ΜΕ ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ; ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ. ΕΝΘΕΝ ΚΑΙ ΕΚΕΙΘΕΝ !!!

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη να προσδιορίσουμε ο καθένας μας με σωστή βέβαια ταξική ιδεολογική κατεύθυνση και πράξη και ακολούθως να πράξουμε ανάλογα, "με ποια αριστερά".

Επομένως είναι κατεπείγουσα ανάγκη να αντλήσουμε γνώσεις από την όλη πορεία του Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κομμουνιστικού κινήματος και να κάνουμε τα δικά μας βήματα στο μέλλον της δικής μας προσπάθειας της Κοινωνικής Αλλαγής.

Εδώ μία δική μου σκέψη για το ερώτημα.

Η γνήσια ιδεολογική υλιστική κατεύθυνση ανθίζει όταν η προσπάθεια για την εξάλειψη των δεινών του Λαού είναι προς τη σωστή Μαρξιστική - Λενινιστική προοπτική.
Πριν προχωρήσω όμως παρακάτω θα πρέπει να διευκρινίσω ότι μιλάω για ανθρώπους που την ιδεολογία τους την κάνουν πράξη (αν και κάποιες φορές αμφιβάλλω γι' αυτό-μακάρι να κάνω λάθος )

Ίσως έχουμε φτάσει σε κοινωνικό και ατομικό αδιέξοδο.

Ίσως το κοινωνικό και ατομικό αδιέξοδο, η φθορά της καθημερινότητας, η αναζήτηση μιας διεξόδου προσπαθούν να βρουν το δικό τους δρόμο προς την ανθρώπινη ευτυχία, ίσως  αναζητούν τις δικές τους λέξεις να εκφραστούν σε αντίθεση με τις σύγχρονες τάσεις της απογοήτευσης, να σπάσει ο κλοιός που σφίγγει γύρω με μια προσωπική εξέγερση αλλά που πρέπει να οδηγήσει σε συλλογικό αγώνα γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να προκύψει μια κοινωνία πέρα από το ιδιοτελές ατομικό  συμφέρον.

Για να γίνει όμως κάτι θα πρέπει να είμαστε κοντά στον Λαό, στα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά ζητήματα και θέματα, να συμπορευθούμε μαζί του δίνοντας αξία και προεκτείνοντας όλα τα θέματα που τον απασχολούν (οικονομικά-κοινωνικά-πολιτιστικά και όλα τα ακούσματα του που ίσως του δίνουν ψεύτικη διέξοδο φυγής της δραματικής του κατάστασης).

Έτσι μονάχα θα γίνουμε ο νους, μεσ' στη σιωπή της υποτέλειας του, για να πάρουν διάσταση οι  ιδέες προς τη σωστή πλευρά.

Αλλά εμείς κάποιες φορές είμαστε εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο μας. Μέσα στα στενά πλαίσια της καθημερινής μας ύπαρξης. 

Είναι το ΕΓΩ που υπερισχύει του ΕΜΕΙΣ και στην πραγματικότητα δεν είναι καν ένας τρόπος ελευθερίας αλλά αποφυγή της πραγματικότητας.

Θέλει πολύ δουλειά και κόπο για να καταφέρεις ν' ανέβεις τον κακοτράχαλο ανηφορικό δρόμο της δημιουργίας όρων καλύτερης ζωής, μιας φωτεινής ανατολής με όλα τα λουλούδια της άνοιξης.

Το μείζον λοιπόν ζήτημα είναι αν μπορείς να αντικατοπτρίζεις τις τρέχουσες κοινωνικές αναπαραστάσεις και να προσπαθείς να απεγλωβίζεις και να κατευθύνεις προς τις αλήθειες χωρίς να απαξιώνεις κάποια και όσα ενδιαφέροντα που μέσα από αυτά με σωστή ιδεολογική κατεύθυνση θα πείσεις και θα φτάσεις στον τελικό στόχο.

