ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΩ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
Και αυτή η χρονιά σε λίγες μέρες μας αποχαιρετά και έρχεται μία καινούρια.
Θα τη ζήσουμε κι' αυτή όπως και τη προηγούμενη ή θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι για να βάλει ο καθένας μας το λιθαράκι του στους αγώνες της κοινωνικής αλλαγής, στους αγώνες της δική μας ζωής ;
Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ με των ματιών σας την φωτιά σημαία είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα.
Το ποίημα δημοσιεύτηκε στην παράνομη αντιστασιακή εφημερίδα "Αντάρτικη Ζωή" (Όργανο των Ομάδων του Αρχηγείου Ευρυτανίας του Ε.Λ.Α.Σ., φύλλο 5, 12 Αυγούστου 1943).
ΣΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΑΡΗ
Για, σε Αρχηγέ, τα λόγια μου σ’ ύμνους ας τα υψώσω τώρα
που μες στη σκέψη μου τερπνά σα γίγαντας ψηλώνεις
όσο σε κράζει , ημίθεο Λαός, Στρατός κι’ η χώρα
που με τον άνεμο πετάς και την ελευθερώνεις.
Δέξου, Αρχηγέ, τα λόγια μου, που ύμνος απ’ τα στήθεια
Πετιέται, αγνά κι’ αυθόρμητα, χυτός για να σε ράνη,
καθάρια κι’ ολοζώντανη κι’ αυθόρμητη αλήθεια
που σ’ ασημώνει αχτιδωτά, του επάθλου σου στεφάνι.
Λάμπει στα μάτια σου η φωτιά κι’ ο κεραυνός κι’ η μάχη
η λαύρα, η δόξα, ο θρίαμβος, η Λευτεριά κι η Νίκη,
το χαμογέλιο της χαράς και του καρπού το στάχυ,
της θέλησής σου της καρδιάς σου, ασήμι και τσελίκι.
Αναμεράν στο διάβα σου αητοί ταπεινωμένοι
κι’ αχολογεί ως τα σύννεφα τραγούδι τ’ όνομά σου.
Στις διαταγές σου πειθαρχούν αντάρτες δοξασμένοι
που στη φωνή της Λευτεριάς ταχθήκανε σιμά σου.
Δαρμένοι σκύφτουν οι εχθροί. Θεριό με σε η ελπίδα
αναπτερώνει τις καρδιές, δίνει πνοή στην πάλη.
Σοφό της καθοδηγητή σ’ ευγνωμονεί η Πατρίδα
για τον αγώνα που κρατείς. Και μια ευλογιά μεγάλη
με μύρια τάματα μιλάει, με μύριες γλώσσες κρένει
για να μας ζήσης, Αρχηγέ, σαν τα ψηλά βουνά μας.
Κι’ αχολογεί ως τα σύννεφα η ευκή μας που ανεβαίνει:
«Να ζης, να σ’ έχουμε, Αρχηγέ, κοντά παντοτινά μας»
Βαριαναστενάζουν τα βουνά, ο ήλιος σκοτεινιάζει Το δόλιο το μικρό χωριό και πάλι ανταριάζει Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά πέφτουν τουφέκια ανάρια Ο ΑΡΗΣ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ Έλα βρε άπιστε Ιταλέ, Φασίστα Μουσολίνι Να μετρηθούμε οι δυο μαζί να δεις το τι θα γένει Δεν έχεις γέρους και άρρωστους, μικρά παιδιά να σφάξεις Ούτε κορίτσια ντροπαλά ούτε χωριά να κάψεις Παπάδες για να τυρρανάς στη μέση στο παζάρι Έχεις μπροστά σου σήμερα, τον ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΑΡΗ Που γρήγορος σαν τον άνεμο σαν το γοργό το αγέρι ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΞΕΚΑΝΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΕ ΔΙΚΚΟΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
ΚΙ ΑΣ έπεσες
το φως σου μένει πάντοτε μεσούρανα.
Άλογο καμωμένο από φωτιά
καλπάζει με το αντάρτικο άγαλμά σου
μες στους ανέμους και τα σύννεφα
της Σιέρρας.
Κι αν σώπασες, δε σώπασε η φωνή σου.
Κι αν σ’ έκαψαν,
κι αν σ’ έχωσαν βαθιά κάτω απ’ το χώμα,
κι αν έκρυψαν τη στάχτη σου
σε κοιμητήρια, σε δάση και τυρφώνες,
δε θα μας εμποδίσουν να σε βρούμε,
Τσε Κομαντάντε,
φίλε.
ΓΕΛΑΕΙ σαρδόνια
η Βόρεια Αμερική. Μα ξάφνου
στριφογυρνάει πάνω σε κείνο το στρώμα
από δολάρια. Το γέλιο της
μια παγωμένη μάσκα τώρα,
και το γιγάντιο σώμα σου από μέταλλο
ανυψώνεται, διασκορπίζεται,
σαν ντάβανος κεντρίζει τους αντάρτες,
και το τρανό όνομά σου λαβωμένο
απ’ τους στρατιώτες
λάμπει μέσα στ’ αμερικάνικα σκοτάδια,
σαν ένα πεφταστέρι
στη μέση μιας απαίσιας γιορτής.
Εσύ, Γκεβάρα, το ’ξερες,
μα από σεμνότητα δεν το ’πες
για να μην καυχηθείς,
Τσε Κομαντάντε,
φίλε.
ΕΙΣΑΙ παντού. Στον Ινδιάνο
τον από χαλκό και όνειρα πλασμένον.
Κι είσαι στη μαύρη
εξεγερμένη, τρικυμισμένη λαοθάλασσα,
στου πετρελαίου τον εργάτη και του νίτρου
και στη φριχτή εγκατάλειψη
της μπανανοφυτείας, και στης μεγάλης
πάμπας το πετσί
και στο αλάτι και στη ζάχαρη, και στις
φυτείες του καφέ,
εσύ, φιγούρα αναδυόμενη απ’ το αίμα σου
καθώς σωριάστηκες,
και ζωντανός, όπως δεν σε ήθελαν,
Τσε Κομαντάντε,
φίλε.
Η ΚΟΥΒΑ σ’ έχει αποστηθίσει. Πρόσωπο
με τη φωτεινή γενειάδα. Και χρώμα ελιάς και φίλντισι στο δέρμα του άγιου νέου.
Φωνή ακλόνητη, που δίνει διαταγές
μα δεν προστάζει,
μια προσταγή συντροφική, μια φιλική
διαταγή,
σκληρή και τρυφερή, οδηγητή και
σύντροφου.
Σε βλέπουμε καθημερνά υπουργό,
καθημερνά στρατιώτη, καθημερνά
άνθρωπο απλό, και δύσκολη
η κάθε μέρα.
Κι άδολος είσαι σαν παιδί
σαν ένας άντρας άδολος,
Τσε Κομαντάντε,
φίλε.
ΠΕΡΝΑΣ με την ξεθωριασμένη, σκισμένη,
τρύπια σου στολή της μάχης.
Στη ζούγκλα σήμερα, σαν άλλοτε
στη Σιέρα. Μισόγυμνο
το δυνατό σου στέρνο, του λόγου και του
τουφεκιού,
ένας τυφώνας πύρινος, κι αμάραντο
τριαντάφυλλο.
Χωρίς ανάπαυλα.
Γεια σου Γκεβάρα!
Μα πιο καλά για να στο πω, εκεί
στο αμερικάνικο φαράγγι:
Περίμενέ μας. Θα φύγουμε μαζί σου.
Θέλουμε
να πεθάνουμε για να ζήσουμε όπως
πέθανες εσύ,
να ζήσουμε όπως ζεις εσύ,
Τσε Κομαντάντε,
φίλε.
Πυξίδα μέσα στο χρόνο κι ο μύθος να σου ανήκει, είναι των ματιών σου οι κύκλοι που αγκαλιάσανε τον κόσμο. Εδώ θα μείνει για πάντα το ζεστό το πέρασμά σου, φωτιά που ανάβει η ματιά σου, commandante Τσε Γκεβάρα. Εσύ που ανάβεις τ' αστέρια, της μνήμης φτιάχνεις το χάρτη και περνάς μέσα απ' τη στάχτη την ελπίδα σ' άλλα χέρια. Εδώ θα μείνει για πάντα το ζεστό το πέρασμά σου, φωτιά που ανάβει η ματιά σου, commandante Τσε Γκεβάρα. Σα θρύλος γύρω καλπάζεις, σαν ευχή και σαν κατάρα, στα στενά της Σάντα Κλάρα τ' όνειρό σου δοκιμάζεις. Εδώ θα μείνει για πάντα το ζεστό το πέρασμά σου, φωτιά που ανάβει η ματιά σου, commandante Τσε Γκεβάρα. Μιλάς κοιτώντας μπροστά σου το ποτάμι της ευθύνης και στην ιστορία δίνεις τη φωνή και τ' όνομά σου. Εδώ θα μείνει για πάντα το ζεστό το πέρασμά σου, φωτιά που ανάβει η ματιά σου, commandante Τσε Γκεβάρα. Γελάς και γίνεται μέρα, η νύχτα σε συλλαβίζει, μυστικά σου ψιθυρίζει hasta siempre commandante. Εδώ θα μείνει για πάντα το ζεστό το πέρασμά σου, φωτιά που ανάβει η ματιά σου, commandante Τσε Γκεβάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου