ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ : ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ,ΨΕΜΑΤΑ, ΨΕΜΑΤΑ, ΨΕΜΑΤΑ.

Σε λίγες μέρες πάλι εκλογές,και μας καλούν μέσα από αυτές να ψηφίσουμε αυτούς που όπως μας εξαγγέλλουν θα λύσουν τα προβλήματα του Λαού και θα μας οδηγήσουν στη γη της επαγγελίας.

(την εικόνα αυτή την αλίευσα από το μπλοκ Αντίσταση στις γειτονιές)
Θα πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι εάν οι εκλογές έφερναν τη κοινωνική αλλαγή θα ήταν παράνομες !!! 


ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ μας κυβερνούσαν, πίνοντας το αίμα το δικό μας και των παιδιών μας πίνοντας το αίμα του ΛΑΟΥ !!! 
Οι Πρωθυπουργοί της ΠΕΙΝΑΣ,της ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ,των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, της ΘΛΙΨΗΣ, των ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ και της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ της ΕΛΛΑΔΑΣ,αλλά και οι πιο παλιοί από αυτούς ακριβώς το ίδιο βιολί βαράγανε.

Αλλά και αυτός που θέλει να μας κυβερνήσει σήμερα θα ακολουθεί πάντοτε τις αντιλαϊκές πολιτικές όλων των προηγούμενων διαχειριστών του αστικού συστήματος.

"Ανάπτυξη", "νέες θέσεις εργασίας", "βγαίνουμε από την κρίση", "πάταξη φοροδιαφυγής, "λεφτά υπάρχουν", "θα σκίσουμε τα Μνημόνια", "οι αγορές θα χορεύουν στον δικό μας ρυθμό", αυτές είναι μόνο μερικές από τις φράσεις και τις λέξεις που έχουν χρησιμοποιήσει οι Έλληνες πολιτικοί, από την Μεταπολίτευση και μετά, με σκοπό να πείσουν τους ψηφοφόρους να τους εμπιστευτούν.
Όλοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να έχουμε τραγικά σχολεία,τραγική υγεία, τραγική οικονομία και αλλά τραγικά σε πολλούς άλλους τομείς.
Ο στόχος ήταν και είναι πάντοτε η αποφυγή της ελεύθερης σκέψης, όχι στο προφανές επίπεδο της έκφρασής της, αλλά πολύ βαθύτερα, εκεί απ΄όπου πηγάζει η ίδια η σκέψη.
Πολλά επίσης, είναι και τα παραδείγματα των περιπτώσεων, όπου η Δημοκρατία (αστική) μεταλλάσσεται σε μια απροκάλυπτη απουσία της κρατώντας όμως τον τίτλο, με τα γνωστά αποτελέσματα στις κοινωνίες των ανθρώπων. Η αντιλαϊκή μορφή διακυβέρνησης, προωθείται από όλα τα μετερίζια του συστήματος, πάντα με την δικαιολογία, ότι υπάρχουν κάποιοι, κάποιοι που δεν θα είναι ποτέ ο απλός κόσμος και που ξέρουν καλύτερα τι ωφελεί τον λαό χωρίς τη συμμετοχή του λαού. 
Η απόλυτη υπακοή σε αυτούς που ξέρουν, αποτελεί πλέον τον ακρογωνιαίο λίθο και τον κύριο μηχανισμό με τον οποίο πρέπει πλέον γι' αυτούς να διακυβερνηθούν οι Λαοί.
Από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχουν πει είναι το ότι οι όροι του μνημονίου μπορούν να αμβλυνθούν και να λειανθούν οι "γωνίες" του. 
Αυτό είναι ένα απόλυτο ψέμα. 
Τα μνημόνια εφαρμόσθηκαν όπως ακριβώς είχαν υπογραφεί. Όσο οδυνηρό και να είναι, που πράγματι είναι, φαντάζει σαν η πιο ρεαλιστική λύση για να οδηγηθεί ο τόπος σε μία ανάκαμψη ΛΕΝΕ. 
Απλώς ένα μεγάλο "σάλτο" χρειάζεται για να παρακάμψουμε αυτές τις κρίσιμες στιγμές όποιες ιδεολογικές φαντασιώσεις, εμμονές και ψευδαισθήσεις από οποιοδήποτε ιδεολογικό χώρο που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των δανειστών και της ντόπιας αστικής τάξεις(ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ) αλλά και όλων των άλλων μικρών ή μεγάλων που ευελπιστούν να γίνουν εκείνοι άξιοι διαχειριστές του αστικού συστήματος,αλλά και εκείνων που με τον ένα ή άλλο τρόπο παραιτούνται από τις ευθύνες τους.  
Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ : Η μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τον ζυγό του καπιταλισμού δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω αργών, σταδιακών αλλαγών, μέσω μεταρρυθμίσεων, αλλά μόνο μέσω μιας ποιοτικής αλλαγής του καπιταλιστικού συστήματος, μέσω επανάστασης. Και για να μη λαθεύουμε στη χάραξη της πολιτικής, πρέπει να είμαστε επαναστάτες, και όχι ρεφορμιστές (μεταρρυθμιστές).
Το αποτέλεσμα της όλης κατάστασης, είναι ότι σταδιακά αλλά σταθερά και σίγουρα, καλούμαστε όλοι, να αποχαιρετήσουμε την λογική και επιστημονική σκέψη, εκεί ακριβώς όπου χρειάζεται. Ένας από τους τρόπους για να γίνει αυτό, είναι με την άστοχη αναφορά και χρήση πρακτικών που υπάρχουν εγγενώς στην Δημοκρατία, εφαρμοσμένης βέβαια με γελοίους τρόπους, τέτοιους που ακόμα και να υπήρχε νόημα θα την καθιστούσαν στείρα. 
Το ίδιο αλλά από την ανάποδη έχουμε στο πολιτικοοικονομικό σύστημα τους σήμερα. Έχουμε την επικράτηση της αυθεντίας και πιο τολμηρά ακόμη της "επιστήμης" ως εξουσία. Επιστήμη, η οποία βεβαίως δεν είναι πραγματική επιστήμη, αλλά η βλακώδης υποτέλεια στις ορέξεις των υπερ-διεθνών συμφερόντων, έναντι της εξουσίας από τον ίδιο τον Λαό, που υπαγορεύει η Δημοκρατία.
Όλα αυτά, δεν είναι απλά μια φυσική κατάρρευση την κοινωνίας αλλά η πραγματική κατάρρευση και προώθησή της προς χειρότερες και περασμένες εποχές. Στην πραγματικότητα, είναι μια ύπουλη πρακτική, γιατί κάποιοι επιχειρούν να εισάγουν δήθεν θετικές γενικά έννοιες εκεί που δεν αρμόζουν, αλλά ακριβώς επειδή είναι υποτίθεται θετικές γενικότερα, δεν προκαλούν την πρέπουσα αντίδραση. Και κάνοντας αυτό, μπορούν να αντικαταστήσουν ,εκεί που ακριβώς χρειάζεται, το στοιχείο εκείνο κάθε φορά, που τάχα μπορεί να εγγυηθεί την ορθή και ωφέλιμη λειτουργία του εκάστοτε θεσμού. 
Κι έτσι, η εξάσκηση της πολιτικής έγινε στυγνή Λαϊκή καταπίεση, και η επιστήμη έγινε εργαλείο αυτών που ξέρουν να χώνονται σαν τα φίδια, εκεί που θέλουν να σπείρουν την καταστροφή.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.
Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.
Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.
Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη...

Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα. Φαντάζομαι εκείνος που θα ξαναβρεί τη ζωή, έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, θα είναι κάποιος σαν εμάς, μόνο λιγάκι πιο σκληρός στη μνήμη.

Γιώργος Σεφέρης.

Εμείς ο Λαός, οφείλουμε να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση και να εισάγουμε την λογική εκεί που πρέπει και την Δημοκρατία εκεί που της αρμόζει. 
Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, εκεί που μας συμφέρει. 
Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την καρδιά μας, εκεί που το λέει πραγματικά. 
Κι οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την Ψυχή μας, εκεί που το έχουμε ανάγκη. 
Γιατί μόνο εάν μπορέσουμε να στήσουμε ανάστημα ενάντια στον ψυχολογικό πόλεμο που μας κάνουν, μόνο εάν δεν ακολουθούμε τις υποτιθέμενες "αυθεντίες" που δρουν στο όνομά μας, χωρίς εμάς και δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά απόδειξη ή ήθος, θα επιστρέψουμε ξανά σε μια περίοδο προόδου για τον Λαό μας. 
Να χρησιμοποιήσουμε λοιπόν το μυαλό μας,την καρδιά μας, την ψυχή μας,για να παίρνουμε πάντοτε τις σωστές αποφάσεις  μέσα στα πλαίσια της ταξικής συνείδησης μας σε κάθε ζήτημα που αφορά την ίδια τη ζωή μας.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Η μόνη διέξοδος η πάλη,οι αγώνες του λαου. Ο σημερινός κόσμος είναι ένας κόσμος έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, εξαθλίωσης χωρών και λαών του Τρίτου Κόσμου, καταστροφής - εκθεμελίωσης οικονομιών και ερήμωσης "ολόκληρων χωρών", οικολογικής καταστροφής και πολέμων . Οι οικονομικές κρίσεις της καπιταλιστικής οικονομίας αποτελούν μια άμεσα αντιληπτή πραγματικότητα με συγκεκριμένα τυπικά χαρακτηριστικά. 
Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που οι Μαρξ και Ένγκελς είχαν επανειλημμένα αναφερθεί στις κρίσεις (εντοπίζοντας την περιοδικότητα της εμφάνισης τους και τα τυπικά χαρακτηριστικά τους), πολλά χρόνια πριν την ολοκληρωμένη διατύπωση από τον Μαρξ του θεωρητικού συστήματος της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας. 

Όταν αναφερόμαστε στη μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κρίσεων εννοούμε τον εντοπισμό και την ανάλυση των εσωτερικών δομικών αιτιακών σχέσεων (καθορισμών) που συνέχουν την κάθε καπιταλιστική κοινωνία και οικονομία και από τις οποίες συνάγεται ο χαρακτήρας των κρίσεων ως εγγενών τάσεων στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. 
Η ανάλυση των εσωτερικών αναγκαίων σχέσεων που χαρακτηρίζουν κάθε καπιταλιστική κοινωνία αποτελεί βεβαίως και την προϋπόθεση για οποιαδήποτε συγκεκριμένη ανάλυση, για τη μελέτη δηλαδή ειδικότερων αντικειμένων έρευνας, με το συνυπολογισμό και των απαραίτητων προ τούτο εξωτερικών καθορισμών (π.χ. η σημερινή οικονομική ανάπτυξη και κρίση του του ελληνικού καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού). 

ΠΩΣ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ Η ΚΡΙΣΗ; 

Οι μέχρι τα τώρα καπιταλιστικές κρίσεις αναδείκνυαν την αντίθεση ανάμεσα στην αυξανόμενη κοινωνικοποιημένη παραγωγή και την καπιταλιστική ιδιοποίησή της. 
Αυτή η βασική αντίθεση στη σφαίρα της παραγωγικής διαδικασίας γεννά και ξαναγεννά, παράγει και αναπαράγει την κρίση και μάλιστα κάθε φορά σ' ένα ανώτερο επίπεδο . Έτσι η αντίθεση ανάμεσα στο καπιταλιστικά ιδιοποιούμενο προϊόν και την κοινωνικοποιημένη παραγωγή έρχεται και γενικεύεται, συνδυαζόμενη με την αντίθεση ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις. Οι παραγωγικές σχέσεις πλέον όχι μόνο δεν είναι σε θέση να δώσουν ώθηση, ν' αναπτύξουν παραπέρα τις παραγωγικές δυνάμεις, αλλά λειτουργούν ανασταλτικά, καταστροφικά για τη ζωντανή εργασία . Είναι αναγκαίος ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός μεταξύ γενικής κρίσης και κρίσης υπερπαραγωγής για τη διεξαγωγή μιας συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης . Οι θεωρητικές αρχές της γενικής κρίσης του καπιταλισμού αναπτύχθηκαν από το Λένιν ταυτόχρονα με την ανάλυση του ιμπεριαλισμού ως ανώτατου και τελευταίου σταδίου της ανάπτυξης του καπιταλισμού και κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του εργατικού κράτους στη Ρωσία. 
Η εσφαλμένη αντίληψη που εκδηλώνεται και υπό τη μορφή του χαρακτηρισμού της γενικής κρίσης ως "κρίσης απόλυτης υπερπαραγωγής κεφαλαίου" , σημαίνει ότι μπερδεύονται πράγματα αρκετά διαφορετικά που όμως το ένα επηρεάζει το άλλο, δεδομένου ότι η γενική κρίση του καπιταλισμού πρέπει να διακρίνεται από περιόδους στασιμότητας ή ανάπτυξης λίγο πολύ μακρές, από κυκλικές επιδημίες κατά τις οποίες καταστρέφεται τμήμα παραγωγικών δυνάμεων, επιδημίες οι οποίες σύμφωνα με συγκεκριμένους οπορτουνιστές της αριστεράς σήμερα είναι διαφορετικής φύσης από αυτές που είχε αναλύσει ο Μαρξ.

Η ιστορία του περασμένου αιώνα απέδειξε ότι η σύγκρουση μεταξύ εχθρικών ομάδων καπιταλιστικών κρατών – που λαμβάνει χώρα στη βάση της άνισης ανάπτυξης και της όξυνσης του ανταγωνισμού- διευκολύνει τη ρήξη σε αρκετά αδύνατα σημεία του ιμπεριαλιστικού μετώπου και την προοδευτική απόσπαση χωρών από το καπιταλιστικό σύστημα. 
Η άνοδος και η κατάρρευση όμως της ρεβιζιονιστικής αστικής τάξης που βρισκόταν στην εξουσία στην ΕΣΣΔ από το 1956 και που έλαβε χώρα στα τέλη της δεκαετίας του ‘ 80, αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες, αποτέλεσε παράγοντα επιδείνωσης της γενικής κρίσης του καπιταλισμού. 
Τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας αποδεικνύουν ευρέως ότι εισήλθαμε στην πιο οξεία φάση της γενικής κρίσης, χρηματοπιστωτική αστάθεια, παγκόσμια ύφεση, μόνιμοι επιθετικοί πόλεμοι.

Τι επέτρεψε όμως στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του καπιταλιστικού συστήματος (νεοφιλελευθερισμός )να ηγεμονεύσουν; 

Κρίσιμες παράμετροι για την ανατροπή -υπέρ της αστικής τάξης- του ευνοϊκού για το προλεταριάτο συσχετισμού που διαμορφώθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη νίκη της ΣΕ, του σοσιαλισμού και τη διαμόρφωση των δυο στρατοπέδων του "σοσιαλιστικού με επικεφαλής τη ΣΕ και του καπιταλιστικού με επικεφαλής τις ΗΠΑ" 
Κατά πρώτον είναι αφενός η "ρεβιζιονιστική στροφή του 1956 στη ΣΕ με την επικράτηση της χρουτσοφικής κατεύθυνσης η οποία και υπήρξε η πρώτη μεγάλη νίκη του καπιταλιστικού συστήματος μετά από πολλά χρόνια" 
Κατά δεύτερον η "ενίσχυση που πρόσφερε η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ", που ολοκλήρωσε την παλινόρθωση στο διάστημα 1989-91, οδηγώντας στην "απελευθέρωση" της ΝΑΤ [Νέας Αστικής Τάξης] από τις όποιες "σοσιαλιστικές" επιφάσεις υποχρεωνόταν ακόμα να συντηρεί" 
Και κατά τρίτον στην ολοκλήρωσή της "σαν τάξη στα πρότυπα και των ομολόγων της στη Δύση". 
Εκείνο που αποτελεί πάντως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μεγαλύτερης μερίδας των νεότερων αναλύσεων, είναι ότι διατυπώνονται ερήμην των αντίπαλων Μαρξιστικών θεωρήσεων, ερήμην τελικά της συζήτησης που προϋπήρξε μεταξύ των μαρξιστών, ορισμένες μάλιστα φορές χωρίς καν αναφορά στις "πηγές" των επιχειρημάτων τους. 
Η θεραπεία της κρίσης που προκρίνουν οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους δεν περιορίζεται στην απαξίωση των ανεπαρκώς αξιοποιούμενων ατομικών κεφαλαίων, αλλά παίρνει τη μορφή ενός ανοικτού κοινωνικού πολέμου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας. Τα τελευταία δέκα χρόνια της κρίσης, τα κόμματα που ορκίζονται πίστη στο μονόδρομο της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά μνημόνια αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή,σ' αυτή τη βουλή που δεν είναι τίποτε άλλο από όργανο διαχείρησης ιου συστήματος. 
Αυτή η αντιδραστική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και όλων των άλλων που ξεφυτρώνουν κάθε φορά συνενώνονται σε μια ενιαία αντιλαϊκή δύναμη κρούσης, και η κυβέρνηση που  πρωταγωνιστεί κάθε φορά μετά τις εκλογές αποτελεί μία αντιλαϊκή  δύναμη που ξεκινά δήθεν με σημαία την ελπίδα για το λαό και την εθνική αξιοπρέπεια και περηφάνια για να αποκαλυφθεί σύντομα ο πραγματικά ύπουλος αντιλαϊκός ρόλος και χαρακτήρας της.

ΚΑΙ ΤΙ ΜΕΝΕΙ; 

Να ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ την κατάσταση του λαϊκού κινήματος, τους ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων, τη θέση που βρίσκεται το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, την πορεία και την προοπτική του για να αρχίσουμε να κάνουμε βήματα 
ανασυγκρότησης και ενότητας του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος.   
Όλοι αυτοί που οδηγούν το λαό(με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) σε μεγαλύτερη φτώχεια, δυστυχία και εξαθλίωση, να εισπράξουν αναπόφευκτα τη λαϊκή αποδοκιμασία και αγανάκτηση, να βρεθούν αντιμέτωποι με το εργατικό και λαϊκό κίνημα , και να έρθει η στιγμή που δεν θα μπορούν πια να κρυφτούν πίσω από τις πλάτες του. 
Και ο προοδευτικός και αριστερός κόσμος θα έχει πλέον την ευκαιρία να διαπιστώσει τον ύπουλο, διαβρωτικό ρόλο τους που με αριστερά περιτυλίγματα αμαυρώνουν τις ιδέες και τους αγώνες του,τους αγώνες της αριστεράς.
Τέλος να πάρουμε σαν ΛΑΟΣ τις τύχες μας στα χέρια μας,και να εισπράξουν όλοι αυτοί αναπόφευκτα τη λαϊκή αποδοκιμασία και αγανάκτηση,και να βρεθούν αντιμέτωποι με το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε οδηγούμενοι από μία ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ σκέψη και πράξη για την ανάπτυξη και ενδυνάμωση του ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΙΣΤΙΚΟΥ κινήματος !!!