Αριστερές σκέψεις - Αριστερό blog για αριστερές σκέψεις και γνώμες - Για επικοινωνία : loukassagias@gmail.com

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2022

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ. Σαν σήμερα (15 Ιούνη του 1945) ο θάνατος του. (Μια μικρή μου αφιέρωση σ' έναν μεγάλο ηγέτη της πάλης του Λαού για Λευτεριά και Λαοκρατία).

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ - Η ΜΝΗΜΗ.

Αποτέλεσμα εικόνας για φωτογραφιες αρη βελουχιωτη

Πόσος πόνος, πόση απογοήτευση.
Τόσο λίγα απ’ αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν συνέβησαν .
Ποιος φταίει ας κρίνει ο καθένας μόνος του.

Και ο ΑΡΗΣ είχε μια καρδιά που θα μπορούσε να είχε κρατήσει ολόκληρο το όνειρο ζωντανό αλλά.... 
Και στο τέλος, έπρεπε να προδοθεί τόσο αυτός όσο και ολόκληρος ο αγώνας του Ελληνικού Λαού που ξεκίνησε από τις συμφωνίες του Λιβάνου και της καζέρτας και ολοκληρώθηκε με τη συμφωνία της Βάρκιζας το 1945 . 
Είχε την όψη ενός ανθρώπου που είχε πιει όλο το ποτήρι της ζωής και βρήκε την προδοσία στον πάτο του.
Άρης Βελουχιώτης: Έζησε και πέθανε ως επαναστάτης.

Η αντίστροφη μέτρηση για τον Άρη Βελουχιώτη, η πορεία του δηλαδή προς τον θάνατο, ουσιαστικά αρχίζει από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας στην οποία ήταν κάθετα αντίθετος.Ο Άρης βέβαια υπέγραψε τη διαταγή για τη διάλυση του ΕΛΑΣ.
Για το γεγονός αυτό μας πληροφορεί ο στρατηγός του ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράφης:
"Όταν ετοιμάστηκε η διαταγή, κάλεσα τον Αρη να την υπογράψουμε, αλλά αρνήθηκε λέγοντας πως δεν ήταν ανάγκη να υπογράψει και αυτός και πως έφθανε η δική μου υπογραφή.
Γνωρίζοντας ότι ήταν κατά της εφαρμογής της συμφωνίας και ότι θα παρουσιαζόταν πως αυτός είχε τη σωστή γνώμη και γραμμή, του δήλωσα κατηγορηματικά ότι αν δεν υπέγραφε, τότε κι εγώ δεν θα υπέγραφα.
Του ζήτησα δε να αποταθεί στο κόμμα που ανήκε και να ζητήσει τις αποφάσεις του. Την ίδια μέρα ο Άρης μου ανακοίνωσε ότι θα υπέγραφε τη διαταγή.
Έτσι εκδώσαμε τη διαταγή που καθόριζε την έναρξη της αποστράτευσης στις 15 του Φλεβάρη."
(Στέφανος Σαράφης : Μετά τη Βάρκιζα - εκδόσεις ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ - σελ. 15- 19.)

Μετά την παράδοση των όπλων το ξεκίνημα του νέου αγώνα από τον Άρη Βελουχιώτη και τους Αντάρτες του και η κλιμάκωση του αγώνα, που φτάνει ως το έσχατο όριο συνεχίζεται, απέναντί τους έχουν το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού και εξακολουθούν και πολεμούν έχοντας μπροστά τους κατατσακισμένο το όραμα τους !!! 

Αγωνίζονται όμως με τέτοια σιγουριά, που τη μεταδίδουν και στον ήλιο !!! 

Το χαμόγελό τους γίνεται μικρό χελιδόνι που το μεταφέρει παντού !!! 

Ο θάνατός τους αποτελεί βεβαίωση πως η ζωή τραβάει τον ανηφορικό της δρόμο.

Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος, αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια.

Μια ημέρα αργότερα, στις 16 Ιουνίου, οι εθνοφύλακες θα βρουν τη σορό του.
Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι τον έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ.
 

Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον.
Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 15 του Ιούνη 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου.
Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη 16 του Ιούνη 1945 κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί.

Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του.
Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ.
O Άρης αποχώρησε μόνος του.
Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης πεθαίνει.
O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του.

Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας.
O Άρης τον ρώτησε με νόημα: Θυμάσαι το τέλος του;
Ναι, απάντησε ο λοχαγός.
Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα. Eμένα όμως απάντησε ο Άρης δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο. Κι αυτό έκανε.
Αποτέλεσμα εικόνας για φωτογραφιες αρη βελουχιωτη
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά πέφτουν ντουφέκια ανάργια ο Άρης κάνει πόλεμο μ' αντάρτες παλικάρια !!!
Τον βλέπω και σήμερα να ιππεύει ένα μαύρο άλογο στα βουνά της Ρούμελης τον Άρη το ίνδαλμα της ζωής, τον αρχηγό, τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη.
Τον βλέπω ακόμα να ιππεύει ένα μαύρο άλογο στα βουνά της Μεσούντας, εκεί που βρήκε τραγικό τέλος αυτοκτονώντας για τα ιδανικά ενός ολόκληρου Λαού.
...Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα χωρίς λάθη προδοσίας ...
Κανένας τους δεν πέθανε, ζουν στη μνήμη και στις καρδιές μας σαν μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη !!!
Ο Άρης Βελουχιώτης είχε δηλώσει από τότε που πρωτοξεκίνησε το αντάρτικο:
"Δε θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας, αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι’ αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος".

"Άντρας σαν τον Άρη Βελουχιώτη είναι ζήτημα αν γεννιέται ένας κάθε εκατό χρόνια".
" Ήταν γεννημένος για αρχηγός ".
Η αντίληψη του, η διορατικότητα του, και η γρήγορη σύλληψη σχεδίου δράσεως και αντιπερισπασμού, ήταν φαινόμενα που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι ηγήτορες καριέρας στρατιωτικοί και πολιτικοί.
" Ήταν η πολεμική μεγαλοφυΐα του ΕΛΑΣ ".
Αυτός επέβαλε τη σιδηρά πειθαρχία στα τμήματα του ΕΛΑΣ .
" Ήταν πανταχού παρών ".
Ενέπνεε τον θαυμασμό και τον φόβο, μετέδιδε εμπιστοσύνη και αισιοδοξία στους αντάρτες του και απογοήτευση στους άλλους.

Μετά από δώδεκα χρόνια πάντως, το 1962 ο ίδιος ο Ζαχαριάδης (στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα) έχει πει:
" Ο Άρης ήταν ένας άξιος καπετάνιος. Λαϊκός αγωνιστής.
Ήταν και έμεινε θρύλος. Άξιος αρχηγός του ΕΛΑΣ. Ένα ατίθασο και λογικό παλικάρι. Ήταν ο νέος Καραϊσκάκης με την πιο πλατιά έννοια σε πανελλαδική κλίμακα. Τον θυσίασα μπροστά στο τοίχος της τότε Κ.Ε. του ΚΚΕ. Έχω βαρειά την ευθύνη γι’ αυτό κι έχω ένα ασήκωτο βάρος στη συνείδησή μου. Έπρεπε να του μηνύσω να μπει στην Αλβανία και θα ήταν αργότερα ο φυσικός αρχηγός του ΔΣΕ ".

Κατά την διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, ο Θανάσης Κλάρας, επιστρατεύεται και υπηρετεί ως απλός στρατιώτης στην 10η πυροβολαρχία Αντιαεροπορικού Πυροβολικού, υπό τον τότε λοχαγό Σταμάτιο Πάρδο.
Όταν τα Γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ελλάδα, συνιστά στους συναδέλφους του φαντάρους, να μην παραδώσουν τον οπλισμό τους, αλλά να τον κρύψουν για να μπορέσουν στη συνέχεια να αντισταθούν στον κατακτητή.
Στις 16 Αυγούστου του 1941 ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ).
Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) δημιουργήθηκε λίγο αργότερα, στις 27 Σεπτεμβρίου 1941.
Στο μεταξύ είχαν ξεκινήσει από το ΚΚΕ οι διεργασίες δημιουργίας στρατιωτικών καθοδηγητικών πυρήνων.
Ο Θανάσης Κλάρας, που από την Καισαριανή αρχίζει να μιλά στον κόσμο για ένοπλη αντίσταση και σίγουρη νίκη, πιέζει την ηγεσία του ΚΚΕ να του δώσει το ελεύθερο να πάρει τα βουνά .
Με τα πολλά τα καταφέρνει.
Τον Νοέμβρη του 1941, ο Κλάρας ανέλαβε αποστολή από την ΚΕ του ΚΚΕ να πάει στη Ρούμελη για να εξετάσει τις δυνατότητες αναπτύξεως του αντάρτικου κινήματος.
Επέστρεψε τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και υπέβαλε σχετική έκθεση στο ΚΚΕ, η οποία και εγκρίθηκε.
Τον Γενάρη του 1942, βγήκε οριστικά στο βουνό και αρχίζει τη συγκρότηση ανταρτοομάδων.
Στις αρχές Ιούνη του 1942 ο Άρης Βελουχιώτης κάνει την πρώτη του αντιστασιακή εμφάνιση στη Δομνίστα της Ευρυτανίας με μία ομάδα από εννιά συντρόφους του. [Δείτε στο τέλος του κειμένου (*)] 
Αυτή ήταν η δύναμη του ΕΛΑΣ, όταν πρωτοξεκίνησε.
Ο ίδιος ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε με το όνομα
" Άρης Βελουχιώτης ".
Τρία χρόνια αργότερα ο ΕΛΑΣ αριθμούσε 50 χιλιάδες ενεργούς και εφεδρικούς μαχητές.
Από κει και μετά, το όνομά του αντήχησε σ’ ολόκληρη την Ελλάδα κι έγινε θρύλος. Η φήμη του εδραιώθηκε μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου την νύχτα 25-26 Νοέμβρη 1942.
Τον Φλεβάρη του 1943 ο Βελουχιώτης κατέβηκε στην Αθήνα και ενημέρωσε την ηγεσία του ΚΚΕ σε θέματα που αφορούσαν την ανάπτυξη του απελευθερωτικού κινήματος και του αντάρτικου.
Στις 10 Μάρτη 1943 στάλθηκε και πάλι ως καπετάνιος πλέον του πενταμελούς Αρχηγείου Ρούμελης, στις περιοχές της λεγόμενης από το ΚΚΕ "Ελεύθερης Ελλάδας", ήτοι των περιοχών που ήταν κάτω από τον έλεγχο του ΕΛΑΣ.
Οι αντικειμενικά αυξανόμενες ανάγκες συντονισμού του ραγδαία αναπτυσσόμενου αντάρτικου, οδήγησαν τον Μάη του 1943 στην συγκρότηση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.
Έτσι, όταν συγκροτήθηκε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ στις 2 Μάη του 1943, ο Βελουχιώτης ορίστηκε καπετάνιος του, μέλος της τριμερούς ηγεσίας του, δίπλα στον Συνταγματάρχη Στέφανο Σαράφη, που ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός και στον αντιπρόσωπο του ΕΑΜ, τον Ανδρέα Τζήμα (Σαμαρινιώτη).
Λίγο αργότερα, τον Απρίλη του 1944, ο Βελουχιώτης στάλθηκε στον Μοριά, για να αναδιοργανώσει το εκεί αντάρτικο και να εξουδετερώσει τα Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία είχαν συγκροτηθεί από την Κυβέρνηση Ράλλη, για να αντιμετωπίσουν τα ένοπλα τμήματα του ΚΚΕ, όπως π.χ. τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ.
Στις 29 Οκτώβρη 1944 και με αφορμή την επέτειο του "ΟΧΙ", συγκαλείται στην πλατεία Ελευθερίας της Λαμίας, πανηγυρική συγκέντρωση του ΕΑΜ με παμφθιωτική λαϊκή
παρουσία. 

Στην Απελευθέρωση ο Βελουχιώτης ήταν ένας από αυτούς που διαφώνησαν ριζικά με τις επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ για την συμμετοχή του ΕΑΜ στην κυβέρνηση Παπανδρέου και την ανάθεση κεντρικού ρόλου στους Άγγλους.   
Τον Νοέμβρη του 1944 σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ να αντιμετωπίσει αναμενόμενη σύγκρουση με τους Άγγλους, λέγοντας:
"Αν ζήσει κανένας σας, να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά.Εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα, δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε, αν κανένας σας ζήσει.."
Αντικρούστηκε όμως από τον καπετάνιο της Ομάδας Μεραρχιών της Μακεδονίας Μάρκο Βαφειάδη και τελικά ο Βελουχιώτης δεν έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά του 1944 στην Αθήνα.
Η διαφωνία του αυτή τον οδήγησε σε ενέργειες, τις οποίες αρκετοί θεώρησαν ότι έφθασαν ως τα όρια της ανταρσίας, στην λεγόμενη "Σύσκεψη των Καπεταναίων" στην Λαμία τον Νοέμβρη του 1944, στην οποία ο Βελουχιώτης πρότεινε την χρησιμοποίηση όλου του δυναμικού των ενόπλων ανταρτών του ΕΛΑΣ, για την κατάληψη των Αθηνών και κατ' επέκταση της εξουσίας, κατά την αποχώρηση των Γερμανών.
Ο Βελουχιώτης, μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας
(12 Φλεβάρη 1945) υπέγραψε με τον στρατιωτικό αρχηγό του ΕΛΑΣ Στέφανο Σαράφη
Ο Στέφανος Σαράφης είπε δεν υπογράφω για τη Συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων εάν δεν υπογράψει ο Άρης. Υπό πίεση ο Σαράφης υπέγραψε.
Συμφώνησε κι ο Άρης.
Μετά είπε στον καπετάν Ερμή:
Δεν έχω το δικαίωμα να διορθώσω το λάθος;;;
Τι λες Άρη; Τι μπορούμε τώρα να κάνουμε; τον ρώτησε.
Πήγαινε στην 13η Μεραρχία του ΕΛΑΣ στη Λαμία που δεν έχουν παραδώσει τον οπλισμό ακόμα και μπλόκαρε την παράδοση των όπλων μας μου είπε ο Άρης Βελουχιώτης αλλά ήταν πλέον αργά....
Κατηγόρησε όμως με δριμύτητα την πολιτική ηγεσία του ΕΑΜ για την εσφαλμένη τακτική της, που κατά την άποψή του οδηγούσε στην εγκαθίδρυση των Άγγλων στην Ελλάδα και στη δίωξη των αγωνιστών του ΕΑΜ.
Αυτή η καταραμένη συμφωνία της Βάρκιζας!!.
Κι αυτοί οι ανάξιοι του ΚΚΕ με τον Σιάντο και την υπόλοιπη προδοτική κομπανία.
Συγχωρέστε με για τους χαρακτηρισμούς αλλά παρακάτω γίνεται αντιληπτή η αλήθεια αυτών και δείχνουν ότι έχουν απόλυτη βασιμότητα.
Έτσι στο Γαρδίκι, παρά την αρχική αποδοχή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, διακήρυξε την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας εναντίον του "Αγγλικού ζυγού" στην μετακατοχική Ελλάδα.
Διακήρυσσε δε ότι "ο συμβιβασμός της Βάρκιζας είναι ολέθριος και ο άγων προς κατάκτηση της εξουσίας θα πρέπει να συνεχισθεί άνευ διακοπής".
Η θέση του όμως αυτή, προκάλεσε την αντίδραση όχι μόνο της Ελληνικής Κυβέρνησης, αλλά και της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Έχει ήδη αρχίσει η οριστική αντιπαράθεση του Βελουχιώτη με μεγάλη μερίδα της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Ο Βελουχιώτης ξανάρχισε την αντάρτικη δραστηριότητα του και επιχείρησε, όπως αναμφισβήτητα προκύπτει από πλήθος ιστορικών στοιχείων και ντοκουμέντων, να δημιουργήσει
τον "Νέο ΕΛΑΣ".
Το είχε δηλώσει εξάλλου από τότε που πρωτοξεκίνησε το αντάρτικο:
"Δε θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας, αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι’ αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος".
Στις 2 Μαρτίου 1945, ο Βελουχιώτης έγραψε και πάλι στην ηγεσία του ΚΚΕ επαναλαμβάνοντας τις διαφωνίες του και προειδοποιώντας πως ξαναρχίζει την ένοπλη δράση.
Ο τότε εκτελών καθήκοντα Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Σιάντος, αφού του υπογράμμισε την ανάγκη προσανατολισμού του Κόμματος προς τη μαζική πολιτική δράση, του απάντησε ότι με τον ένοπλο αγώνα του τη δεδομένη στιγμή θα έβλαπτε.
Του πρότεινε να μεταβεί στην Αθήνα και να μείνει σαν "εφεδρεία", παύοντας κάθε "εμφάνιση και δράση μέχρις ότου δούμε την εξέλιξη της κατάστασης".
Η ηγεσία του KKE, επιδιώκοντας την επαναπροσέγγιση με το Βελουχιώτη, έστειλε τον Αρίστο Βασιλειάδη να τον συναντήσει με σκοπό να βρεθεί διέξοδος από την παρούσα κατάσταση.
Μετά από αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις στις οποίες πήραν μέρος και άλλα στελέχη, ο Άρης δέχτηκε να συγκρατήσει την ανάπτυξη της δράσης του, με την προϋπόθεση ότι θα γίνει συνάντηση με αντιπροσωπία της καθοδήγησης.
Στη συνάντηση αυτή, που πραγματοποιήθηκε στις 17 και 18 Μάρτη 1945, επιτεύχθηκε "συμφωνία να αναστείλει ο Άρης κάθε δράση του, ως που να αποφασίσει το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ να δεχτεί την αρχική του πρόταση να φύγει στο εξωτερικό".
Εντούτοις, μόλις μια βδομάδα μετά (στις 24 Μάρτη 1945), ο Βελουχιώτης απηύθυνε επιστολή "προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ" στην οποία επαναλάμβανε για άλλη μια φορά τις απόψεις και τις διαφωνίες του.
Η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (5-10 Απρίλη 1945) καταδίκασε την στάση του, αναφέροντας πως "Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του έδωσε την δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του που μονάχα τον εχθρό ωφελεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας, οσοδήποτε ψηλά και αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος και αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία".
Κατά την διάρκεια του Απρίλη 1945, η Περιφερειακή Επιτροπή (ΠΕ) Κόνιτσας του ΚΚΕ βρισκόταν σε επαφή με τον Βελουχιώτη. Στην επιστολή του Γραμματέα της ΠΕ στις 17 Απρίλη του 1945 αναφέρεται μεταξύ άλλων: "Αγαπητέ μας σύντροφε Άρη, προχωρήσατε και σε ενέργειες τέτοιες, που όχι μόνον ζημιώνουν, αλλά απομακρύνουν κάθε διάθεση, που ίσως ήταν έτοιμη να σας βοηθήσει. Συναγωνιστή Άρη. Βάλατε χέρι και στα πυρομαχικά μας, που γι’ αυτό είμαι άμεσα υπεύθυνος και φέρω ακεραία την ευθύνη απέναντι στο κόμμα μας… Δεν μπορώ να καταλάβω σύντροφε Άρη πως πήρες τέτοια τολμηρή και καθαρώς αντικομματική απόφαση, μήπως έχεις σκοπό να πολεμήσεις αντί τους Μπουραντάδες τους συντρόφους σου;… Στο κάτω-κάτω δεν είμεθα ανδρείκελα καθενός και πρέπει να σεβαστείς τους συντρόφους που πολεμούν πιστά πλάι σου… Πιστεύω και περιμένω να μην επαναληφθεί και ακόμη να επιστραφούν ό,τι πάρθηκαν… Πάντως όπως πάει η κατάστασις σε όλη την χώρα, γρήγορα θα βγούμε στο κλαρί. Γι’ αυτό μην απομακρύνετε τις διαθέσεις των παλικαριών με τέτοιες ενέργειές σας… Γεια χαρά σε όλα τα παλικάρια και… το πολύ θάρρος και οι τολμηρές και χωρίς ερώτηση αποφάσεις βλάπτουν θανάσιμα το Κόμμα μας.
Να και άλλες δυο προδοτικές (απόφαση και γράμμα ) μετά την προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας.
Αργότερα πολύ αργότερα παραδέχτηκαν πως είχαν λάθος.
Οι παραδοχές όμως δεν ξεπλένουν τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ.
Δεν μπορείς με τη λέξεις λάθος (;;;) να ξεπλύνεις τις ντροπές της προδοσίας.
Στις αρχές Μάη του 1945 ο Βελουχιώτης με τους συντρόφους του, κυνηγημένος βρίσκεται στα ελληνοαλβανικά σύνορα, σε μια προσπάθεια να περάσει στην Αλβανία.
Μάταια όμως. Χωρίς ένα επίσημο χαρτί από το ΚΚΕ, δεν θα μπορέσει να περάσει τα σύνορα της σωτηρίας.
Και το κόμμα, αυτό το χαρτί, δεν θα του το δώσει ποτέ.
Εκεί πάνω, στα σύνορα με την Αλβανία, θα φτάσει η μεγάλη είδηση.
Ο Ζαχαριάδης ζει και γυρίζει στην Ελλάδα.
Η είδηση εκείνη ανατάραξε τον Άρη Βελουχιώτη.
Πίστεψε πως σαν έφτανε στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης θα ξέσκιζε την Συμφωνία της Βάρκιζας και θα έδινε το σύνθημα του νέου αγώνα.
Πίστεψε πως θα μπορούσε να έρθει σε μια επαφή με τον αρχηγό.
Η πρώτη δουλειά του Άρη Βελουχιώτη, σαν έμαθε το νέο αυτό, ήταν να αφήσει τους περιπάτους μπρος στα Αλβανικά σύνορα και να κατέβει στη Θεσσαλία. Γνώριζε πως το καλύτερο μέρος για να μπορέσει να έχει κάποια επαφή με την Αθήνα ήσαν τα Τρίκαλα. Και παρ’ όλο που τα μέρη δεν του ήσαν γνωστά και επομένως ήταν κάπως επικίνδυνη η παραμονή τους εκεί, ο Άρης Βελουχιώτης το διακινδύνευσε.
Στις 29 Μάη 1945 ο Ζαχαριάδης φτάνει στην Ελλάδα. Με στρατιωτικό αεροπλάνο των Άγγλων, μέσω Γαλλίας, έρχεται στην Αθήνα.
Σαν πληροφορήθηκε την είδηση, ο Βελουχιώτης στέλνει αμέσως μήνυμα στην Περιφερειακή Επιτροπή του ΚΚΕ Τρικάλων, προκειμένου να διαβιβασθεί στο Πολιτικό Γραφείο της Αθήνας. Ζητούσε συνάντηση με τον Αρχηγό.
Το μήνυμα αυτό δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια του Ζαχαριάδη. Κάπου μεταξύ Τρικάλων και Πολιτικού Γραφείου της Αθήνας, το μήνυμα θα εξαφανισθεί.
Ούτε και ένα δεύτερο που έστειλε, θα φτάσει ποτέ.
Άδικα ο Άρης θα περιμένει.
Δυο μέρες μετά την άφιξή του στην Ελλάδα, ο Ζαχαριάδης είχε απασχοληθεί με την υπόθεση του Βελουχιώτη και η καταδικαστική απόφαση είχε ληφθεί.
Η ΚΕ του ΚΚΕ, στην 11η Ολομέλειά της, στις 12 Ιούνη 1945, τον διέγραψε απ’ το κόμμα και τον αποκήρυξε με ανακοίνωση μέσω του Ριζοσπάστη:
"Ο σύντροφος Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια)".
Πως είναι δυνατόν το ΚΟΜΜΑ να τρώει τα καλύτερα παιδιά του σαν άλλος Κρόνος ;;;;
Τι είδους άραγε συμφωνίες και διεργασίες είχαν εκ νέου συμφωνηθεί ;;;;
Η χρονική στιγμή και ο τρόπος με τον οποίο γνωστοποιήθηκε στον Βελουχιώτη η διαγραφή και η αποκήρυξή του από το Κόμμα, αποτελεί πεδίο αντιπαραθέσεων.
Ορισμένοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι ο Βελουχιώτης έμαθε την εν λόγω απόφαση από τον "Ριζοσπάστη", την ημέρα της αυτοκτονίας του, αναπαράγοντας και ενισχύοντας είτε αμέσως είτε εμμέσως πλην σαφώς, τον ισχυρισμό ότι ήταν το ΚΚΕ που οδήγησε τον Άρη στο συγκεκριμένο τέλος.
Σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, ο Βελουχιώτης ενημερώθηκε έπειτα από συζήτηση με στέλεχος του ΚΚΕ για το σχετικό περιεχόμενο εσωκομματικού γράμματος, που κυκλοφόρησε στις οργανώσεις του κόμματος μετά την 11η Ολομέλεια που οδήγησε τον Άρη στο συγκεκριμένο τέλος...
Άλλοτε στο εσωκομματικό αυτό κείμενο, και άλλοτε σε δημοσίευση του Ριζοσπάστη στις 12 Ιούνη 1945 αποδίδεται και το γνωστό "Ούτε ψωμί ούτε νερό στον δηλωσία Μιζέρια - Άρη".
Σε συνάντηση με αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στα Τρίκαλα, του προτάθηκε να γυρίσει μαζί της στην Αθήνα, ώστε να αναλάβει επικεφαλής στην υπό ίδρυση "Συνομοσπονδία Εθνικών Αγωνιστών" (τι κοροϊδία και αυτή).
Ο Βελουχιώτης αρνήθηκε.
Στη διάρκεια μετάβασής του στη Ρούμελη, πήρε την απόφαση να παραβιάσει την κομματική πειθαρχία και μαζί με τον Τάκη Φίτσο παρουσιάσθηκε ξαφνικά μέσα σε ένα κομματικό αχτίφ και κατήγγειλε ανοιχτά την "πολιτική της ηγεσίας", προτείνοντας την δημιουργία ενός "Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ), που θα πάλευε για την Εθνική ανεξαρτησία και Ελευθερία και για την Δημοκρατία".

