ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ - ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ , ΤΗΝ ΝΤΟΠΙΑ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ .

Παρακολουθώντας κανείς τους πολιτικούς διαξιφισμούς στην τωρινή προεκλογική περίοδο,αλλά και πάντοτε μεταξύ των διαχειριστών του αστικού συστήματος διαπιστώνεις το θλιβερό κατάντημα της όλης διαδικασίας. Οι περισσότερες συζητήσεις δεν ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού, που έχουν χτυπήσει "κόκκινο" τα τελευταία χρόνια εξ’ αιτίας μιας μειοδοτικής και προδοτικής πολιτικής ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, αλλά το τι θα πουν οι αγορές, το τι θα ζητήσουν οι αγορές, το ποιον θα εγκρίνουν οι αγορές για να κυβερνήσει, το πώς θα αντιμετωπίσουν οι αγορές μια ενδεχόμενη πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα. Δηλαδή με λίγα λόγια στην ουσία δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά.. χρηματοκρατία των αγορών. 

Εκείνο που κυριαρχεί, εκείνο που απασχολεί με δραματικό τρόπο τους πολιτικούς(και καταλαβαίνετε για ποιους μιλάω)είναι το πώς θα αντιδράσουν οι αγορές, το πώς θα κρίνουν οι αγορές αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα, το πώς στο τέλος θα μας ελεήσουν οι αγορές για να συνεχίσουμε να ζούμε, να συνεχίσουμε να είμαστε κάτοικοι αυτής της προδομένης χώρας, να συνεχίσουμε να είμαστε υπήκοοι της χρηματοαγοροπαντοδυναμίας τους. 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ ΤΟΥ "ΧΡΕΟΥΣ"ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ. 
"Δώστε μου τον έλεγχο του νομίσματος μιας χώρας και δεν με νοιάζει ποιος κάνει τους νόμους της" Mayer Amshell Rothschild. 

ΣΤΑ 240 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ "ΧΡΕΟΣ" ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ , ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ ,ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ.

Αυτή λοιπόν είναι η πραγματική κατάσταση μιας υποδουλωμένης χώρας και τα δημοκρατικά τερτίπια των υποτιθεμένων ελεύθερων εκλογών, είναι για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των υποδουλωμένων υπηκόων της και να τους υποδουλώσουν στην παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι Ευρωπαϊκοί εταίροι, επιδιώκουν την οικονομική υποδούλωση των κρατών μέσω των παρεχόμενων σε αυτά δανείων που δεν θα μπορούν να ξοφλήσουν και έτσι να επαναδανείζoνται, για να ξεπληρώσουν ένα μόνο μέρος των προηγούμενων οφειλών τους ή μόνο των τόκων τους, δημιουργώντας νέα μεγαλύτερα κάθε φορά οφειλόμενα ποσά μέχρι να σφίξει γερά η θηλιά γύρω από το λαιμό τους και να αναγκαστούν να μετατραπούν σε πειθήνια όργανα της διεθνούς οικονομικής ελίτ. Κλασσικό παράδειγμα υποδούλωσης η ελληνική περίπτωση. Ο βασικός στόχος τους είναι πάντα η πλήρη εξάλειψη των εθνικών κρατών. Αυτό επιτυγχάνεται με την πρόκληση της πλήρους κατάρρευσης των οικονομιών των διάφορων εθνικών κρατών και την πρόκληση πολιτικού χάους. Έτσι θεωρείται ότι θα γίνει πολύ πιο εύκολη η διάλυση του συστήματος των εθνικών κρατών και η επιβολή της μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. 

Όταν μιλάμε για κρίση σήμερα στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε πρώτα απ’ όλα για το δημόσιο χρέος. 

Στο 181,1% του ΑΕΠ ή 334,5 δισ. ευρώ διαμορφώθηκε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το τέταρτο τρίμηνο του 2018, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat.

Αν δεν απαντήσεις σήμερα στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, δεν μπορείς να απαντήσεις πειστικά σε τίποτε, ούτε στα εργασιακά, ούτε στα μισθολογικά, ούτε στα ασφαλιστικά, ούτε στο ξεπούλημα των πάντων. Κι αυτό γιατί όλα αυτά, αλλά κι αυτά που έρχονται, πηγάζουν από το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Η ίδια η κρίση έχει επικεντρωθεί στην κατάσταση του χρέους. Η χώρα εδώ και χρόνια έχει οδηγηθεί σε μια κατάσταση όπου η επιβίωσή της εξαρτάται από το αν και κατά πόσο μπορεί να βρει δάνεια για να εξυπηρετήσει το χρέος της. Την τελευταία δεκαετία η χώρα δανείστηκε κοντά στα 490 δις ευρώ από τα οποία το 97% πήγε στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων,ενώ μόνο το 3% πήγε στην κάλυψη του
δημοσιονομικού ελλείμματος. Με άλλα λόγια δανειζόμαστε για να ξεπληρώνουμε παλιότερα χρέη. "Επομένως, η ΕΕ και το ΔΝΤ ήρθε για να εξασφαλίσει ότι η Ελλάδα δεν θα σταματήσει να πληρώνει τα χρέη της, έστω κι αν πεινάσει ο λαός της, έστω κι αν η χώρα διαλυθεί και ξεπουληθεί στο σύνολό της". Έτσι επινόησαν και προώθησαν ένα σχέδιο "πτώχευσης-μη πτώχευσης" της χώρας, που αργότερα ονομάστηκε επίσημα "ελεγχόμενη", ή "συντεταγμένη πτώχευση". 

Τι προέβλεπε το σχέδιο αυτό; 

Πρώτα απ’ όλα να κηρυχθεί επίσημα η χώρα σε καθεστώς αφερεγγυότητας, δηλαδή σε καθεστώς αδυναμίας προσφυγής στις αγορές υπό καθεστώς διεθνούς επιτήρησης. Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα θα εξαναγκαζόταν να παραιτηθεί οικειοθελώς από την ασυλία που της παρέχει η εθνική της κυριαρχία.Πράγμα που έκανε με την αποδοχή της δανειακής σύμβασης. Κι όχι μόνο αυτό. Με αυτή την δανειακή σύμβαση παραιτείται από κάθε δικαίωμα έναντι των δανειστών της. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση αθέτησης των όρων της σύμβασης, ολόκληρη η χώρα – δημόσια περιουσία, εθνικό έδαφος, ακόμη και η περιουσία των πολιτών της – τίθεται στη διάθεση των δανειστών. Αποδέχεται επίσης ως δίκαιο διακανονισμού των σχέσεών της με τους δανειστές, το αγγλικό και ως διαιτητικό δικαστήριο το Ευρωπαϊκό. 
Όπως έλεγε ο Τσε Γκεβάρα:
"Μια χώρα που δεν έχει δική της οικονομία και στην οποία εισβάλλουν ξένα κεφάλαια δεν μπορεί να ξεφύγει από την κηδεμονία της χώρας απ' όπου εξαρτάται".

ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΟΛΠΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ.  ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΠΛΟΥΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΛΗΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΟΡΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΜΕ. 

ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΟΛΠΟ ΠΑΝΤΟΥ. ΕΓΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΑ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΒΑΛΟΥΝ ΣΑΝ ΑΤΥΧΕΙΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ.

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΕΚΛΕΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΣΟΥΝ ΞΕΝΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΤΑ ΜΟΝΙΜΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Κι επομένως το γεγονός ότι καταλήξαμε στα νύχια του ΔΝΤ, της ΕΕ και του καθεστώτος κατοχής δεν ήταν παρά μια μεγάλη συνωμοσία της άρχουσας τάξης και των κυβέρνησεων της. Η χώρα οδηγήθηκε συστηματικά στη χρεωκοπία ως λογικό και αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός πολύ συγκεκριμένου τρόπου εξαρτημένης και παρασιτικής ανάπτυξης. 

Από την δεκαετία του 1980 επιβλήθηκε στη χώρα ένα καταστροφικό μοντέλο "εξωστρεφούς" ανάπτυξης, ανοιχτό στις πιο ασύδοτες και μονοπωλιακές δυνάμεις των διεθνών αγορών. Ανοχύρωτη η χώρα και κλειδωμένη στον αυτόματο πιλότο της ΕΕ, οικοδόμησε μια παρασιτική οικονομία υπηρεσιών που αποτέλεσε και αποτελεί παράδεισο κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Μετά το 1980, άρχισε με γοργούς ρυθμούς την φθίνουσα πορεία και δυστυχώς σήμερα έχει φθάσει στο απώτατο σημείο αυτής. Η Ελλάδα ήταν γεωργοκτηνοτροφική χώρα μέχρι το 1980.
Κτυπήθηκε ο πρωτογενής τομέας παραγωγής της χώρας μας και κατά συνέπεια και ο δευτερογενής τομέας παραγωγής (μεταποιητικός)-βλέπε ζάχαρη -(έκλεισαν τα εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης).
Η χώρα μας ήταν αυτάρκης, ζούσε με τα δικά της ποιοτικά και παραδοσιακά- οικολογικά προϊόντα. Το 2002, με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, το εμπορικό ισοζύγιο (εισαγωγές-εξαγωγές), ανατράπηκε πλήρως. Πριν υπήρχαν κάποια προστατευτικά μέτρα για τα ελληνικά προϊόντα, δασμοί (μέχρι 80%) επί των τιμών εισαγωγής μέχρι το 1990. Έτσι προστατευόταν η ελληνική παραγωγή και τα γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα μας. Όποιος ήθελε να αγοράσει εισαγόμενα προϊόντα, έπρεπε να πληρώσει από 30% έως 80% περισσότερα χρήματα σε σύγκριση με τα αντίστοιχα ελληνικά π.χ. γάλατα, κρέατα, τυριά, πατάτες κλπ. Με την ΚΑΠ (κοινή αγροτική πολιτική) της ΕΕ και τις ποσοστώσεις, η χώρα μας απώλεσε τον χαρακτηρισμό της ως χώρα του πρωτογενούς τομέα παραγωγής και μετατράπηκε σε χώρα παροχής υπηρεσιών , δηλαδή όπως λέγουμε κοινώς "οι Έλληνες έγιναν γκαρσόνια". Έτσι ξεκίνησε και άρχισε η καταστροφή. Αυτός λοιπόν ήταν ο στρατηγικός στόχος της ΕΕ και μέχρι στιγμής επιτυγχάνεται.Σε βάρος των οικονομικώς μικρών και αδύναμων κρατών, όπως σήμερα η Ελλάδα, θέλουν να κατασπαράξουν τον πλούτο των και να ελέγχουν τα πάντα. Το κράτος χρειάζεται να βοηθήσει με φορολογικά κίνητρα και αναπτυξιακούς νόμους, να δώσει κατεύθυνση προς τον πρωτογενή τομέα.

Πιστεύω, ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν προς την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, αλλά όχι με τα μέσα , εργαλεία και νοοτροπίες του παρελθόντος.

Καμία Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μας σώσει, είτε μας δώσει καινούργια δανεικά είτε όχι, καλύτερα να μη μας δώσει, διότι και πάλι αυτοί τα παίρνουν, δηλαδή από τη μια τσέπη στην άλλη πηγαίνουν. Τα δίνουν για να παίρνουν τόκους και να ανανεώνουν τα δάνειά τους. Από τα 240δις ευρώ που μας δανείσανε, μόνο το 10% ήλθε στην Ελλάδα, τα υπόλοιπα τα δώσανε για να σώσουν κυρίως τις Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες, χρεώνοντας τον Ελληνικό λαό. Το γνωρίζουν πολύ καλά ότι αποκλείεται να εξοφληθεί από τη χώρα μας το χρέος των 334,5 δις ευρώ .Και αντί να το κουρέψουν κατά 60%, όπως κούρεψαν το χρέος της Γερμανίας το 1953, τότε που όλοι, Ευρώπη και Αμερική βοήθησαν τη Γερμανία για να γίνει σήμερα η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στη ΕΕ και να μας κάνει μαθήματα οικονομικής πολιτικής, όπως τα κατά κοινή παραδοχή αποτυχημένα προγράμματα δημοσιονομικής πειθαρχίας ή τα γνωστά και ως καταστροφικά για τη χώρα μας "Μνημόνια".

 

Τώρα, έστω και τώρα στην Ελλάδα του σήμερα, ας τολμήσουμε όλοι συλλογικά , ας επιχειρήσουμε να σπάσουμε την αδράνεια, να διώξουμε την ανασφάλεια και αβεβαιότητα, για να έχουμε ελπίδες για το μέλλον μας ως χώρα και ως ελεύθερος λαός. Θα πρέπει να αναζητήσουμε μια δημοκρατία, όπου η πολιτική, ξαναβρίσκοντας τον λαϊκο σκοπό της, δε θα επιδιώκει τη νομή της εξουσίας, αλλά "το ευ ζην" και "το ευ πράττειν": Τη συνεχή βελτίωση της ποιότητας ζωής στην κοινωνία, τη διασφάλιση της πραγματικής συμμετοχής του λαού στη λειτουργία της δημοκρατίας, την προαγωγή του κοινωνικού καλού, την κοινωνική δικαιοσύνη και το σεβασμό, την προστασία και την ανύψωση της αξίας του ανθρώπου σε μια κοινωνία όπου ο λαός θα είναι κυρίαρχος του τόπου του.

Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο με την επαναστατική ανατροπή αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Δείτε παρακάτω:Το ελληνικό χρέος, μια τραγωδία για τον Ελληνικό Λαό (βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους) 

Οι δημιουργοί της ταινίας μιλούν για το αποτυχημένο μοντέλο επιβολής νεοφιλελεύθερων πολιτικών καθώς και για την παραπληροφόρηση γύρω από την ελληνική κρίση. 

Αυτό το βίντεο σκοπεύει να συνοψίζει, με τον απλούστερο και πιο εύκολο τρόπο, τη διαδικασία χρέους της Ελλάδας που την οδήγησε στην κρίση του δημόσιου χρέους από το 2010. Διδάσκει πώς αυτή η κρίση συνδέεται άμεσα με τη ζωή κάθε Έλληνα αλλά και κάθε Ευρωπαίου εργαζόμενο. Καθιστά επίσης δυνατή την αναφορά μαζικών πληροφοριών σχετικά με το θέμα αυτό με πολλά επιχειρήματα.

Δείχνει επίσης πόσο αυτή η κρίση επηρεάζει άμεσα κάθε πολίτη και όχι την εξουσία του κεφαλαίου. Τέλος, καταγγέλλει, με πολλά επιχειρήματα προς υποστήριξη, τη μαζική παραπληροφόρηση που έχει γίνει για το θέμα αυτό.