Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 - Η Μεγάλη Έφοδος στον Ουρανό

Ενάντια σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να μάχονται με τόνους λάσπης μία μεγαλειώδη εξέγερση Λαού.

Η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 αποτελεί μεγάλης σημασίας ορόσημο στη μακρυά πορεία των λαών της Γης για την πραγματοποίηση, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας από τον ζυγό της καταπίεσης και τη προσπάθεια δημιουργίας ενός Σοσιαλιστικού-Κομμουνιστικού κράτους που θα είναι στην υπηρεσία του Λαού και στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η εξέγερση εναντίον του τσάρου και της αριστοκρατίας θα ολοκληρωνόταν με την επικράτηση της επανάστασης, ενώ η καινούργια αταξική κοινωνία θα έφερνε την ειρήνη.

Ο Λένιν στο βιβλίο του "Κράτος και Επανάσταση" γράφει με τον πιο περιγραφικό τρόπο την κατάσταση στην τσαρική Ρωσία:
Το κράτος είναι το όργανο της οργανωμένης βίας μιας κοινωνικής τάξης, άρα για να εξαφανιστεί αυτή η κατάσταση, πρέπει να καταργηθεί η ταξική κοινωνία.
Πρόκειται για έναν ύμνο στα Σοβιέτ και μια παρότρυνση προς την εξέγερση για την ανατροπή του κράτους.
Ένα από τα κρίσιμα σημεία της πορείας προς τον Οκτώβρη του 1917, είναι όταν ο Λένιν αποκλείει μια αστική επανάσταση (κάτι που ήθελαν πολλοί Ρώσοι μαρξιστές).

Οι προθέσεις του Λένιν έγιναν ακόμα πιο σαφείς, όταν τον Σεπτέμβρη του 1917 κυκλοφόρησε μια μπροσούρα του με τον τίτλο "Οι Μπολσεβίκοι θα παραμείνουν στην εξουσία;".
Εκεί δεν στέκεται απλά απέναντι στην Προσωρινή Κυβέρνηση του συνασπισμού των Σοσιαλιστών υπό τον Αλέξανδρο Κερένσκι, αλλά θεωρεί ότι η εξουσία δεν μπορεί να μοιραστεί με άλλα κόμματα, είτε μαρξιστικά, είτε επαναστατικά, ούτε με τους Μενσεβίκους, ούτε με τους επαναστάτες σοσιαλιστές της Αριστεράς. Παράλληλα, προσπαθεί να θωρακίσει τους Μπολσεβίκους από οποιαδήποτε στρατηγική διαφορά που αντιτίθεται στην εξέγερση ή ακόμα και στον τρόπο εκδήλωσή της.
Αρνείται να περιμένει τη συνέλευση του επόμενου συνεδρίου των Σοβιέτ, βάλλοντας κατά της φράξιας μέσα στο ίδιο του το κόμμα:
Είναι αναγκαίο να καταπολεμήσουμε τις συνταγματικές αυταπάτες και ελπίδες που έχουν εναποτεθεί στο προσεχές συνέδριο των Σοβιέτ, δηλώνει, αμετακίνητος στην θέση ότι οι Μπολσεβίκοι πρέπει να καταλάβουν πως αυτοί είναι το μοναδικό όργανο που μπορεί να αναλάβει το εγχείρημα της κατάληψης της εξουσίας.
Μπροστά σε αυτή την τοποθέτηση που δεν άφηνε κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης, παρουσιάστηκαν οι πρώτες αντιδράσεις.
Ο Γκριγκόρι Ζινόβιεφ και ο Λεβ Κάμενεφ (στελέχη της καθοδήγησης του κόμματος),  ψήφισαν στις 10 Οκτώβρη κατά της ένοπλης εξέγερσης. Παράλληλα, δημοσίευσαν μια ανοικτή επιστολή τους στην "Καινούργια Ζωή", την εφημερίδα στην οποία διευθυντής ήταν ο Μαξίμ Γκόρκι, όπου προειδοποιούσαν πως η κατάληψη της εξουσίας θα ήταν ένα επικίνδυνο εγχείρημα σε βάρος της Ρωσίας, ενώ δήλωναν αντίθετοι στη χρήση βίας.

Ο Λένιν εξοργίστηκε με τη στάση των δυο και τους αντιμετώπισε σαν λιποτάκτες. Στα τέλη του Οκτώβρη του 1917, όλα ήταν έτοιμα, ώστε να εκπληρωθεί το όραμα της επανάστασης. Η λενινιστική ιδεολογική άποψη στήριζε την προοπτική:

Η επαναστατική βία είναι δικαιολογημένη, εφόσον ο ρόλος της είναι να επιταχύνει τη μετατροπή της κοινωνίας. Η βίαιη πάλη, κινητήρια δύναμη της συλλογικής απελευθέρωσης. νομιμοποιείται όταν στρέφεται κατά των κοινωνικών τάξεων που αλλοτριώνουν τη δύναμη του εργάτη δηλαδή το δικαίωμα της εξέγερσης ώστε να ολοκληρωθεί η κομμουνιστική προοπτική και δεν έχει ατομικό χαρακτήρα, αλλά στηρίζεται σε ένα όραμα του μέλλοντος.

Ο Λένιν με τους μπολσεβίκους φρόντισαν να υποβαθμίσουν και μαζί να περιθωριοποιήσουν την ατομική και την αναρχική βία. Είχε προηγηθεί η επανάσταση του Φεβρουαρίου, με την εγκατάλειψη της εξουσίας από τον τσάρο Νικόλαο Β’, όμως η αστική δημοκρατία δεν είχε ούτε το απαραίτητο κοινωνικό έρεισμα, ούτε την ισχυρή ιδεολογική βάση, ώστε να ξεπεράσει τα εμπόδια που ορθώθηκαν μπροστά της, με μπροστάρη τον ίδιο τον Λένιν, που με την επιστροφή του στη Ρωσία, έδωσε το σύνθημα για τη νίκη μιας κοινωνικής επανάστασης και καταδίκασε κάθε προσπάθεια υποστήριξης της καπιταλιστικής κυβέρνησης.

Αλλά ας ξεκινήσω μία μικρή περιγραφή εκείνης περιόδου, της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, της μεγάλης εφόδου στον ουρανό !!!

Στις 7 Οκτώβρη (με το παλιό ημερολόγιο) (20) με το νέο, ο Λένιν έφτασε κρυφά στην Αγία Πετρούπολη για να αναλάβει τη διεύθυνση της ένοπλης εξέγερσης. Στην ιστορική συνεδρίαση της 10 Οκτωβρίου της κεντρικής επιτροπής του Μπολσεβίκικου κόμματος έγινε δεκτή η πρόταση του Λένιν για ένοπλη εξέγερση, με ψήφους 10 υπέρ και 2 κατά (Ζινόβιεφ, Κάμενεφ).

23 ΟΚΤΩΒΡΗ 1917, (με το παλιό ημερολόγιο) (3 Νοέμβρη) με το νέο.
Η ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων αποφασίζει την προετοιμασία της επανάστασης στη Ρωσία.
Θεωρώντας ότι η επανάσταση που έρχεται θα είναι επανάσταση αστικοδημοκρατική, οι μενσεβίκοι πιστεύουν ότι ο ηγετικός ρόλος ανήκει στην αστική τάξη.
Για τη σοσιαλδημοκρατία επιφυλάσσεται ο ρόλος της αντιπολίτευσης στην αστική τάξη που θα κυβερνά καθώς και της οργάνωσης των οικονομικών αγώνων της εργατικής τάξης (θέση γνωστή ως οικονομισμός).
Ο Λένιν πίστευε ότι η επανάσταση που έρχεται θα πρέπει να λύσει τα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα της αγροτικής μεταρρύθμισης και της καταστροφής της τσαρικής μοναρχίας. Τα καθήκοντα αυτά θεωρούσε ότι η αστική τάξη δεν μπορεί να τα επιλύσει γιατί (όπως αποδείχτηκε το 1905) είναι δεμένη με τους γαιοκτήμονες και τον τσαρισμό.
Γι' αυτό ο Λένιν προέκρινε την κοινωνική συμμαχία των εργατών και των αγροτών ενάντια στον τσαρισμό αλλά και ενάντια στην αστική τάξη. Η συνεργασία αυτή θα πρέπει να οδηγήσει στη "δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς". Δηλαδή σε μια κυβέρνηση του εργατικού κόμματος με ένα επαναστατικό και αντικαπιταλιστικό αγροτικό κόμμα που θα έλυνε τα δημοκρατικά προβλήματα.
Το κόμμα των Μπολσεβίκων έμεινε στην ιστορία σαν το πιο επαναστατικό κόμμα που εμφανίστηκε ποτέ.
Τέσσερα ήταν τα συνθήματα με τα οποία οι Μπολσεβίκοι κέρδισαν την πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού της Ρωσίας:
Το πρώτο, "Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ", έγινε πράξη ταυτόχρονα με την επανάσταση.

23-24 Οκτώβρη (3-4 Νοέμβρη):                    

Η κυβέρνηση του Κερένσκι προσπαθεί για τελευταία φορά να αντιδράσει.

Η ΕΣΕ( "Επαναστατική Στρατιωτική Επιτροπή")κηρύσσεται παράνομη, οι εφημερίδες των Μπολσεβίκων σφραγίζονται και πάλι. Όμως ο κύβος έχει πια ριφθεί. Τα στρατεύματα που καλούνται στην πρωτεύουσα από την κυβέρνηση περνούν ολοκληρωτικά με το μέρος της εξέγερσης.

25 Οκτώβρη (7 Νοέμβρη)
Συνήλθε στο Σμόλνι το 2ο συνέδριο των σοβιέτ της Ρωσίας και αποφάσισε το πέρασμα της εξουσίας στα σοβιέτ και την έκδοση των δύο ιστορικών διαταγμάτων για την Ειρήνη και για τη Γη. Ανακοίνωσε την παύση της Προσωρινής Κυβέρνησης και ανακήρυξε τον εαυτό του στο μόνο όργανο εξουσίας. Και ξεκίνησε να υλοποιήσει τα υπόλοιπα τρία συνθήματα:
"Κάτω ο πόλεμος", "εργατικός έλεγχος στην παραγωγή" και "η γη στους αγρότες".
Σχηματίστηκε το πρώτο Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού (υπουργικό συμβούλιο), με το Λένιν ως πρόεδρο και τους Ρίκοφ, Μιλιούτιν, Τρότσκι, Λουνατσάρσκι και Στάλιν.

2 Νοέμβρη (15)
Η Επανάσταση που είχε εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα και, στις 2 Νοεμβρίου (με το παλιό ημερολόγιο), επικράτησε και στη Μόσχα. Έπειτα, το Κογκρέσο έκρινε τις επαναστατικές δυνάμεις ως ικανές να προστατέψουν την τάξη μέχρι την εγκαθίδρυση μιας νέας κυβέρνησης, γεγονός που επιτεύχθηκε με το τέλος του ρωσικού εμφυλίου πόλεμου και τη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης.
Και επίσης στις 2 (15) Νοέμβρη 1917, μια εβδομάδα μετά την ανατροπή της Προσωρινής κυβέρνησης, δημοσιεύτηκε η Διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών της Ρωσίας, που εκ μέρους της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Ρωσίας υπέγραψαν ο πρόεδρος του ΣΛΕ, Β. Λένιν και ο λαϊκός επίτροπος για υποθέσεις των εθνοτήτων Ι. Στάλιν. Σε αυτή τη Διακήρυξη διακηρύχτηκαν τέσσερεις βασικές αρχές της εθνικής πολιτικής της Σοβιετικής εξουσίας.                                       

Σε αυτή τη Διακήρυξη διακηρύχτηκαν τέσσερεις βασικές αρχές της εθνικής πολιτικής της Σοβιετικής εξουσίας.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ 

Η Συντακτική Συνέλευση αποφασίζει:

I. Η ισότητα και η κυριαρχία των λαών της Ρωσίας.

1. Η Ρωσία ανακηρύσσεται Δημοκρατία των Σοβιέτ των Εκπροσώπων των Εργατών, Στρατιωτών και Αγροτών. Όλη η εξουσία, κεντρικά και τοπικά, επαφίεται σε αυτά τα Σοβιέτ.

2. Η Ρωσική Σοβιετική Δημοκρατία εγκαθιδρύεται στη βάση της αρχής μιας ελεύθερης ένωσης ελεύθερων εθνών, ως ομοσπονδία Σοβιετικών εθνικών δημοκρατιών.

II. Το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας για ελεύθερη αυτοδιάθεση, μέχρι την αποχώρηση και τη δημιουργία αυτοτελούς κράτους.

Ο βασικός της στόχος είναι η κατάργηση κάθε εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η πλήρης εξάλειψη του χωρισμού της κοινωνίας σε τάξεις, η ανελέητη συντριβή της αντίστασης των εκμεταλλευτών, η εδραίωση μιας σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, και η νίκη του σοσιαλισμού σε όλες τις χώρες. Η Συντακτική συνέλευση αποφασίζει επίσης:

1. Καταργείται η ιδιωτική ιδιοκτησία της γης. Όλη η γη και όλα τα κτήρια, τα αγροτικά εργαλεία και τα άλλα εξαρτήματα της αγροτικής παραγωγής ανακηρύσσονται ιδιοκτησία όλου του εργαζόμενου λαού.

2. Οι Σοβιετικοί νόμοι για τον εργατικό έλεγχο και για το Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο επικυρώνονται με το παρόν ώστε να εγγυηθούν την εξουσία των εργαζομένων επί των εκμεταλλευτών και ως πρώτο βήμα προς την πλήρη μετατροπή των εργοστασίων, των ορυχείων, των σιδηροδρόμων και άλλων μέσων παραγωγής σε ιδιοκτησία του κράτους των εργατών και των αγροτών.

3. Η μετατροπή όλων των τραπεζών σε ιδιοκτησία του κράτους των εργατών και των αγροτών επικυρώνεται με το παρόν ως μία από τις προϋποθέσεις της χειραφέτησης των εργαζομένων από τον ζυγό του κεφαλαίου.

4. Με στόχο την εξάλειψη των παρασιτικών τμημάτων της κοινωνίας, θεσμοποιείται με το παρόν η καθολική υποχρέωση στην εργασία.

5. Με σκοπό τη διαφύλαξη της κυρίαρχης εξουσίας του εργαζόμενου λαού, και για να εξαλειφθεί κάθε πιθανότητα να αποκατασταθεί η εξουσία των εκμεταλλευτών, διακηρύσσεται με το παρόν ο οπλισμός του εργαζόμενου λαού, η δημιουργία ενός σοσιαλιστικού Κόκκινου Στρατού εργατών και αγροτών, και ο πλήρης αφοπλισμός των τάξεων των ιδιοκτητών.

III.  Κατάργηση όλων των εθνικών και θρησκευτικών προνομίων και οργανώσεων.

1. Εκφράζοντας την ισχυρή της αποφασιστικότητα να απελευθερώσει την ανθρωπότητα από τα νύχια του επενδυτικού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού που βύθισαν με τον εγκληματικότερο τρόπο τον κόσμο στο αίμα, η Συντακτική Συνέλευση επιδοκιμάζει ολόψυχα την πολιτική της Σοβιετικής εξουσίας για την αποκήρυξη των μυστικών συμφωνιών, την οργάνωση της πιο εκτεταμένης αδελφοποίησης με τους εργάτες και τους αγρότες των εμπόλεμων στρατών, και την επίτευξη με κάθε κόστος, και με επαναστατικά μέσα, μιας δημοκρατικής ειρήνης ανάμεσα στα έθνη, χωρίς προσαρτήσεις και αποζημιώσεις και στην βάση του ελεύθερου αυτοκαθορισμού των εθνών.

2. Με τον ίδιο στόχο κατά νου, η Συντακτική Συνέλευση εμμένει σε μια πλήρη ρήξη με την βάρβαρη πολιτική του αστικού πολιτισμού, η οποία έχτισε τον πλούτο των εκμεταλλευτικών, λίγων και εκλεκτών εθνών με τη δουλεία εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζόμενου λαού στην Ασία, στις αποικίες γενικά, και στις μικρές χώρες.

Η Συντακτική Συνέλευση καλοσωρίζει την πολιτική του Συμβουλίου των Κομμισαρίων του Λαού, προκηρύσσοντας την απόλυτη ανεξαρτησία της Φινλανδίας, την απαρχή της απόσυρσης του στρατού από την Περσία, και την ανακήρυξη ελευθερίας αυτοκαθορισμού για την Αρμενία.

3. Η Συντακτική Συνέλευση εκλαμβάνει τον Σοβιετικό νόμο περί ακύρωσης των δανείων που σύναψαν οι τσαρικές κυβερνήσεις, οι γαιοκτήμονες και η μπουρζουαζία, ως το πρώτο χτύπημα ενάντια στο διεθνές τραπεζικό σύστημα και στο επενδυτικό κεφάλαιο, και εκφράζει την πεποίθηση πως η Σοβιετική εξουσία θα αναζητήσει αυτόν τον δρόμο με αποφασιστικότητα, ώσπου να θριαμβεύσει πλήρως η εξέγερση των εργατών διεθνώς ενάντια στον ζυγό του κεφαλαίου.

IV. Ελεύθερη ανάπτυξη των εθνικών μειονοτήτων και εθνογραφικών ομάδων, που κατοικούν στην επικράτεια της Ρωσίας.

Έχοντας εκλεγεί στη βάση κομματικών καταλόγων οι οποίοι δημιουργήθηκαν πριν από την Οκτωβριανή επανάσταση, όταν ο λαός δεν ήταν ακόμα σε θέση να ξεσηκωθεί μαζικά ενάντια στους εκμεταλλευτές, δεν είχε ακόμα εμπειρία της συνολικής δύναμης της αντίστασής τους προς υπεράσπιση των δικών τους ταξικών συμφερόντων, και δεν είχε ακόμα ασχοληθεί έμπρακτα με τον στόχο της οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, η Συντακτική Συνέλευση θεωρεί ότι θα ήταν θεμελιωδώς λάθος, ακόμα και τυπικά, να έλθει σε αντίθεση με τη Σοβιετική εξουσία.

Ουσιαστικά, η Συντακτική Συνέλευση θεωρεί πως τώρα, που ο λαός δίνει την τελευταία του μάχη ενάντια στους εκμεταλλευτές, δεν μπορεί να υπάρξει χώρος για τους εκμεταλλευτές σε κανένα κυβερνητικό σώμα. Η εξουσία πρέπει να ανήκει ολοκληρωτικά και εντελώς στους εργαζόμενους και στους εξουσιοδοτημένους τους εκπροσώπους: τα Σοβιέτ των Εργατών, των Στρατιωτών, και των Αγροτών.

Στηρίζοντας τη Σοβιετική εξουσία και τα διατάγματα του Συμβουλίου των Κομμισαρίων του Λαού, η Συντακτική Συνέλευση θεωρεί πως η δική της αποστολή περιορίζεται στην θεμελίωση των βασικών αρχών της σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης της κοινωνίας.

Στη βάση των θέσεων της Διακήρυξης, στα τέλη ήδη του 1917, έλαβαν πλήρη ανεξαρτησία η Φιλανδία, η Πολωνία, οι χώρες της Βαλτικής και εθνική αυτονομία οι πολυάριθμες λαότητες του Καυκάσου, της Υπερκαυκασίας, της Μέσης Ασίας και της Σιβηρίας. Οι αρχές της Διακήρυξης, αποτέλεσαν κινητήρια δύναμη στην υπόθεση της σταθεροποίησης της Σοβιετικής εξουσίας στη Ρωσία.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναγνώριση της κυριαρχίας της Φιλανδίας από τη Σοβιετική κυβέρνηση στις 18 (31) Δεκέμβρη 1917, που αποφασίστηκε σε μια μέρα, ενώ, όπως λένε οι εκπρόσωποι της φιλανδέζικης κυβερνητικής αντιπροσωπείας, το Διάταγμα υπογράφτηκε από τον Λένιν στον τοίχο του διαδρόμου του ινστιτούτου Σμόλνι. 

Στις 6 (19) Δεκεμβρίου 1917, η Φινλανδία διακήρυξε την ανεξαρτησία της. Σύμφωνα με την πολιτική εθνικοτήτων του Σοβιετικού κράτους, το Συμβούλιο των Κομμισαρίων του Λαού εξέδωσε, στις 18 (31) Δεκεμβρίου 1917, διάταγμα για την ανεξαρτησία της Φινλανδίας.  Στην συνάντηση της κυβέρνησης, ο Λένιν έδωσε προσωπικά το κείμενο του διατάγματος στον πρωθυπουργό της Φινλανδίας Svinhufvud, ο οποίος ήταν επικεφαλής αποστολής της φινλανδικής κυβέρνησης. Στις 22 Δεκεμβρίου 1917 (4 Ιανουαρίου 1918), το διάταγμα για την ανεξαρτησία της Φινλανδίας εγκρίθηκε από την Πανρωσική Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή.

Το Διάταγμα στο σύνολό του:

Α. Να αναγνωριστεί η κρατική ανεξαρτησία της Φιλανδικής Δημοκρατίας.

Β. Να οργανωθεί, σε συμφωνία με τη φιλανδική κυβέρνηση, ειδική επιτροπή από εκπροσώπους των δυο πλευρών για την επεξεργασία των πρακτικών μέτρων, που προκύπτουν από την απόσχιση της Φιλανδίας από τη Ρωσία.

Ο Πρόεδρος του Σοβιέτ Λαϊκών Επιτρόπων

Β. Ουλιάνοφ (Λένιν)

Οι λαϊκοί επίτροποι: Ι. Στέινμπεργκ, Καρέλιν. Στάλιν.

Ο διευθυντής των υποθέσεων του Σοβιέτ Λαϊκών Επιτρόπων

Μποντς-Μπρουγιέβιτς.

Ένας μικρός επίλογος 

Τον Γενάρη του 1918 έγινε το 3ο Παρρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, που επικύρωσε με τη "Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού" όλους τους μετασχηματισμούς και τις κατακτήσεις της επανάστασης, βάζοντας τα θεμέλια της οικοδόμησης της Ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Δημοκρατίας και στην πορεία της ΕΣΣΔ.

Εν τέλει όμως, αποδείχτηκε ότι το να κερδίσει κανείς την εξουσία και το να τη διατηρήσει είναι δύο πολύ διαφορετικά ζητήματα μιλάω βέβαια για τη περίοδο μετά το 1956 όπου ξεκίνησε η παλινόρθωση του καπιταλισμού.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που θα προσπαθήσω να το προσεγγίσω σε μία άλλη ανάρτηση.

-----------------------------------------------------------

Σχόλια

Ως διαχειριστής αυτού του ιστολογίου θεωρώ αυτονόητο ότι οι αναγνώστες του έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκω την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Παρά την αρχική επιλογή, για ελεύθερα σχόλια ώστε να διευκολύνονται οι συζητήσεις αναγκάστηκα να βάλω τον έλεγχο γιατί έχουν αυξηθεί από τη μια τα spam και από την άλλη αυτοί που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να περιφέρονται και να βρίζουν ασύστολα.

Διευκρινίζω λοιπόν ότι δεν θέλω ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού. Για τον λόγο αυτόν δεν θα δημοσιεύονται σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου.

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της ιστοσελίδας.

Απαντήσεις στα σχόλια των ενυπόγραφων άρθρων φέρουν καθαρά οι συντάκτες αυτών εφόσον βέβαια θα ήθελαν να απαντήσουν.

Τέλος για κάθε επικοινωνία καθώς επίσης και τα άρθρα μπορούν να στέλνονται στη διεύθυνση : 

loukassagias@gmail.com