ΤΑΞΙΚΟΣ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.

Σε κάθε κοινωνία μέσα στον καπιταλισμό όσο και αν αυτή θα εξελίσσεται πάντα θα υπάρχουν τάξεις και κυρίως δε η τάξη που καταπιέζει (αστική τάξη) και η τάξη που καταπιέζετε (εργατική τάξη).
Η αστική εξουσία με εργαλείο το αστικό κράτος και την "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" οργανώνει και λειτουργεί έναν τεράστιο μηχανισμό επιβολής στους λαούς Ιδεολογικής και οικονομικής επιβολής, κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Αυτά που είδαμε και ακούσαμε μέσα στην κρίση των τελευταίων ετών (αλλά ακόμα και από πολύ παλαιότερα) μας δίνουν μια καλή αφορμή σήμερα να πούμε κάποια πράγματα και ίσως να επαναπροσδιορίσουμε την ιδεολογική μας ταυτότητα, να μιλήσουμε για αυτή και η αρχή της να δείχνει τον τρόπο για να αναστοχαστούμε και να κατανοήσουμε το ποιοι ακριβώς είμαστε και τι δρόμο αγώνα έχουμε χαράξει στο διάβα της ζωής μας και εάν πρέπει να τον αλλάξουμε ή όχι και προς πια κατεύθυνση.

Με αφορμή λοιπόν την ολομέτωπη επίθεση σήμερα του συστήματος στον Λαό και την πλήρη κατάργηση κάθε κοινωνικής κατάκτησης του που προωθεί η κυβέρνηση της Ν.Δ., με την επιβολή από την Αστική Τάξη πολιτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων, θα πρέπει να ξεκινήσει ένας διάλογος στην Αριστερά, με τον τρόπο που θα μπορεί να διεκδικεί η εργατική τάξη και όλος ο εργαζόμενος λαός τα δικαιώματα του. Ζητήματα που αφορούν τα αιτήματα που πρέπει να προβληθούν έως και την ουσία των διεκδικήσεων του και το τι τελικά είναι αυτό και από τι εξαρτάται η ύπαρξη της κοινωνικής πάλης ως αναφαίρετο δικαίωμα του Λαού.

Να αντισταθούν σ' αυτή την εξουσία, γιατί η εξουσία δεν αποτελεί το δικαίωμα του κυριάρχου ή την εξουσία του κράτους απέναντι στους (ίσους και ελεύθερους) πολίτες, αλλά μια συγκεκριμένη μορφή ταξικής κυριαρχίας μιας τάξης (ή ενός συνασπισμού τάξεων), της άρχουσας τάξης, πάνω στις υπόλοιπες, τις κυριαρχούμενες τάξεις της κοινωνίας. Η εξουσία αυτή, που παγιώνεται με βάση τις κυρίαρχες κοινωνικές δομές, διασφαλίζεται μέσα από τον ταξικό ανταγωνισμό, την πάλη των τάξεων. 

Στο πλαίσιο αυτής της προσέγγισης, ο Μαρξ συνέλαβε την οικονομία ως τη βάση της συνολικής ταξικής κοινωνίας, καθώς οι σχέσεις ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής αποτελούν το θεμέλιο της ταξικής ένταξης. Επομένως το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα της  εμπορευματικής ανταλλαγής γίνεται συνακόλουθα αντιληπτό ως καπιταλισμός, ως το κοινωνικό σύστημα που οικοδομείται στη βάση του απόλυτου χωρισμού των εργαζομένων από τα μέσα παραγωγής, τα οποία μονοπωλούνται πλέον από την άρχουσα τάξη των καπιταλιστών (κατόχων του κεφάλαιου). Ο εργαζόμενος γίνεται έτσι προλετάριος, στερούμενος κάθε μορφής δικαιώματος πάνω στα μέσα παραγωγής, πράγμα που συνεπάγεται μία μόνο προοπτική επιβίωσης, τη μετατροπή του σε μισθωτό, την ανταλλαγή της εργασιακής του δύναμης, δηλαδή με το μισθό που του προσφέρει ο καπιταλιστής. Με την αγορά (του δικαιώματος) της χρήσης της εργασιακής δύναμης των προλεταρίων (στην αγορά εργασίας), ο καπιταλιστής ιδιοποιείται τη συνολική αξία που παράγεται με τη χρήση αυτής της εργασιακής δύναμης.

Το κεφάλαιο δεν είναι μια προσωπική δύναμη μα μια κοινωνική δύναμη, είναι η ιδιοκτησία που εκμεταλλεύεται τη μισθωτή εργασία και που μπορεί να αυξάνει μόνο με τον όρο ότι θα παράγει καινούργια μισθωτή εργασία, για να την εκμεταλλεύεται κι αυτήν

Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αγωνιστούν ενάντια σ' αυτή την εκμετάλλευση  και να διεκδικούν, αυτό που πραγματικά τους ανήκει.

Σήμερα η εργατική τάξη και συνολικά ο εργαζόμενος λαός βρίσκονται αντιμέτωποι με τη νέα κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου και της κυβέρνησής του ενάντια στα δικαιώματά του.

Απέναντι σ’ αυτή την ολομέτωπη επίθεση η εργατική τάξη και συνολικά όλοι οι εργαζόμενοι το μόνο που έχουν, αυτό που μπορούν και πρέπει να αντιτάξουν είναι η αντίσταση και οι διεκδικήσεις τους με την πάλη τους, δηλαδή η συγκροτημένη μαζική και αποφασιστική αντιπαράθεση τους με τις δυνάμεις του συστήματος.

Θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την αποτελεσματική διεξαγωγή αυτού του αγώνα αποτελούν η κατανόηση της ουσίας του προβλήματος που αντιμετωπίζουν και ταυτόχρονα ο χαρακτήρας της πάλης που έχουν να διεξάγουν. Πολύ περισσότερο που οι δυνάμεις του συστήματος αλλά και πολλοί "πρόθυμοι σύμμαχοί" του αυτή την πραγματικότητα προσπαθούν να συσκοτίσουν, να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, να παραλύσουν τις αντιδράσεις του.

Το πρώτο και θεμελιώδες που οφείλουμε σήμερα να κατανοήσουμε εν μέσω μιας πανδημίας είναι πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια σκληρή και ανελέητη ταξική σύγκρουση. Μια σύγκρουση που την οξύνει η επίθεση που αναπτύσσει το κεφάλαιο εδώ και πολλά χρόνια ενάντια στην εργατική τάξη και συνολικά τις εργαζόμενες μάζες. Μια επίθεση που την κλιμακώνει με τον πιο αδίστακτο τρόπο και αυτό επειδή θεωρεί ότι οι συνθήκες και οι συσχετισμοί δυνάμεων του το επιτρέπουν μιας και το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση. Σε αυτή τη σύγκρουση δεν μπορούν να υπάρχουν διαφυγές, μεταβατικά προγράμματα και ενδιάμεσες λύσεις. Αυτή τη σύγκρουση η εργατική τάξη ή θα την χάσει ή θα την κερδίσει.

Το κεφάλαιο μαζί με τους κυβερνητικούς διαχειριστές επιβάλει σήμερα ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα. Την κατάργηση όλων των δικαιωμάτων και κατακτήσεων του εργαζομένου λαού. Την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την ολοκληρωτική ανατροπή της σχέσης στην κατανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργατικής τάξης και υπέρ του κεφαλαίου. Στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού και στην παραχώρηση όλου του πεδίου οικονομικής-κερδοσκοπικής δράσης στο κεφάλαιο.

Κεντρικό άξονα της επίθεσης αποτελεί η κατεύθυνση ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Του δικαιώματος στη δουλειά, του οχτάωρου, των συλλογικών συμβάσεων, των απολύσεων, τον έλεγχο και την κατάργηση της διαμαρτυρίας των πολιτών με πορείες και απεργίες, δηλαδή τον αφοπλισμό της εργατικής τάξης από τη σχέση πάνω στην οποία θεμελιώνεται η συγκρότησή της. Την αφαίρεση του τρόπου από την εργατική τάξη εκεί όπου οικοδομούνται οι δυνατότητες διαμόρφωσης όρων διεκδίκησης, δικαιωμάτων και κατοχύρωσης κατακτήσεων.

Αυτές τις κατευθύνσεις το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του σκοπεύουν να τις προωθήσουν μέχρι το τέλος.

Αυτό βέβαια κάθε φορά με μεθοδεύσεις, τακτικές, της κάθε συγκεκριμένης στιγμής που είναι πρόσφορες και που μπορεί να χρησιμοποιήσουν.

Δεν πρέπει λοιπόν να έχουμε καμία αυταπάτη ότι θα αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα εάν δεν προσπαθήσουμε να κάνουμε εμείς οι εργαζόμενοι κάτι γι' αυτό.

Σε μια ορισμένη βαθμίδα της ανάπτυξης τους οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε αντίθεση με τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής, με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, μέσα στις όποιες είχαν κινηθεί ως τώρα. Από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται σε δεσμά τους. Τότε έρχεται η εποχή της κοινωνικής επανάστασης. Με την αλλαγή της οικονομικής βάσης ανατρέπεται, με περισσότερο ή λιγότερο γρήγορους ρυθμούς, ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα.

Από πού προέρχεται αυτός ο πλούτος, αυτή η παραγωγική υποδομή, αυτό το επίπεδο παραγωγικότητας ; 

Κάθε κοινωνία, ανεξάρτητα κοινωνικού συστήματος βασίζει την ύπαρξή της στη δουλειά του εργαζόμενου λαού.

Το παραγόμενο προϊόν από την δουλειά του εργαζόμενου λαού κατανέμεται: 

α) Στο μέρος που καταναλώνεται. Τροφή, ένδυση, στέγαση κ.λπ. των μελών αυτής της κοινωνίας. 

β) Στο μέρος που προορίζεται για την αναπλήρωση, αποκατάσταση της φθοράς που έχουν υποστεί κατά την παραγωγική διαδικασία οι παραγωγικές υποδομές. 

γ) Στο μέρος που διατίθεται για την επέκταση της παραγωγικής βάσης, τις επενδύσεις. 

δ) Τα κόστη διαφόρων άλλων λειτουργιών μπορούν είτε να αντιμετωπιστούν σαν ιδιαίτερες κατηγορίες είτε να ενταχθούν σ’ αυτές τις τρεις βασικές, π.χ. η έρευνα, η παιδεία, στην κατηγορία των επενδύσεων, την άνοδο της παραγωγικότητας κ.λπ.

Αυτά ισχύουν σε κάθε κοινωνία ανεξάρτητα ειδικότερων χαρακτηριστικών, μορφών ιδιοκτησίας, τρόπων διανομής του προϊόντος και αξιοποίησης του, με την αξία που ορίζεται από αυτόν που κατέχει τα μέσα παραγωγής (τον καπιταλιστή).

H αξία ως κοινωνική σχέση και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Η έννοια της αξίας στον Μαρξ αποκτά ένα ριζικά διαφορετικό περιεχόμενο, ονόμασε το θεωρητικό του σύστημα "Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας" (Την οποία μπορείτε να την διαβάσετε στο τέλος του κειμένου μου σε μορφή pdf). 

Η οικονομική θεωρία του Μαρξ οικοδομήθηκε στο εσωτερικό της θεωρίας της Ιστορίας, την οποία είχαν από κοινού αναπτύξει οι Μαρξ και Ένγκελς, από τα μέσα της δεκαετίας του 1840. Θεμέλιος λίθος της θεωρίας αυτής είναι η απόρριψη κάθε εκδοχής ανθρωπολογικής-ουσιοκρατικής φιλοσοφίας και ιδεολογίας. Η "ανθρώπινη φύση" δεν θεωρείται μια αναλλοίωτη εσωτερική ουσία του (κάθε) ανθρώπου, αλλά το μεταβαλλόμενο αποτέλεσμα της ιστορικής εξέλιξης, το προϊόν ενός συγκεκριμένου τρόπου οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, στο πλαίσιο μιας κοινωνικής εξουσίας που προκύπτει από τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, δηλαδή από την πάλη των τάξεων. 

Το πρώτο και θεμελιώδες συμπέρασμα που βγαίνει από τα προηγούμενα είναι πως αυτός ο πλούτος δεν ανήκει στην αστική τάξη που τον έχει ιδιοποιηθεί βίαια άδικα και καταχρηστικά, αλλά συνολικά στον εργαζόμενο λαό. Σ' αυτή τη βάση, όλοι οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι κ.λπ. δεν διεκδικούν κάτι από την "περιουσία" των αστών αλλά αυτό που τους ανήκει, αυτό που έχει παρακρατηθεί από τον πλούτο που οι ίδιοι έχουν παράξει. Το δικαίωμα αυτό είναι καθολικό, αφορά όλο τον εργαζόμενο λαό και δεν εξαρτάται ούτε από το τι υποστηρίζει το κεφάλαιο, ούτε καν από το αν και πόσα ένσημα τους έχουν επικολληθεί ή πόσα τους έχουν κλέψει. Συναρτάται με την ίδια την ιδιότητά τους ως εργαζομένων, την θέση τους στην παραγωγική διαδικασία, τον ρόλο τους στην παραγωγή αυτού του πλούτου. Κάθε άλλη άποψη είναι παραπλανητική, είναι αντιδραστική.

Το δεύτερο, πως η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού προβλήματος, τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων δεν είναι και δεν μπορεί να είναι "ατομική" υπόθεση. Αυτό συνδέεται και συναρτάται με τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής. Στο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να έχει επιβληθεί η ιδιοποίηση του παραγόμενου προϊόντος (από τους καπιταλιστές) αλλά αυτό δεν αναιρεί τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγικής, οικονομικής διαδικασίας. Αυτή άλλωστε είναι και η βασική αντίφαση του συστήματος. Με απλά λόγια δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει παραγωγικό-οικονομικό υποκείμενο που να λειτουργεί αποκομμένο και ανεξάρτητα από το συνολικό παραγωγικό πλέγμα από τη συνολική οικονομική διαδικασία. Ο κάθε εργαζόμενος λειτουργεί ενταγμένος σ’ αυτή τη συνολική διαδικασία, συμβάλλει μέσα από αυτή την ένταξη του στην παραγωγή του συνολικού πλούτου και στον ίδιο λόγο δικαιούται αυτό που του ανήκει είτε σαν ενεργός εργαζόμενος είτε σαν απόμαχος της δουλειάς. Στην ίδια βάση, η απαίτηση αυτή δεν απευθύνεται στον άλφα ή βήτα κεφαλαιοκράτη αλλά συνολικά στην τάξη που διαχειρίζεται κυριαρχικά αυτή την κοινωνικού χαρακτήρα παραγωγική, οικονομική διαδικασία. Ακόμη πιο συγκεκριμένα στον συλλογικό εκφραστή της κυρίαρχης τάξης, το αστικό κράτος.

Στη συγκεκριμένη καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε η παραγωγική, οικονομική λειτουργία κυριαρχείται, καθορίζεται, διευθύνεται, διαχειρίζεται από το κεφάλαιο, την αστική τάξη, το κράτος, τις κυβερνήσεις τους. Αυτά αποτελούν και τη βάση όλων όσων απορρέουν από αυτήν. Σ' αυτή την ίδια κυριαρχική βάση, το κεφάλαιο με τις κυβερνήσεις του διαχειρίζεται το παραγόμενο προϊόν, την κατανομή, την διανομή, την χρήση του. Η κατανομή πραγματοποιείται στη βάση μιας λογικής που θέλει να δίνεται το ελάχιστο δυνατό στον εργαζόμενο λαό και το μεγαλύτερο μέρος να το ιδιοποιείται η αστική τάξη και να το χρησιμοποιεί κατά την κρίση της είτε για την δική της πολυτελή διαβίωση και αποθησαυρισμό είτε στην διαδικασία αυξητικής αναπαραγωγής του κεφαλαίου της.  

Και αν ακόμη το υποθέταμε θεωρητικά οι πραγματικές τάσεις του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής ωθούν πάντα προς μια ορισμένη κατεύθυνση. Πολύ περισσότερο ισχύει αυτό στην περίοδο που διανύουμε, όπου στη βάση των εξελίξεων των τελευταίων δεκαετιών - όπου ιδιαίτερη σημασία είχε η υποχώρηση, η ήττα του εργατικού, κομμουνιστικού κινήματος- έχουν κυριαρχήσει οι πιο άγριες και επιθετικές τάσεις του κεφαλαίου. Εδώ άλλωστε βρίσκεται και η εξήγηση στο γιατί σήμερα, με πολύ περισσότερο πλούτο και μεγαλύτερη παραγωγικότητα απ’ ό,τι πριν από 30-40 χρόνια, το μερίδιο της εργατικής τάξης μειώνεται αντί να αυξάνεται και συνολικά επιδεινώνεται η θέση της. Οι ίδιες αυτές διαπιστώσεις δίνουν και την απάντηση και στο πώς διεκδικεί η εργατική τάξη και συνολικά ο εργαζόμενος λαός αυτά που του ανήκουν. 

Η απάντηση δεν βρίσκεται στον "διάλογο" και σε "προτάσεις" που στοχεύουν στην "εκλογίκευση" των παραγόντων του συστήματος και στην "ορθολογική" του λειτουργία. Βρίσκεται και μόνο στο πεδίο της αναμέτρησης της, σύγκρουσης, με το κεφάλαιο και κρίνεται από το επίπεδο συγκρότησης και αποφασιστικότητας της εργατικής τάξης και συνολικά των εργαζόμενων μαζών.

Σ’ αυτή την αναμέτρηση το κεφάλαιο προχωρεί έχοντας ξεκαθαρισμένους τους στόχους του, χωρίς ενδοιασμούς και αποφασισμένο να προχωρήσει μέχρι το τέλος χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα (και είναι πολλά) που έχει στη διάθεσή του. Ταυτόχρονα γνωρίζει ότι, παρά την οπισθοχώρηση του κινήματος, θα συναντάει την όλο και πιο σκληρή αντίσταση των εργαζομένων.

Έτσι έχουμε τον διαρκή προπαγανδιστικό βομβαρδισμό. Την κινδυνολογία για την "κατάρρευση των ταμείων" και τις "αντοχές της οικονομίας". Τα θεωρήματα περί "ανταποδοτικότητας" και "συνευθύνης" των εργαζομένων. Σ’ αυτή την λογική προτείνει "διάλογο". Ζητάει "συμμετοχή" και "προτάσεις".

Στην πραγματικότητα το κεφάλαιο ούτε θέλει, ούτε διατίθεται να κάνει κανέναν διάλογο. Ακριβώς επειδή έχει συγκεκριμένους στόχους και δεν τους παζαρεύει. Δεν θέλει και ούτε περιμένει καμιά "πρόταση" από κανέναν. Έχει τις δικές του.

Αυτό που επιδιώκει είναι να δημιουργήσει συμμαχίες, να ουδετεροποιήσει δυνάμεις. Καλεί σε "διάλογο" όσους προθυμοποιούνται να το βοηθήσουν προσδοκώντας κάποια ανταλλάγματα. Ζητάει "προτάσεις" απ’ όσους αυταπατώνται ή αναζητούν προσχήματα συνθηκολόγησης.

Ταυτόχρονα προσπαθεί να αποπροσανατολίσει, να δημιουργήσει σύγχυση στον κόσμο. Να δημιουργήσει ρήγματα στο μέτωπο της λαϊκής αντίστασης και πάλης. Να αφοπλίσει, να ακινητοποιήσει τον λαϊκό παράγοντα. Τίποτε άλλο.

Στα πλαίσια της ίδιας ιδεολογικής τρομοκρατίας επιστρατεύονται και οι διάφορες αναλογιστικές μελέτες. Ο μαλθουσιανισμός ( Από το όνομα του Άγγλου Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους, ιερωμένου και οικονομολόγου, εισηγητή της κοινωνικής και οικονομικής θεωρίας η οποία υποστηρίζει ότι για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα λόγω έλλειψης τροφής θα πρέπει να περιοριστούν οι γεννήσεις.  Γιατί να έρχονται στον κόσμο τόσες υπάρξεις καταδικασμένες σε γρήγορο θάνατο ή σε μια δυστυχισμένη ζωή ; Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το ερώτημα που θέτει και που δημοσιεύθηκε το 1798 ) στην "αναλογιστική" του παραλλαγή. Σε πενήντα χρόνια, λοιπόν, θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως, θα γίνει μια άλλου είδους Αποκάλυψη, θα καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα. Ως φαίνεται, μετά τις αντοχές της οικονομίας και το ασφαλιστικό σύστημα έχει περίεργες ιδιότητες. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους αναλυτές μας, έχει ήδη καταρρεύσει από χτες, καταρρέει στις μέρες μας, θα καταρρεύσει σε δέκα χρόνια, θα ξανακαταρρεύσει σε είκοσι, θα ματαξανακαταρρεύσει σε πενήντα. Στο μεταξύ, αυτό που ήδη έχει καταρρεύσει είναι η αξιοπιστία τους. Σε μια εξίσωση έχουμε τα δεδομένα της και αναζητούμε το αποτέλεσμα. Αν ξεκινήσουμε ανάποδα, αν δώσουμε στους παράγοντες της εξίσωσης όποιες τιμές θεωρούμε κατάλληλες, τότε μπορούν να μας δώσουν όποιο αποτέλεσμα έχουμε ήδη προαποφασίσει.

Κάπως έτσι γίνεται και εδώ. Με τον αυθαίρετο προσδιορισμό των δεδομένων. Την ακόμη πιο αυθαίρετη προέκταση τους σε βάθος έως και πενήντα χρόνων. Και ιδού το επιθυμητό "συμπέρασμα". Να μειωθούν οι συντάξεις. Να αυξηθούν τα όρια ηλικίας. Να καταργηθούν τα βαρέα και ανθυγιεινά. Να αναλάβουν επιπρόσθετα βάρη οι εργαζόμενοι, κ.λπ.

Αλήθεια με ποια κριτήρια προσδιορίζονται τα δεδομένα του μέλλοντος; Το επίπεδο της παραγωγικότητας; Οι οικονομικές και κοινωνικές τάσεις;

Αλλά ας επιστρέψουμε στο παρόν. Γιατί όπως πάντα, εδώ βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα. Στο τι θα γίνει τώρα και στα αμέσως επόμενα χρόνια. (Και είναι ακριβώς ίδιο με αυτό που θα έχουμε και σε πενήντα χρόνια αν υποθέσουμε ότι θα έχουμε και τότε καπιταλισμό για να βάλουμε κι αυτόν τον παράγοντα).

Γιατί το ζήτημα είναι και θα παραμείνει πρόβλημα διανομής του παραγόμενου προϊόντος. Ανάμεσα στην αστική τάξη και τον κόσμο της εργασίας. Αφορά την σύγκρουση του κεφαλαίου με την εργατική τάξη και με αυτό ακριβώς το αντικείμενο. Μια σύγκρουση που, με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς, το κεφάλαιο θεωρεί ότι μπορεί να την κερδίσει και να καθορίσει έτσι και τους όρους για τα επόμενα χρόνια.

Ακριβώς σ’ αυτό έχουμε ν’ απαντήσουμε.

Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη αυτής της αναμέτρησης παίζει η κατανόηση των δεδομένων του ασφαλιστικού συστήματος, όπως αυτό υπάρχει σήμερα. Τα αντιφατικά του στοιχεία. Επειδή η όποια κατοχύρωση του ασφαλιστικού δικαιώματος, δεν έχει και δεν θα μπορούσε να έχει την απλή και καθαρή μορφή με την οποία κατοχυρώθηκε π.χ. στις κάποτε σοσιαλιστικές χώρες.

Οι μορφές, με τις οποίες υφίσταται, αποτελούν έκφραση και προϊόν μιας ολάκερης ιστορικής διαδρομής της ταξικής πάλης. Φέρουν, από τη μια, τα αποτυπώματα της πάλης της εργατικής τάξης για κατοχύρωση του ασφαλιστικού της δικαιώματος (και όχι μόνο). Από την άλλη, τις προσπάθειες, τις μεθοδεύσεις του κεφαλαίου, να αρνηθεί αυτό το δικαίωμα, να το υπονομεύσει, να θέσει όρους και υποθήκες περιορισμού ή και κατάργησής του, όπως συμβαίνει σήμερα.

Η ύπαρξη ενός τέτοιου αντιφατικού πλέγματος, πέρα από τις συγχύσεις που δημιουργεί, διαμορφώνει ταυτόχρονα κι ένα πεδίο που διευκολύνει την προώθηση ρεφορμιστικών απόψεων. Τη διατύπωση "προτάσεων διεξόδου" σ' ένα γήπεδο που καθορίζεται ολοκληρωτικά από τους όρους του συστήματος.

Όσο μας αφορά, η ύπαρξη μιας τέτοιας κατάστασης σημαίνει κατ’ αρχάς δύο πράγματα. Ότι η πάλη των εργαζομένων δεν μπορεί ούτε να προσπεράσει ούτε να αγνοήσει αυτές τις μορφές. Ταυτόχρονα, πως δεν μπορεί επίσης να στηρίζει τις διεκδικήσεις της σ’ αυτές και μόνο υπερεκτιμώντας τη σημασία τους.

Στο υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα εμπεριέχονται μορφές νομικής κατοχύρωσης του ασφαλιστικού δικαιώματος κατηγοριών των εργαζομένων. Ασφαλώς και οι εργαζόμενοι επ' ουδενί δεν θα πρέπει να "παραιτηθούν" από αυτές, ασφαλώς και θα πρέπει να τις αξιοποιήσουν. (Από το Σύνταγμα έως οποιαδήποτε άλλη νομική μορφή κατοχύρωσης). Ταυτόχρονα, ωστόσο, θα πρέπει να παίρνεται υπ' όψιν αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Γιατί, αν υπάρχει μια "κατάρρευση" στις μέρες μας, αυτή αφορά το νομικό πλέγμα κατοχύρωσης των εν γένει εργατικών δικαιωμάτων και κατοχυρώσεων. Αυτό δεν ήρθε σαν αποτέλεσμα μιας εξέλιξης της "νομικής επιστήμης", αλλά σαν έκφραση ανατροπών στον ταξικό-πολιτικό συσχετισμό σε βάρος της εργατικής τάξης. Σ’ αυτό το πεδίο κρίνονταν πάντα, σ' αυτό θα κριθεί τελικά και τώρα. Και θα κριθεί σε ευθεία συνάρτηση με το επίπεδο συγκρότησης και αποφασιστικότητας της εργατικής τάξης και συνολικά των εργαζόμενων μαζών.

"Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας" για όποιον θα ήθελε να το διαβάσει αριστερό κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο.

https://drive.google.com/file/d/0B7-PRrt0i0x8aGE2eEhQZHJFLVk/view?resourcekey=0-YeXu2gaQo9XB2mQroUPwNA