ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΟ ΗΡΩΪΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ !!!
"Ένας Άρης Βελουχιώτης είχε γεννηθεί τη σημαδιακή εκείνη Κυριακή 7 Ιούνη 1942 στη Δομνίστα που θα μείνει ιστορική. Από κει και πέρα όλο και θα ξαναγιεννιόταν μέσα στη φλόγα της αντιστασιακής και της ελευθερωτικής εποποιίας" !!!
"Ένας Άρης Βελουχιώτης είχε γεννηθεί τη σημαδιακή εκείνη Κυριακή 7 Ιούνη 1942 στη Δομνίστα που θα μείνει ιστορική. Από κει και πέρα όλο και θα ξαναγιεννιόταν μέσα στη φλόγα της αντιστασιακής και της ελευθερωτικής εποποιίας" !!!
"Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα"
Ξεκίνησε από τη Δομνίτσα, την πορεία της στο Λαό, η πρώτη μικρή ένοπλη ομάδα του θρυλικού ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ η οποία θα μετεξελιχθεί σε ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο ρωμαλέο και μαζικό επαναστατικό κίνημα.
Χιλιάδες μαχητές από όλη την Ελλάδα θα πλαισιώσουν τον ΕΛΑΣ που πολύ σύντομα θα αποτελέσει το μεγάλο λαϊκό στρατό των 130.000 (και πάνω από 1.500.000 το ΕΑΜ) αγωνιστών της Λευτεριάς και της Λαοκρατίας !!!
Τίποτε δεν αποχτιέται χωρίς αγώνα, τίποτε ουρανοκατέβατο δεν χαρίζεται, τίποτα στην τύχη δεν έρχεται - η τύχη γίνεται δεν έρχεται - γι’ αυτό και μεις ας προσφερθούμε αθρόοι στον εθελούσιο αγώνα ας εργαστούμε με συνείδηση και με θέληση στον αγώνα τον τρανό που θα μας δώσει τη λευτεριά και τη λεύτερη ζωή την πραγματική και την καινούργια, αυτή των ελευθεριών που θα αγκαλιάσει το λαό μας με τ’ αγκάλιασμα της αγάπης και της συναδέλφωσης και που θ’ ανοίξει το δρόμο για τον πολιτισμό και για την πρόοδο.
Η λευτεριά δεν χαρίζεται αλλά καταχτιέται με αίμα !!!
Η λευτεριά δεν χαρίζεται αλλά καταχτιέται με αίμα !!!
Η Δομνίστα βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του Νομού Ευρυτανίας και σε υψόμετρο 1050μ. Στο μεγάλο ξεσηκωμό του γένους μας, το 1821, η Δομνίστα έπαιξε μεγάλο και σημαντικό ρόλο, που συνδέεται με την παρουσία σε αυτόν το χώρο, της πανίσχυρης οικογένειας αρματολών των Γιολδασαίων.
Εδώ, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του βρήκε καταφύγιο ο "Σταυραϊτός της Ρούμελης" ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, κυνηγημένος από Τούρκους και Έλληνες. Άντλησε τη δύναμη που ήθελε και ξεκίνησε τους νέους αγώνες του.
Η Δομνίστα πρόσφερε σημαντικά και στους μετέπειτα αγώνες του Έθνους μας (Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρασιατική εκστρατεία), όμως σταθμό στη νεώτερη ιστορία της αποτελεί ο Ιούνης του 1942, οπότε κηρύχθηκε στην πλατεία του χωριού επίσημα ο ένοπλος Αγώνας της Εθνικής Αντίστασης από τον Αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη.
Δίκαια χαρακτηρίζεται ως η "Νέα Αγία Λαύρα" του 1941 – 1944.
Τον Μάιο του 1942 ο Θανάσης Κλάρας έχει την επίσημη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής για το ξεκίνημα του αντάρτικου.
Η Δομνίστα πρόσφερε σημαντικά και στους μετέπειτα αγώνες του Έθνους μας (Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρασιατική εκστρατεία), όμως σταθμό στη νεώτερη ιστορία της αποτελεί ο Ιούνης του 1942, οπότε κηρύχθηκε στην πλατεία του χωριού επίσημα ο ένοπλος Αγώνας της Εθνικής Αντίστασης από τον Αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη.
Δίκαια χαρακτηρίζεται ως η "Νέα Αγία Λαύρα" του 1941 – 1944.
Τον Μάιο του 1942 ο Θανάσης Κλάρας έχει την επίσημη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής για το ξεκίνημα του αντάρτικου.
Σε κοινή σύσκεψη των Περιφερειακών Επιτροπών του ΚΚΕ και του ΕΑΜ αποφασίστηκε η συγκρότηση ένοπλων τμημάτων του ΕΛΑΣ και η άμεση δράση εναντίον των κατακτητών και των εθνοπροδοτών.
Στην αρχή οι ομάδες θα ήταν αυτοτελείς, με τριμελή διοίκηση (στρατιωτικός διοικητής, καπετάνιος, πολιτικός επίτροπος) καθοδηγούμενες από την Περιφερειακή Επιτροπή του ΕΑΜ με στόχο να συνενωθούν αργότερα σε ένα Αρχηγείο της Ρούμελης.
Η σύσκεψη ενέκρινε και την πρώτη προκήρυξη του ΕΛΑΣ από την οργάνωση Λαμίας γραμμένη από τον ίδιο με τίτλο "Εμπρός για το νέο αρματολίκι".
Η σύσκεψη ενέκρινε και την πρώτη προκήρυξη του ΕΛΑΣ από την οργάνωση Λαμίας γραμμένη από τον ίδιο με τίτλο "Εμπρός για το νέο αρματολίκι".
Στο βιβλίο του Πάνου Λάγδα, "Αρης Βελουχιώτης ο πρώτος του Αγώνα", διασώζονται μερικά αποσπάσματα, όπως καταγράφτηκαν από τις αναμνήσεις όσων την διάβασα, που καλούσαν το λαό:
"Να ξυπνήσει από το λήθαργο της σκλαβιάς, να ενωθεί και να χτυπήσει τους καταχτητές μ’ όλη του τη δύναμη".
"Καλεί τους Ρουμελιώτες να δημιουργήσουν τους καινούργιους αρματολούς και τους κλέφτες και καταλήγει με τα λόγια του Ρήγα: Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή".
"Σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας και οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φύγουν ντροπιασμένοι".
 |
| Η καλύβα του Στεφανή |
Για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους από αντίποινα αποφάσισαν να αποκτήσουν όλοι ψευδώνυμα.
Έτσι γεννήθηκε ο ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ. Το Βελουχιώτης από το Βελούχι και το Άρης από τον θεό του πολέμου.
Στη Γραμμένη Οξυά έγινε ορκωμοσία με κάθε επισημότητα.
Παρατάχθηκαν με το μέτωπο στην Ανατολή, τα όπλα χτύπησαν με ρυθμό κι εκεί έδωσαν τον όρκο που ετοίμασε ο Αρης:
" Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Παρατάχθηκαν με το μέτωπο στην Ανατολή, τα όπλα χτύπησαν με ρυθμό κι εκεί έδωσαν τον όρκο που ετοίμασε ο Αρης:
" Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου, αν ατιμώσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξελευτερωθεί η πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του. "
Πρώτη Ιούνη λοιπόν του 1942 η κομματική οργάνωση Κρικέλλου ειδοποιήθηκε να κρύψει την πρώτη ανταρτοομάδα του Αρη.
Ο δάσκαλος τους συνάντησε στα Κανάβια, στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, και τους οδήγησε σε μια καλύβα στο "Τσιουγκρί" κοντά στον Κρικελλοπόταμο. Μια ομάδα απ’ το Κρίκελλο και τη Δομνίστα πήγαν να συναντήσουν τους αντάρτες.
Ο Αρης συστήθηκε ως ταγματάρχης Πυροβολικού. Ανάμεσά τους και ο Θανάσης Τραχήλης, ανθυπολοχαγός που προσχώρησε στον ΕΛΑΣ.
Για την πρώτη επίσημη εμφάνιση επιλέχθηκε η Δομνίστα, το διπλανό χωριό στο Κρίκελλο, γιατί η απόσταση ήταν μικρή και κυρίως γιατί εκεί δεν υπήρχε σταθμός Χωροφυλακής.
Ο Παπανικολάου του παρέδωσε τη σημαία του σχολείου στην οποία έγραψαν επάνω Ελεύθερη Ευρυτανία.
Ο Θανάσης Κλάρας παύει να υπάρχει για να γεννηθεί λίγες ώρες αργότερα στην πλατεία της Δομνίστας ο Άρης Βελουχιώτης.
Ο Θανάσης Κλάρας παύει να υπάρχει για να γεννηθεί λίγες ώρες αργότερα στην πλατεία της Δομνίστας ο Άρης Βελουχιώτης.
Ο δάσκαλος τους οδήγησε μέσα απ’ τον Κρικελλοπόταμο στη Δομνίστα.
Είναι απομεσήμερο Κυριακής, 7 Ιούνη 1942. Ακριβώς πριν από 77 χρόνια! Οι κάτοικοι της Δομνίστας νιώθουν πολύ παράξενα αντικρίζοντας, στο μικρό χωριό τους, μερικούς ένοπλους γενειοφόρους με σταυρωτά φυσεκλίκια, να μπαίνουν ορμητικά στην πλατεία, συντεταγμένοι και με βηματισμό, υπό τα παραγγέλματα ενός δυναμικού άντρα (Θάνος). Προηγείται η σημαία που κρατά ο Βασίλης Σιταράς που αναγράφει:
"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ - ΕΛΑΣ" !!!
Επικεφαλής, είναι ο Άρης Βελουχιώτης. Όλοι τους τραγουδούν με μοναδικό πάθος το: "Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά στους κάμπους πέφτει χιόνι…" !!! Οι παρευρισκόμενοι χωρικοί ανατριχιάζουν σύγκορμοι! Ο αρχηγός, τους χαιρετά εγκάρδια.
"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ - ΕΛΑΣ" !!!
Επικεφαλής, είναι ο Άρης Βελουχιώτης. Όλοι τους τραγουδούν με μοναδικό πάθος το: "Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά στους κάμπους πέφτει χιόνι…" !!! Οι παρευρισκόμενοι χωρικοί ανατριχιάζουν σύγκορμοι! Ο αρχηγός, τους χαιρετά εγκάρδια.
Ο Άρης ξεκινά ένα πύρινο λόγο που κάνει ακόμη και τα βουνά τριγύρω να υποκλιθούν!
Κηρύττω την Επανάσταση κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους, αναφωνεί ο Άρης, ξεσηκώνοντας τον ενθουσιασμό των κατοίκων που συνεπαρμένοι από τον επαναστατικό λόγο του Βελουχιώτη τον αποθεώνουν με θυελλώδη χειροκροτήματα και θερμές εκδηλώσεις χαράς. Ακολουθούν συγκινητικές σκηνές με τους κατοίκους να περικυκλώνουν τον Άρη και τους αντάρτες του που πνίγονται κυριολεκτικά στις αγκαλιές του κόσμου. Ο καφετζής Μπάμπης Λιάκος φέρνει τσίπουρα για τα κεράσματα.
Κηρύττω την Επανάσταση κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους, αναφωνεί ο Άρης, ξεσηκώνοντας τον ενθουσιασμό των κατοίκων που συνεπαρμένοι από τον επαναστατικό λόγο του Βελουχιώτη τον αποθεώνουν με θυελλώδη χειροκροτήματα και θερμές εκδηλώσεις χαράς. Ακολουθούν συγκινητικές σκηνές με τους κατοίκους να περικυκλώνουν τον Άρη και τους αντάρτες του που πνίγονται κυριολεκτικά στις αγκαλιές του κόσμου. Ο καφετζής Μπάμπης Λιάκος φέρνει τσίπουρα για τα κεράσματα.
Ο Άρης τον πειράζει λέγοντάς του: αυτή την παράγκα που έχεις, μετά τη νίκη θα στην κάνω μέγαρο, γιατί θα περάσει στην ιστορία.
Ο κόσμος υπόσχεται ολόψυχη στήριξη με κάθε μέσο στον αγώνα.
Στον ΕΛΑΣ κατατάσσονται πολλοί Ευρυτάνες αγωνιστές: ανάμεσά τους ο Βασίλης Πριόβολος (Ερμής), ο Θανάσης Ελεφάντης (Θρύλος), ο Σεραφείμ Καρατσίκης (Απόλλων), ο Μ. Καραγιώργος (Κεραυνός), o Απόστολος Τσιαπούρης (Βάκχος) και τόσοι άλλοι ακόμη, επώνυμοι μα κυρίως ανώνυμοι αντιστασιακοί.
Ο κόσμος υπόσχεται ολόψυχη στήριξη με κάθε μέσο στον αγώνα.
Στον ΕΛΑΣ κατατάσσονται πολλοί Ευρυτάνες αγωνιστές: ανάμεσά τους ο Βασίλης Πριόβολος (Ερμής), ο Θανάσης Ελεφάντης (Θρύλος), ο Σεραφείμ Καρατσίκης (Απόλλων), ο Μ. Καραγιώργος (Κεραυνός), o Απόστολος Τσιαπούρης (Βάκχος) και τόσοι άλλοι ακόμη, επώνυμοι μα κυρίως ανώνυμοι αντιστασιακοί.
Απόσπασμα παρακάτω από το βιβλίο - "Ο αδερφός μου ο Άρης"του Μπάμπη Κλάρα.
["Και ξαφνικά εκεί που δεν το περίμεναν, αναταράζεται ο τόπος και ο ντουνιάς:
"Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι, στα έρημα στα σκοτεινά, ο Έλλην ξεσπαθώνει!…"
Αντρικές φωνές ήταν αυτές. Βαριές και τρανταχτές. Δεν αργεί να αντιβροντά το ξεροτόπι με τις πετριές που κατρακυλούν τσαρούχια και άρβυλα. Ώσπου, να ‘ταν καμιά δεκαπενταριά παλικάρια, με τη σημαία μπροστά και τα όπλα στον ώμο, με βήμα στρατιωτικό, να προβαίνουν στ’ ακροσύνορο και στο παράγγελμα του ομαδάρχη: Αλτ. Παραπόδα, να κάνουν την εμφάνιση τους στο χωριό. Δεν είχε ξαναδεί τον καιρό εκείνο τέτοιο πράγμα η Δομνίστα, το ορεινό χωριό της Ευρυτανίας. Θάμαξαν και οι Δομνιστιώτες.
Πέστε του Προέδρου και του παπά να ‘ρθούνε κατά δώθε, τους παρακαλώ, λέει στους πρώτους χωριανούς που τον αντίκρισαν, με τρόπο μαλακό και τόνο φιλικό προσθέτοντας: Μη φοβάστε, ξένοι δεν είμαστε, δικοί σας είμαστε κι εμείς, όπως δικοί μας είσαστε κι εσείς…
Ένας ξερακιανός, μάλλον κοντός, αλλά γεροδεμένος, καθώς φαινόταν, και ψημένος άντρας, ήτανε εκείνος που τους μιλούσε και τους κοιτούσε κατάματα με κάτι μάτια που πετούσαν φωτιές. Φτάνουν σε λίγο ο Πρόεδρος Χαράλαμπος Παπακωνσταντίνου, και ο παπάς του χωριού. Σκύβει εκείνος, φιλεί το χέρι του παπά κι υψώνοντας κεφάλι και κορμί, αυτοσυστήνεται:Άρης Βελουχιώτης, ταγματάρχης του πυροβολικού. Μη σας φαίνεται παράξενο που δεν φορώ τ’ αστέρι μου, η περίσταση το καλεί. Ήρθα με τη προφυλακή μου, αφήνοντας τριγύρω την υπόλοιπη δύναμη, να σας πω δυο λόγια για τον τόπο μας, για την μάνα μας Ελλάδα, για τον σκοπό μας. Με την άδεια σου Δέσποτα, είπε, κοιτώντας τον παπά, και τη δική σου Πρόεδρε, ας βαρέσει αν θέλετε η καμπάνα της εκκλησιάς, να συναχτούν οι χωριανοί να τους μιλήσω…
Μετά χαράς, παλικάρι μου, να βαρέσει, συμφώνησαν και οι δυο τους....
"Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι, στα έρημα στα σκοτεινά, ο Έλλην ξεσπαθώνει!…"
Αντρικές φωνές ήταν αυτές. Βαριές και τρανταχτές. Δεν αργεί να αντιβροντά το ξεροτόπι με τις πετριές που κατρακυλούν τσαρούχια και άρβυλα. Ώσπου, να ‘ταν καμιά δεκαπενταριά παλικάρια, με τη σημαία μπροστά και τα όπλα στον ώμο, με βήμα στρατιωτικό, να προβαίνουν στ’ ακροσύνορο και στο παράγγελμα του ομαδάρχη: Αλτ. Παραπόδα, να κάνουν την εμφάνιση τους στο χωριό. Δεν είχε ξαναδεί τον καιρό εκείνο τέτοιο πράγμα η Δομνίστα, το ορεινό χωριό της Ευρυτανίας. Θάμαξαν και οι Δομνιστιώτες.
Πέστε του Προέδρου και του παπά να ‘ρθούνε κατά δώθε, τους παρακαλώ, λέει στους πρώτους χωριανούς που τον αντίκρισαν, με τρόπο μαλακό και τόνο φιλικό προσθέτοντας: Μη φοβάστε, ξένοι δεν είμαστε, δικοί σας είμαστε κι εμείς, όπως δικοί μας είσαστε κι εσείς…
Ένας ξερακιανός, μάλλον κοντός, αλλά γεροδεμένος, καθώς φαινόταν, και ψημένος άντρας, ήτανε εκείνος που τους μιλούσε και τους κοιτούσε κατάματα με κάτι μάτια που πετούσαν φωτιές. Φτάνουν σε λίγο ο Πρόεδρος Χαράλαμπος Παπακωνσταντίνου, και ο παπάς του χωριού. Σκύβει εκείνος, φιλεί το χέρι του παπά κι υψώνοντας κεφάλι και κορμί, αυτοσυστήνεται:Άρης Βελουχιώτης, ταγματάρχης του πυροβολικού. Μη σας φαίνεται παράξενο που δεν φορώ τ’ αστέρι μου, η περίσταση το καλεί. Ήρθα με τη προφυλακή μου, αφήνοντας τριγύρω την υπόλοιπη δύναμη, να σας πω δυο λόγια για τον τόπο μας, για την μάνα μας Ελλάδα, για τον σκοπό μας. Με την άδεια σου Δέσποτα, είπε, κοιτώντας τον παπά, και τη δική σου Πρόεδρε, ας βαρέσει αν θέλετε η καμπάνα της εκκλησιάς, να συναχτούν οι χωριανοί να τους μιλήσω…
Μετά χαράς, παλικάρι μου, να βαρέσει, συμφώνησαν και οι δυο τους....
Τους ιστορεί, πως αυτοί που βλέπανε μπροστά τους δεν ήτανε μήτε ληστοφυγόδικοι, μήτε κατσικοκλέφτες μήτε και Τουρκοχρησταίοι που προδίνανε την πατρίδα και ρημάζανε τον κοσμάκη στο πλιάτσικο. Ήτανε στρατιώτες της Ελλάδας και του Λαού της. Ανήκαν στον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, τον Ε.Λ.Α.Σ., όπως όλοι σε λίγο θα τον λένε και θα τον τραγουδούνε. Σκοπό του ένα μόνο έχει τάξει: να λευτερώσει την πατρίδα από τον ξένο ζυγό και να κάνει το λαό αφέντη του τόπου του.
Όσο μιλούσε, τόσο δυνάμωνε η φωνή του, που μόλις και μετά βίας ακουγότανε στην αρχή. Όλο και πιο ζεστή γινότανε η λαλιά του, όλο και πιο πυρωμένος ο λόγος του, φλόγιζε και τις καρδιές εκείνων που τον ακούγανε. Φούσκωναν τα στήθια των πιο νέων, υγραίνονταν τα μάτια των πιο ηλικιωμένων, σαν να κάτι να τους θύμιζαν. Ναι, αυτό ήταν, κάποια φωνή γνώριμη μέσα τους ακουγόταν να τους μιλεί, που σπίθισε ευθύς εξαρχής, μόλις αντιλάλησε ο αχός από κείνο τον θούριο που τραγουδούσαν και στους πολέμους του 1912- ’13, – "Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά…". Μη δα, μαύρη δεν είναι και τώρα; Έτσι λοιπόν, και τώρα "Ο Έλλην ξεσπαθώνει' να ελευθερώσει πατρίδα και λαό, που ποδοπατούνε οι νικημένοι κοκορόφτεροι νικητές και ρημάζει τον τόπο η ξένη ακρίδα. Ως πότε πια, θα μένουν τα χέρια σταυρωμένα, μπρος στη σκλαβιά και τη θανή; Όχι, δεν γίνεται αυτό. Σα δίκιο να ‘χει ο Καπετάνιος, καλά τα λόγια του και καρφώνονταν στις καρδίες και τις ψυχές τους…
Τα λόγια του είχαν βαθιά απήχηση. Τρία-τέσσερα παλικάρια προσχώρησαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ κι αύξησαν έτσι τη δύναμη της Ανταρτοομάδας σε δεκαεννιά άντρες. Το χωριό τάχτηκε με το μέρος της κι ανασύνταξε την Κοινότητα του. Τραπέζι για τα παλικάρια άρχισαν βιαστικά να ετοιμάζουν οι νοικοκυρές. Αρνήθηκαν οι αντάρτες, κι ας γουργούριζε μέσα τους η κοιλιά. Δεν έπρεπε, όπως του έδωσε με νόημα να καταλάβουν ο Άρης να τους πάρουν για λιμασμένους. Μας καρτερούν κι άλλα χωριά, έδωσε την εξήγηση ο Καπετάνιος, δε μας παίρνει ο καιρός. Ο καλός σας λόγος μας γέμισε την καρδιά. Με το ζόρι σχεδόν, σαν ήταν έτσι και δεν μπορούσαν να καθυστερήσουν τους φόρτωσαν κάνα-δυο τουρβάδια με ψωμί και με τυρί. Τους γέμισαν και κάνα δυο παγούρια με τσίπουρο. Σπουδαίο φίλεμα δεν είναι, είπαν οι χωρικοί, χρειαζούμενο όμως είναι, Σταυραετοί μας. Καλή αντάμωση. Σταυραδέρφια αντιφώνησαν οι αντάρτες. Στην υγειά σας και στην λευτεριά όλων μας είπαν και οι δυο μαζί…
Ένας Άρης είχε τη μέρα εκείνη γεννηθεί στο άσημο ως τότε εκείνο ελληνικό χωριό. Με τ’ όνομα του καθαγιασμένο, όταν η χρεία το καλούσε από το αρχαίο Δωδεκάθεο του Όλυμπου και με πρόσβαση τη φύτρα του από το απάτητο Βελούχι του Εικοσιένα. Μήτε το ‘να μήτε τ’ άλλο είχε λαθέψει. Ο Παζαριώτης από τη Λαμία δεν είχε προδώσει μήτε τη καταγωγή του μήτε την ονομασία του. Γινόταν νέος ενσαρκωτής και ψυχωτής της πατρίδας και του λαού της, των καημών τους και των πόθων τους, σύμβολο και αλήθεια, θρύλος και πραγματικότητα. Έτσι μολόγησαν τα κατοπινά πράματα, έτσι και τώρα ακόμα τ’ ανομολογούν.
Ένας Άρης Βελουχιώτης είχε γεννηθεί τη σημαδιακή εκείνη Κυριακή 7 Ιούνη 1942 στη Δομνίστα που θα μείνει ιστορική. Από κει και πέρα όλο και θα ξαναγιεννιόταν μέσα στη φλόγα της αντιστασιακής και της ελευθερωτικής εποποιίας."]
Όσο μιλούσε, τόσο δυνάμωνε η φωνή του, που μόλις και μετά βίας ακουγότανε στην αρχή. Όλο και πιο ζεστή γινότανε η λαλιά του, όλο και πιο πυρωμένος ο λόγος του, φλόγιζε και τις καρδιές εκείνων που τον ακούγανε. Φούσκωναν τα στήθια των πιο νέων, υγραίνονταν τα μάτια των πιο ηλικιωμένων, σαν να κάτι να τους θύμιζαν. Ναι, αυτό ήταν, κάποια φωνή γνώριμη μέσα τους ακουγόταν να τους μιλεί, που σπίθισε ευθύς εξαρχής, μόλις αντιλάλησε ο αχός από κείνο τον θούριο που τραγουδούσαν και στους πολέμους του 1912- ’13, – "Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά…". Μη δα, μαύρη δεν είναι και τώρα; Έτσι λοιπόν, και τώρα "Ο Έλλην ξεσπαθώνει' να ελευθερώσει πατρίδα και λαό, που ποδοπατούνε οι νικημένοι κοκορόφτεροι νικητές και ρημάζει τον τόπο η ξένη ακρίδα. Ως πότε πια, θα μένουν τα χέρια σταυρωμένα, μπρος στη σκλαβιά και τη θανή; Όχι, δεν γίνεται αυτό. Σα δίκιο να ‘χει ο Καπετάνιος, καλά τα λόγια του και καρφώνονταν στις καρδίες και τις ψυχές τους…
Τα λόγια του είχαν βαθιά απήχηση. Τρία-τέσσερα παλικάρια προσχώρησαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ κι αύξησαν έτσι τη δύναμη της Ανταρτοομάδας σε δεκαεννιά άντρες. Το χωριό τάχτηκε με το μέρος της κι ανασύνταξε την Κοινότητα του. Τραπέζι για τα παλικάρια άρχισαν βιαστικά να ετοιμάζουν οι νοικοκυρές. Αρνήθηκαν οι αντάρτες, κι ας γουργούριζε μέσα τους η κοιλιά. Δεν έπρεπε, όπως του έδωσε με νόημα να καταλάβουν ο Άρης να τους πάρουν για λιμασμένους. Μας καρτερούν κι άλλα χωριά, έδωσε την εξήγηση ο Καπετάνιος, δε μας παίρνει ο καιρός. Ο καλός σας λόγος μας γέμισε την καρδιά. Με το ζόρι σχεδόν, σαν ήταν έτσι και δεν μπορούσαν να καθυστερήσουν τους φόρτωσαν κάνα-δυο τουρβάδια με ψωμί και με τυρί. Τους γέμισαν και κάνα δυο παγούρια με τσίπουρο. Σπουδαίο φίλεμα δεν είναι, είπαν οι χωρικοί, χρειαζούμενο όμως είναι, Σταυραετοί μας. Καλή αντάμωση. Σταυραδέρφια αντιφώνησαν οι αντάρτες. Στην υγειά σας και στην λευτεριά όλων μας είπαν και οι δυο μαζί…
Ένας Άρης είχε τη μέρα εκείνη γεννηθεί στο άσημο ως τότε εκείνο ελληνικό χωριό. Με τ’ όνομα του καθαγιασμένο, όταν η χρεία το καλούσε από το αρχαίο Δωδεκάθεο του Όλυμπου και με πρόσβαση τη φύτρα του από το απάτητο Βελούχι του Εικοσιένα. Μήτε το ‘να μήτε τ’ άλλο είχε λαθέψει. Ο Παζαριώτης από τη Λαμία δεν είχε προδώσει μήτε τη καταγωγή του μήτε την ονομασία του. Γινόταν νέος ενσαρκωτής και ψυχωτής της πατρίδας και του λαού της, των καημών τους και των πόθων τους, σύμβολο και αλήθεια, θρύλος και πραγματικότητα. Έτσι μολόγησαν τα κατοπινά πράματα, έτσι και τώρα ακόμα τ’ ανομολογούν.
Ένας Άρης Βελουχιώτης είχε γεννηθεί τη σημαδιακή εκείνη Κυριακή 7 Ιούνη 1942 στη Δομνίστα που θα μείνει ιστορική. Από κει και πέρα όλο και θα ξαναγιεννιόταν μέσα στη φλόγα της αντιστασιακής και της ελευθερωτικής εποποιίας."]
Τα βουνά της Ευρυτανίας και της Ρούμελης θα ζήσουν ανεπανάληπτες στιγμές! Το μεγάλο σηκωμό τον πυροδοτεί από τη μία το Ελασίτικο τουφέκι και από την άλλη το αντάρτικο τραγούδι: "Στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα, για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά"! Τα κατορθώματα του Άρη και των Ανταρτών δίνουν και παίρνουν, σκορπίζοντας παντού ένα πρωτοφανή ενθουσιασμό. Οι φασίστες κατακτητές δεινοπαθούν με αλλεπάλληλες ήττες! Οι σταθμοί της χωροφυλακής αφοπλίζονται ο ένας μετά τον άλλον! Οι εκμεταλλευτές λουφάζουν, οι μαυραγορίτες εξαφανίζονται.
Έτσι ξεκίνησε ο Πρωτοκαπετάνιος ΑΡΗΣ τη μεγαλειώδη εποποιία της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ του ΕΛΑΣ στα βουνά της Ρούμελης. Με όπλο το όραμά του: Ότι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά "τη λαοκρατία" και μαζί με την πίστη των ανταρτών του και την αγάπη του κόσμου των βουνών και όλων των κατατρεγμένων που στέναζαν κάτω από τη διπλή υποδούλωση των Γερμανών και των Ελλήνων Φασιστών.
Κάποια στιγμή όμως προδόθηκε και δεν κατάφερε να κάνει το όραμα του πράξη, να πετύχει τη διπλή λευτεριά τη "λαοκρατία".
Ίσως κάποια άλλη στιγμή ένας συνειδητοποιημένος και ενωμένος Λαός ενάντια στη καταπίεση και την υποταγή, χωρίς βέβαια νέα ΛΑΘΗ, σαν και εκείνα του παρελθόντος, να κάνει πράξη το όραμα εκείνου για ΛΕΥΤΕΡΙΑ και ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου