ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τα γεγονότα τόσο τα τωρινά όσο και αυτά της ιστορίας είναι καταγεγραμμένα και δεν μπορούν με τίποτα να αλλάξουν όσο και αν θα το ήθελαν κάποιοι.

Η βίαιη διάλυση κρατών από τους ιμπεριαλιστές, που κονιορτοποιεί κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, αλλά και τα σημαντικά ρήγματα ανάλογης συνοχής στις Δυτικές κοινωνίες, έχουν δημιουργήσει τεράστιες μετακινήσεις λαών.

Οι αιματηρές εξελίξεις που δρομολογούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, με πρώτη ύλη τους "αναλώσιμους λαούς", επιδέχονται μία μόνο απάντηση, που όσο δύσκολη και αν φαίνεται, άλλο τόσο αναγκαία είναι. Την ενίσχυση, με κάθε τρόπο, της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και του αντιπολεμικού κινήματος.

Στον απόηχο λοιπόν του πολυμέτωπου και πολύνεκρου πολέμου, κηρυγμένου ή ακήρυχτου, που μαίνεται και γράφει αλλιώς στον χάρτη σύνορα και πατρίδες ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ο καταδιωγμένος, αν είναι τυχερός και δεν θαλασσοπνιγεί, θα φυλακιστεί. Κι αν ξεφύγει θα μετατραπεί σε φτηνά εργατικά χέρια.

Επομένως χρειάζεται κάθε φορά να φτιαχτεί το αντίστοιχο κλίμα ξενοφοβίας απέναντι στους πρόσφυγες μέσω των ΜΜΕ και του Τύπου που θα εξασφαλίσει την όσο δυνατόν μεγαλύτερη ανοχή αν όχι συναίνεση σε αυτή την ρητορική και την πολιτική. Και αυτό σε ένα βαθμό έχει πιάσει τόπο με όλους αυτούς, αν θυμάστε, που πήραν όπλα και τρακτέρ, με όλους αυτούς που στις νησιωτικές ακτογραμμές πυροβολώντας πρόσφυγες, βυθίζοντας βάρκες, βρίζοντας μάνες και παιδιά, καίγοντας αποθήκες με προμήθειες, προπηλακίζοντας αλληλέγγυους.

ΚΑΙ ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ;

Η αποκάλυψη του ρόλου των ιμπεριαλιστών και των ανταγωνισμών τους ως της αιτίας για το ματοκύλισμα των λαών και το δράμα των προσφύγων, η καταγγελία της τυχοδιωκτικής πολιτικής των εξαρτημένων χωρών, μαζί και της δικής μας, το δυνάμωμα του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και η ανάδειξη της αλληλεγγύης και της φιλίας των λαών, είναι τα μόνα στοιχεία που μπορούν να βάλουν φρένο σε αυτήν την κατάσταση.

Είναι αυτά που θα θωρακίσουν το λαό μας από τα κηρύγματα ρατσισμού και ξενοφοβίας που συγκαλύπτουν τους πραγματικούς υπεύθυνους αυτής της δραματικής κατάστασης και κρατούν το λαό δέσμιο της πολιτικής των ιμπεριαλιστών και των υποτακτικών τους.

Εκεί έξω λοιπόν, εκεί που υπάρχουν τα γεγονότα, εκεί που ο άνθρωπος παλεύει για τη ζωή του, εκεί που όλα εξελίσσονται σε βάρος των Λαών εκεί πρέπει να δίνονται οι απαντήσεις .

Μες το μυαλό μου στροβιλίζει μια ιστορία που θα σας τη γράψω.

Εκεί ένα παιδί που δεν μπόρεσε να παίξει με τ' άλλα παιδιά, με τα παιχνίδια και δεν χάρηκε την αγκαλιά της μάνας όσο άλλα παιδιά με δάκρυα στα αγαθά του μάτια που είναι ξάστερα σαν έναν μεγάλο γαλανό ουρανό λέει:

Είμαι πρόσφυγας. Κανείς δεν μπορεί να πει την ιστορία μου καλύτερα από μένα.

Δεν μπορώ αυτή τη ζωή. Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα.

Πριν το πόλεμο ήμασταν πολύ αγαπημένοι, ήταν όμορφα εκεί που μέναμε, η φύση, τα χωριά, οι πόλεις, μετά καταστράφηκαν όλα.

Φοβόμασταν συνέχεια, για τη ζωή μας για τη ζωή όλων των αγαπημένων μας.

Είδα με τα μάτια μου μέλη της οικογένειας μου να χάνονται, είδα γύρο μου όλα να γίνονται στάχτη, είδα τα όνειρά μου να χάνονται.
Αποφασίσαμε να φύγουμε.

Μαζέψαμε ότι μπορούσαμε τα βάλαμε στον ώμο και με καρδιά γεμάτη πόνο πήραμε τον δρόμο του ξεριζωμού, της αβεβαιότητας, της προσφυγιάς.

Θυμάμαι φεύγοντας να βλέπουμε πίσω φλόγες να κατακαίουν ότι είχαμε αγαπήσει.

Μέσα από κινδύνους και κακοτράχαλα μονοπάτια φτάσαμε στη θάλασσα, σωτηρία είπα και η καρδιά μου φτερούγισε.

Κοίταξα γύρο μου και το βλέμμα μου είχε ελπίδα, ήταν πολλοί εκεί κάποιοι από άλλα μακρινά χωριά, μα κάποιοι ήταν γείτονες που λέγαμε καλημέρα στη καθημερινότητα της ζωής μας.

Στριμωχτήκαμε σε μία βάρκα σαν άδεια σακιά χωρίς αξία και κάποιοι αναγκάστηκαν να κολυμπήσουν για ν' ανεβούν στη βάρκα βρεγμένοι, ταλαιπωρημένοι, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες να τρέμουν από το κρύο.
Θυμάμαι κλάματα φωνές, παιδικές φωνές, μάνες να αγκαλιάζουν τα παιδιά για να τα ζεστάνουν, πανικό και νερό πολύ νερό.

Περνάμε το αιγαίο, σωτηρία, μα η ξηρά είναι ακόμα μακριά, φοβόμασταν και ελπίζαμε μαζί και γύρο η ομιλία του νερού άγρια που αφρίζει σαν μίσος για την ανθρώπινη ύπαρξη και από πάνω η βροχή, όλεθρος για το κορμί, όλεθρος για τη ψυχή.

Και μετά φθάσαμε, άγνωστο μέρος μα με ανακούφιση, η γη της σωτηρίας είπα και ο πόλεμος ήταν πια πίσω μας, μακριά μας.

Τότε σκέφτηκα θα είναι για μας αυτή η νέα γη μια νέα πατρίδα που θα μας αγκαλιάσει και θα απαλύνει το πόνο της προσφυγιάς ;

Άφησα τα πάντα πίσω και ήρθα εδώ χωρίς να φταίω εγώ γι' αυτό.
Άραγε θα το καταλάβουν αυτό;

Η παραπάνω ιστορία μου νομίζω ότι αγγίζει την πραγματικότητα, μα ίσως η πραγματικότητα να είναι ακόμα πιο σκληρή.

Αν λοιπόν σας ρωτήσω σε ποιόν μπορεί να ανήκει η ιστορία αυτή ;

Αλλά ας απαντήσω εγώ.
 
Σ' ένα παιδί απ' τη Συρία, κάποιο απ' τα πολλά παιδιά που πέρασε από την Τουρκία στη χώρα μας.

Σ' ένα παιδί απ' το Ιράκ.

Θα μπορούσε να είναι σ' ένα παιδί από το Αφγανιστάν από την Παλαιστίνη, αλλά και από οπουδήποτε στον κόσμο όπου ο πόλεμος ισοπεδώνει τα πάντα.

Ανήκει σε αθώα παιδιά, τα παιδιά των πολέμων.

Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να γίνει παντού, να είναι από όλες τις χώρες του κόσμου όπου ο ιμπεριαλισμός κάνει πόλεμο στη διαμάχη των μεταξύ τους ανταγωνισμών για την κυριαρχία επί των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την υποδούλωση των Λαών.

Αυτή την ιστορία τη καταλαβαίνει απόλυτα όποιος έχει ζήσει τη φρίκη του πολέμου και τα δεινά του που είναι γραμμένα με ανεξίτηλη μελάνη επάνω στο πετσί του.

Αυτή η ιστορία μπορεί να ανήκει σ' ένα παιδί που το 1922 αναγκάστηκε να αφήσει τη Σμύρνη και να έρθει στην Ελλάδα μέσα σε μία βάρκα. 
Είχε ζήσει τη πύρινη λαίλαπα του πόλεμο όπως και το παιδί της ιστορίας μου.

Είναι λοιπόν όλα αυτά τα θύματα του άθλιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που ταΐζει με ανθρώπινο κρέας τα κανόνια και τις κάννες των όπλων του.

Είναι λοιπόν μια ιστορία γιατί όποιος φεύγει από τη πατρίδα του εξ αιτίας τέτοιων συνθηκών και πάει σε άλλη χώρα τότε γράφετε πραγματικά μια 
ιστορία.

Και η ιστορία αυτή θα είναι ανθρώπινη όταν το παιδί θα νιώσει την αγάπη στη παιδική ψυχή του στη νέα χώρα που αναγκάστηκε να πάει.

Ένα ντοκιμαντέρ για τους πρόσφυγες. Δείτε το:

 

Ακούστε και αυτό το τραγούδι

ΕΓΚΛΗΜΑ ΜΟΥ Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΜΟΥ Απ’ τη Δαμασκό χειμώνα δίχως μάνα κι αδελφό πρόσφυγας στα εννιά μου χρόνια φεύγω ο δόλιος να σωθώ Ως και η θάλασσα κακιώνει βάρκες ρίχνει στο νερό Χάρος σήμερα κληρώνει δε με διάλεξε νεκρό

Αχ το έγκλημα μου... είναι η προσφυγιά μου

Σα με ξέβρασε το κύμα σε γκρεκάνικη ακτή η μεσόγειος με αίμα βάσταξε λεπτού σιγή Εγγονή του εικοσιδύο με σταφίδες και κρασί καλωσόριζε το κρύο Κάπως έτσι ήρθες και 'συ το έγκλημα μου είναι η προσφυγιά μου Γκρέκο μου να μην αλλάξεις Και μου γίνεις πια ντροπή Σκέψου τι έχεις περάσει Γερμανία, Αμερική

Πρόσφυγες ήμασταν. Πρόσφυγες είναι. Πρόσφυγας θα μπορούσε να γίνει ο καθένας μας 
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ.

Παρακάτω απόσπασμα από "το κορίτσι του τεκέ... Οδοιπορικό Δραπετσώνα"

"... Από την ακτή Μιαούλη έως το λιμάνι της Κρεμμυδαρού έβλεπες ταλαιπωρημένους Μικρασιάτες, άλλους κατάχαμα να παρακαλάνε για μια χούφτα νερό κι άλλους να οργώνουν την ακτή μπας και βρουν κανένα απάγκιο να πλαγιάσουν. Το πρώτο διάστημα επιτάχθηκαν όλα τα δημόσια κτήρια και στηθήκαν σκηνές σε ανοιχτούς χώρους ως προσωρινά καταλύματα. Το Δημοτικό θέατρο, γυναικωνίτες και εκκλησίες, σταθμοί και βαγόνια, προβλήτες ακόμα και υπόστεγα της πλατείας Καραϊσκάκη. Οι εύποροι πειραιώτες όμως ήταν διστακτικοί, δεν τους καλό θέλανε στα πόδια τους, ήρθαν οι τουρκομερίτες και οι τουρκόσποροι να μας πάρουν τις δουλειές, μουρμούραγαν. Δεν άργησαν να εμφανιστούν κι οι «καλοθελητές». Μισάνθρωποι χωρίς ίχνος συμπόνοιας δεν δίσταζαν να αισχροκερδήσουν πάνω στον πόνο και στην οδύνη του κοσμάκη, εξαργυρώνοντας την ανάγκη για επιβίωση με ευκαιριακές μπίζνες.

«Μια λύρα η κούπα γάλα μαντάμ» «Δυο μηνιάτικα μπροστά και κάθε πρώτη του μηνός…» «Για σένα μίστερ, δυο χρυσαφικά το κομμάτι λαμαρίνας» «Κοπελιά, θα σου 'χω σπίτι και φαγί, εσύ το μόνο που θα κάνεις δυο, τρεις ξεπέτες την ημέρα με κανένα λοχαγό»