Το είχε άλλωστε δηλώσει από τότε που πρωτοξεκίνησε το αντάρτικο:
"Δε θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας, αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι’ αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος".
Αξίζει να σημειωθεί, πως το ΜΕΑ δεν αποτελούσε απλά μια αφηρημένη πρόταση, συνοδευόταν από σχετική Διακήρυξη καθώς και Προγραμματικές Θέσεις, ενώ απευθυνόταν σε ΕΑΜίτες και μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος (τους οποίους και στρατολογούσε).
Ούτε στις θέσεις του ΜΕΑ εκφράζεται άλλη αντίληψη, σε σχέση με αυτή της στρατηγικής του ΚΚΕ.
Για τις "προγραμματικές θέσεις" και τη "διακήρυξη" του ΜΕΑ θα γράψω σε επόμενη ανάρτηση.
Απελπισμένος κι απογοητευμένος από την δημόσια αποκήρυξη του, από τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, καταφρονημένος από τους πάντες, εγκαταλελειμμένος από τους συντρόφους του, μη μπορώντας να περάσει στην Αλβανία ή τη Γιουγκοσλαβία και αισθανόμενος να πλησιάζει η αρχή του τέλους, προσπαθεί απεγνωσμένα, να διαφύγει από τον κλοιό των καταδιωκτικών αποσπασμάτων και των ενεδρών, περιφερόμενος σαν κυνηγημένο σκυλί.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον Άρη Βελουχιώτη έχει αρχίσει και το χρονόμετρο θα μηδενίσει στις 15 Ιούνη 1945.
Ο κλοιός έχει γίνει ασφυκτικός γύρω από τον Άρη και την ομάδα του. Παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να διώξει το μεγαλύτερο τμήμα του και ο ίδιος με τον Τζαβέλα, το πρωτοπαλίκαρό του, και λίγους ακόμη, περνούν τον Αχελώο.
Ο δρόμος προς την ελευθερία έστω και προσωρινά έχει ανοίξει. Άγνωστο όμως μέχρι σήμερα για ποιους λόγους, δίνει εντολή να γυρίσουν πίσω και το μικρό τμήμα που τον ακολουθεί, ξαναπερνάει το ποτάμι και βρίσκεται στην χαράδρα της Μεσούντας, στην περιοχή της Άρτας.
Μετά από προδοσία και μάλιστα από πρώην μαχητή του ΕΛΑΣ, η θέση της ομάδας εντοπίζεται και αρχίζουν να συρρέουν προς τα εκεί μεγάλες δυνάμεις της Εθνοφυλακής, της Χωροφυλακής και παρακρατικές ομάδες με επικεφαλής τον περιβόητο Βόιδαρο, πρώην αντάρτη του Ζέρβα και φανατικό αντικομμουνιστή.
Ήδη, αυτός, προερχόμενος από την Βόρεια Πίνδο και κινούμενος κατά μήκος αυτής, προς Νότο, ευρίσκεται στις 4 Ιούνη 1945, στην περιοχή της Κόνιτσας. Από εκεί ακολουθώντας ορεινό δρομολόγιο, έφθασε, μετά από λίγες μέρες, στην περιοχή μεταξύ από τα όροι Κόζιακα και Τζουμέρκων, στο ύψος του άνω Αχελώου ποταμού και κοντά στα σύνορα των νομών Τρικάλων, Άρτας και Καρδίτσας.
Ο Εθνικός Στρατός, αφ’ ετέρου, είχε συνεχείς πληροφορίες για το δρομολόγιο του Βελουχιώτη και με βάση αυτού διετάχθη μία διλοχία του στην Άρτα του 206ου Τάγματος Εθνοφυλακής, να κινηθεί και να αποκλείσει τις διαβάσεις νότια της περιοχής των Τζουμέρκων, για την εξόντωσή του.
Συγχρόνως, εζητήθη από της προϊσταμένης Στρατιωτικής Διοικήσεως η αποστολή ενισχύσεων για τον αποκλεισμό και των βορειότερα κειμένων διαβάσεων, δηλαδή εκείνων της περιοχής του χωρίου Νεράιδα Τρικάλων, του όρους Τζουμέρκα.
Εκεί εστάλη μία διλοχία του 118ου Τάγματος Εθνοφυλακής από τα Τρίκαλα.
Στης 15 Ιούνη 1945, η ομάδα του Άρη Βελουχιώτη προσβάλλεται από Μονάδες της Εθνοφυλακής και ένα τμήμα της διαχωρίζεται και διασκορπίζεται.
Οι υπόλοιποι, μαζί με τον Άρη Βελουχιώτη, διαβαίνουν τον Αχελώο ποταμό, μεταξύ Μυροφύλλου Τρικάλων και Μεσούντας Άρτας και κρύπτονται μέσα στην χαράδρα (φαράγγι) του Φάγγου.
Από τη θέση αυτή επιχειρούν, πλην ματαίως, να συνδεθούν με τους διασκορπισθέντες συντρόφους τους, ενώ αναγκάζονται εκ των πραγμάτων και σε αναζήτηση τροφής, από το παρακείμενο χωριό Μεσούντα.
Οι θέσεις των, κατόπιν αυτού, εντοπίζονται και οι δύο διλοχίες περισφίγγουν τον κλοιό, καταλαμβάνοντας και αποκλείοντας, κατά την διάρκεια της νύκτας, τις γύρο της χαράδρας διαβάσεις. Ταυτοχρόνως, αρχίζει μετά δυσκολίας, λόγω της νύχτας, η προσπάθεια εξερεύνησης της περιοχής.
Ξαφνικά ακούγεται από την κατεύθυνση του κυκλωθέντος κρησφύγετου του Άρη Βελουχιώτη έκρηξη χειροβομβίδας. Ως αποτέλεσμα του εν λόγω συμβάντος, υπήρξε ο θάνατος του Άρη Βελουχιώτη, του μονίμου συνοδού του Τζαβέλλα και δύο ακόμη ανδρών, των Γ. Αργύρη και Θωμά Αρχιμανδρίτη.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, η σκηνή της αυτοκτονίας είχε ως εξής:
Ο Βελουχιώτης σήκωσε το πιστόλι του στο κρόταφο και πίεσε τη σκανδάλη, ένας ξερός κρότος ακούστηκε και έστρεψαν σαστισμένοι το βλέμμα τους οι λιγοστοί του σύντροφοι.
Ο Τζαβέλλας φώναξε στους άλλους πως ο αρχικαπετάνιος σκοτώθηκε. Ζήτησε να τον ακολουθήσουν στο θάνατο. Εκείνοι δεν συμφώνησαν. Το πρωτοπαλίκαρο του Άρη έσκισε τις φωτογραφίες που είχε ο αρχηγός πάνω του, έσπασε το ρολόι του και το πιστόλι του, τον "Ελβετό" και όταν απομακρύνθηκαν οι υπόλοιποι, ο πιστός του από την αρχή του αγώνα σύντροφός του Τζαβέλλας, μέσα σε λυγμούς αρπάζει μια χειροβομβίδα Μιλς, την οποία αφοπλίζει κι αγκαλιάζοντας το άψυχο σώμα του αρχηγού του, αφήνει και αυτός τη τελευταία του πνοή.
Από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μερικοί συλλαμβάνονται από τους άνδρες της Εθνοφυλακής, ενώ άλλοι επιχειρούν να διέλθουν τον Αχελώο ποταμό, με αποτέλεσμα τον πνιγμό 4-5 από αυτούς.
Ο έμπιστος της προσωπικής φρουράς του Άρη Βελουχιώτη, ο Σ. Δράκος, κατ’ εντολήν του Βόιδαρου, αποκεφαλίζει τα νεκρά σώματα του Άρη Βελουχιώτη και του πρωτοπαλίκαρού του Τζαβέλα.
Οι κεφαλές μεταφέρονται με άμαξα στα Τρίκαλα.
Εκεί, οι δύο κεφαλές κρέμονται σε κοινή θέα από ένα φανοστάτη της κεντρικής πλατείας Ρήγα Φεραίου από τις 18 ως τις 20 Ιούνη 1945.

Η αφήγηση του Ζαχαρία Π. έχει ως εξής:
{Με το πέρασμα του ποταμού, τους πήραμε είδηση και ειδοποίησα τον Βόιδαρο στην Αγία Παρασκευή (ο Βόιδαρος ήταν οπλαρχηγός τoυ ΕΔΕΣ στην Κατοχή και επικεφαλής ένοπλης ομάδας αντικομμουνιστών).
Ο Άρης μετακινήθηκε την άλλη μέρα σε μία σπηλιά στη δύσβατη πλαγιά του βουνού, όπου λημέριασε και προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τον Τζουμάνη (τοπικό στέλεχος του ΕΑΜ και οδηγός των μαυροσκούφηδων).
Και πάλι ειδοποίησα τον Βόιδαρο για τις κινήσεις του Αρη και την ίδια μέρα ανέβηκα στο Μυρόφυλλο. Συναντήθηκα με τον Μόκα και τον ανθυπολοχαγό της Εθνοφυλακής Μουρελάτο.
Το απόγευμα οι ένοπλες ομάδες του Μόκα και της Εθνοφυλακής κινήθηκαν από Μυρόφυλλο και πήραν θέσεις κατά μήκος του ποταμού.
Από την άλλη πλευρά, ο Κώστας Βόιδαρος, ο Γιώργος Ζαγκαβιέρος και ο Κώστας Ζαφείρης (αντάρτες του ΕΔΕΣ που συμμετείχαν στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου το 1942) προχώρησαν στην κακοτράχηλη πλαγιά για την εξουδετέρωση του Άρη.
Ο κλοιός από λεπτό σε λεπτό γινόταν πιο ασφυκτικός.
Η μάχη κράτησε ως το σούρουπο.
Η διαφυγή του Άρη ήταν πλέον αδύνατη.
Ο Βόιδαρος, εκτιμώντας την κατάσταση, έστειλε συνδέσμους στον ταγματάρχη Τζινιέρη στο Τετράκωμο για να προωθήσει δυνάμεις μέσα στη νύχτα από τη βόρεια πλευρά του Αχελώου για να κλειστεί και η τελευταία πιθανή δίοδος διαφυγής.
Ήταν νύχτα που έφυγα από το τμήμα του Βόδιαρου για τη Μεσούντα. Προχωρώντας πιο πέρα είδα ένα φως σε μία καλύβα στο δάσος. Την ώρα που πλησίασα μπήκε μέσα ένας γεροδεμένος άνδρας με άσπρη γενειάδα. Προτού να πει κουβέντα πρότεινα το όπλο και φώναξα "ψηλά τα χέρια". Εκείνος φώναξε "μη με σκοτώσετε είμαι ο Δράκος και μπορώ να σας φανώ χρήσιμος".
Ήταν ο Σωτήρης Δράκος, ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Άρη που μόλις έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί πέταξε το όπλο του και έφυγε. Τον έδεσα πισθάγκωνα και τον οδήγησα στον Βόιδαρο. Εκεί ομολόγησε τη μεγάλη ταλαιπωρία τους και ότι ο Άρης με τους συντρόφους του αυτοκτόνησε πιο κάτω από το κρυσφύγετο στην απότομη πλαγιά.
Πέρασε εκείνη η νύχτα και πολύ πρωί με οδηγό τον Δράκο φτάσαμε στο λημέρι όπου λίγο πιο κάτω βρίσκονταν τρία πτώματα γενειοφόρων.
Ο Δράκος έδειξε ένα και είπε:
"Αυτό το σκυλί είναι ο Άρης". Ο διπλανός του ήταν ο Τζαβέλας και ο τρίτος ο Νικήτας.
Έδωσα το μαχαίρι στο Δράκο και έκοψε τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα, τα τοποθέτησε στην περισκελίδα του και τραβήξαμε για τη Μεσούντα.
Στην πλατεία στο καφενείο του Θάνου, τοποθετήθηκαν τα κεφάλια σε κοινή θέα}.

Στην εφημερίδα το Έθνος δημοσιεύτηκε επίσης και ένα κείμενο, από σύντροφο του Άρη Βελουχιώτη, τον Βαγγέλη Γκανέζο, ο οποίος κρύφτηκε σε ένα βράχο και σώθηκε και μετά κατέφυγε στους Μελισσουργούς της Άρτας, πέρασε στη Γιουγκοσλαβία κι από εκεί στη Σοβιετική Ένωση.
Ο Γκονέζος μνημονεύει τα τελευταία λόγια του Άρη λίγο πριν δώσει τέλος στη ζωή του.
Συγκεκριμένα, αναφέρει:
{Η ώρα ήταν 9 μ.μ. Από την απέναντι μεριά του Μυροφύλλου, ένα εχθρικό πυροβόλο χτυπούσε κατ' άξονα τη ρεματιά. Μπροστά μας σκοτώνεται ο Κόζιακας και πιο κάτω τραυματίζεται ο Λέων (ψευδώνυμο του Γιάννη Νικολόπουλου), στο δεξιό μέρος του μετώπου πάνω από το μάτι και γυρίζει πίσω γεμάτος αίματα.
Για μία στιγμή ακούω τον Άρη να λέει
"Έζησα 40 χρόνια, έζησα και καλά και άσχημα.
Κοιτάξτε εσείς τι θα κάνετε τώρα, γεια σας"
Βγάζει το πιστόλι του και αυτοκτονεί. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τη σκέψη του ούτε και να αντιδράσω}.

Έχει μεγάλη σημασία πως ο Άρης μπορούσε να διαφύγει άνετα, αλλά είχε πάρει ήδη τις αποφάσεις του και έμεινε αδρανής.
Ας σημειωθεί εδώ πως ο Διονύσης Χαριτόπουλος είχε προλάβει και είχε αποσπάσει μαρτυρίες από 4-5 αυτόπτες των δραματικών εκείνων στιγμών, όπως τον Θάνο, τον Λέοντα, τον Βαγγέλη Γκονέζο, τη Δέσπω (υπεύθυνη στρατοπέδευσης που περιελάμβανε μια σειρά καθηκόντων, σκοπιές, νερό, φαγητό κ.λπ).
Η Δέσπω αποκαλούνταν από τις κυβερνητικές εφημερίδες "η πόρνη του Άρη". Όταν αργότερα συνελήφθη, την πήγαν στον γιατρό για να τεκμηριώσουν τις κατηγορίες και ήταν παρθένα. Έφυγε από την Ελλάδα και έζησε 20 χρόνια στο Πεκίνο φιλοξενούμενη του πρωθυπουργού Τσου Εν Λάι.
Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία… ,
Φωνάζουν τότε στον Άρη (οι Τζαβέλλας, Θάνος): "Θα μας πιάσουν". Εν τω μεταξύ, από απέναντι τα οπλοπολυβόλα αρχίζουν να χτυπάνε. Σκορπίζονται να πιάσουν θέση και ύστερα το τέλος.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ
Ο ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ έζησε και πέθανε ως ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ!!!!
Ένας Άρης Βελουχιώτης ΗΡΩΑΣ θα μείνει στην ιστορία, περνά στην αθανασία, την μαύρη εκείνη μέρα (15 Ιούνη 1945) και θα μας διδάσκει πάντα πως πρέπει να αγωνίζεται κάθε αγωνιστής για το δίκιο του Λαού !!!
Ζει στις καρδιές όλων μας, όλων όσων συνεχίζουν με κάθε μέσο και τρόπο τον Αγώνα και αναπτερώνουν τις ελπίδες για το μέλλον !!!
   
