ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ - ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ.

Ο σημερινός κόσμος (από πάντοτε όπως και σήμερα) είναι ένας κόσμος έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, εξαθλίωσης χωρών και λαών του Τρίτου Κόσμου, καταστροφής, εκθεμελίωσης οικονομιών και ερήμωσης ολόκληρων χωρών, οικολογικής καταστροφής και πολέμων, ένας κόσμος ενός νέου Μεσαίωνα που έχει ιδιαίτερα, ξεχωριστά χαρακτηριστικά.

Παντού ο καπιταλισμός μετέτρεψε την προσωπική αξιοπρέπεια σε ανταλλακτική αξία και στη θέση που με αγώνα από το προλεταριάτο των αποκτημένων ελευθεριών έβαλε τη μοναδική ασυνείδητη ελευθερία του εμπορίου. Με μια λέξη, στη θέση της καλυμμένης με θρησκευτικές και πολιτικές αυταπάτες εκμετάλλευσης, έβαλε την ανοιχτή, ξεδιάντροπη, άμεση, σκληρή εκμετάλλευση.

Οι οικονομικές κρίσεις της καπιταλιστικής οικονομίας αποτελούν μια άμεσα αντιληπτή πραγματικότητα με συγκεκριμένα τυπικά χαρακτηριστικά.

Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που οι Μαρξ και Ένγκελς είχαν επανειλημμένα αναφερθεί στις κρίσεις (εντοπίζοντας την περιοδικότητα της εμφάνισης τους και τα τυπικά χαρακτηριστικά τους), πολλά χρόνια πριν την ολοκληρωμένη διατύπωση από τον Μαρξ του θεωρητικού συστήματος της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας. Όταν αναφέρομαι στη μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κρίσεων εννοώ τον εντοπισμό και την ανάλυση των εσωτερικών δομικών αιτιακών σχέσεων (καθορισμών) που συνέχουν την κάθε καπιταλιστική κοινωνία και οικονομία και από τις οποίες συνάγεται ο χαρακτήρας των κρίσεων ως εγγενών τάσεων στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Η ανάλυση των εσωτερικών αναγκαίων σχέσεων που χαρακτηρίζουν κάθε καπιταλιστική κοινωνία αποτελεί βεβαίως και την προϋπόθεση για οποιαδήποτε συγκεκριμένη ανάλυση, για τη μελέτη δηλαδή ειδικότερων αντικειμένων έρευνας, με το συνυπολογισμό και των απαραίτητων προ τούτο εξωτερικών καθορισμών (π.χ. η σημερινή οικονομική ανάπτυξη και κρίση του του ελληνικού καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού και η εξάρτησή της).

Πώς ερμηνεύεται όμως η κρίση ;

Οι μέχρι τα τώρα καπιταλιστικές κρίσεις αναδείκνυαν την αντίθεση ανάμεσα στην αυξανόμενη κοινωνικοποιημένη παραγωγή και την καπιταλιστική ιδιοποίησή της.
Αυτή η βασική αντίθεση στη σφαίρα της παραγωγικής διαδικασίας γεννά και ξαναγεννά, παράγει και αναπαράγει την κρίση και μάλιστα κάθε φορά σ' ένα ανώτερο επίπεδο .
Έτσι η αντίθεση ανάμεσα στο καπιταλιστικά ιδιοποιούμενο προϊόν και την κοινωνικοποιημένη παραγωγή έρχεται και γενικεύεται, συνδυαζόμενη με την αντίθεση ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις. 

Ο τρόπος παραγωγής αποτελεί την βάση της κάθε κοινωνίας.  Τρόπος παραγωγής είναι το σύνολο των ενεργειών που κάνει ο άνθρωπος για να εξασφαλίσει αγαθά που του είναι απαραίτητα για την ικανοποίηση των αναγκών του.  Κάθε τρόπος παραγωγής χαρακτηρίζεται από τις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις. Οι παραγωγικές δυνάμεις είναι όλα τα μέσα που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να παράγει (εργαλεία, πρώτες ύλες, μηχανές, κτίρια κ.λπ.) και σ’ αυτές συμπεριλαμβάνεται και η ανθρώπινη εργασία. Οι παραγωγικές δυνάμεις δηλ. "τα μέσα παραγωγής" στον καπιταλισμό ονομάζονται "Κεφάλαιο". Παραγωγικές σχέσεις είναι οι σχέσεις που δημιουργούνται κατά την παραγωγική διαδικασία.

Ο καπιταλισμός από την φύση του γεννάει ανισότητες: η συγκέντρωση της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής αφορά περιορισμένο αριθμό ατόμων ενώ η παραγωγή έχει χαρακτήρα συλλογικό.  Παρόλο που η κοινωνία βασίζεται στην εργατική τάξη, η εργατική δύναμη είναι αλλοτριωμένη, εφόσον βρίσκεται κάτω από τις διαταγές των λίγων ιδιοκτητών, διότι η καπιταλιστική τάξη βασίζεται στην εκμετάλλευση της εργασίας. Στην εκμετάλλευση αυτή οφείλεται το κέρδος και η εξουσία της.

Για τον Μαρξ, ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται η βιομηχανία παράγει μια μάζα παραγωγικών δυνάμεων οι οποίες μπορούν να μετατραπούν σε καταστροφικές για την ανθρωπότητα, προβλέποντας την ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας. Επίσης, ένα σημαντικό μέρος των παραγωγικών δυνάμεων δεσμεύεται και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλη του την έκταση, ενώ πολλοί καταδικάζονται, λόγω της μη χρησιμοποίησης και των αδυναμιών αξιοποίησης της παραγωγικής δύναμης, να μείνουν άνεργοι.  Όλοι αυτοί που υφίστανται την εκμετάλλευση της δύναμης τους και εμποδίζονται να την αναπτύξουν μπορούν να αποτελέσουν εκείνη τη δύναμη που θα κινηθεί για την κοινωνική αλλαγή.
Οι παραγωγικές σχέσεις πλέον όχι μόνο δεν είναι σε θέση να δώσουν ώθηση, ν' αναπτύξουν παραπέρα τις παραγωγικές δυνάμεις, αλλά λειτουργούν ανασταλτικά, καταστροφικά για τη ζωντανή εργασία .

Είναι αναγκαίος ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός μεταξύ γενικής κρίσης και κρίσης υπερπαραγωγής για τη διεξαγωγή μιας συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης .

Οι θεωρητικές αρχές της γενικής κρίσης του καπιταλισμού αναπτύχθηκαν από το Λένιν ταυτόχρονα με την ανάλυση του ιμπεριαλισμού ως ανώτατου και τελευταίου σταδίου της ανάπτυξης του καπιταλισμού και κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του Σοσιαλιστικού κράτους στη Ρωσία.

Η εσφαλμένη αντίληψη που εκδηλώνεται και υπό τη μορφή του χαρακτηρισμού της γενικής κρίσης ως "κρίσης απόλυτης υπερπαραγωγής κεφαλαίου" , σημαίνει ότι μπερδεύονται πράγματα αρκετά διαφορετικά που όμως το ένα επηρεάζει το άλλο, δεδομένου ότι η γενική κρίση του καπιταλισμού πρέπει να διακρίνεται από περιόδους στασιμότητας ή ανάπτυξης λίγο πολύ μακρές, από κυκλικές επιδημίες κατά τις οποίες καταστρέφεται τμήμα παραγωγικών δυνάμεων οι οποίες σύμφωνα με συγκεκριμένους οπορτουνιστές της αριστεράς σήμερα είναι διαφορετικής φύσης από αυτές που είχε αναλύσει ο Μαρξ .

Η ιστορία του περασμένου αιώνα απέδειξε ότι η σύγκρουση μεταξύ εχθρικών ομάδων καπιταλιστικών κρατών που λαμβάνει χώρα στη βάση της άνισης ανάπτυξης και της όξυνσης του ανταγωνισμού διευκολύνει τη ρήξη σε αρκετά αδύνατα σημεία του ιμπεριαλιστικού μετώπου και την προοδευτική απόσπαση χωρών από το καπιταλιστικό σύστημα.
Η κατάρρευση της ρεβιζιονιστικής αστικής τάξης που βρισκόταν στην εξουσία στην ΕΣΣΔ από το 1956 και μετά και που έλαβε χώρα στα τέλη της δεκαετίας του ‘ 80, αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες, αποτέλεσε παράγοντα επιδείνωσης της γενικής κρίσης του καπιταλισμού.

Τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας αποδεικνύουν ευρέως ότι εισήλθαμε στην πιο οξεία φάση της γενικής κρίσης, χρηματοπιστωτική αστάθεια, παγκόσμια ύφεση, μόνιμοι επιθετικοί πόλεμοι.

Τι επέτρεψε όμως στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του καπιταλιστικού συστήματος (νεοφιλελευθερισμός) να ηγεμονεύσουν ;

Κρίσιμες παράμετροι για την ανατροπή υπέρ της αστικής τάξης του ευνοϊκού για το προλεταριάτο συσχετισμού που διαμορφώθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη νίκη της ΣΕ (Σοβιετικής Ένωσης), του σοσιαλισμού και τη διαμόρφωση των δυο στρατοπέδων του "σοσιαλιστικού με επικεφαλής τη ΣΕ" και του "καπιταλιστικού με επικεφαλής τις ΗΠΑ" είναι αφενός η ρεβιζιονιστική στροφή του 1956 στη ΣΕ με την επικράτηση της Χρουτσοφικής κατεύθυνσης η οποία και υπήρξε η πρώτη μεγάλη νίκη του καπιταλιστικού συστήματος μετά από πολλά χρόνια και αφετέρου η ενίσχυση που πρόσφερε η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ, που ολοκλήρωσε την παλινόρθωση στο διάστημα 1989-91, οδηγώντας στην απελευθέρωση της ΝΑΤ (Νέας Αστικής Τάξης) από τις όποιες σοσιαλιστικές επιφάσεις υποχρεωνόταν ακόμα να συντηρεί και στην ολοκλήρωσή της σαν τάξη στα πρότυπα και των ομολόγων της στη Δύση.
Εκείνο που αποτελεί πάντως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μεγαλύτερης μερίδας των νεότερων αναλύσεων, είναι ότι διατυπώνονται ερήμην των αντίπαλων μαρξιστικών-λενινιστικών θεωρήσεων, ερήμην τελικά της συζήτησης που προϋπήρξε μεταξύ των μαρξιστών-λενινιστών, ορισμένες μάλιστα φορές χωρίς καν αναφορά στις πηγές των επιχειρημάτων τους.
Η θεραπεία της κρίσης που προκρίνουν οι καπιταλιστές και οι κολαούζοι κυβερνήσεις τους δεν περιορίζεται στην απαξίωση των ανεπαρκώς αξιοποιούμενων ατομικών κεφαλαίων, αλλά παίρνει τη μορφή ενός ανοικτού κοινωνικού πολέμου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας.

Η κρίση θα βρει λύσει όταν η κοινωνική ανάπτυξη θα έχει προετοιμάσει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις της Επαναστατικής ανατροπής.

Και αν η χώρα μας δεν έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που περιέγραψε ο Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, τότε μπαίνει το ερώτημα σε ποια κατηγορία χωρών ανήκει η Ελλάδα, διότι από τον προσδιορισμό αυτό εξαρτάται κι η στρατηγική της τακτικής για την ανατροπή.

Ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας (θέσης της στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα) είναι πολύ κρίσιμης σημασίας για το λαϊκό κίνημα και την εργατική τάξη, γιατί η χάραξη μιας λανθασμένης άποψης και τακτικής μπορεί να αποβεί μοιραία για τα λαϊκά στρώματα (δηλαδή, θέσεις οπορτουνιστικές-ρεβιζιονιστικές που στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης) ενώ αντιθέτως ο ορθός χαρακτηρισμός της θέσης της χώρας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να οδηγήσει με επιτυχία μέχρι το τέλος την υπόθεση της κοινωνικής ανατροπής !!!

Μέσα λοιπόν στη σημερινή εποχή όπου το Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση οφείλουμε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε από την αρχή τις συνθήκες εκείνες που θα το βγάλουν από το τέλμα, να προσπαθήσει δηλαδή να αναδιοργανωθεί, να αναστοχαστεί όλη του την πορεία και να προσπαθήσει να δώσει σύγχρονες απαντήσεις.

Το μείζον λοιπόν ζήτημα είναι αν μπορείς να αντικατοπτρίζεις τις τρέχουσες κοινωνικές αναπαραστάσεις και να προσπαθείς να απεγλωβίζεις και να κατευθύνεις προς τις αλήθειες χωρίς να απαξιώνεις κάποια και όσα ενδιαφέροντα που μέσα από αυτά με σωστή ιδεολογική κατεύθυνση θα πείσεις και θα φτάσεις στον στόχο που έθεσες.

Χρειάζεται όμως αγώνας προς τη κατεύθυνση της κοινωνικής αλλαγής που βέβαια δεν θα είναι καθόλου εύκολος δρόμος λαμβάνοντας υπ' όψιν τη κατάσταση του εργατικού κινήματος στις παρούσες συνθήκες.

Η έκβαση επομένως του αγώνα εξαρτιέται από το αν θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε και να οργανώσουμε το προλεταριάτο στη βάση της ανάπτυξης των παραγωγικών της δυνάμεων και υποστηρίζοντας αυτή την ανάπτυξη με κατεύθυνση την προλεταριακή εξουσία, για να μην ήμαστε πάντοτε οι δούλοι των καπιταλιστών.  

Πρέπει λοιπόν να προχωρήσουμε με βέβαια βήματα και όπλο τη ιδεολογική Μαρξιστική-Λενινιστική κοσμοαντίληψη προς τη κατεύθυνση αυτή και να στηριχτούμε στους προοδευτικούς εργάτες, στους προοδευτικούς αγρότες, στους προοδευτικους νέους, στους προοδευτικούς διανοούμενοθς, που η ιδεολογική τους θέση και πράξη θα είναι με ταξική συνείδηση προς τη κατεύθυνση της Επαναστατικής Κοινωνικής Αλλαγής. 

Να λοιπόν ποιο είναι το βασικό σύνθημα αυτού του καθήκοντος.