Δραπετσώνα - με αφορμή το τραγούδι σε στοίχους Τάσου Λειβαδίτη, μουσική Μίκη Θεοδωράκη και το βιβλίο με το ομώνυμο CD "Το κορίτσι του τεκέ... Οδοιπορικό Δραπετσώνα"..

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός, κάθε καρφί του πέτρα και λυγμός.... 

Το τραγούδι ύμνος του Τάσου Λειβαδίτη και του Μίκη Θεοδωράκη στην προσφυγιά της Δραπετσώνας.

Στα τέλη του 1922, χιλιάδες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν σε αυτοσχέδια παραπήγματα στην έρημη, μέχρι τότε, δυτική ακτή του λιμανιού του Πειραιά. Ένας νέος συνοικισμός αναδύθηκε, πέρα από τα όρια του μέχρι τότε οικισμένου χώρου, η Δραπετσώνα. Εκεί ήταν ο πολυδαίδαλος κόσμος των εργατών και των προσφύγων, των παραπηγμάτων και των βιομηχανικών μονάδων. Παρακολουθώντας κανείς τη διαδρομή των κατοίκων του συνοικισμού από το 1922 έως το 1967, οι αόρατοι άνθρωποι της προσφυγικής και εργατικής εμπειρίας μετασχηματίζονται σε πρωταγωνιστές της ιστορίας. Μια ιστορία που συντίθεται από τους μεγάλους κοινωνικούς και οικονομικούς μετασχηματισμούς, τις καθημερινές αποφάσεις και τις επιλογές των γηγενών και των προσφύγων, που δημιούργησαν έναν ξεχωριστό κόσμο στην άκρη του κόσμου.

ΣΤΑΛΙΝ - ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΟΙΡΟΛΟΪ - ΜΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΡΕΝΤΗ

Ένα ελληνικό μοιρολόι (το έγραψε ο Δήμος Ρεντής) με τίτλο - Πέντε του Μάρτη δέκα παραδέκα - αφιερωμένο στον Στάλιν.

Λίγο άγνωστο για μας σήμερα και από όσο μπορώ να ξέρω δεν έχει μελοποιηθεί.

Το μοιρολόι όμως αυτό υπήρχε στο αναγνωστικό της έκτης τάξης δημοτικού των πολιτικών προσφύγων στη Ρουμανία, σελίδα 125, του έτους 1954

Μερικές σκέψεις με λίγα λόγια.

Το ενδιαφέρον για όλα τα θέματα, ζητήματα, γεγονότα, που συμβαίνουν γύρω μας και που καθορίζουν τη ζωή μας, είναι προσωπικό ζήτημα του καθενός.

Ο τρόπος όμως που επιλέγει κάποιος να αναλύσει, να ερμηνεύσει και να επεξεργαστεί τελικά την πραγματικότητα της ζωής, ορίζει και την υφή επί της ουσίας του υλικού κόσμου.

Τα ερωτήματα στριφογυρίζουν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά και μέσα σ' αυτά και ζητούν απαντήσεις.

Οι απαντήσεις δεν είναι απλές, είναι σύνθετες και εξαρτώνται από το εάν και κατά πόσο καταλαβαίνει κανείς την αλήθεια, την ερμηνεύει σωστά, υλιστικά και αγωνίζεται για την ανάδειξή της. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει παρακάτω στη ζωή όχι μόνο σαν άνθρωπος αλλά και σαν συλλογικότητα.