Και έρχεται σήμερα η στιγμή που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει πια τίποτα για να περιμένουμε. 

Και όμως να τι μένει και να τι πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε:
Μένει μόνο ο αγώνας μας για να μπορέσουμε να τα αλλάξουμε χωρίς καινούργιες Βάρκιζες και κυρίως χωρίς πισωγυρίσματα, όπως με τις αντιμαρξιστικές - αντιλενινιστικές, αστικές, σοσιαλδημοκρατικές και σε πλήρη ρήξη με τον επαναστατικό μαρξισμό - λενινισμό θέσεις και απόψεις του 1956 και μετά.
Και με μόνο τα διδάγματα της μεγάλης προλεταριακής επανάστασης του Οχτώβρη του 1917.

Είναι πραγματικά λίγες φορές στις οποίες ένας λαός τότε ο δικός μας λαός με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, Σαράφη και Άρη σηκώνεται και δείχνει την πραγματική του δύναμη, όταν όμως αυτό συμβαίνει, μένει στην Ιστορία και γίνεται φάρος και παράδειγμα για τις μετέπειτα γενιές.
Η ιστορία μας διδάσκει και εμείς πρέπει πάντα να παίρνουμε τις διδαχές της για να προχωρήσουμε παρακάτω με δύναμη και ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ για να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο μας, δηλαδή με ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ την κοινωνική αλλαγή.
Η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο και η εξαθλίωση μεγάλου τμήματος της αγροτιάς τότε και σήμερα δεν οφειλόταν μόνο στους καταχτητές αλλά και στη ντόπια αστική τάξη.
Την ίδια στιγμή, που 100.000 χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα κι η δυστυχία ήταν ο καθημερινός σύντροφος των υπολοίπων, κάποιοι θησαύριζαν και οι οποίοι μετά την απελευθέρωση εξαιτίας των προδοτικών (λαθών;)
ήταν πάλι κυρίαρχοι της εξουσίας και εξακολουθούσαν να καταπιέζουν να φυλακίζουν και να σκοτώνουν τον Λαό.

Σήμερα, η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο ''ΕΑΜ" με επαναστατική προοπτική κοινωνικής αλλαγής, και ότι δεν θα το ακολουθήσουν ξανά ένας Λίβανος μία Καζέρτα και μια Βάρκιζα.
...Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα χωρίς λάθη προδοσίας ...
Κανένας τους δεν πέθανε, ζουν στη μνήμη και στις καρδιές μας σαν μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη !!!
Στις καρδιές όλων όσων συνεχίζουν τον Αγώνα και αναπτερώνουν τις ελπίδες για το μέλλον !!!


Και παρακάτω ένα ρεμπέτικο τραγούδι για τον Άρη.
" Ένας λεβέντης χάθηκε "
   

Αντιλαλούνε τα βουνά
κλαίνε τα κλαψοπούλια ο Βελουχιώτης χάθηκε
ψηλά σε μια ραχούλα

Τι έχεις κλαψοπούλι μου
και χαμηλά κοιτάζεις για πες μου τι σε πλήγωσε
και βαριαναστενάζεις

Μαράθηκαν τα λούλουδα
χάθηκε το φεγγάρι ένας λεβέντης έσβησε
που τον ελέγαν Άρη

Κείνος δε θέλει κλάματα
δε θέλει μοιρολόγια θέλει αγώνες και χαρές
αρματωσιές και βόλια


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αριστερές σκέψεις

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Στην ποίηση του Λειβαδίτη κυριαρχεί ο πόθος και το όραμα για ένα όμορφο μέλλον που θα περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους. Στους στίχους του ...