Ας έρθω όμως στο προκείμενο του τίτλου. 

Η βάση πάνω στην οποία μπορεί να διαμορφωθεί η συνειδητοποίηση του καθενός -σαν λαός- δεν μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά εκεί όπου υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις για μία τέτοια διεργασία, μέσα στον πραγματικό υλικό κόσμο στη πραγματική ζωή (χωρίς αυταπάτες) και έτσι όπως αυτή εξελίσσεται.
Πολύ συχνά έρχονται ιστορικές - κοινωνικές περίοδοι που δεν μπορεί να αποδράσει κανείς από τα ερωτήματα και την ανάγκη άμεσων απαντήσεων. 
Μία τέτοια περίοδος είναι η σημερινή, που ξεδιπλώνεται με ακατάσχετο τρόπο η επίθεση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων.
Σε αυτή την επίθεση ο καθένας πολεμά και αγωνίζεται με τον τρόπο που έχει επιλέξει και με την ιδεολογική ταυτότητα που τον προσδιορίζει.

Αυτοί που μας επιτίθενται σήμερα με βίαιο τρόπο στην καθημερινότητα.
Αυτοί που κινούν τα νήματα ώστε να στενεύουν οι οικονομικοί μας ορίζοντες και να οδηγούμαστε σε αδιέξοδο.
Αυτοί είναι οι εχθροί αυτής εδώ της χώρας και κάθε χώρας που θέλει να είναι ανεξάρτητη απαλλαγμένη από τους δυνάστες της.

Μέσα στις καπιταλιστικές - ιμπεριαλιστικές σχέσεις, ο προλετάριος παύει να είναι ανθρώπινη ύπαρξη και μετατρέπεται σε μια απλή μονάδα κόστους για τον καπιταλιστή και ακόμα περισσότερο σε κρέας για τα κανόνια των πολέμων.

Σε μια καθημερινότητα όπου οι καταπιεσμένοι του κόσμου συνεχίζουν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως θύματα και όχι ως ενδεχόμενους θύτες, δεν υπάρχει ελπίδα αλλαγής.

ΜΕ ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Η Αριστερά κατά πρώτο και κύριο λόγο για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής μας, πρέπει να ανασυγκροτηθεί στη βάση της αντίστασης, της διαμόρφωσης όρων αναμέτρησης με το σύστημα και ανάδειξης της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής Μαρξιστικής-Λενινιστικής προοπτικής.
Αυτή που θα σταθεί ικανή να παίξει το ρόλο που της αντιστοιχεί στην αντιμετώπιση της επίθεσης του καπιταλιστικού - ιμπεριαλιστικού συστήματος ενάντια στην εργατική τάξη και συνολικά στους λαούς.

Αυτή που θα μπορέσει να μπολιάσει την πάλη της εργατικής τάξης και των λαών με την προοπτική μιας άλλης ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ κοινωνίας.
Που θα προβάλει με πειστικό τρόπο τη 
ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ προοπτική και που θα μπορέσει να ξανακάνει το ζήτημα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού πηγή έμπνευσης και παράγοντα ισχυροποίησης της πάλης των λαών.

Να παλεύει στο θεωρητικό, στο ιδεολογικό, στο πολιτικό, στο πεδίο του πολιτισμού που εκπροσωπεί, που θέλει να εκπροσωπεί, να υπερασπίζεται, να πραγματοποίει.

Η Αριστερά της εποχής μας, η πρωτοπορία των καιρών που έρχονται και των αγώνων που μας περιμένουν θα οικοδομηθεί κατά πρώτο και αποφασιστικό λόγο στο έδαφος της πάλης ενάντια στο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ - ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ σύστημα.
Θα διαμορφωθεί μέσα από τη δοκιμασία απόψεων, ιδεών, αντιλήψεων, προτάσεων μέσα σε αυτή την πάλη και ταυτόχρονα σε μια "εσωτερική" διαδικασία ενότητας και πάλης.
Θα ανταποκριθεί μέσα από μια διαδικασία μετασχηματισμού ιδεών, απόψεων, τάσεων και ρευμάτων και στη βάση των απαιτήσεων που θέτει η ταξική πάλη.
Θα συγκροτηθεί σε μια πορεία προσέγγισης, συσπείρωσης, συνένωσης, των πρωτοπόρων στοιχείων που θα αναδείχνονται μέσα σ' αυτή την πάλη και μέσα από όλη αυτή τη δοκιμασία.

Αποφασιστικής σημασίας όμως ο προσδιορισμός της θέσης της απέναντι στο ζήτημα του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ. 

Απέναντι στη ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ προοπτική σαν μοναδικής πραγματικής και ολοκληρωμένης διεξόδου για τους λαούς απέναντι στη βαρβαρότητα, στα αδιέξοδα και στους κινδύνους που συνεπάγεται για τους λαούς η κυριαρχία του καπιταλιστικού - ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Να ξανακάνει δική της υπόθεση όλα εκείνα που της προσέδιδαν παλιότερα την αίγλη, την ακτινοβολία, την ηθική διάσταση και το κύρος της πρωτοπόρας δύναμης. 
Δύναμης που αναγνωριζόταν σαν τέτοια ακριβώς επειδή έκφραζε την πιο επαναστατική, την πιο πρωτοπόρα άποψη σε όλα τα πεδία και σε όλες τις εκφράσεις της κοινωνικής ζωής.

Ρόλος της, η ελληνική κοινωνία και κάθε κοινωνία σε ολόκληρο τον κόσμο πρέπει να κατανοήσει που οδηγείται και να απεγκλωβιστεί από την πολιτική μηχανική της ιδεολογικοποιημένης αντεεπαναστατικής ρητορικής απ' όπου κι' αν προέρχεται φανερής ή αριστερής ιδεολογικά καλυμμένης.

Ρόλος της, πρέπει ο Λαός να καταλάβει ότι η βία δεν είναι προνόμιο της εξουσίας, αλλά δυνατότητα όλων (επαναστατική ταξική πάλη), εκείνη τη στιγμή η Επανάσταση θα είναι ένα βήμα πιο κοντά.

Το μυστικό του ταξικού διαχωρισμού είναι ότι δεν υπάρχει κοινωνική αλλαγή χωρίς το μονόδρομο της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ.
Χωρίς την επανάσταση δεν υπάρχει κοινωνική αλλαγή.
Δεν θα περάσει στα χέρια μας η εξουσία αν δεν ξέρουμε να την προσδιορίσουμε και αν χρειαστεί να στραφούμε και εναντίον του ραγιάδικου εαυτού μας, να σπάσουμε τις αλυσίδες με προϋποθέσεις συγκρότησης της εργατικής λαϊκής πάλης και της ρήξης με το αστικό καπιταλιστικό καθεστώς και τις δομές του.

Αυτό βέβαια κερδίζεται όταν όλοι μας βάλουμε πλάτη με αφοσίωση και ακεραιότητα στην πάλη της ζωής για μια κοινωνική αλλαγή, για έναν επαναστάτη ήλιο που θα φωτίζει μεσούρανα κατακόκκινα τη πλάση.

Ας σταματήσουμε λοιπόν αυτό το παιχνίδι και την υποκρισία των εκπροσώπων της εξουσίας εις βάρος μας κι ας προσπαθήσουμε για να ελπίζουμε κάνοντας σημαία τους αγώνες μας για μία Επαναστατική Ανατροπή!

Χρειάζεται βέβαια ιδεολογική δουλειά με επαναστατική προοπτική για να καταδειχτεί ότι η υπόθεση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού δεν είναι ένα όραμα, αλλά είναι καθήκον που συνδέεται με την αποστολή της εργατικής τάξης.

 
Είναι αναγκαιότητα η ανατροπή του καπιταλισμού, που βεβαίως θα επιτευχθεί μέσω της ανθρώπινης δράσης, της επαναστατικής πάλης του Λαϊκού κινήματος.

Η συνείδηση και η αντίσταση στις αδικίες είναι πάνω από το φόβο, πάνω από ένα εχθρικό αντιδημοκρατικό καθεστώς.

Τα σκληρά χτυπήματα που δέχονται οι λαοί είναι σημείο πρόκλησης για την αριστερά να υπερασπιστεί το δίκιο ενάντια στο άδικο.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη έχει αξία στις συνθήκες που ζούμε.
Η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη είναι στοιχεία στα οποία η Αριστερά πρέπει να επενδύσει, αλλά και να καλλιεργήσει στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα και την παγκόσμια κατάσταση μπαίνει σαν επιτακτική ανάγκη οι λαοί να αντισταθούν απέναντι σε αυτόν τον "ρεαλισμό".

Έναν ρεαλισμό που μακελεύει λαούς στην Μ. Ανατολή και όπου αλλού στον κόσμο.

Έναν ρεαλισμό που φτωχοποιεί την κοινωνία.

Έναν ρεαλισμό που καταστέλλει, τρομοκρατεί, καταδικάζει και βασανίζει οποίον εναντιώνεται στην αδικία και στην εκμετάλλευση.

Λοιπόν με ποια αριστερά με πρωταρχική βάση τα παραπάνω και που να ανταποκρίνεται στις συνθήκες του σήμερα ;

Χρέος μας να ψάξουμε να την βρούμε και αν νομίζουμε ότι δεν υπάρχει χρέος μας να την φτιάξουμε.

Θα πρέπει να είναι ένα μαζικό κίνημα από τα κάτω. 

Θα πρέπει να οργανώσουμε την εργατική τάξη για να συντρίψουμε αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία (Αστική τάξη και οι διαχειριστές του συστήματος, οι κολαούζοι τους). 

Η κατεύθυνση θα είναι η εργατική τάξη σαν σύνολο να έχει δύναμη και πολιτική ταξική συνείδηση.

Πρέπει να κάνουμε επιμελή μαζική δουλειά, ώστε ο λαός να θέλει την κοινωνική αλλαγή και αν δεν έχουν ακόμη την πολιτική συνείδηση θα την αποκτήσουν. 

Θα θέλουν την επανάσταση στο μέλλον και πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στις μάζες.  

Οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες όμως σήμερα δεν έχουν ωριμάσει γι' αυτό και θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην γινόμαστε ανυπόμονοι. 

Πρέπει να δουλέψουμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε και να φτιάξουμε διάφορες ομάδες μελέτης σε πολλές περιοχές και να κάνουμε διασκέψεις και φόρουμ. 

Να δημιουργήσουμε ευνοϊκές συνθήκες και να δουλέψουμε σκληρά με τις μάζες για να ανεβάσουμε την πολιτική τους συνείδηση. 

Τότε θα 'ρθει μια μέρα που οι συνθήκες θα ωριμάσουν και θα ενοποιήσουμε όλα τα τμήματα μας στην κοινωνία. Όταν όλα τα σκόρπια τμήματα οργανωθούν σε ένα, καμιά δύναμη δεν θα μπορέσει να μας σταματήσει.

Αν δεν πετύχουμε την πρώτη φορά θα υπάρξει και μια δεύτερη και μια τρίτη.

Και τότε, στην πορεία μας ο χορός της ζωής θα έχει τους ρυθμούς που εμείς μπορούμε να δώσουμε, κι εμείς θα μαθαίνουμε αδιάκοπα τα βήματα που ολοένα θα αλλάζουν καθώς θα κυλάει ο καιρός μέχρι τη τελική νίκη.

Την επαναστατική κοινωνική αλλαγή δεν την διαπραγματεύεσαι. 

Την κάνεις !!!