ΤΟ ΕΑΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΛΑΪΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ. ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ. ΕΤΣΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ - ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944 - ΦΛΕΒΑΡΗΣ 1945 - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1949 .

Μετά τον Οκτώβρη (αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα)στον δεκέμβρη του 1944(Δεκεμβριανά)και στη Συμφωνία της Βάρκιζας στις 12 Φλεβάρη 1945. 

Αν τότε ο ελληνικός λαός νικούσε ως το τέλος τους εχθρούς κι έσωζε την ελευθερία του,(δεν θα υπήρχε δεύτερο αντάρτικο-Εμφύλιος) οι κατοπινοί συνεχιστές της 4ης Αυγούστου,την επέτειο της εθνικής αντίστασης θα την είχανε ημέρα "εθνικού πένθους".

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το καθεστώς της αγγλικής κηδεμονίας – εξάρτησης, στηριγμένο σε ένα πολύμορφο μέτωπο του παλατιού, αστών πολιτικών, ακροδεξιών παραστρατιωτικών συμμοριών και πρώην συνεργατών των γερμανικών δυνάμεων κατοχής αποφασίζει ότι πρέπει να συντρίψει την αριστερά που έχει βγει με ανεβασμένο το κύρος της από τη γερμανική κατοχή.

(Ήταν το προανάκρουσμα του Εμφυλίου Πολέμου (1946 - 1949).
Τότε που τα όνειρα του Λαού έγιναν εφιάλτες και ο ηρωισμός, η αγωνία και το πάθος μάτωσαν τη ΚΑΡΔΙΑ των ΜΑΧΗΤΩΝ της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ τη ΚΑΡΔΙΑ όλου του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΛΑΟΥ .

Όταν λοιπόν οι εχθροί του λαού τον αιματοκυλούν, τότε γιατί ο λαός να μην έχει το δικαίωμα να τους τα λέει κι αυτός από την καλή;
Να μην έχει το δικαίωμα να προσπαθεί και να δημιουργεί όρους αντίστασης,ανατροπής μέσω ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ;

Θα πείτε δεν τον αφήνουν.
Θα τον αφήσουν γιατί δεν θα μπορούν να τον εμποδίσουν!

Κι αν τώρα ο λαός τιμά ανεπίσημα αυτήν την επέτειο, θα έρθει η μέρα, που θα την γιορτάζει επίσημα κι όπως της αξίζει.  

"Τα κομμουνιστικά κόμματα που, πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου, ο Μαρξ τα όπλισε με επιστημονικά μέσα για να κατανοούν την ιστορία, εμφανίζονται ανίκανα να γράψουν με μαρξιστικό τρόπο τη δική τους ιστορία κυρίως όταν τους ξεφεύγει από τα χέρια." (Λ. Άλτουσέρ).

Το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί να εξαιρεθεί απ' αυτόν τον κανόνα. Ίσως μάλιστα αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση του, γιατί την πολιτική του τη χαρακτηρίζει αν μη τι άλλο η ανιστορικότητα, και την Ιστορική ματιά του χωρίς άλλο η απολιτικότητα.

Ιστορική ματιά, σ' αυτή την περίπτωση, δια γυμνού οφθαλμού σημαίνει υπεκφυγή και μυθοποίηση της ιστορίας μέσα από την "αντικειμενικότητα", δια πονηρού οφθαλμού σημαίνει εκ των υστέρων απολογητική της όποιας πρακτικής.

Για ένα κομμουνιστικό κίνημα, η μόνη επαναστατική ματιά που υπάρχει, είναι δια πολιτικού οφθαλμού, δηλαδή με σκοπό τη συμπύκνωση της εμπειρίας που προσφέρει η ιστορία των ταξικών αγώνων, την ερμηνεία των συνθηκών που προκάλεσαν "λάθη" και "ήττες" για την εργατική τάξη και όχι βέβαια την απλή γεγονοτολογική αναγνώριση κάποιων "λαθών".

Σ' αυτή την ιστορική ματιά υπάρχουν κάποια κομβικά στοιχεία, πρωτεύοντα και κυριαρχικά που σημαδεύουν τεράστια χρονικά διαστήματα.

Υπάρχουν και επαναστάσεις, χαμένες η κερδισμένες, στιγμές πάλης του Λαού, δηλαδή που οι μάζες βγαίνοντας στο προσκήνιο διεκδικούν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και βάζουν πλώρη για μεγάλα πράγματα για σοσιαλισμό.

Εγώ εδώ θα μιλήσω μόνο για χαμένες επαναστάσεις ή μάλλον μόνο για μία χαμένη επανάσταση, την ΕΑΜική.

Το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας (σχεδόν ολόκληρο!) έχει πει πάρα πολλά πράγματα για την ΕΑΜική επανάσταση.
Μόνο ένα δεν είπε και δεν αναγνώρισε:
Ότι ήταν επανάσταση, λαϊκή με όλη τη σημασία της λέξης και πάνω απ' όλα σοσιαλιστική, που πρότεινε ένα όραμα κοινωνικής εξουσίας ανατρεπτικό και καταστρεπτικό για τον κόσμο του καπιταλισμού. 

"Το εαμικό κίνημα ήταν αληθινή λαϊκή επανάσταση, που χάθηκε".

Και γιατί χάθηκε;

Μήπως φταίει κάποιο "μοιραίο και τραγικό συνάμα λάθος";

Μήπως οι ραδιουργίες των μυστικών πρακτόρων ;

Η αμορφωσιά και η καθυστέρηση του ελληνικού λαού;

Άλλα τότε γιατί ο Μαρξ έλεγε ότι η πάλη των τάξεων είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας;

Επαναστατικές καταστάσεις δημιουργούνται και καθορίζονται σε μια συγκυρία ιδιαίτερη της πάλης των τάξεων, άρα, εκεί θα βρούμε και γιατί χάνονται.

Η πολιτική του ΚΚΕ, της πρωτοπορίας και καθοδηγητικής υποτίθεται δύναμης της επανάστασης, όπως αυτή διαμορφώνεται και κυριαρχεί από το 1943 και μετά είναι η πηγή μιας σωρείας "λαθών" που χαντακώνουν το λαϊκό κίνημα (ακόμα περισότερο μέτα το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ,14-25 Φλεβάρη του 1956 και την 6η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, 11-13 Μάρτη του

1956 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας).
Η γραμμή της "λαϊκής ενότητας" δίνει τη θέση της, στην αγωνιώδη επίκληση για "εθνική ενότητα"που τόσο καθαρά είχε φανεί ότι ήταν απραγματοποίητη και τυχοδιωκτική.

Η δυναμική των επαναστατημένων μαζών παραγνωρίζεται, ενώ υπερτονίζεται η δύναμη του αντίπαλου στρατοπέδου.

Η σημασία των νέων θεσμών - μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης (λαϊκή δικαιοσύνη, αυτοδιοίκηση, λαϊκός στρατός) δεν κατανοείται.
Τελικά το επαναστατημένο μαζικό κίνημα ξεπερνά αλματωδώς την "ηγεσία" του, που στέκεται ανήμπορη να καταλάβει τα γεγονότα, πνιγμένη στο μικροαστισμό και το συντηρητισμό της.
Οι ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες με άλλα λόγια η κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας πάνω στην πολιτική και τη στρατηγική της ηγετικής Αριστεράς που ευθύνονται για τη συντριβή της ΕΑΜικής επανάστασης κρατούν αιχμάλωτη και σήμερα την παραδοσιακή Αριστερά.
Και τότε και τώρα η κρίση της Αριστεράς ήταν και είναι καθοριστικά παρούσα.
Μόνο που στις φοβερές στιγμές της επαναστατικής κατάστασης, η κρίση της Αριστεράς σημαίνει τραγωδία, ολοσχερές και καταστροφικό τσάκισμα του μαζικού κινήματος. 

 

Η αναγνώριση του ΕΑΜικού κινήματος σαν αυθεντικής λαϊκής επανάστασης είναι τεράστιας σημασίας πολιτικό αποτέλεσμα.
Νομιμοποιεί την επαναστατική δυνατότητα, καταγράφει την επανάσταση, όχι σαν μια ιδέα ρομαντικών διανοουμένων, αλλά σαν "κατάσταση πραγμάτων" πιθανή όσο και αναγκαία.
Γι αυτούς τους λόγους, πρέπει να μελετάμε την ΕΑΜική επανάσταση, να αναδεικνύουμε όλο της το περιεχόμενο και να ξεκινήσουμε το δυνάμωμα χωρίς άλλα ΛΑΘΗ με βοήθεια και αγώνες για το δυνάμωμα του Μαρξιστικού-Λενινιστικού κινήματος-κόμματος.

ΕΤΣΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ.

Η ποίηση πρέπει να ‘ναι ένας οδηγός μάχης κι ευτυχίας ένα όπλο στα χέρια του λαϊκού αγωνιστή μια σημαία στα χέρια της ελευθερίας.

Γιάννης Ρίτσος (Οι γειτονιές του κόσμου, απόσπασμα).

"Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα, και συ να λείπεις, 
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι, και συ να λείπεις,
ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια, και συ να λείπεις,
κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει- η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις,
σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα κάτου απ' το χώμα
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα 'χει λιώσει"(...).

"Κι ακούστηκαν κιόλας απ' τ' ανάκτορα
οι πρώτοι πυροβολισμοί σου, Τζον,
κι ακούστηκαν και πάλι οι πυροβολισμοί σου,
όταν κηδεύαμε Τζον τους νεκρούς μας που εσύ τους εσκότωσες
την ώρα που ο λαός γονατισμένος στο Σύνταγμα
έκλαιγε τους νεκρούς του, Τζον... 

Ετούτη η σφαίρα σφηνώθηκε στην καρδιά των νεκρών μας,

και τούτος δω ο λαός που ποτέ δε γονάτισε παρά μονάχα μπροστά
στους νεκρούς του
σηκώθηκε με μια καρδιά, να βγάλει απ' των νεκρών του την καρδιά την
εγγλέζικη σφαίρα.

Έτσι σηκώθηκε ο Δεκέμβρης, Τζον, με τους δικούς σου πυροβολισμούς
έτσι σηκώθηκε και πάλι αυτός ο λαός φωνάζοντας:
Λευτεριά ή θάνατος
Λευτεριά ή θάνατος
Λευτεριά ή θάνατος (...)
Οι γειτονιές είναι έρημες. Είναι γυμνές οι γειτονιές.
Τα σπίτια είναι καμένα. Κείνο το ηρώο
με τις ασβεστωμένες πέτρες, με τις γλάστρες που κουβάλαγαν οι γριούλες έγινε στάχτη τώρα. 

Τον ξύλινο σταυρό με τα πολλά τα ονόματα των λαϊκών ηρώων τον κάψαν στην πλατεία. 

Μοναχά το κράνος το ελασίτικο
δεν έλιωσε στη φλόγα - απόμενε
πεταμένο στο δρόμο της έρημης γειτονιάς.
Μα εμείς τα θυμόμαστε τα ονόματα
και τ' άλλα ονόματα που δεν είχαμε ακόμα προφτάσει να τα γράψουμε στους ξύλινους σταυρούς - τα θυμόμαστε(...)

Έβαλε ο Λαός τούτα τα ονόματα
στην καρδιά του… Έτσι νικήσαμε, Τομ, τους Γερμανούς - με τούτα τα χέρια της κυρα - Λένης, με τούτη τη φούστα της κυρα - Καλής
με τούτα τα θλιμμένα αστέρια του Αλέκου, με τούτα τα γαλάζια μάτια του Βάσου
με τούτη τη στάχτη της Ηλέκτρας, με τούτο το χωνί, με τούτο το τραγούδι
με τούτο το χελιδόνι, με τούτα τα αγκάθια, με τούτη την ελπίδα των συντρόφων…

έτσι θα σας νικήσουμε και σας, τους τελευταίους εχθρούς μας
για να ανασάνει ο ήλιος μας μέσα στις γειτονιές του κόσμου…
δεν κάναμε τίποτα κ. Τσώρτσιλ. Τι να σκοτώσεις; Πόσους να σκοτώσεις;
Τούτη η πολιτεία δε χαμπαρίζει το θάνατο…

Έρριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο του
κι έφυγε ο Λαός. Δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Οπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος.
Τραβάει πιο πάνου να στήσει το ταμπούρι του.
Ετσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Η Αθήνα απόμεινε έρημη.
Κλεισμένα τα γραφεία του Κόμματος
κλεισμένα τα γραφεία του ΕΑΜ
κλεισμένα τα γραφεία του «Ριζοσπάστη»
κλεισμένα τα σπίτια
κλεισμένα τα στόματα
κλεισμένες οι καρδιές.
Κατέβηκαν οι σημαίες απ' τα μπαλκόνια.
Κι η οδός Σταδίου μετονομάστηκε σε οδό Τσώρσιλ (...)

Ένας μικρός επίλογος 

Η Εληνική Αντίσταση (ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ) είχε την εξουσία και την παράδώσε.
Το ΕΑΜ επέμενε στην πολιτική της εθνικής ενότητος.
Και τότε προδόθηκε ένας ολόκληρος Λαός και οι Αγώνες του και το όνειρό του για Εθνική Ανεξαρτησία και η Λαϊκή Κυριαρχία έμεινε όνειρο ανεκπλήρωτο. 
Άμα έχεις την εξουσία και την παραδίδεις, κάνεις ανοιχτή προδοσία, γιατί τι άλλο άραγε να σημαίνει αυτό.

Μερικές μέρες αργότερα, στις 11 Ιανουαρίου 1945, ο στρατηγός Σκόμπι και οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ, Ζέβγος, Παρτσαλίδης, Μακρίδης και Αθηνέλης υπόγραψαν ανακωχή. 
Η κατάπαυση του πυρός έγινε στις 15 Ιανουαρίου 1945.

24/3/1945: Το ιστορικό γράμμα του  Άρη Βελουχιώτη προς τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ

Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ
Αγαπητοί σύντροφοι,                                                                            
Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.                      
1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση -ομολογία δική σας - για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.

2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.

3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει"ελληνική" πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.

4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει "ενεργότερα", όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη "αριστερά" και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.

Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης δια του σ. Ζήση (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει "σαφής παραίνεση" των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣΔ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.

5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη "μάχη της Αθήνας" κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.

6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.

7. Η "διαφώτιση" του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της "αναγκαιότητας" της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. 
Μα και τι διαφώτιση να γίνει; 
Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; 
Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: 
Γιατί το κάνατε αυτό; 
Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; 
Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; 
Τι θα κάνουμε τώρα; 
Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση; Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιός μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; 
Τί θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, του ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ; 
Τί θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους; 
Με τι να προστατευθούμε; 
Με τον "εθνικό στρατό"; 
Μα πώς θα γίνει τέτοιος αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των; 
Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντια σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τους 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.

8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται "καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή". Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: "ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές".

9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνεται να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύεται ότι η "εθνοφυλακή" είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως "παιδιά του λαού", ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.

10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι!Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.

11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέων και πιο πάνω.

Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.

Εν πορεία 24/3/45

Συντροφικά Άρης Βελουχιώτης

Μετά την παράδοση τον όπλων από τον ΕΛΑΣ τον Φλεβάρη του 1945. 

Στις 12 Φλεβάρη του 1945 χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία, ώστε η Ελλάδα να προχωρήσει μπροστά και μία προδοτική συμφωνία  αποδείχθηκε η αρχή για πολλά δεινά που γνώρισε ο Λαός.

Επί της ουσίας η Συμφωνία της Βάρκιζας είναι κάτι που μέχρι και σήμερα αποτελεί στίγμα στην ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ δεδομένου πως από μεγάλο κομμάτι του κινήματος, βασικός εκφραστής του οποίου ήταν ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης, χαρακτηρίσθηκε ως παράδοση άνευ όρων.

Ο ΕΛΑΣ παραδίδει χιλιάδες όπλα στους Βρετανούς μετά από τη συμφωνία της Βάρκιζας, ακολουθήθηκε στη χώρα μας το γνωστό  καθεστώς της βίας και τρομοκρατίας. Όχι απλώς διατηρήθηκαν, αλλά ανασυγκροτήθηκαν κι ενισχύθηκαν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. 

Η περίοδος που ξεκινά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας και μέχρι τις εκλογές του Μαρτίου 1946, χαρακτηρίζεται ως περίοδος της "λευκής τρομοκρατίας", λόγω των συστηματικών διώξεων οπαδών του ΕΑΜ. Στόχος τους ήταν η αποδυνάμωση του ΕΑΜ μέσα από την εξουδετέρωση των κοινωνικών του ερεισμάτων και τη διάλυση των οργανώσεών του. Για να το επιτύχουν αυτό έπρεπε πρώτα να συγκροτήσουν ένα νομιμόφρονα κρατικό μηχανισμό, το οποίο σήμαινε την απομάκρυνση όλων των φιλοεαμικών στοιχείων και τη στρατολόγηση αντικομμουνιστών. Παράλληλα η κυβέρνηση επεδίωξε να τρομοκρατήσει τους οπαδούς του ΕΑΜ. Στην ύπαιθρο, ιδιαίτερα, η Εθνοφυλακή αρχικά και η Χωροφυλακή στη συνέχεια, σε συνεργασία δεξιές παραστρατιωτικές ομάδες, εξαπέλυσε μια εκστρατεία βίας κατά των αριστερών στα χωριά. Σύμφωνα με το ΕΑΜ, περίπου 1.500 αριστεροί δολοφονήθηκαν, 6.500 τραυματίστηκαν ή βασανίστηκαν, και 700 γραφεία και τυπογραφεία του ΕΑΜ καταστράφηκαν.

Μέσα στις ταραγμένες αυτές συνθήκες δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την έναρξη του εμφυλίου πολέμου, που δεν θα αργούσε να εκραγεί....
Ο εμφύλιος πόλεμος τελείωσε στις 29 Αυγούστου 1949 όταν οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού υποχρεώθηκαν να υποχωρήσουν στα εδάφη της Αλβανίας.

Το κόστος του εμφυλίου ήταν μεγάλο για το ΚΚΕ και την Αριστερά.

Πάνω από 55 χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να παραμείνουν ως πολιτικοί πρόσφυγες σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και την ΕΣΣΔ, ενώ οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού που συλλαμβάνονταν στο εσωτερικό της χώρας συνήθως εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες.

Μια περιγραφή των όσων ακολούθησαν, μετά την ήττα του ΔΣΕ, αναφέρει ο Νίκος Κυρίτσης στο βιβλίο του "Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας – Βασικοί σταθμοί του αγώνα".

Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα του βιβλίου:

Μετά τη λήξη του Εμφύλιου πολέμου, ακολουθήθηκε στη χώρα μας το γνωστό μετεμφυλιακό καθεστώς της βίας και τρομοκρατίας. Όχι απλώς διατηρήθηκαν, αλλά ανασυγκροτήθηκαν κι ενισχύθηκαν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Αμέσως μετά το 1949, δημιουργήθηκαν τα Τάγματα Εθνικής Αμύνης (ΤΕΑ) για να τρομοκρατούν τον πληθυσμό στα χωριά.

Τα στρατοδικεία λειτουργούσαν, σε ισχύ βρίσκονταν αντιλαϊκοί νόμοι και ψηφίσματα όπως ο 509 του 1947 και ο μεταξικός νόμος περί κατασκοπίας που δε λειτούργησε ούτε επί δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ούτε στην Κατοχή μα και ούτε στον Εμφύλιο πόλεμο, αλλά ενεργοποιήθηκε μετά τη λήξη του.

Το Συμβούλιο της Επικράτειας αποφάσισε να τηρηθεί η "ανταρσία" και μετά τον Εμφύλιο πόλεμο όπως και έγινε, συνεχιζόταν και μετά το 1962.

Στις φυλακές και στις εξορίες κρατούνταν χιλιάδες αγωνιστές που είχαν δικαστεί νωρίτερα και άλλοι που συλλαμβάνονταν μετά το 1949. Οι εκτελέσεις συνεχίζονταν και προστέθηκαν άλλοι δίπλα στις έξι χιλιάδες εκτελεσμένους. Ανάμεσά τους ήταν ο Ν. Μπελογιάννης, ο Ν. Πλουμπίδης.

Η τελευταία επίσημη εκτέλεση ήταν του Χρήστου Καρανταή και έγινε την Πρωτομαγιά του 1955.

Με 136 Βασιλικά Διατάγματα, αφαίρεσαν την ελληνική ιθαγένεια από 22.266 Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, με το αιτιολογικό της δήθεν "αντεθνικής δράσεως εις το εξωτερικόν". Τα 83 από τα διατάγματα αυτά (για 20.529 άτομα) εκδόθηκαν την περίοδο 1955-1963, όταν την Ελλάδα κυβερνούσε ο κ. Καραμανλής, με το τότε κόμμα του.

Η ιθαγένεια αφαιρέθηκε ομαδικά, στα τυφλά, ακόμα και από ανθρώπους που είχαν σκοτωθεί στον εμφύλιο πόλεμο, ακόμα και από αβάπτιστα βρέφη, όπως επί λέξει αναφερόταν σε κείνα τα διατάγματα. Και είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου είχε αφαιρεθεί η ιθαγένεια από 124 άτομα, μετά τον τερματισμό του αφαιρέθηκε από 22 χιλιάδες και πάνω.

Το 1962, δεκατρία χρόνια μετά την κατάπαυση του εμφύλιου πολέμου, ειδικό νομοθετικό διάταγμα της τότε κυβέρνησης του κ. Καραμανλή, το 4234/62, όριζε ότι οι Έλληνες που βγήκαν έξω από τα σύνορα της χώρας χωρίς διαβατήριο, και οι γυναίκες και τα παιδιά τους, απαγορεύεται να ξαναμπούν στο ελληνικό έδαφος.

Η αφαίρεση ιθαγένειας από Έλληνες πολίτες, που άρχισε το 1950 γινόταν όχι μόνο από αγωνιστές του ΔΣΕ μα και από παιδάκια, και η πολιτική αυτή συνεχίστηκε επί δεκαετίες.

Οι υλικές καταστροφές του Εμφύλιου πολέμου, η υποταγή της οικονομίας στις πολεμικές ανάγκες του αστικού κράτους και τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης χειροτέρεψαν την κατάσταση των εργαζομένων. Άρχισε το μεγάλο κύμα της μετανάστευσης, κατά το οποίο στα χρόνια 1946-1977 μετανάστευσαν μόνιμα από την Ελλάδα 1.282.502 άτομα.

Οξύνθηκε η πολιτική και οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από τις ΗΠ Α και εδραιώθηκε η κυριαρχία των Αμερικανών. Οι ΗΠΑ, στα πλαίσια των στρατηγικών τους επιδιώξεων, ήθελαν την Ελλάδα βάση ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ένωση. Η πολιτική αυτή υλοποιούνταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η συμπόρευση της ελληνικής ολιγαρχίας με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια προχωρούσε γρήγορα. Τον Οκτώβρη του 1950, με απόφαση της κυβέρνησης, στάλθηκε ελληνικός στρατός να πολεμήσει κατά της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας.

Στο διάστημα 1950-1955 στάλθηκαν στην Κορέα 10.225 στρατιώτες, υπαξιωματικοί και αξιωματικοί του ελληνικού στρατού και 9 αεροπλάνα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι απώλειες στην Κορέα του ελληνικού σώματος ήταν 183 νεκροί, 610 τραυματίες, 12 νεκροί της αεροπορίας και κατεστραμμένα 4 αεροπλάνα. Την πολιτική της υποτέλειας και της εξάρτησης της χώρας μας την πλήρωσαν ακριβά τα παιδιά του ελληνικού λαού, χύνοντας το αίμα τους για τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της ντόπιας χρηματιστικής ολιγαρχίας.

Στις 20 Σεπτέμβρη 1951, το συμβούλιο του ΝΑΤΟ στην Οτάβα αποφάσισε να δεχτεί την Ελλάδα και την Τουρκία στο ΝΑΤΟ. Στις 18 Φλεβάρη 1952, η κυβέρνηση Πλαστήρα - Βενιζέλου καταθέτει νομοσχέδιο στην ελληνική Βουλή για την προσχώρηση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, νομοσχέδιο που το ψήφισαν όλα τα κόμματα εκτός από την ΕΔΑ και το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα. Τον καιρό ακριβώς που η Βουλή επικύρωνε την ένταξη της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, γινόταν η δεύτερη δίκη του Ν. Μπελογιάννη, που καταδικάστηκε σε θάνατο με τη σκευωρία για κατασκοπία και εκτελέστηκε στις 30 Μάρτη 1952.

Στις 12 Οκτώβρη του 1953 υπογράφτηκε η στρατιωτικο-πολεμική συμφωνία αναμεσά στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και Ελλάδας. Βάσει της συμφωνίας αυτής, η ελληνική κυβέρνηση εξουσιοδοτούσε την κυβέρνηση των ΗΠ Α και της παραχωρούσε το δικαίωμα να κάνει βάσεις, να χρησιμοποιεί το έδαφος, τα λιμάνια, τη θάλασσα, τον εναέριο χώρο της πατρίδας μας, να φέρνει στρατιωτικές δυνάμεις. Η μεταφορά του εξοπλισμού στην Ελλάδα δεν υπαγόταν στη δικαιοδοσία του ελέγχου των ελληνικών κρατικών αρχών, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί εισέρχονταν στη χώρα μας και εξέρχονταν χωρίς συνεννόηση και έλεγχο από τις αρμόδιες ελληνικές αρχές. Υιοθετήθηκε η αντεθνική αρχή της ετεροδικίας, που έδινε το δικαίωμα στους Αμερικανούς να μη δικάζονται από τα ελληνικά δικαστήρια για παραβιάσεις των ελληνικών νόμων. Σε συνέχεια, υπογράφτηκαν με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ 120 συμφωνίες για βάσεις, διευκολύνσεις και στρατιωτική συνεργασία. Οι ξένες στρατιωτικές βάσεις, στη χώρα μας, εκσυγχρονίζονται και οι συμφωνίες συνεχώς ανανεώνονται μέχρι σήμερα.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ, επέτρεψε τη δημιουργία του στρατηγείου του ΝΑΤΟ στη Λάρισα και δημόσια παραδέχτηκε ότι υπάρχουν πυρηνικά όπλα στην Ελλάδα.

Παραχωρήθηκαν ταπεινωτικά προνόμια από το ελληνικό κράτος στο ξένο κεφάλαιο. Αυτή η πολιτική ενισχύθηκε με την ψήφιση του νόμου 2687/1953 "Περί προσελκύσεως ξένων κεφαλαίων".

Με την ήττα του ΔΣΕ και το μετεμφυλιακό κράτος, η αστική τάξη της Ελλάδας δεν κατάφερε να εκμηδενίσει το λαϊκό και επαναστατικό κίνημα. Το λαϊκό και αριστερό κίνημα, με πρωτοπορία τους κομμουνιστές, γρήγορα ανασυγκροτήθηκε και προχώρησε σε σκληρούς αγώνες, σε αφάνταστα δύσκολες συνθήκες. Αυτό ανησύχησε την ελληνική χρηματιστική ολιγαρχία και τους ξένους ιμπεριαλιστές. Έκαναν το εκλογικό πραξικόπημα το 1961 με το "Σχέδιο Περικλής". Η κυρίαρχη τάξη συνέδεσε την Ελλάδα, το 1961, με την ΕΟΚ, για να εξασφαλίσει τα ταξικά της συμφέροντα.

Ακολούθησε η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, το βασιλικό πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου 1965, η δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, με αποκορύφωμα τη φασιστική στρατοκρατική δικτατορία στις 21 Απρίλη 1967, που κράτησε μέχρι το 1974.

Τα μπουντρούμια, οι φυλακές και τα ξερονήσια γέμισαν από δημοκράτες, αριστερούς και, κυρίως, από κομμουνιστές.

Με την πολιτική αλλαγή του 1974, η αστική τάξη υποχρεώθηκε να επαναφέρει ορισμένες αστικές δημοκρατικές ελευθερίες, να νομιμοποιήσει το ΚΚΕ και να εκσυγχρονίσει αστικούς θεσμούς, έτσι ώστε να διασφαλίζουν το καπιταλιστικό σύστημα. Όμως το ζήτημα της επιστροφής των αγωνιστών του ΔΣΕ το 1974 δε λύθηκε συνολικά, αλλά κατ’ εξαίρεση ατομικά.

Με την απόφασή της, από 29 Δεκέμβρη 1982, για τον επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με πρόσχημα "το γένος", αφαίρεσε το δικαίωμα επαναπατρισμού σε Έλληνες πολίτες (αγωνιστές του ΔΣΕ και παιδιά).

Επίλογος

Ο ΔΣΕ ήταν λαϊκός και επαναστατικός στρατός που με απαράμιλλη αυτοθυσία αγωνίστηκε επί τρία χρόνια ενάντια στους ξένους ιμπεριαλιστές και την εγχώρια ολιγαρχία. Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν δίκαιος και είχε χαρακτήρα απελευθερωτικής και αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Ο αγώνας τον ΔΣΕ ήταν ένας αγώνας βαθιά πατριωτικός και βαθιά ταξικός: Βαθιά πατριωτικός γιατί αποτελούσε τη συνέχεια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και τον ένοπλου αγώνα του ΕΛΑΣ ενάντια στην ξενική φασιστική κατοχή.

Ήταν αγώνας ταξικός της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και των άλλων εργαζομένων ενάντια στην αντιλαϊκή εξουσία της χρηματιστικής ολιγαρχίας, ενάντια στην ασύδοτη και σκληρή καπιταλιστική εκμετάλλευση. Στο διπλό, πατριωτικό και ταξικό χαρακτήρα της πάλης του ΔΣΕ έγκειται και το μεγαλείο του: Μέσα από αυτήν την πάλη, καταδείχθηκε η διαφορά δύο ολόκληρων κόσμων.

Οι μαχητές, οι μαχήτριες και τα στελέχη του ΔΣΕ μάς άφησαν πλούσια παρακαταθήκη αξιών, ιδανικών και σκοπών, να αγωνιζόμαστε και να μην υποχωρούμε μπροστά στις δυσκολίες. Ακριβώς η αφοσίωση στα ανώτερα ιδανικά ανέδειξαν μέσα στην τρίχρονη εποποιία ήρωες και μάρτυρες που αποτελούν παράδειγμα για τους σημερινούς και μελλοντικούς αγώνες.