Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα είχε και έχει τη δυνατότητα να εξαπολύσει μια παγκόσμια αντεργατική επίθεση. Το αντεργατικό αυτό κύμα συναντήθηκε με την ολοκλήρωση των ανατροπών του 1989-91 και μετατράπηκε σε στρατηγική επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς - μια διαδικασία που συνδέεται με το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Ο στόχος της επίθεσης δεν είναι απλά η αναίρεση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης (π.χ. μισθοί, άδειες, ασφαλιστικά δικαιώματα, παροχές, ωράριο), όπως αυτές καταχτήθηκαν από το λαϊκό, εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Μέσα από το ξήλωμα αυτών των κατακτήσεων και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το κεφάλαιο προωθεί στόχους γενικού πολιτικού, ταξικού και ιδεολογικού χαρακτήρα, καθώς και προώθηση φασιστικής κατεύθυνσης όταν κρίνει ότι αυτή είναι αναγκαία.
Η βαθύτερη επιδίωξή του, που αποκαλύπτεται πλέον χωρίς αιδώ, είναι η πλήρης αποκοπή των εργαζομένων από τα στοιχεία που τους συνενώνουν ως τάξη, η ολοκληρωτική τους διάσπαση.
Η μετατροπή των εργαζομένων σε μια μάζα πειθήνιων και άβουλων σκλάβων, χωρίς καμία συνείδηση της έννοιας του δικαιώματος, απογυμνωμένων από κάθε είδους οργάνωση.
Η διάρρηξη των εργασιακών σχέσεων προς όφελος της εργοδοσίας δεν αφορά μόνο το κομμάτι της υπεραξίας που "άμεσα" κερδίζει η εκάστοτε επιχείρηση όχι βέβαια ότι αυτό είναι αμελητέο. Κάθε επιπλέον βήμα διαμορφώνει στο πεδίο της εργασίας νέους συσχετισμούς, θεμελιώνει νέες μορφές εκμετάλλευσης, αποθαρρύνει τους εργαζόμενους και σπάει το ηθικό τους.
Μετρώντας ήδη δεκαετίες αντεργατικής επέλασης, τα αποτελέσματα είναι παραπάνω από φανερά σε ολόκληρο τον κόσμο. Εκατομμύρια απολυμένοι εργάτες και μακροχρόνια άνεργοι μαραζώνουν. Εκατομμύρια μετανάστες πεθαίνουν για μια ψεύτικη ελπίδα ή καταλήγουν χωρίς κανένα δικαίωμα σε μια κατάσταση σύγχρονης δουλοκτησίας. Οι μισθοί έχουν πέσει σε εξευτελιστικό επίπεδο και δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες.
Συμβάσεις μίας μέρας, συμβάσεις χωρίς καν αμοιβή, θάνατοι από πολύωρη συνεχόμενη εργασία. Ψυχολογικά προβλήματα, αποξένωση, καταπίεση. Πλήρης δικτατορία στο χώρο δουλειάς, απαγόρευση κάθε συζήτησης και οργάνωσης, παρακολούθηση κάθε πτυχής της ζωής του εργαζόμενου.
Μηχανισμοί καταστολής, δίκες και καταδίκες, σφαίρες στο ψαχνό. Ο εργασιακός μεσαίωνας θεμελιώνεται με την επιστροφή σε μορφές εκμετάλλευσης του 19ου αιώνα, στους σημερινούς όμως πολιτικούς συσχετισμούς της ιστορικής ήττας του κομμουνιστικού κινήματος.
Η αστική τάξη επιχειρεί να γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω, στις πιο μαύρες περιόδους της ανθρωπότητας.
Για τους λαούς του κόσμου και την κοινωνική τους πρωτοπορία, η αναμέτρηση αυτή έχει λάβει εξίσου στρατηγικά χαρακτηριστικά.
Η γραμμή της αντίστασης ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου δεν είναι αντίστοιχα μια πολιτική θέση "περιορισμένου χαρακτήρα".
Η αντίσταση και η διεκδίκηση των εργαζομένων αποκτούν χαρακτηριστικά μάχης για την ύπαρξη και τη ζωή.
Γι’ αυτό και οι μάχες όπως αυτή ενάντια στο αντεργατικά νομοσχέδια έχουν χαρακτηριστικά ταξικής ανασυγκρότησης.
Η ταξική ανασυγκρότηση θα πραγματοποιηθεί πρωταρχικά στο έδαφος της πραγματικής αντιπαράθεσης, με όρους αναμέτρησης και από την εργατική πλευρά, με πλήρη συνείδηση του διακυβεύματος.
Η πάλη ενάντια στην καταπάτηση των λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, όπως και όσο κι΄ αν γίνεται σήμερα, δείχνει ότι υπάρχουν κομμάτια του λαού που αντιλαμβάνονται πολύ καλά και τους συσχετισμούς μέσα στους οποίους κλήθηκαν να δώσουν τη μάχη και τη γενική σημασία της.
Το μακρύ ταξίδι των αγώνων συνεχίζεται μέσα σ΄ αυτή την αντιδραστική καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική επίθεση. Σε έδαφος ναρκοθετημένο από τους αρνητικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς που γέννησε η ιστορική ήττα.
Μέσα στην καταχνιά της ανοργανωσιάς, του αντικομμουνισμού, της φασιστικοποίησης.
Συχνά χάνει τον προσανατολισμό του, πισωγυρίσει και μοιάζει αδιέξοδο.
Όμως πάντα βρίσκονται εκείνοι που χαράσσουν νέα μονοπάτια προς τη χαραυγή.
Όμως δεν υπάρχουν, ταχύρρυθμες λύσεις και φαεινές χωρίς το λαό, (τα έχουμε βιώσει εδώ και πολλά χρόνια), εκτοξεύονταν και έταζαν αποτελέσματα με Οπορτουνιστικές σκέψεις και Μεταβατικά Προγράμματα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Το πολιτικό αυτό σάπιο σύστημα του καπιταλισμού βρίσκεται στην εξουσία καταπιέζει και θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας του Λαού.
Η ανάλυση των εσωτερικών αναγκαίων σχέσεων που χαρακτηρίζουν κάθε καπιταλιστική κοινωνία αποτελεί βεβαίως και την προϋπόθεση για οποιαδήποτε συγκεκριμένη ανάλυση, για τη μελέτη δηλαδή ειδικότερων αντικειμένων έρευνας, με το συνυπολογισμό και των απαραίτητων προ τούτο εξωτερικών καθορισμών (π.χ. η σημερινή οικονομική ανάπτυξη και κρίση του ελληνικού καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού και η εξάρτησή της).
Τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας αποδεικνύουν ευρέως ότι εισήλθαμε στην πιο οξεία φάση της γενικής κρίσης, χρηματοπιστωτική αστάθεια, παγκόσμια ύφεση, μόνιμοι επιθετικοί πόλεμοι.
Τι επέτρεψε όμως στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του καπιταλιστικού συστήματος (νεοφιλελευθερισμός) να ηγεμονεύσουν ;
Κρίσιμες παράμετροι για την ανατροπή υπέρ της αστικής τάξης του ευνοϊκού για το προλεταριάτο συσχετισμού που διαμορφώθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη νίκη της ΣΕ, του σοσιαλισμού και τη διαμόρφωση των δυο στρατοπέδων, "του σοσιαλιστικού με επικεφαλής τη ΣΕ" και "του καπιταλιστικού με επικεφαλής τις ΗΠΑ" είναι αφενός η ρεβιζιονιστική στροφή του 1956 στη ΣΕ με την επικράτηση της Χρουτσοφικής κατεύθυνσης η οποία και υπήρξε η πρώτη μεγάλη νίκη του καπιταλιστικού συστήματος μετά από αρκετά χρόνια και αφετέρου η ενίσχυση που πρόσφερε η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ, που ολοκλήρωσε την παλινόρθωση στο διάστημα 1989-91, οδηγώντας στην απελευθέρωση της ΝΑΤ (Νέας Αστικής Τάξης) από τις όποιες σοσιαλιστικές επιφάσεις υποχρεωνόταν ακόμα να συντηρεί και στην ολοκλήρωσή της σαν τάξη στα πρότυπα και των ομολόγων της στη Δύση.
Η θεραπεία της κρίσης που προκρίνουν οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους δεν περιορίζεται στην απαξίωση των ανεπαρκώς αξιοποιούμενων ατομικών κεφαλαίων, αλλά παίρνει τη μορφή ενός ανοικτού κοινωνικού πολέμου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας.
Η κρίση θα βρει λύσει όταν η κοινωνική ανάπτυξη θα έχει προετοιμάσει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις της Επαναστατικής Ανατροπής.
Αναγκαιότητα, χωρίς καθυστερήσεις, η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία πρέπει να βγουν στο προσκήνιο, στον αγώνα.
Να αμφισβητήσουν έμπρακτα τη θηλιά και την υποχρέωση της υποταγής στα ξένα και ντόπια αφεντικά, προβάλλοντας πρόγραμμα πάλης και διεκδικήσεων για τις ανάγκες ζωής που έχουν.
Οι εξελίξεις που βιώνει ο εργαζόμενος λαός την τελευταία περίοδο αναδεικνύουν ξανά το ζήτημα της Αριστεράς σαν τον καταλυτικό εκείνο παράγοντα που θα μπορούσε, κάτω από προϋποθέσεις, να τροποποιήσει τους δυσμενείς πολιτικούς-ταξικούς συσχετισμούς και να ανοίξει δρόμους αντίστασης, διεκδίκησης, αναμέτρησης και ανατροπής.
Η ενίσχυση αυτού του ρεύματος θα κατακτηθεί στην σύνδεσή του με τους εργαζόμενους και τη νεολαία, κυρίως στην δημιουργία όρων κινήματος αντίστασης–διεκδίκησης–αναμέτρησης στους δύσκολους καιρούς τόσο για το λαό όσο και για την Αριστερά.
Η αναβάθμιση της πολιτικής και οργανωτικής του συγκρότησης, η διεύρυνσή του με αγωνιστές και συλλογικότητες που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, μπορεί να αποτελέσει σημαντική συμβολή στην ισχυροποίησή του έτσι ώστε να τροποποιηθούν και οι συσχετισμοί στα πλαίσια του κινήματος, όρος απαραίτητος για να αποτινάξει από πάνω του την σκουριά της ήττας και της συνθηκολόγησης που επέβαλε η ρεφορμιστική κυριαρχία.
Με τη σιγουριά ότι ο μόνος δρόμος που πατάει στη γη, όσο και δύσκολος να φαντάζει δεν παρακάμπτει τα κρίσιμα ζητήματα της ταξικής πάλης, το ζήτημα της εξουσίας με αερογέφυρες προς το μέλλον και μέσω "αντιφατικών" κυβερνήσεων στο έδαφος του πιο άγριου καπιταλισμού.
Το κείμενο μου αυτό δεν αφορά και δεν αναφέρεται στους παρωχημένους, τους παροπλισμένους, στους κάποτε, και στους δήθεν επαναστάτες, στους λογοδιαρροϊακούς που παρουσιάζονται ως λόγιοι, και κομπάζουν με αλαζονεία και χυδαιότητα ως δήθεν κάτοχοι κάποιας δικής τους σοφίας (έξω από την ιστορία και τη ζωή), τους αυτοαποκαλούμενους σοφίζοντες ή και σοφιστές, αλλά κυρίως σε αυτούς που αγωνίζονται και σε αυτούς που θα καταλάβουν και θα αγωνιστούν για τα δικαιώματα της τάξης τους, της εργατικής τάξης.
Ο καθένας μας κατέχει μια τεράστια δύναμη για να καθορίσει τα γεγονότα.
Μπροστά μας έχουμε την προοπτική να φέρουμε ένα άλλο καθεστώς πιο όμορφο και πιο δίκαιο.
Δεν πρέπει να υπάρχει πλέον το καθόμαστε πίσω και φοβόμαστε να καταπιαστούμε και ν’ αντιμετωπίσουμε τα πολιτικά ζητήματα.
Ο καθένας όμως όπου κι' αν βρίσκεται ότι κι' αν κάνει δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είχε και έχει ευθύνες γι' αυτά που ήρθαν και γι' αυτά τα χειρότερα που θάρθουν.
Πρέπει ο καθένας μας με τον τρόπο του έτσι ή αλλιώς να συμβάλει στην προσπάθεια απελευθέρωσης, ανεξαρτησίας, ευτυχίας, του Λαού για μια καλύτερη ζωή απαλλαγμένη από τους δυνάστες του !!!
Και όσο πρέπει να μας αφορά, το πολιτικό πρόσταγμα που θα μας έρχεται στο νου στην τωρινή κατάσταση της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης είναι όλοι στους δρόμους με προοπτική την κοινωνική αλλαγή !!!
Γιατί έτσι μόνο θα γίνουμε αφέντες της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου