ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ

Το να πηγαίνουμε από εκλογές σε εκλογές δεν μας έχει οδηγήσει ποτέ σε παράδεισο, αλλά αντιθέτως μας έχει οδηγήσει πάντα σε καταπίεση των δικαιωμάτων της Λαϊκής Τάξης από την κυρίαρχη Αστική Τάξη και τους κολαούζους της (εκάστοτε κυβερνήσεις) που βγαίνουν απ' αυτές.

Δίχως πολλά λόγια και με την απορία εμείς τι περιμένουμε ότι οι αστοί θα μας λυπηθούν και θα μας ελεήσουν ;

Βέβαια όχι.

Κοντολογίς πολλοί θα μείνουν χωρίς δουλειά, πολλοί θα απολυθούν χωρίς αποζημίωση, πολλοί θα δουλεύουν με απλήρωτες υπερωρίες, επομένως μετά από όλα αυτά κάποιοι δεν θα μπορούν να πληρώσουν το νοίκι, το ρεύμα, τη θέρμανση, ακόμα και το φαγητό.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε έναν εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, που μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, γίνεται πιο σκοτεινός, καθώς με αλλεπάλληλα μέτρα γίνεται όλο και πιο βαριά πράξη το δόγμα Μητσοτάκη, το δόγμα του συστήματος.

Ταυτόχρονα η παραπέρα έκρηξη της πανδημίας γίνεται εργαλείο τρομοκράτησης και άγριας πρόκλησης του λαού.

Η αστική τάξη και τα κόμματα του συστήματος, με βάση τα χαρακτηριστικά τους, σε αυτό το πλαίσιο και με αυτή τη λογική λειτουργούν και θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν εάν δεν κάνουμε κάτι εμείς γι' αυτό.

Μόνο εμείς μπορούμε να πάρουμε το μέλλον αυτού του τόπου στα χέρια μας.

Μόνο που για να το καταφέρουμε, πρέπει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση.

Η επιλογή είναι δική μας...

Αυτό που πρέπει να ξέρουμε είναι πως από τα δικά μας χέρια και τα δικά μας πόδια θα κριθεί το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.

Να σταθούμε πρώτα στα πόδια μας.

ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ.

To τραγούδι που συγκλόνισε τους Έλληνες το 2015 που είναι τόσο επίκαιρο και σήμερα.

Ήταν τέλη καλοκαιριού όταν άρχισε να ακούγεται ένα τραγούδι που ξύπνησε, έστω για λίγο, τους Έλληνες από το λήθαργο.

Το τραγούδι που έγραψε ο Λεωνίδας Μπαλάφας και τραγουδά ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, με τίτλο "Να σταθώ στα πόδια μου", σάρωσε στο Youtube και συνολικά στο διαδίκτυο και τα Social Media.

Ένα τραγούδι που στους στίχους του μπορεί εύκολα κάθε Έλληνας να διαβάσει τη δική του προσωπική ιστορία, αφού αποκλείεται στα χρόνια της υποταγής, να μην έχει επηρεαστεί από την ανεργία, τις περικοπές των συντάξεων, την καταστροφή της δημόσιας υγείας καθώς και από όλες τις μνημονιακές... επιταγές της αστικής τάξεις και όλων των κυβερνήσεων κολαούζων αυτής.

Ένα τραγούδι που μέσα από τους στίχους του σπεύδει να περάσει όλα εκείνα τα μηνύματα που δυστυχώς δεν έχουμε ακούσει από κανέναν πολιτικό.

Σήμερα, στην Ελλάδα ο οικονομικός πόλεμος που δεχόμαστε τα χρόνια της μνημονιακής κατοχής, έχει καταστρέψει τα πάντα, έχει οδηγήσει στο θάνατο όχι μόνο τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας, τα... πλεονάσματα που τόσο λατρεύουν οι πολιτικοί, αλλά και εκατοντάδες, χιλιάδες συνανθρώπους μας, που δεν κατόρθωσαν να ανταποκριθούν, να βρουν λύσεις, να επιβιώσουν και να ξεπεράσουν τα δεινά της φτωχοποίησης που τους προκάλεσε η ανεργία, οι περικοπές, η καταστροφή της δημόσιας υγείας.

ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ !!!

Η μόνη διέξοδος η πάλη, οι αγώνες του λαου !!!

Και όλοι αυτοί που οδηγούν το λαό (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) σε μεγαλύτερη φτώχεια, δυστυχία και εξαθλίωση, να εισπράξουν αναπόφευκτα τη λαϊκή αποδοκιμασία και αγανάκτηση, να βρεθούν αντιμέτωποι με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, και να έρθει η στιγμή που δεν θα μπορούν πια να κρυφτούν πίσω από τις πλάτες του.

Και τότε ο προοδευτικός και αριστερός κόσμος θα έχει πλέον την ευκαιρία να διαπιστώσει τον ύπουλο και διαβρωτικό ρόλο τους

ΑΚΟΥΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ !!!

Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο στης ζωής το τελευταίο θρανίο και με πουλί ξενιτεμένο... Έχω πείσμα και γερό το στομάχι σαν το Παύλο με την κάλπικη λύρα την αγάπη που έχω δώσει δε πήρα έτσι το θέλησε η μοίρα.... Άντε να σταθώ στα πόδια μου μετά από τόσα χτυπήματα έχω ξεχάσει τα βήματα μα δε με παίρνει να πώ δε μπορώ πρέπει να μπω στο χορό... Μες τον κόσμο μεγαλώνω τον άπονο ποιος στ' αλήθεια παίρνει αυτό που του αξίζει δε το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο γιατί η ρόδα δε γυρίζει...

Άντε να σταθώ στα πόδια μου μετά από τόσα χτυπήματα έχω ξεχάσει τα βήματα μα δε με παίρνει να πω δε μπορώ πρέπει να μπω στο χορό...

----------------------------------------------------------------------------------------

Ως διαχειριστής αυτού του ιστολογίου θεωρώ αυτονόητο ότι οι αναγνώστες του έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκω την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Παρά την αρχική επιλογή, για ελεύθερα σχόλια ώστε να διευκολύνονται οι συζητήσεις αναγκάστηκα να βάλω τον έλεγχο γιατί έχουν αυξηθεί από τη μια τα spam και από την άλλη αυτοί που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να περιφέρονται και να βρίζουν ασύστολα.

Διευκρινίζω λοιπόν ότι δεν θέλω ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού. Για τον λόγο αυτόν δεν θα δημοσιεύονται σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου.

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της ιστοσελίδας.

Απαντήσεις στα σχόλια των ενυπόγραφων άρθρων φέρουν καθαρά οι συντάκτες αυτών εφόσον βέβαια θα ήθελαν να απαντήσουν.

Τέλος για κάθε επικοινωνία καθώς επίσης και τα άρθρα μπορούν να στέλνονται στη διεύθυνση :

loukassagias@gmail.com