ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΓΝΩΜΟΝΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΥΝΔΕΟΥΝ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Αγαπητοί Φίλοι, Αγαπητοί Συναγωνιστές.

Δεν πρέπει να μας κυριεύει η απογοήτευση και η απαισιοδοξία γιατί η απαισιοδοξία μπορεί να επηρεάσει κάθε κομμάτι της ζωής μας και να μας παραλύσει πρακτικά και ιδεολογικά.

Οι άνθρωποι μερικές φορές είναι δύσκολο να αποβάλλουν την αποθάρρυνση γιατί απλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν(έχουν παραιτηθεί) και να δουν το ελπιδοφόρο φως μέσα σε τόσο σκοτάδι(υπάρχουν όμως και κάποιοι που αντιστέκονται με όποιον τρόπο).
Αλλάζει τη στάση τους απέναντι στη ζωή και σε οτιδήποτε τους περιβάλλει. Ξαφνικά όλα τους μοιάζουν μαύρα.
Πρέπει όμως ;
Ο ρόλος των Επαναστατών Κομμουνιστών, ακόμη και σε μια τέτοια ιστορική καμπή, θα ήταν - θέλω να πιστεύω - αναγκαίος και αναντικατάστατος.

Οι κομμουνιστές ως τέτοιοι, δεν μπορεί παρά πάντα να έχουν μοναδική σκέψη την επαναστατική βίαιη ανατροπή.
Σκοπός μας λοιπόν να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις επαναστατικές εκείνες συνθήκες για μία πραγματική Σοσιαλιστική - Κομμουνιστική αλλαγή αντιπαλεύοντας και καταπολεμώντας τους μηχανισμούς της επελαύνουσας καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, εκεί που μας συμφέρει σαν Λαός.
Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την καρδιά μας, εκεί που το λέει πραγματικά.
Κι οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την Ψυχή μας, εκεί που το έχουμε ανάγκη.

Γιατί μόνο εάν μπορέσουμε να στήσουμε ανάστημα ενάντια στον ψυχολογικό πόλεμο που μας κάνουν, μόνο εάν δεν ακολουθούμε τις υποτιθέμενες "αυθεντίες" που δρουν στο όνομά μας, χωρίς εμάς για μας και δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά απόδειξη ή ήθος, με μια λαϊκή αντίδραση και αντίσταση και προοπτική την Επαναστατική ανατροπή του σάπιου αντιλαϊκού συστήματος θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια περίοδο προόδου για τον Λαό μας. 

Υπάρχουν όμως και κάποιοι όπως είπα που αντιστέκονται (με όποιον τρόπο) μέσα στη μαύρη αυτή καταχνιά, μέσα σ' αυτές τις βάρβαρες συνθήκες υποδούλωσης του Λαού.

Η συμμετοχή στους αγώνες του Λαού για την ανατροπή είναι το κατ' αρχήν μεγάλο σχολείο της επαναστατικής ιδεολογικής κατεύθυνσης.
ΟΛΑ τα υπόλοιπα έρχονται σιγά-σιγά.
Προϋπόθεση να ξέρουμε που παλεύουμε και με ποιον χωρίς μεταβατικά προγράμματα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Δεν είναι εύκολο να σταθεί κάποιος απέναντι στον εαυτό του, να αναγνωρίσει την κατάστασή του, τα λάθη του και αφού κάνει αυτοκριτική να πάρει αποφάσεις για τη ζωή του. 

Σε μη επαναστατικές συνθήκες, η αστική τάξη διατηρεί γενικά την πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία επί της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων.

Προχωρήσαμε λοιπόν άμεσα σαν χώρα στην υποδούλωση, γιατί όπως είναι γνωστό (όπως λένε οι αυθεντίες του συστήματος), είναι πιο σημαντικό να κάνουν αυτοί αυτό που πιστεύουν (;;;) ότι είναι το σωστό δηλαδή την απόφασή της εισαγωγής στο ΔΝΤ, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, που ως γνωστόν έσπειραν το απίστευτο ρήμαγμα των πάντων και τον θάνατο στον Λαό μας. 

Η αντιδημοκρατική μορφή διακυβέρνησης, προωθείται από όλα τα μετερίζια του συστήματος, πάντα με την δικαιολογία, ότι υπάρχουν κάποιοι, κάποιοι που δεν θα είναι ποτέ ο απλός κόσμος, ο Λαός, αλλά αυτοί που ξέρουν καλύτερα.

Η απόλυτη υπακοή σε αυτούς που ξέρουν (;;;), αποτελεί πλέον τον ακρογωνιαίο λίθο και τον κύριο μηχανισμό με τον οποίο πρέπει πλέον να διακυβερνηθούν οι Λαοί. 

Αναρωτιέμαι πραγματικά αν μπορεί να συμβεί η ανατροπή και αν μπορούμε να τα καταφέρουμε κι' αν ναι με ποιον τρόπο.

Πρέπει να ξέρουμε ότι για να είσαι ελεύθερος πρέπει να είσαι καλά προετοιμασμένος για πόλεμο....
Τίποτε δεν ομορφαίνει τόσο όσο η ελπίδα της ανάστασης του Λαού και τη καρδιά μας γεμάτη με μια κατακόκκινη φωτιά !!!
Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα !!!

Με λίγα λόγια !
Εκείνος που έχει την εξουσία δεν τη παραδίδει εάν δεν του την πάρεις !!!
Εκείνος που κατέχει τα όπλα τα στρέφει αμέσως ευθείς σε όποιον αμφισβητήσει την εξουσία που τα κατέχει !!!
Επομένως κάθε βασιλιάς δημοκρατικός ή μη, πρόεδρος χώρας δημοκρατικός ή μη, πρωθυπουργός δημοκρατικός ή μη, κυβερνήτης δημοκρατικός ή μη, στρατηγός δημοκρατικός ή μη και πάει λέγοντας αυτό που μπορεί και του επιτρέπουν μόνο να κάνει είναι να διαχειρίζεται την εξουσία της τάξης που την κατέχει προς το συμφέρον αυτής.
Η δε αναπτυξιακή και εποικοδομητική πολιτική τους είναι πάντα προς όφελος της κυρίαρχης τάξης .
Και όσον αφορά την ευτυχία του λαού που αν αυτή έρθει σε αντίθεση με τα συμφέροντα της τάξης στην εξουσία, ο εκάστοτε διαχειριστής της παύει να κάνει τα δήθεν προεκλογικά φιλολαϊκά του φούμαρα πράξεις, (πολιτικά δικαιώματα, φοροελαφρύνσεις, μείωση της φτώχειας... ) πόσα έχουμε ακούσει σε όλα τα χρόνια της ζωής μας.   

Τώρα όσον αφορά ότι εκατομμύρια άνθρωποι στην κόσμο πληροφορώντας μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα ο ένας τον επόμενο σε μια τάση που συνεχώς αυξάνετε, συνειδητοποιούν την ταξική τους ταυτότητα  είναι και αυτό μια θετική εξέλιξη στην άμυνα και καταπολέμηση του καπιταλιστικού θηρίου.
Αλλά λέω (και είναι το πιο κύριο) ότι πρέπει να βάλουμε εμείς το χεράκι μας στην δημιουργία της ταξικής συνείδησης όχι μόνο στα λόγια (οπουδήποτε κι' αν λέγονται, οπουδήποτε κι' αν γράφονται) αλλά με την ουσιαστική μας συμμετοχή στη διαμόρφωση της και στους αγώνες του λαού με προσωπική παρουσία εκεί όπου ζει και παλεύει ο Λαός.

Τίποτα δεν χαρίζεται όλα κατακτώνται με λαϊκούς - εργατικούς αγώνες, με αγώνες ταξικούς.

Σκοπός μοναδικός δικός μας να σταθούμε δίπλα στη τάξη μας, στην αριστερά εκείνη που θα έχει προοπτική και στόχο την επαναστατική ανατροπή και να παλέψουμε - αγωνιστούμε μαζί της για τη μόνη ελπιδοφόρα για το λαό προοπτική, την προοπτική της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, την προοπτική του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Ο δρόμος είναι μακρύς δεν λέω αλλά αυτό οφείλουμε να κάνουμε σαν Λαός, εργαζόμενοι, αγρότες, νεολαίοι, προοδευτικοί διανοούμενοι, στην εκμετάλλευση και τη καταπίεση, στη βάση της κοινωνικής ταξικής ανισότητας.

Και η ιστορία διδάσκει και εμπνέει
Καλό είναι να γνωρίζει ο καθένας την ιστορία, την πραγματική ιστορία και εμβαθύνοντας στα γεγονότα να καταλαβαίνει τα λάθη και με καθαρή μαρξιστική - λενινιστική σκέψη και άποψη να καταλογίζει τις ευθύνες αυτών εκεί που πρέπει .
Με τη σοφία της μελέτης είναι δυνατόν στην πορεία του προς την ανατολή τα λάθη αυτά να γίνουν παράδειγμα προς αποφυγή καινούργιων.
Γιατί επανάληψη των ιστορικών λαθών σημαίνει επανάληψη της ήττας.

Εκείνο όμως που πρέπει να μας απασχολεί είναι :
Ποιος λοιπόν, απ' αυτή την άποψη, ο ιστορικός πολιτικός απολογισμός και ποια τα βασικά διδάγματα για μας σήμερα;

Τώρα το πιο σημαντικό για μένα χωρίς βέβαια να απορρίπτω την αναφορά στην ιστορία (η αναφορά είναι σημαντική ) είναι σήμερα το παραπέρα άνοιγμα του δρόμου προς την ελευθερία χωρίς βέβαια άλλες βάρκιζες και μεταβατικά προγράμματα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού με καθαρή όπως είπα και παραπάνω Μαρξιστική-Λενινιστική ιδεολογική κατεύθυνση.

Όταν ένα επαναστατικό κίνημα αρνείται να πάρει "την εξουσία" τη στιγμή που οι ιστορικές συνθήκες του προσφέρουν αυτή τη δυνατότητα, είναι καταδικασμένο να γευτεί την εκδικητική μανία και την τρομοκρατική παλινόρθωση της εξουσίας της αστικής τάξης. Η οποία γνωρίζει πολύ καλά ότι η εξουσία δεν "μοιράζεται" ανάμεσα στις ανταγωνιστικές τάξεις και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, και γι' αυτό τη θέλει ολόκληρη για τον εαυτό της.

"Η Συμφωνία της Βάρκιζας" (11-12 του Φλεβάρη 1945) με την οποία παραδόθηκαν τα όπλα του ΕΛΑΣ, αλλά και το ίδιο το ΕΑΜικό απελευθερωτικό κίνημα στους Βρετανούς ιμπεριαλιστές και στην Αστική κυβέρνηση Παπανδρέου.

Ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει το δάκρυ εκείνο του Ελασίτη που κύλησε πάνω στο μπαρουτοκαπνισμένο του πρόσωπο και πότισε το χώμα που όμως δεν βλάστησε το κλωνάρι τις ΝΙΚΗΣ όχι γιατί δεν ήταν καλή η σπορά αλλά γιατί δεν το άφησαν εχθροί και φίλοι(;;;) να βλαστήσει.

Η κατάπτυστη αυτή συμφωνία συνοδεύτηκε από ένα όργιο βίας, διώξεων και τρομοκρατίας σε βάρος του αγωνιζόμενου λαού. Αποτελεί ταυτόχρονα χαρακτηριστική περίπτωση για το που οδήγησε η έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό και στις δυνατότητές του, απ' την ηγεσία του κινήματος, και οι εγκληματικές της αυταπάτες για τις προθέσεις των ιμπεριαλιστών.

Η καθοδήγηση του ΚΚΕ τότε διαστρεβλώνοντας την έννοια του εθνικού αγώνα, που ήταν εθνικοαπελευθερωτικός αλλά και ταξικός αγώνας, διακήρυξε στη 10η ολομέλεια πως δεν κάνουμε ταξικό αγώνα αλλά εθνικό, αφαίρεσε δηλ. από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα την ταξική του ουσία και σύμφωνα με την αντίληψη αυτή ήθελε και ο "ΕΛΑΣ"να αποτελέσει εθνικό στρατό, αντάξιο των προσδοκιών του έθνους. "Εθνικός", με την έννοια πως η αποστολή του τελείωνε με την απελευθέρωση του Έθνους από τους Γερμανούς. 

Έγινε ακριβώς το αντίθετο. 

Από τον Ιούλη του 1943 ο ΕΛΑΣ χάνει την αυτοτέλειά του και υπάγεται στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, ενώ με τη συμφωνία της Γκαζέρτας (Σεπτέμβρης 1944) νομιμοποιείται ο ερχομός των αγγλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα ύστερα από την απελευθέρωσή της και ο ΕΛΑΣ μπαίνει κάτω από τη διοίκηση του Άγγλου στρατηγού Σκόμπυ. 

Κι όταν τον Οκτώβρη του 1944 ήρθαν οι Άγγλοι, το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ με απόφασή του (17/10/1944) διακήρυξε πως "ο λαός μας, κάτω από τις σημαίες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ με ενθουσιασμό χαιρέτησε και φιλοξενεί τμήματα των ενόπλων δυνάμεων των συμμάχων... τα γενναία τέκνα της φιλελεύθερης και συμμάχου Μεγ. Βρετανίας...".

Έτσι η καθοδήγηση του ΚΚΕ τότε όχι μόνο δεν προετοίμαζε, αλλά υπονόμευε τις πολιτικές - οργανωτικές και στρατιωτικές προϋποθέσεις μιας αποτελεσματικής λαϊκής αντίστασης, μπροστά στην επερχόμενη νέα ιμπεριαλιστική ξενική ένοπλη αγγλική επέμβαση. Είναι χαρακτηριστικό πως η 10η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ καταδίκασε σαν "αποτέλεσμα της προβοκάτσιας των εχθρών" τις "διαθέσεις για αντιαγγλική πολεμική".      

Η τέτοια γραμμή και πραχτική οδήγησαν αναπόφευκτα στην ήττα του Δεκέμβρη και στη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας. 

Όταν εκδηλώθηκε η ένοπλη αγγλική επέμβαση το Δεκέμβρη του 1944, οι κομμουνιστές κι ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά πρόβαλαν ηρωική αντίσταση, που θα μείνει για πάντα στην ιστορία σαν ένας από τους πιο υψηλούς τίτλους τιμής για το λαό και το έθνος μας. Η καθοδήγηση του ΚΚΕ, μη πιστεύοντας στη δυνατότητα μιας νίκης, δεν προχώρησε σε αποφασιστική αναμέτρηση και άφησε έξω από τη σύγκρουση της κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ, προσπαθώντας να πετύχει ένα συμβιβασμό με τους Άγγλους. Έτσι, ενώ υπήρχαν όλες οι δυνατότητες, παρά τα λάθη που είχαν προηγηθεί, με μια αποφασιστική κινητοποίηση όλων των δυνάμεων να πετύχουμε μια νίκη πάνω στους Άγγλους, οδηγηθήκαμε αντίθετα στη Βάρκιζα. 

Η "συμφωνία της Βάρκιζας", που υπογράφτηκε στις 12 Φλεβάρη του 1945, δεν ήταν "ένας αναγκαίος συμβιβασμός", όπως από πολλές πλευρές προβλήθηκε, αλλά μια συνθηκολόγηση, μια άνευ όρων παράδοση. Ένα λάθος (;;;) που άγγιζε τα όρια της προδοσίας.

Με τη "συμφωνία της Βάρκιζας" ο ΕΛΑΣ παράδωσε τα όπλα, νομιμοποιήθηκε η δίωξη των αγωνιστών της αντίστασης και στην εξουσία εγκαταστάθηκαν οι αντιδραστικές δυνάμεις, που κάτω από την άμεση καθοδήγηση και ενίσχυση των Άγγλων ιμπεριαλιστών ξαπόλυσαν αμέσως το μονόπλευρο αιματηρό, δολοφονικό εμφύλιο πόλεμο ενάντια στο λαϊκοδημοκρατικό κίνημα της Ελλάδας.

Το γενικό συμπέρασμα που βγαίνει από αυτή τη σύντομη ανάλυση είναι πως στη διάρκεια της γερμανοφασιστικής κατοχής υπήρχαν οι δυνατότητες, με μια σωστή πολιτική του ΚΚΕ, να πραγματοποιηθεί και να νικήσει μια εθνικοαπελευθερωτική - αντιιμπεριαλιστική - λαϊκοδημοκρατική επανάσταση, που θα οδηγούσε στην απαλλαγή της Ελλάδας από κάθε ξενική Ιμπεριαλστική κυριαρχία, στη συντριβή της ντόπιας αντίδρασης και στην εγκαθίδρυση λαϊκής εξουσίας. Χάρη όμως στην ηττοπαθή, οππορτουνιστική, αντεπαναστατική πολιτική που ακολούθησε η καθοδήγηση του ΚΚΕ, με επικεφαλής τους Γ. Σιάντο και Γ. Ιωαννίδη, το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα οδηγήθηκε σε ήττα και σε συνθηκολόγηση" με τα γνωστά σε όλους μας κατοπινά επακόλουθα.
Και λίγο αργότερα στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, όταν ο Στάλιν είχε πεθάνει, με σημαία τη λεγόμενη αποσταλινοποίηση, η ηγεσία του ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης, με επικεφαλής τον Χρουστσόφ, άρχισε να εκδηλώνει την αντιμαρξιστική, ρεβιζιονιστική της κατεύθυνση, σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο σαν εκφραστής των νέων αστικών στρωμάτων στην ΕΣΣΔ.
Η κατεύθυνση αυτή επικυρώθηκε στο κακόφημο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και άνοιξε το δρόμο στην καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ, στην παραπέρα μετατροπή της σε Σοσιαλιμπεριαλιστική χώρα (περίοδος Μπρέζνιεφ), φτάνοντας μέχρι την ολοκληρωτική παλινόρθωση ενός κλασικού "μαφιόζικου" καπιταλισμού (περίοδος Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν, Πούτιν).
Την περίοδο εκείνη, ο ρεβιζιονισμός του Χρουστσόφ έγινε σημαία στα βασικότερα ΚΚ, με εξαίρεση το κινέζικο και το αλβανικό κόμμα και κάποια ΚΚ στην Ασία και τη Λατινική Αμερική.
Το "ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο Σοσιαλισμό", το "παλλαϊκό κράτος" στην ΕΣΣΔ, η αταξική θεώρηση για το κράτος στις χώρες της Δύσης, η "ειρηνική συνύπαρξη" με τον ιμπεριαλισμό (χαντάκωμα για τα ένοπλα κινήματα των λαών του "Τρίτου Κόσμου") ήταν η ουσία των νέων ρεβιζιονιστικών δογμάτων.
Σε αντίθεση με τα άλλα πρώην ΚΚ, στο ΚΚΕ δεν είχαμε "ομαλή" ρεβιζιονιστική στροφή.
Ο ρεβιζιονισμός επιβλήθηκε "διά ροπάλου" από τους Σοβιετικούς σ' αυτό το κόμμα, χτυπώντας ανοιχτά (πολιτικά και πρακτικά) την ηγεσία του και διαλύοντας τη βάση του. 

Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο συγκεκριμένα.
1950-55 Το ΚΚΕ στην Ελλάδα βρίσκεται σε παρανομία και υπό διωγμό. Χιλιάδες μέλη του βρίσκονται στις φυλακές ή στην εξορία, όπως στο Μακρονήσι ή στον Αη Στράτη. Ωστόσο συνεχίζει την παράνομη δράση του. Χιλιάδες είναι επίσης τα μέλη και τα στελέχη του που βρίσκονται στη Σοβιετική Ένωση, ιδιαίτερα στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες (κύρια Ρουμανία, Πολωνία και Τσεχοσλοβακία).
Η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ βρίσκεται στο Βουκουρέστι.

Τα γεγονότα της Τασκένδης, 9-10 Σεπτέμβρη 1955
Την περίοδο αυτή αρχίζει να εκδηλώνεται έντονη φραξιονιστική δράση στην Κ.Ο. της Τασκένδης (Κ.Ο.Τ.), πόλη που φιλοξενούσε χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους και βασικά καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ.
Το Γραφείο της Κ.Ο.Τ., με γραμματέα τον ευνοούμενο των χρουστσοφικών Χοτούρα και πίσω απ' αυτόν παλιά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, διαγραμμένα ή καθαιρεμένα απ' την καθοδήγηση του ΚΚΕ για οπορτουνισμούς ή σοβαρά λάθη που χαντάκωσαν το κίνημα στην Ελλάδα (Μάρκος Βαφειάδης, Μήτσος Παρτσαλίδης, Καραγιώργης κ.ά.), ξεκινά μια δουλειά ενάντια στην ηγεσία του ΚΚΕ με στόχο την υπονόμευσή της.
Στη Συνδιάσκεψη και στο κομματικό ακτίφ που πραγματοποιήθηκαν τον Αύγουστο του 1955 κορυφώνεται η πάλη ανάμεσα στις δύο γραμμές, ενώ η φράξια εκδηλώνεται ανοιχτά με επικεφαλής τον Πάνο Δημητρίου.
Στις 9 του Σεπτέμβρη η ΚΕ του ΚΚΕ καθαιρεί το Γραφείο αυτό, κάτι που επιδοκιμάστηκε από τις 11 απ' τις 14 Οργανώσεις της περιοχής. Ομάδες φραξιονιστών με την ανοχή της σοβιετικής αστυνομίας προχωρούν σε βίαιη επίθεση στα γραφεία που χρησιμοποιούνταν από την ΚΕ του ΚΚΕ. Οι φραξιονιστές αυτοί "διακρίθηκαν" για τους τραμπουκισμούς και τα μαχαιρώματά τους.   Οι "έγκλειστοι" στα γραφεία αμύνθηκαν με ότι έβρισκαν και μόνο όταν χιλιάδες πολιτικών προσφύγων από τις γύρω περιοχές παρατούσαν τη δουλειά τους και έφταναν με κάθε μέσο για συμπαράσταση επενέβη η σοβιετική αστυνομία για να συλλάβει τους… αμυνόμενους και να στήσει αργότερα δίκες με κατηγορίες όπως "χουλιγκανισμό"!
Η συνέχεια χαρακτηρίσθηκε από διώξεις, φυλακίσεις, οικονομικές πιέσεις, εκβιασμούς για τη δουλειά, απειλές για εξορία ενάντια σε κάθε αγωνιστή που δεν αποδεχόταν το λεγόμενο "νέο πνεύμα" που δεν θ' αργούσε να εκδηλωθεί επίσημα.
Δημιουργήθηκε νέο προσωρινό Γραφείο της Κ.Ο.Τ. ενόψει συνδιάσκεψης, που δεν έγινε ποτέ, γιατί παρεμποδίστηκε από τους Σοβιετικούς. Οι Σοβιετικοί έβαζαν ολοένα και περισσότερους περιορισμούς και απαγορεύσεις στις οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων, απαγόρευαν την έκδοση των εφημερίδων τους, κατέσχεσαν πολύγραφους κ.λπ. Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, το Νοέμβρη του '55, παρά τις προκλήσεις και τους τραμπουκισμούς των φραξιονιστών, καταδικάζει την επίθεση της ρεβιζιονιστικής φράξιας στην Τασκένδη, ενώ αργότερα σε εκλογικές διαδικασίες που έγιναν στις ΚΟΒ (για να δούμε και τους συσχετισμούς), όπου κατέβηκαν δύο εισηγήσεις και δύο ψηφοδέλτια, έδωσαν τα 4/5 υπέρ της Κ.Ε. (6.400 μέλη) και το 1/5 υπέρ της φράξιας (1.200 μέλη).
Στις 11 - 12 Μάρτη του 1956 συνέρχεται στη Ρουμανία η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ και η μειοψηφία διέγραφε την πλειοψηφία των μελών του κόμματος και παίρνει τις παρακάτω αποφάσεις:
Μία από αυτές η ακύρωση των αποφάσεων της 5ης Ολομέλειας που αφορούσαν στα γεγονότα της Τασκένδης.
Το Φλεβάρη του 1956 έγινε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ.
Ο ρεβιζιονισμός κυριαρχεί, κάτι που δίνει αέρα στα πανιά της φράξιας.
Εκ μέρους του ΚΚΕ στο Συνέδριο ήταν οι Ζαχαριάδης και Γκρόζος.
Στη Μόσχα φτάνει και ο Μπαρζιώτας, μέλος της Κ.Ε. Οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές συστήνουν "Διεθνή Επιτροπή" αποτελούμενη από 6 ΚΚ, με επικεφαλής τον Κοουσίνεν (ΚΚΣΕ) και τον Γκεόργκι Γκεοργκίου-Ντεζ (ΚΚ Ρουμανίας), για να "δικάσουν" κατά κάποιον τρόπο το ΚΚΕ και να ερευνήσουν τα "λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα" στα οποία είχε υποπέσει.
Ο Ζαχαριάδης δεν αναγνωρίζει την επιτροπή αυτή και τίθεται "υπό περιορισμό" μαζί με τα άλλα στελέχη.
Το Μάρτη του '56 γίνεται στο Βουκουρέστι η 6η Ολομέλεια, απουσία του Ζαχαριάδη.
Σ' αυτή συμμετείχαν και μια σειρά διαγραμμένα μέλη της Κ.Ε., δοτοί των Σοβιετικών, χωρίς καν το τυπικό δικαίωμα να συμμετάσχουν.
Η εισήγηση έγινε απ' τον Ρουμάνο Ντεζ (!) και με τη συμμετοχή του Κοουσίνεν. Στην ολομέλεια κριτικαρίστηκε η Ζαχαριάδικη ηγεσία, αλλά κυρίως η μέχρι τα τότε γραμμή του ΚΚΕ σαν "σεχταριστική" και "τυχοδιωκτική". Κριτικαρίστηκε η "απομονωτική" στάση του ΚΚΕ απέναντι στα λεγόμενα κόμματα του "κέντρου" (που δολοφονούσαν τον Μπελογιάννη), η αποχή του '46, τονίστηκε ξανά η θέση του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ για τις δυνατότητες "ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό", αποκαταστάθηκε ο Τίτο.
Με πρόσχημα την κριτική στα "αριστερίστικα λάθη" επικυρώθηκε και επιβλήθηκε η δεξιά γραμμή που κυριάρχησε τότε στο κομμουνιστικό κίνημα. Ωστόσο η 6η Ολομέλεια, πέρα απ' το κατηγορητήριο δεν κατέληξε σε κανένα σχέδιο απόφασης, ούτε εξέλεξε τυπικά γραμματέα, άσχετα αν τον κύριο ρόλο έπαιζε ο Κολιγιάννης.
Το νέο δοτό Γραφείο αποτελούσαν φορείς του νέου ρεβιζιονισμού, κάποιοι "ανανήψαντες" της παλιάς ηγεσίας και παλιοί διαγραμμένοι που προστέθηκαν στην πορεία (Βαφειάδης, Παρτσαλίδης). Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πολύδωρος Δανιηλίδης, "η… ανανέωση που παρουσιάζουν γίνεται με βρικόλακες".

Η 7η Ολομέλεια της Κ.Ε., Φλεβάρης 1957

Εκεί επικυρώνεται η καθαίρεση της παλιάς ηγεσίας. Καθαίρεση και διαγραφή Ζαχαριάδη (που αφού δούλεψε ως δασεργάτης για κάποια χρόνια στο Μποροβίτσι στάλθηκε εξορία στο Σοργκούτ της Σιβηρίας το 1963), καθαίρεση και προειδοποίηση διαγραφής σε Βλαντά και Γούσια, καθαίρεση Μπαρζιώτα.
Στην Ολομέλεια αυτή, εκτός από τα πρωτοπαλίκαρα των ρεβιζιονιστών, ενεργό ρόλο έπαιξαν ξανά οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές με τους Κοουσίνεν, Πετρόφ. Γραμματέας του κόμματος διορίζεται ο Κολιγιάννης. Μαζί του βέβαια και οι Βαφειάδης, Παρτσαλίδης.
Εδώ βέβαια συνένοχοι στο έγκλημα είναι και οι μετέπειτα δύο πτέρυγες του ρεβιζιονισμού, μετά τη διάσπαση του 1968, όταν οι ευρωρεβιζιονιστές του "Γραφείου Εσωτερικού", μετέπειτα "Κ"ΚΕ εσωτερικού (πρωτεργάτης Παρτσαλίδης), διασπάστηκαν απ' τους "ορθόδοξους" φιλοσοβιετικούς ρεβιζιονιστές του Κολιγιάννη ("Κ"ΚΕ).
Αντίσταση των μελών του ΚΚΕ στο Ρωσόδουλο ρεβιζιονισμό είχαμε βέβαια και μέσα στην Ελλάδα, κυρίως σε τόπους εξορίας, όπως στον Αη Στράτη π.χ. όπου η συντριπτική πλειοψηφία των εξόριστων διαφώνησε με την 6η Ολομέλεια, χωρίς καν να γνωρίζει για τα γεγονότα της Τασκένδης. Χαρακτηριστικά αναφέρεται (Υλικά 4ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ) ) πως οι ρεβιζιονιστές "έστελναν" δικούς τους εκεί, μετά από σκόπιμη σύλληψη, προκειμένου να κάνουν δουλειά στους εξόριστους για τη γραμμή της 6ης.
ΚΚΕ χωρίς βάση και με νέα δοτή ηγεσία δεν ήταν πια ΚΚΕ. Και ήρθε να εμφανιστεί πάλι μετά από χρόνια ΕΔΑϊτικου ρεφορμισμού, μετά τη χούντα, υπογράφοντας δηλώσεις νομιμοφροσύνης για να νομιμοποιηθεί απ' τον Καραμανλή (1974) και να προβάλει από τότε μέχρι τα τώρα διάφορες παραλλαγές γνωστών ρεβιζιονιστικών, ρεφορμιστικών θέσεων ("Πραγματική Αλλαγή", "Αντιμονοπωλιακή Δημοκρατία", κρατικοποιήσεις, "εξυγιάνσεις" κ.λπ.) ή να παίξει ρόλο πυροσβέστη στους αγώνες, φτάνοντας στα όρια και της συγκυβέρνησης (1989). Πρακτική και κατεύθυνση που στην ουσία της καμιά σχέση δεν έχει μ' αυτήν του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, του ΚΚΕ της εποποιίας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, πέρα από τα όποια υπαρκτά ή ανύπαρκτα λάθη του.

Πηγές:
1) "Ο Πολύδωρος Δανιηλίδης θυμάται", Ιστορικές Εκδόσεις
2) Στέφανου Ριζάκη "Οδοιπορικό από τη δράση των πολιτικών προσφύγων"
3) Γ. Γούσια "Οι αιτίες για τις ήττες…" Τομ. Β. Εκδ. "Να υπηρετούμε το λαό"
4) "Η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.", Εκδόσεις Μνήμη

Οι ιστορικές καταστάσεις του σήμερα μας οδηγούν σε μια συγκυρία που μυρίζει ξανά "μπαρούτι" και που μας θέτει μπροστά σε αμείλικτα διλήμματα.

Θα δώσουμε τη μάχη σήμερα για για μπορέσουμε να δημιουργήσουμε της συνθήκες εξουσίας ή θα περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες και τα λύσουμε όλα στην περίοδο της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης όταν και όποτε αυτή έρθει ;

Οι αριστεροί και κυρίως αυτοί που θέλουν να λέγονται κομμουνιστές τα λόγια και η σκέψη τους πρέπει να βρίσκονται στην καθεαυτή ουσία των πραγμάτων.

Η καθαυτή έννοια της διαλεκτικής, λέει ο Λένιν, είναι η μελέτη των αντιφάσεων εντός της ίδιας της ουσίας των πραγμάτων.

Σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο, λοιπόν, κανένα φαινόμενο δεν μπορεί να κατανοηθεί μονάχο του, αποκομμένο από τα φαινόμενα που το περιβάλλουν, καθώς οποιοδήποτε φαινόμενο σε οποιαδήποτε σφαίρα της φύσης μπορεί να καταστεί χωρίς νόημα, αν ιδωθεί όχι σε σχέση με τις περιβάλλουσες συνθήκες, αλλά χωρισμένο από αυτές.
Και αντίθετα, οποιοδήποτε φαινόμενο μπορεί να κατανοηθεί και να εξηγηθεί αν θεωρηθεί σε αδιάσπαστη σύνδεση με τα περιβάλλοντα φαινόμενα, ως καθορισμένο από τα φαινόμενα που το περιβάλλουν.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να συγκαλύπτουμε την αλήθεια της ιστορίας με όλες της προεκτάσεις της αλλά να τις φανερώνουμε και να τις ξεδιπλώνουμε.

Ανέφερα πιο πάνω :
Ποιος λοιπόν, απ' αυτή την άποψη, ο ιστορικός πολιτικός απολογισμός και ποια τα βασικά διδάγματα για μας σήμερα;

Η πραγματική αριστερή σκέψη και αριστερή στάση ζωής θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου με τους αγώνες τους χωρίς λάθη σαν αυτά του παρελθόντος .

Να παλέψουμε ώστε οι αγώνες μας στο σύνολο τους να έχουν ταξικούς στόχους όπως τα πολιτικά μας δικαιώματα, καθώς και τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά μας δικαιώματα ,όπως το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην υγεία, το δικαίωμα στην τροφή, το δικαίωμα στην κατοικία, την ιατρική περίθαλψη, την εκπαίδευση και το δικαίωμα συμμετοχής στον πολιτισμό, ( πέρα από ρεφορμιστικές σκέψεις και μεταβατικά προγράμματα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού) και που οι αγώνες μας δεν θα είναι τίποτε άλλο από την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ανατροπή με Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογική σκέψη αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος της υποδούλωσης των ανθρώπων της δουλειάς, για μία άλλη κοινωνία ΑΤΑΞΙΚΗ-ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ, όπου θα πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και που θα συμβάλει στην απελευθέρωση, ανεξαρτησία, ευτυχία του Λαού για μια καλύτερη ζωή απαλλαγμένη από τους δυνάστες του !!!
Οι σοσιαλιστές αστοί θέλουν τις συνθήκες ζωής της σύγχρονης κοινωνίας χωρίς τους αγώνες και τους κινδύνους που απορρέουν αναγκαστικά απ' αυτήν.
Θέλουν τη σημερινή κοινωνία, αλλά αφού της αφαιρεθούν τα στοιχεία που την επαναστατικοποιούν και τη διαλύουν.
Θέλουν την αστική τάξη χωρίς το προλεταριάτο. 

Η αστική τάξη στην Ελλάδα

"Για να μπορεί όμως κάποιος να καταπιέζει μια τάξη, πρέπει να εξασφαλίσει στην τάξη αυτή ορισμένους όρους ύπαρξης, που να της δίνουν τουλάχιστον τη δυνατότητα να ζει τη δουλική ύπαρξή της".
Καρλ Μαρξ, Το κομμουνιστικό μανιφέστο.

Όπως εξηγούσε ο Μαρξ στα πολιτικά κείμενά του, για να είναι δυνατή η ηγεμονία της αστικής τάξης επί του συνόλου της κοινωνίας, πρέπει προηγουμένως να διασφαλίζονται οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα μπορούν να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν οι υποτελείς κοινωνικές τάξεις.

Οι τάξεις δεν είναι κάτι στατικό και ιστορικά αμετάβλητο.
Η συγκρότησή τους εξαρτάται από την ιστορική διαδρομή κάθε χώρας και κάθε κοινωνίας.
Από τον τρόπο και τη μορφή με την οποία ο καπιταλισμός επικράτησε στην κάθε χώρα.
Τα όρια επομένως μεταξύ των διαφόρων τάξεων και κοινωνικών στρωμάτων είναι ρευστά .
Ας προσπαθήσουμε τώρα να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας για την ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας μέσα στο θολό τοπίο τόσο του ορισμού των τάξεων αλλά και άλλο τόσο των ασαφών ορίων και κριτηρίων των διαφόρων τάξεων και στρωμάτων.
Αυτό που ορίζει τον αστό δεν είναι ούτε ένα ιδιαίτερο επάγγελμα, ούτε ακόμη το νομικό καθεστώς του ιδιοκτήτη (αν και ιστορικά υπήρξε σημαντικό) αλλά το γεγονός ότι ο αστός αποκτά, είτε ως άτομο είτε ως μέλος μιας κοινότητας, ένα μέρος της υπεραξίας που δεν δημιούργησε ο ίδιος και είναι σε θέση να επενδύσει (για ακόμα μια φορά είτε ως άτομο είτε ως μέλος μιας κοινότητας) ένα μέρος αυτής της υπεραξίας σε κεφαλαιουχικά, αγαθά τότε πρέπει να ορίσουμε το προλεταριάτο ως την τάξη η οποία παραχωρεί σε άλλους ένα μέρος της υπεραξίας την οποία παράγει.
Η κυρίαρχη κοινωνική τάξη είναι αυτή που στο καπιταλιστικό σύστημα κατέχει τα μέσα παραγωγής όποια και αν είναι.
Αν δεν υπάρχει κυρίαρχη τάξη τότε δεν υπάρχει και υποτελής (καταπιεζόμενη) κοινωνική τάξη.

Ας πάμε όμως παλαιότερα.

Το 1821 η ελληνική αστική τάξη, με τον τρόπο που διαμορφώθηκε, μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες, είχε αναπτυχθεί αρκετά και σε τέτοιο βαθμό που μόνο η δημιουργία ενός δικού της εθνικού κράτους θα μπορούσε να αποτελέσει τον όρο για το προχώρημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Οι προσπάθειες της αστικής τάξης να πυροδοτήσει τις εξελίξεις για την επανάσταση και να καθοδηγήσει με πιο ολοκληρωμένο τρόπο την υπόθεση αυτή ξεκινάν μετά τα 1750 και πάντα με τις διασυνδέσεις που υπήρχαν με τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, κύρια της Ρωσίας.
Από τα πρώτα χρόνια της κατάκτησης του ελλαδικού χώρου από τους Οθωμανούς δόθηκαν αρκετές δυνατότητες ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας. Αυτό συνετέλεσε, αργότερα, στην ανάπτυξη της μικρής βιοτεχνίας (κυρίως οικογενειακής) αλλά μέσα στο 17ο αιώνα στην προώθηση των εξαγωγών και του εμπορίου σε όλη σχεδόν τη Δυτική Ευρώπη. Ταυτόχρονα αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό και η ναυτιλία. Μάλιστα από το 18ο αιώνα η ελληνική ναυτιλία και το θαλάσσιο εμπόριο θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατείχαν μια από τις πρώτες θέσεις στο μεσογειακό χώρο. Το αποτέλεσμα ήταν η ίδρυση ελληνικών παροικιών σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. 

Τώρα πόση είναι η αστική τάξη στην Ελλάδα σήμερα ;

Στην αστική τάξη ανήκουν τα άτομα που κατέχουν μέσα παραγωγής ή έχουν θέση διευθυντική και ελέγχου στη διαχείριση και τον έλεγχο του κεφαλαίου.
Το ποσοστό τους στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό βρίσκεται κάτω του 10%.

Αυτή είναι ουσιαστικά η κυρίαρχη τάξη στην Ελλάδα. 
Και θα κάναμε λάθος να θεωρούμε και να πούμε ότι η ελληνική αστική τάξη είναι μεγαλοαστική και όχι εξαρτημένη.

Η αστική τάξη, φυσικά, φαντάζεται τον κόσμο όπου κυριαρχεί σαν τον καλύτερο κόσμο.
O αστικός σοσιαλισμός επεξεργάζεται αυτή την παρήγορη εικόνα σ' ένα μισό ή ολοκληρωμένο σύστημα.
Όταν παροτρύνει το προλεταριάτο να πραγματοποιήσει τα συστήματά του και τα τερτίπια του στους αντεργατικούς νόμους, τότε κατά βάθος το καλεί απλώς να σταματήσει να παλεύει στη σημερινή κοινωνία και να αποβάλει τις εχθρικές αντιλήψεις που έχει γι' αυτήν.

Αλλά τέλος πάντων εκείνο που πρέπει πάνω από όλα είναι να καταλάβουμε εμείς πρώτα τον εαυτό μας δηλαδή τι πιστεύουμε , τι θέλουμε και με τι τρόπο θα γίνουν όλα αυτά που έχουμε μες το μυαλό μας. 

Αφού λοιπόν τα έχουμε αυτά ξεκαθαρίσει τότε και μόνο τότε όντας υπήκοοι σε μια εξαρτημένη χώρα από τον ιμπεριαλισμό με καθαρή συνείδηση, με σκέψη αυστηρά ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ και με συμμετοχή στον φορέα εκείνο που θα είναι απαλλαγμένος από κάθε λογής τερτίπια ρεφορμιστικά - ρεβιζιονιστικά - σεχταριστικά και που θα λέει την αλήθεια θα μπορούμε να απευθυνθούμε και σε άλλους.

Η βάση πάνω στην οποία μπορεί να διαμορφωθεί η συνειδητοποίηση τόσο η δική μας αλλά και σαν λαός δεν μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά εκεί όπου υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις για μία τέτοια διεργασία, μέσα στον πραγματικό υλικό κόσμο και στη ζωή έτσι όπως αυτή εξελίσσεται.
Μία τέτοια διαδικασία δεν μπορεί παρά να περνάει αναγκαστικά και σε πρώτο επίπεδο μέσα από μία συλλογική προσπάθεια στον χώρο δουλειάς, στον χώρο σπουδών, στον χώρο κατοικίας, καθώς εκεί είναι που ο λαός σαν κοινωνικό-πολιτικό υποκείμενο συνειδητοποιεί τους όρους της ζωής του, συγκροτείται - όσο και όπως - απέναντι στους αντιπάλους του, μπορεί να διαμορφώσει τις διεκδικήσεις του για μια καλύτερη ζωή.

Η διαδικασία της αναγνώρισης-συνειδητοποίησης πρέπει και μπορεί να ολοκληρωθεί σε επίπεδο πολιτικό-ιδεολογικό και οργανωτικό είτε αυτό αφορά οργάνωση, κόμμα, μέτωπο, με αναφορά στην εργατική - λαϊκή υπόθεση και στην απελευθερωτική κατεύθυνση από τα καπιταλιστικά - ιμπεριαλιστικά δεσμά.
Η διαδικασία αυτή (το ξαναλέω) δεν γίνεται στο κενό αλλά είναι σε άμεση συνάρτηση με το επίπεδο οργανωτικής συγκρότησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος και του πολιτικού-ιδεολογικού επιπέδου που -κάθε φορά - βρίσκεται.

Και κάτι ακόμα πολύ σοβαρό :
Ότι είναι καλό για το Λαό είναι καλό και για το Κόμμα !!!
Και όχι :
Ότι είναι καλό για το Κόμμα είναι καλό και για το Λαό.

Σκοπός μας λοιπόν να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις επαναστατικές εκείνες συνθήκες αλλά και την ιδεολογική καθαρότητα και γνώση για μία πραγματική Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική αλλαγή αντιπαλεύοντας και καταπολεμώντας τους μηχανισμούς της επελαύνουσας καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά να απαξιώσουμε και κάποιους που ηθελημένα με τις πράξεις ή τα λόγια σπέρνουν την απογοήτευση και την αμφιβολία.