ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ

Σαν πρόλογος

Η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης.

Η κρίση αυτή έχει τεράστιες επιπτώσεις στον κόσµο της μισθωτής εργασίας.
Στο πολιτικό επίπεδο κυριαρχούν οι δυνάµεις του νεοφιλελευθερισµού που καµία σχέση δεν έχουν µε τα δικαιώµατα και τα συµφέροντα των δυνάµεων της εργασίας.

Ζούμε σε μια εποχή, όπου η κρίση του καπιταλισμού και η ολομέτωπη επίθεση στο Λαό θέτει επιτακτικά στο προσκήνιο το ζήτημα του σοσιαλισμού.
Μέσα λοιπόν στη σημερινή εποχή όπου το Κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση οφείλουμε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε από την αρχή τις συνθήκες εκείνες που θα το βγάλουν από το τέλμα, να προσπαθήσει δηλαδή να αναδιοργανωθεί, να αναστοχαστεί όλη του την πορεία και να προσπαθήσει να δώσει σύγχρονες απαντήσεις.

Στις φιλοσοφικές του εργασίες ο Λένιν έδειξε την εχθρότητα της υποκειμενικής ιδεαλιστικής φιλοσοφίας απέναντι στην επιστημονική γνώση της φύσης και της κοινωνίας, ξεσκέπασε την ταξική της ουσία σαν αστικής ιδεολογίας, ιδέες που χρησιμοποιούνται και στη σημερινή περίοδο από τους εκπροσώπους της αντιδραστικής φιλοσοφίας του ιμπεριαλισμού στην πάλη ενάντια στο Μαρξισμό - Λενινισμό.

------------------------------------------------------------------------

Παρακάτω: Β. Ι. Λένιν - ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ 

Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο η διδασκαλία του Μαρξ προκαλεί την υπέρτατη εχθρότητα και το μίσος ολόκληρου του φάσματος της αστικής επιστήμης (και της επίσημης και της φιλελεύθερης), η οποία θεωρεί τον Μαρξισμό ως ένα είδος "βλαβερής αίρεσης".

Και καμία άλλη στάση δεν θα πρέπει να αναμένεται από όλους αυτούς τους σεβάσμιους αστούς επιστήμονες, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει "αμερόληπτη" κοινωνική επιστήμη σε μια κοινωνία που βασίζεται στην ταξική πάλη. 

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ολόκληρη η επίσημη και φιλελεύθερη επιστήμη υπερασπίζει τη μισθωτή δουλεία, ενώ ο Μαρξισμός έχει κηρύξει έναν ασυμβίβαστο πόλεμο στη μισθωτή δουλεία. 
Το να περιμένουμε από την επιστήμη να είναι αμερόληπτη σε μια κοινωνία μισθωτής δουλείας, είναι τόσο ανόητο και αφελές όσο το να αναμένουμε αμεροληψία από τους εργοστασιάρχες στην ερώτηση για το εάν οι αμοιβές των εργατών πρέπει να αυξηθούν με τη μείωση των κερδών τους.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ιστορία της φιλοσοφίας και η ιστορία της κοινωνικής επιστήμης δείχνουν με τέλεια σαφήνεια ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μοιάζει με "σεκταρισμό" στον Μαρξισμό, από την άποψη της ύπαρξης κάποιας κλειστής, αποστεωμένης διδασκαλίας που εμφανίστηκε έξω από τη λεωφόρο της εξέλιξης του παγκόσμιου πολιτισμού. 

Αντίθετα, η μεγαλοφυΐα του Μαρξ συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι έδωσε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που είχαν ήδη απασχολήσει τα πρωτοπόρα μυαλά της ανθρωπότητας. Οι διδασκαλίες του προέκυψαν ως άμεση συνέχεια των θεωριών των επιφανέστερων εκπροσώπων της φιλοσοφίας, της πολιτικής οικονομίας και του σοσιαλισμού.

Η διδασκαλία του Μαρξ είναι παντοδύναμη επειδή είναι αληθινή. Είναι πλήρης και αρμονική, εμπεριέχοντας μια αντίληψη του κόσμου που είναι αδιάλλακτη με οποιαδήποτε μορφή δεισιδαιμονίας ή υπεράσπισης της καταπίεσης. 

Είναι η φυσική συνέχεια και συμπύκνωση τριών μεγάλων πνευματικών επιτευγμάτων, δηλαδή της κλασσικής γερμανικής φιλοσοφίας, της αγγλικής πολιτικής οικονομίας και του γαλλικού σοσιαλισμού.

Σ' αυτές τις τρεις πηγές του Μαρξισμού, που είναι συγχρόνως τα συστατικά μέρη του, θα δούμε παρακάτω εν συντομία.

1η

Η φιλοσοφία του Μαρξισμού είναι ο υλισμός. 

Σε όλη την σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης και ειδικά στο τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα στη Γαλλία (η οποία ήταν το θέατρο μιας αποφασιστικής μάχης ενάντια σε κάθε είδος μεσαιωνικές αντιλήψεις, ενάντια στη φεουδαρχία, τους θεσμούς και τις ιδέες της) ο υλισμός έχει αποδείξει ότι είναι η μόνη φιλοσοφία που είναι συνεπής, αληθινή σε σχέση με όλες τις διδασκαλίες της φυσικής επιστήμης και εχθρική στη δεισιδαιμονία, την ψευτοευλάβεια κ.λ.π. 

Οι εχθροί της δημοκρατίας επομένως προσπάθησαν με κάθε τρόπο "να αντικρούσουν", να υπονομεύσουν και να δυσφημήσουν τον υλισμό και υποστήριξαν τις διάφορες μορφές του φιλοσοφικού ιδεαλισμού, ο οποίος πάντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οδηγεί σε υποστήριξη της θρησκείας.

Ο Mάρξ και ο Ένγκελς πάντα υπεράσπιζαν το φιλοσοφικό υλισμό και εξηγούσαν το σφάλμα κάθε απόκλισης από την βάση του. 

Οι απόψεις τους αναπτύσσονται πλήρως στα έργα του Ένγκελς με τίτλο "Λουδοβίκος Φόιερμπαχ" και "Αντι-Ντύρινγκ" (1), τα οποία όπως και το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", είναι τα απαραίτητα εγχειρίδια για κάθε εργάτη με ταξική συνείδηση. Αλλά ο Mάρξ δεν σταμάτησε στον υλισμό του δέκατου όγδοου αιώνα, τον προχώρησε ακόμα παραπέρα, τον εμπλούτισε με τις κατακτήσεις της Κλασσικής Γερμανικής Φιλοσοφίας, ειδικά του Χεγκελιανού συστήματος, το οποίο με τη σειρά του είχε οδηγήσει στον υλισμό του Φόιερμπαχ. 

Η κυρίαρχη αυτών των κατακτήσεων είναι η διαλεκτική, η οποία μας προμηθεύει τους νόμους που διέπουν την κίνηση της αιώνια εξελισσόμενης ύλης. Οι πιο πρόσφατες ανακαλύψεις της φυσικής επιστήμης - το ράδιο, τα ηλεκτρόνια, η μεταστοιχείωση των στοιχείων - έχουν επιβεβαιώσει σημαντικά τον διαλεκτικό υλισμό του Mάρξ, παρά τις θεωρίες των αστών φιλοσόφων με τις επιστροφές τους στον παλαιό και σάπιο ιδεαλισμό.

Η εμβάθυνση και η ανάπτυξη του φιλοσοφικού υλισμού, τον οποίο ο Mάρξ ολοκλήρωσε, επέκτειναν τη γνώση της φύσης στη γνώση της ανθρώπινης κοινωνίας . 

Ο ιστορικός υλισμός του Mάρξ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της επιστημονικής σκέψης. 

Το χάος και η αυθαιρεσία που προηγουμένως είχαν βασιλέψει στις απόψεις σχετικά με την ιστορία και την πολιτική, έδωσαν τόπο σε μια θαυμάσια, ακέραια και αρμονική επιστημονική θεωρία, η οποία υποστηρίζει πώς η ανθρωπότητα μεταβαίνει από το ένα κοινωνικό σύστημα στο άλλο, σαν συνέπεια της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

Όπως ακριβώς η γνώση του ανθρώπου αντανακλά τη φύση, έτσι και η κοινωνικές γνώσεις του ανθρώπου δηλαδή οι διάφορες ιδέες, τα δόγματα - φιλοσοφικά, θρησκευτικά, πολιτικά, κ.λ.π. αντανακλούν το οικονομικό σύστημα της κοινωνίας. Οι πολιτικοί θεσμοί είναι το εποικοδόμημα στην οικονομική βάση. Έτσι π.χ βλέπουμε, ότι οι διάφορες πολιτικές μορφές των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών υπηρετούν την ενίσχυση της κυριαρχίας της αστικής τάξης πάνω στο προλεταριάτο.

Η φιλοσοφία του Mάρξ είναι ο ώριμος φιλοσοφικός υλισμός, ο οποίος παρέχει στην ανθρωπότητα και ειδικά στη εργατική τάξη τα πιο ισχυρά εργαλεία γνώσης.

2η

Αναγνωρίζοντας ότι το οικονομικό σύστημα είναι η βάση πάνω στην οποία υψώνεται το πολιτικό εποικοδόμημα, ο Mάρξ αφιέρωσε την περισσότερη προσοχή του στη μελέτη του οικονομικού συστήματος. Το κύριο έργο του Mάρξ "Το Κεφάλαιο" είναι αφιερωμένο στη μελέτη του οικονομικού συστήματος της σύγχρονης κοινωνίας, δηλαδή της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η κλασσική πολιτική οικονομία πριν από τον Mάρξ, αναπτύχθηκε στην Αγγλία, στην πιο προηγμένη καπιταλιστική χώρα. Ο Άνταμ Σμίθ και ο Ντέιβιντ Ρικάρντο (2) με τις έρευνές τους για το οικονομικό σύστημα, έβαλαν τα θεμέλια της θεωρίας της αξίας-εργασίας. Ο Mάρξ συνέχισε το έργο τους. Απέδειξε και ανέπτυξε με συνέπεια αυτήν την θεωρία. Έδειξε ότι η αξία κάθε εμπορεύματος καθορίζεται από την ποσότητα του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή του.

Όπου οι οικονομολόγοι των αστών έβλεπαν μια σχέση μεταξύ πραγμάτων, ο Mάρξ αποκάλυψε μια σχέση μεταξύ ανθρώπων. Η ανταλλαγή των εμπορευμάτων εκφράζει το δεσμό με τον οποίο οι μεμονωμένοι παραγωγοί είναι συνδεδεμένοι μέσω της αγοράς. Τα χρήματα δηλώνουν ότι αυτός ο δεσμός γίνεται όλο και πιο στενός. Το κεφάλαιο εκφράζει μια παραπέρα ανάπτυξη αυτού του δεσμού, κατά την οποία η εργατική δύναμη του ανθρώπου γίνεται εμπόρευμα. Ο μισθωτός εργάτης πωλεί την εργατική δύναμη στον ιδιοκτήτη της γης, των εργοστασίων και των εργαλείων της εργασίας. Ο εργάτης εργάζεται σε ένα μέρος της εργάσιμης ημέρας για να καλύψει τα έξοδα της συντήρησης του ίδιου και της οικογένειάς του (μισθός εργασίας), ενώ στο άλλο μέρος της εργάσιμης ημέρας ο εργαζόμενος κοπιάζει χωρίς ανταμοιβή, δημιουργώντας την υπεραξία, την πηγή του κέρδους και του πλουτισμού της τάξης των καπιταλιστών. 

Η θεωρία της υπεραξίας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομικής θεωρίας του Mάρξ.

Το κεφάλαιο, που δημιουργήθηκε από την εργασία του εργάτη, καταπιέζει τον εργάτη και οδηγεί στην καταστροφή των μικροαστών και στη δημιουργία ενός εφεδρικού στρατού ανέργων. Στη βιομηχανία, η νίκη της μεγάλης κλίμακας παραγωγής είναι προφανής, αλλά παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο επίσης και στη γεωργία: η ανωτερότητα της καπιταλιστικής γεωργίας μεγάλης κλίμακας αυξάνεται με την εισαγωγή νέων μηχανημάτων. Το αγροτικό νοικοκυριό πιάνεται στη θηλιά του χρηματιστικού κεφαλαίου, ξεπέφτει και βυθίζεται στην καταστροφή, κάτω από το βάρος της καθυστερημένης τεχνικής. Στη γεωργία, η κατάρρευση της μικρής κλίμακας παραγωγής παίρνει διαφορετικές μορφές, αλλά η ίδια η κατάρρευση είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός.

Με την καταστροφή της μικρής κλίμακας παραγωγής, το κεφάλαιο οδηγεί στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και στη δημιουργία μιας μονοπωλιακής θέσης για τις ενώσεις των μεγάλων καπιταλιστών. Η παραγωγή η ίδια γίνεται όλο και πιο κοινωνική, με την έννοια ότι εκατοντάδες χιλιάδων και εκατομμυρίων εργατών συνενώνονται σε ένα ενιαίο οικονομικό οργανισμό που λειτουργεί βάση σχεδίου, αλλά το προϊόν της συλλογικής εργασίας συνεχίζουν να το ιδιοποιούνται μια χούφτα καπιταλιστών. Η αναρχία της παραγωγής αυξάνεται, όπως και το λυσσαλέο κυνηγητό των αγορών. Αυτά οδηγούν στις κρίσεις που εντείνουν την αβεβαιότητα για την επιβίωση στη μεγάλη μάζα του πληθυσμού.

Όμως καθώς αυξάνεται η εξάρτηση των εργατών από το κεφάλαιο, το καπιταλιστικό σύστημα δημιουργεί παράλληλα τον "νεκροθάφτη του" στο πρόσωπο της διαρκώς αυξανόμενης εργατικής τάξης. Ο Mάρξ παρακολούθησε την ανάπτυξη του καπιταλισμού από τα πρώτα έμβρυα της εμπορευματικής οικονομίας, από την απλή ανταλλαγή, έως τις υψηλότερες μορφές της, τη μεγάλης κλίμακας παραγωγή. Και η εμπειρία όλων των καπιταλιστικών χωρών, παλιών και νέων, καταδεικνύει σαφώς την αλήθεια της θεωρίας του Μαρξ με τους αυξανόμενους αριθμούς εργατών ανά έτος. Ο καπιταλισμός θριάμβευσε σε όλον τον κόσμο, αλλά αυτός ο θρίαμβος του είναι μόνο το προοίμιο του θριάμβου της εργασίας κατά του κεφαλαίου.

3η

Όταν η φεουδαρχία ανατράπηκε και η "ελεύθερη" καπιταλιστική κοινωνία εμφανίστηκε, έγινε αμέσως προφανές ότι αυτή η "ελευθερία" σήμανε απλά ένα νέο σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οι διάφορες σοσιαλιστικές θεωρίες άρχισαν αμέσως να αυξάνονται, εκφράζοντας την κοινωνική διαμαρτυρία ενάντια σε αυτήν τη νέα καταπίεση. Αλλά ο πρώιμος σοσιαλισμός ήταν ουτοπικός σοσιαλισμός. Επέκρινε την καπιταλιστική κοινωνία, την καταδίκαζε και την καταριόταν, ονειρευόταν την καταστροφή της, καλλιεργούσε τις φαντασιώσεις ενός καλύτερου καθεστώτος και προσπαθούσε να πείσει τους πλούσιους για την ανηθικότητα της εκμετάλλευσης.

Ο ουτοπικός σοσιαλισμός δεν μπορούσε να υποδείξει την πραγματική διέξοδο. Δεν μπορούσε να εξηγήσει την ουσία της μισθωτής δουλείας κάτω από τον καπιταλισμό, ούτε να ανακαλύψει τους νόμους της ανάπτυξής του, ούτε να βρει την κοινωνική δύναμη η οποία είναι ικανή να γίνει ο δημιουργός μιας νέας κοινωνίας.

Εν τω μεταξύ, οι θυελλώδεις επαναστάσεις που παντού στην Ευρώπη και ειδικά στη Γαλλία, συνόδευσαν την πτώση της φεουδαρχίας, αποκάλυπταν όλο και πιο εξόφθαλμα πως η βάση όλης της εξέλιξης και η κινητήρια δύναμη της είναι η πάλη των τάξεων.

Ούτε μια σταγόνα πολιτικής ελευθερίας δεν κατακτήθηκε χωρίς πεισματώδη πάλη ενάντια στην τάξη των φεουδαρχών. Ούτε μια καπιταλιστική χώρα δε διαμορφώθηκε σε λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατική βάση, χωρίς αγώνα ζωής και θανάτου ανάμεσα στις διάφορες τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η μεγαλοφυΐα του Mάρξ συνίσταται στο γεγονός ότι ήταν σε θέση πριν από οποιοδήποτε άλλον να βγάλει από εδώ το συμπέρασμα που μας διδάσκει η παγκόσμια ιστορία και να το εφαρμόσει με συνέπεια. 

Το συμπέρασμα αυτό είναι η διδασκαλία για την ταξική πάλη.

Ο λαός ήταν και θα είναι πάντα το θύμα της εξαπάτησης και της αυτοεξαπάτησης στην πολιτική, έως ότου μάθει να ξεσκεπάζει τα συμφέροντα τούτης ή εκείνης της τάξης, πίσω από όλες τις ηθικές, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές ιδέες, διακηρύξεις και υποσχέσεις. Οι υποστηρικτές των μεταρρυθμίσεων θα εξαπατούνται από τους υπερασπιστές του παλιού καθεστώτος έως ότου συνειδητοποιήσουν ότι κάθε παλιός θεσμός, όσο βάρβαρος και σάπιος μπορεί να είναι, διατηρείται από τις δυνάμεις τούτων ή εκείνων των κυρίαρχων τάξεων. 

Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την αντίδραση αυτών των τάξεων, να βρούμε μέσα στην ίδια την κοινωνία που μας περιβάλλει, να διαφωτίσουμε και να οργανώσουμε για την πάλη, εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν - και λόγω της κοινωνικής τους θέσης οφείλουν - να αποτελέσουν την δύναμη που είναι ικανή να σαρώσει το παλιό καθεστώς και να δημιουργήσει το νέο.

Ο ιστορικός υλισμός του Mάρξ είναι ο μόνος που έχει δείξει στο προλεταριάτο την έξοδο από την πνευματική σκλαβιά μέσα στην οποία όλες οι καταπιεσμένες τάξεις φυτοζωούσαν και φυτοζωούν ως σήμερα. 

Η θεωρία του Mάρξ είναι η μόνη που έχει εξηγήσει την αληθινή θέση του προλεταριάτου στο καπιταλιστικό σύστημα.

Οι ανεξάρτητες οργανώσεις του προλεταριάτου πολλαπλασιάζονται σε όλο τον κόσμο, από την Αμερική έως την Ιαπωνία και από τη Σουηδία έως τη Νότια Αφρική. Το προλεταριάτο μορφώνεται και εκπαιδεύεται διεξάγοντας την ταξική του πάλη, απελευθερώνει τον εαυτό του από τις προκαταλήψεις της αστικής κοινωνίας, συσπειρώνεται και μαθαίνει να εκτιμά σωστά τις επιτυχίες του, ατσαλώνει τις δυνάμεις του και αναπτύσσεται ακατάπαυστα.

Σημειώσεις

(1). Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ και το Τέλος της Κλασικής Γερμανικής Φιλοσοφίας (1886), Αντι-Ντίρινγκ (1877): δυο βασικά έργα του Ένγκελς, όπου εκτέθηκαν για πρώτη φορά συστηματικά οι φιλοσοφικές και ιστορικές βάσεις του μαρξισμού.

(2). Άνταμ Σμιθ (1723-1790), Ντέιβιντ Ρικάρντο (1772-1823): οι δυο κορυφαίοι εκπρόσωποι της κλασικής αστικής πολιτικής οικονομίας, επεξεργάστηκαν ανάμεσα στα άλλα την εργασιακή θεωρία της υπεραξίας, σύμφωνα με την οποία η τιμή ενός προϊόντος καθορίζεται από το χρόνο εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή του, αλλά απέτυχαν να συλλάβουν την έννοια της υπεραξίας.

------------------------------------------------------------------------

Σαν επίλογος

Σήμερα επομένως εμείς έχοντας γνώση της Μαρξιστικής - Λενινιστικής ιδεολογίας, είναι επιτακτική ανάγκη να δώσουμε σύγχρονες απαντήσεις μέσα στα καινούργια δεδομένα που να επιβεβαιώνουν την ανάγκη διαμόρφωσης επαναστατικής στρατηγικής για τη κοινωνική αλλαγή με προϋπόθεση βέβαια τη δημιουργία Μαρξιστικών - Λενινιστικών όρων και κόμματος προς τη κατεύθυνση αυτή.

Στη σαρωτική σήμερα επίθεση του καπιταλισμού και του ακραίου νεοφιλελευθερισμού ενάντια στον κόσμο της δουλειάς η ανάγκη για κοινωνική αλλαγή είναι πάντα αυτό που πρέπει να μας απασχολεί και επομένως θα πρέπει να γίνουν προσπάθειες διαμόρφωσης Μαρξιστικών - Λενινιστικών συνθηκών, κατευθύνσεων και όρων για μια Επαναστατική Ανατροπή αναλύοντας τα ζητήματα με σύγχρονη ματιά, δηλαδή, προσδιορίζοντας τους κοινωνικούς προσανατολισμούς, στη διαμόρφωση της συνείδησης σχετικά με τα συμφέροντά της εργατικής τάξης.

Ο Μαρξ διαμόρφωσε την οικονομική του θεωρία με τον τίτλο Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας κυρίως στην περίοδο 1857-67.

Πρόκειται για μία θεωρητική ανάλυση δομημένη με βάση τη λογική ανάπτυξη εννοιών και αναλύσεων, οι οποίες θεμελιώνονται στη Μαρξιστική θεωρία της αξίας και υπεραξίας.

Η θεωρία του αυτή προσδιορίζει τον συγκρουσιακό και επαναστατικό χαρακτήρα του προλεταριάτου απέναντι στη κυρίαρχη αστική κοινωνία, οικονομία και ιδεολογία, δηλαδή στο γεγονός ότι συνιστά μία ισχυρή κριτική προς την κοινωνία και οικονομία της αστικής τάξης πραγμάτων και εναντιώνεται στην κυρίαρχη αυτή ιδεολογία για τη μη παγίωση αυτής της τάξης πραγμάτων.

Εκείνο όμως το οποίο σήμερα θα πρέπει να κρίνεται πολιτικά είναι η στάση των προοδευτικών θεωρητικών αναλυτών των έργων του και της Μαρξιστικής - Λενινιστικής αριστεράς γενικότερα απέναντι στο Μαρξιστικό έργο και στη προσπάθεια να δοθούν σύγχρονες απαντήσεις μέσα στα πλαίσια των νέων δεδομένων του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού.

Και εμείς βέβαια σήμερα κάτω από δύσκολες  συνθήκες θα πρέπει με όποιο τρόπο, κόπο και πόνο να οδηγήσουμε τα βήματά μας σε αγώνες της τάξης μας για να προσπαθήσουμε να κάνουμε πράξη την μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και την απελευθέρωση μας από κάθε τους λογής δυνάστες.

Η μετάβαση όμως από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τον ζυγό του καπιταλισμού δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω αργών, σταδιακών αλλαγών, μέσω μεταρρυθμίσεων, αλλά μόνο μέσω μιας ποιοτικής αλλαγής του καπιταλιστικού συστήματος, μέσω επανάστασης.

Και για να μη λαθεύουμε στη χάραξη της πολιτικής, πρέπει να είμαστε επαναστάτες, και όχι ρεφορμιστές (μεταρρυθμιστές).

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να συγκαλύπτουμε τις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά να τις φανερώνουμε και να τις ξεδιπλώνουμε. Οφείλουμε να οδηγήσουμε μέχρι τέλους την ταξική πάλη και όχι να την καταπνίξουμε.

Και για να μη λαθεύουμε στη χάραξη της πολιτικής, πρέπει να ακολουθήσουμε την αδιάλλακτη προλεταριακή ταξική πολιτική, και όχι τη ρεφορμιστική πολιτική της αρμονικής συνύπαρξης των συμφερόντων του προλεταριάτου και της αστικής τάξης, όχι την πολιτική του συμβιβασμού και της "ωρίμανσης" του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό