ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 - ΓΥΑΡΟΣ. ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΊΤΛΟ " ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ "

Μία μου γραφή (ποίημα) γραμμένη τον Νοέμβρη του 1975 μέσα σ΄ένα εμπορικό καράβι κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό αφού περάσαμε την διώρυγα του Παναμά πηγαίνοντας για Κίνα. Ήμουν τότε μηχανικός εμπορικού ναυτικού.

Μόνος μες την καμπίνα μετά τη βάρδια της νύκτας (12-4) με σκέψεις αναπόλησης και προσμονής να καίγονται μες την απέραντη μοναξιά της θάλασσας, μα αίφνης ξεπήδησαν μέσα στο νου μνήμες Αγώνων Λευτεριάς που έμειναν όμως στη μέση γιατί η Λευτεριά του Λαού δεν ήρθε ποτέ και έκαναν το δάκρυ να κυλήσει.

 

Η γραφή μου αυτή ξεκινά με τον τόπο εξορίας (Γυάρος) και συνεχίζει με το Πολυτεχνείο του '73.

ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗΣ ( 1944 έως σήμερα )

Είναι πανσέληνος, ο δρόμος κολυμπάει στο φεγγαρίσιο ασήμι.
Κοιτάω και βλέπω τα όνειρα μου να τρέχουν πάνω κάτω λες και κάτι να τα φόβισε. 
Πετιέμαι απάνω και τρέχω να τα πιάσω μα κείνα με βλέπουν και τρέχουν ακόμα γρηγορότερα.

Τι τάχα να τα φόβισε,Τι τάχα τάκανε να τρέχουν έτσι;
Μην είναι η νύχτα;
Μην είναι η ερημιά;
Μην είναι ο μπασκίνας που στρίβει στη γωνία;
Μα όχι είναι κάποιοι δήθεν αριστεροί που τα 'καναν αόρατα, και όταν τους ρώτησα γιατί δε μου αποκρίθηκαν.
Τι άλλωστε μπορούσαν να πουν;

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Είχαν ένα αστέρι κόκκινο και αυτό ακολουθούσαν
μες της ζωής την αγριότητα πάντα παλεύοντας
ανέβαιναν τρέχοντας την ανηφόρα φωνάζοντας
ποιος πήρε το χαμόγελο απ' αυτούς που αγαπώ
ποιος πήρε το χαμόγελο απ' αυτούς που για το δίκιο πέσαν,
ήμαστε όμως και μεις εδώ που τη σκυτάλη παίρνοντας
παλεύοντας με τα θεριά αγώνα δύσκολο τραχύ
για μια ανατολή ελπίδας, χειραφέτησης, λευτεριάς
και όταν ο ήλιος κατακόκκινος ανέβει ψηλά στον ουρανό
θα φτιάξουμε χαμόγελα ν΄ανθίσουν πάλι!!!

Λουκάς Σαγιάς