Εμψύχωσε και παρηγόρησε με τους στίχους του τη μεταπολεμική Ελλάδα, έγραψε για τη μετανάστευση, την αδικία, τους κυνηγημένους, με σταθμό στην πολύχρονη καριέρα του, το έργο "Καταχνιά" σε μουσική Χρήστου Λεοντή.
Το 1943 ήρθε στην Αθήνα και άρχισε να φοιτά στο Πάντειο, τότε ήταν που πέρασε στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης.
Από τις πιο δυνατές εμπειρίες που έκανε τραγούδι, ήταν όταν το Μάρτη του ’44 συνελήφθη να γράφει αντιστασιακά συνθήματα. Τον χτύπησαν, τον βασάνισαν, κρεμασμένο ανάποδα, κάνοντάς του φάλαγγα.
Ο πατέρας του με 800 χρυσές λίρες τον απελευθερώνει και έπειτα φεύγει για το βουνό, όπου εκεί συναντά και τον Άρη Βελουχιώτη.
Από το γεγονός αυτό έγραψε το "Μα εγώ δεν ζω γονατιστός" που το μελοποίησε πολλά χρόνια αργότερα, ο Βασίλης Τσιτσάνης.
Ο Κώστας Βίρβος του οποίου η ποίηση είναι εμπνευσμένη από την Κατοχή, την Αντίσταση και την Απελευθέρωση, γράφει κάποια τραγούδια το Μάρτη του 1944, στην απομόνωση των κρατητηρίων της Ελπίδος 5, όπου οδηγείται μετά από βασανιστήρια.
Την Πρωτομαγιά μαθαίνοντας για τους διακόσιους που τουφεκίζουν στην Καισαριανή, γράφει τα "Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια" και "Ένας ξύλινος σταυρός".
Αργότερα στο βουνό γράφει και τα υπόλοιπα. Για την εισαγωγή της "Καταχνιάς", "Κλαίνε θρηνούνε τα βουνά", που εμπνέεται από το αντάρτικο τραγούδι "Βαριά στενάζουν τα βουνά".
Αφηγείται : Το ίδιο βράδυ με έριξαν στο
απομονωτήριο.
Εκεί ήταν κι ένας άλλος.
Πονούσα σε όλο μου το κορμί.
Ήμουν δεμένος στο κεφάλι σαν χότζας.
Έχω ένα σημάδι εδώ στο κεφάλι από βούρδουλα που κατέληγε σε σφαιρίδιο. Μέσα εκεί υπήρχε ένα κούτσουρο. Του είπα -Σε παρακαλώ να ξαπλώσεις στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου-. Έτσι έγινε. Σηκωνόμασταν την νύχτα να ξεμουδιάσουμε. Δεν κράτησε πολύ. Δυο μερόνυχτα. Αυτό είναι το αναπαυτικότερο κρεβάτι που κοιμήθηκα ποτέ.
Απ’ αυτό εμπνεύστηκα το ¨ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω¨ που γράφω στη "Γερακίνα".
Στη φυλακή άρχισα να γράφω την ¨Καταχνιά¨
σαν ποίηση.
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Κλαίνε θρηνούνε τα βουνά
Κλαίνε θρηνούν οι κάμποι
Ήρθε σκλαβιά πικρή σκλαβιά
πλάκωσε μαύρη καταχνιά
κι ο ήλιος πια δεν λάμπει
Η μπότα του κατακτητή
Παντού τη φρίκη απλώνει
Κι όπου πατεί κι όπου πατεί
Χορτάρι δε φυτρώνει
Μα στη χαμένη μου τη γη
Θανθίσουν πάλι οι κλώνοι
Θαναλαλεί το αηδόνι
Μέσα απ' τη στάχτη τη βαθειά
Μια σπίθα θα πετάξει
Σε πολιτείες και χωριά
Και θα γενεί τρανή φωτιά
Που τη φωτιά θα κάψει
Ακούστε παρακάτω και λίγα ακόμα τραγούδια του.
Η Καταχνιά Σ. Καζαντζίδης - Μαρινέλλα (1964 ολόκληρο το άλμπουμ).
Κυκλοφόρησε το 1965 από την Οdeon σε μουσική Χρήστου Λεοντή και στίχους Κώστα Βίρβου. Τραγουδούν ο Στέλιος Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα
και τη χορωδία Κορίνθου, ενώ τα κείμενα του Βίρβου επιμελήθηκε ο Νικηφόρος Βρεττάκος, διαβάζει ο Δημήτρης Μυράτ.
Μπουζούκια παίζουν ο Γιαννάκης Αγγέλου και ο Χρήστος Νικολόπουλος.
Το εξώφυλλο φιλοτεχνείται από τον Σπύρο Βασιλείου.
Τα τραγούδια του δίσκου:
1) Καταχνιά (Καζαντζίδης - Χορωδία)
2) Πείνα (Καζαντζίδης - Μαρινέλλα)
3) Τι κι αν με ρίξεις στο κελί (Χορωδία)
4) Νεοζηλανδός (Μαρινέλλα)
5) Γιατί να γίνω μάνα (Μαρινέλλα)
6) Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια (Καζαντζίδης - Μαρινέλλα - Xορωδία)
7) Αδελφέ Ισραηλίτη (Χορωδία)
8) Ομηρία (Χορωδία)
9) Ένας ξύλινος σταυρός (Καζαντζίδης - Μαρινέλλα)
10) Το τραγούδι της ειρήνης (Χορωδία)
Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια.
Στις φάμπρικες της Γερμανίας.
Ένας ξύλινος σταυρός.
Κοιμήσου αγγελούδι μου.
Βρε παλιοκοινωνία.
Στου Μπελαμή το ουζερί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου