Η Ταξική μας Ανάσταση για την Υπέρτατη Αξία της Λαϊκής Ελευθερίας

Αγαπητοί Φίλοι, Συναγωνιστές, Σύντροφοι στον Αγώνα της ζωής.

Σε κάθε κοινωνία μέσα στον καπιταλισμό όσο και αν αυτή θα εξελίσσεται πάντα θα υπάρχουν τάξεις και κυρίως δε η τάξη που καταπιέζει (αστική τάξη) και η τάξη που καταπιέζετε (εργατική τάξη) .

Η αστική εξουσία με εργαλείο το αστικό κράτος και την "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" οργανώνει και λειτουργεί έναν τεράστιο μηχανισμό επιβολής στους λαούς Ιδεολογικής και οικονομικής επιβολής, κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες.

Με άλλα λόγια, η τάξη που είναι η κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας, είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική της δύναμη.

Η τάξη που έχει στη διάθεσή της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει ταυτόχρονα τα μέσα της πνευματικής παραγωγής, έτσι ώστε, μιλώντας γενικά, οι ιδέες αυτών που δεν έχουν τα μέσα της πνευματικής παραγωγής υποτάσσονται σ' αυτά.

Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, δηλαδή είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται σαν ιδέες, άρα είναι η έκφραση των σχέσεων που κάνουν μια τάξη κυρίαρχη, επομένως οι ιδέες της κυριαρχίας της.

Επομένως να θυμάστε δύο λογισμούς Ο ένας λέει : Αγωνίσου για την υπέρτατη αξία της Λευτεριάς τάξης σου, για την Ανάσταση της ζωής σου με ταξική συνείδηση.

Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει !!!

Και ο άλλος λέει : Μη υποτάσσεσαι στη μοίρα και στο μέλλον που σου προσφέρουν, πάρε τον δρόμο της εξέγερσης για να μη ζήσεις ή πεθάνεις μέσα στη φτώχεια, τη μιζέρια, την καταπίεση, δούλος της τάξης των κεφαλαιοκρατών, της αστικής τάξης.

Πολέμα για την υπέρτατη αξία της Λαϊκής Ελευθερίας.

Μη κατηγορείς μόνο αυτούς που ασκούν τη τυραννική για το Λαό εξουσία αλλά και αυτούς που είναι πρόθυμοι να υπακούσουν και να την ακολουθήσουν.

Όταν λοιπόν αυτά μπουν στο σωστό ζύγι, τότε να βρεθούμε πάλι ξανά, κάπου εκεί έξω, εκεί που δίνονται οι μάχες για τη ζωή και να τα ξαναπούμε.

Να πούμε ότι, η συνείδηση και η αντίσταση στις αδικίες είναι πάνω από το φόβο, πάνω από ένα εχθρικό αντιδημοκρατικό καθεστώς.

Τα σκληρά χτυπήματα που δέχονται οι λαοί είναι σημείο πρόκλησης για την αριστερά να υπερασπιστεί το δίκιο ενάντια στο άδικο.

Η έμπρακτη αλληλεγγύη έχει αξία στις συνθήκες που ζούμε.
Η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη είναι στοιχεία στα οποία η Αριστερά πρέπει να επενδύσει, αλλά και να καλλιεργήσει στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα και την παγκόσμια κατάσταση μπαίνει σαν επιτακτική ανάγκη οι λαοί να αντισταθούν απέναντι σε αυτόν τον "ρεαλισμό". 

Έναν ρεαλισμό που μακελεύει λαούς παντού στον κόσμο . 

Έναν ρεαλισμό που φτωχοποιεί την κοινωνία.

Έναν ρεαλισμό που καταστέλλει, τρομοκρατεί, καταδικάζει και βασανίζει όποιον εναντιώνεται στην αδικία και στην εκμετάλλευση.

Παρακάτω ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη αφιερωμένο από μένα για όλους όσους έχουν καταθέσει τα όπλα της Ταξικής μας ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ της ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗΣ.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ΄ τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες, μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου, έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες. Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ΄ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου. Θ΄ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο. Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς. Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς έν' άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ' το κόκκινο στόμα της αγάπης σου Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον. Μα εσύ πρέπει να τ΄ αποχαιρετήσεις όλα αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο. Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη. Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο απ' το άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία. Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου δε θα γερνάς. Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος Αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουνε στον κόσμο αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία,

τ' αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη σα ν άγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον. Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος