν έτοιμες και μόνο στο βαθμό που καταλαβαίνουν πως πρέπει να αλλάξουν αυτές τις συνθήκες. 

ο ιστορικός υλισμός υποστηρίζει ότι η ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος καθορίζεται από τη μεταβολή της οικονομικής κατάστασης ενός λαού ή μιας εποχής.

Επομένως, όπως το περιγράφουν πολύ αναλυτικά ο Μαρξ και Ένγκελς, η παραγωγή ιδεών αντιλήψεων, συνείδησης, συνδέεται στην αρχή άμεσα και στενά με την υλική δραστηριότητα και την υλική επικοινωνία των ανθρώπων, είναι η γλώσσα της πραγματικής ζωής. 

Η αντίληψη, η σκέψη η πνευματική επικοινωνία των ανθρώπων εμφανίζονται σ’ αυτό ακόμα το στάδιο σαν άμεση απόρροια της υλικής τους συμπεριφοράς. 

Το ίδιο ισχύει και για την πνευματική παραγωγή, όπως εκφράζεται στη γλώσσα της πολιτικής, των νόμων, της ηθικής, της θρησκείας, της μεταφυσικής, κτλ. ενός λαού. 

Οι άνθρωποι είναι αυτοί που παράγουν τις αντιλήψεις, τις ιδέες τους κτλ. αλλά οι πραγματικά δραστήριοι άνθρωποι, έτσι όπως καθορίζονται από μια ορισμένη ανάπτυξη των παραγωγικών τους δυνάμεων και της επικοινωνίας που αντιστοιχεί σε αυτές μέχρι τις πιο πλατιές μορφές της. 

Η συνείδηση δε μπορεί να είναι ποτέ οτιδήποτε άλλο από συνειδητή ύπαρξη, και η ύπαρξη των ανθρώπων είναι η πραγματική διαδικασία της ζωής τους. 

Αν σε κάθε ιδεολογία οι άνθρωποι και οι περιστάσεις τους παρουσιάζονται το πάνω-κάτω, όπως σ’ ένα σκοτεινό θάλαμο, το φαινόμενο πηγάζει ακριβώς από την ιστορική διαδικασία της ζωής τους, όπως ακριβώς η αντίστροφή των αντικειμένων πάνω στον αμφιβληστροειδή πηγάζει από την άμεση φυσική διαδικασία της ζωής τους.

Αυτό σημαίνει ότι δεν ξεκινάμε από το τι λένε, φαντάζονται, αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, ούτε από τους ανθρώπους έτσι όπως οι άλλοι τους περιγράφουν, τους σκέφτονται, τους φαντάζονται τους αντιλαμβάνονται για φτάσουμε ύστερα στους ανθρώπους με σάρκα και οστά. 

Ξεκινάμε απ’ τους πραγματικούς δραστήριους ανθρώπους, και πάνω στη βάση της πραγματικής διαδικασίας της ζωής τους δείχνουμε την ανάπτυξη των ιδεολογικών αντανακλάσεων και απηχήσεων αυτής της διαδικασίας της ζωής. 

Τα φαντάσματα που σχηματίζονται στο ανθρώπινο μυαλό αποτελούν επίσης, αναγκαστικά, εξιδανικεύσεις της υλικής διαδικασίας της ζωής τους, που μπορεί να επαληθευτεί εμπειρικά και συνδέεται με τις υλικές προϋποθέσεις. 

Έτσι, η ηθική, η θρησκεία, η μεταφυσική, όλη η άλλη ιδεολογία και οι αντίστοιχες μορφές συνείδησης, δε διατηρούν την όψη της αυτονομίας. 

Δεν έχουν ούτε ιστορία, ούτε εξέλιξη, αλλά οι άνθρωποι αναπτύσσοντας την υλική τους παραγωγή και την υλική τους επικοινωνία, αλλάζουν, παράλληλα και την πραγματική τους ύπαρξη, καθώς και τη σκέψη τους, τα προϊόντα της σκέψης τους.

Δεν καθορίζει η συνείδηση τη ζωή, αλλά η ζωή καθορίζει τη συνείδηση.

Η συνείδηση και η αντίσταση στις αδικίες είναι πάνω από το φόβο, πάνω από ένα εχθρικό αντιδημοκρατικό καθεστώς.

Λοιπόν ένα τραγούδι θα σου στείλω κι εάν δεν το καταλάβεις, ε τότε δεν μπορώ να σου ευχηθώ να περπατήσεις στους υπερήφανους δρόμους της αξιοπρέπειας κάνοντας την ελπίδα ορόσημο των Αγώνων της Λευτεριάς, και ακόμα δεν μπορώ να πω για σένα πως είσαι από εκείνους που σκέφτονται, που νοιώθουν, που ακόμα μπορούν και δακρύζουν, που ακόμα παλεύουν για το πιο όμορφο ιδανικό στην ζωή, την αξιοπρέπεια να είναι άνθρωποι και να ζουν χωρίς δυνάστες Λεύτεροι.

Θαρώ πως οι παρακάτω στοίχοι είναι και σήμερα τόσο επίκαιροι.

Κλείσε την πόρτα σε κάθε είδους εκπροσώπους της αστικής εξουσίας, αλλά και σε κάτι παραφραστές του Μαρξισμού, φαφλατάδες, σοφίζοντες ξουραφάδες, τους παρωχημένους, τους παροπλισμένους, τους κάποτε, και τους δήθεν επαναστάτες, τους αδόλεσχους (ακατάσχετη λογοδιάρροια) που παρουσιάζονται ως λόγιοι, και κομπάζουν με αλαζονεία και χυδαιότητα ως δήθεν κάτοχοι κάποιας δικής τους σοφίας (έξω από την ιστορία και τη ζωή), τους αυτοαποκαλούμενους σοφίζοντες ή και σοφιστές που κομπορρημονούν ως δήθεν κάτοχοι κάποιας απρόσιτης σοφίας.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή,

έχεις κατάστημα κάπου στη γη. Πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά πολλά λεφτά, πολλά λεφτά.

Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά σταυροκοπιέσαι στην Παναγιά.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή, έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί, μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη TV, τρως τροφή πνευματική.

Μακριά απ' το Κόμμα μην βρεις μπελά, "Πατρίς, θρησκεία και φαμελιά".

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή, τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη χιλιάδες άνθρωποι χωρίς ψωμί, μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.

Ο γιος σου μοναχά να 'ναι καλά ν' αφήσεις τ' όνομα και τον παρά.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή, σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί. Τη νιότη ξόδεψες και την ορμή για τη δραχμή, για το πετσί.

Δίπλα σου τ' όνειρο, η ζωή και το φως μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.

Ξέρεις πως δώσανε, κυρ Παντελή, άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή να γίνει τ' όνειρο φέτα ψωμί να φας κι εσύ, κυρ Παντελή;

Κι εσύ τι έδωσες, κυρ Παντελή; Πες μας τι έκανες σ' αυτή τη γη. Πες μας τι άφησες κληρονομιά που να εμπνέει τη νέα γενιά.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή, έντρομε, άβουλε, συ φασουλή, βρώμισες τ' όνειρο και την ψυχή, άδειο πετσί χωρίς πνοή.

Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά, θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή σκουλήκι άχρηστο σ' αυτή τη γη.