ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ - ΔΣΕ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΕΙ

Στην πραγμάτευση των θεμάτων της Ιστορίας είναι επιτακτική η ανάγκη εμβάθυνσης και διεύρυνσης της.

Η Ιστορία πάντα διδάσκει και εμπνέει και παίρνοντας τις διδαχές της θα πρέπει να αποφεύγονται τα όποια λάθη του παρελθόντος.

Καλό είναι να γνωρίζει ο καθένας την ιστορία, την πραγματική ιστορία και εμβαθύνοντας στα γεγονότα να καταλαβαίνει τα λάθη και με καθαρή μαρξιστική - λενινιστική σκέψη να καταλογίζει τις ευθύνες αυτών εκεί που πρέπει.

Με τη σοφία της μελέτης είναι δυνατόν στην πορεία μας προς την ανατολή τα λάθη αυτά να γίνουν παράδειγμα προς αποφυγή καινούργιων.

Γιατί επανάληψη των ιστορικών λαθών σημαίνει επανάληψη της ήττας.

Εκείνο όμως που πρέπει να μας απασχολεί είναι:

Ποιος λοιπόν, απ' αυτή την άποψη, ο ιστορικός πολιτικός απολογισμός και ποια τα βασικά διδάγματα για μας σήμερα;

Η αλήθεια της Ιστορίας του έπους της Εθνικής Αντίστασης του Λαού 1941-1945 όσο και αργότερα του ΔΣΕ αλλά και μετά η πορεία του Μαρξιστικού - Λενινιστικού Κομμουνιστικού κινήματος μέχρι σήμερα παρέχει ένα περιεκτικό πολιτικό - ιδεολογικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο η συνύπαρξη και η αλληλοσυμπλήρωση φιλοσοφικών και πολιτικών - ιδεολογικών σκέψεων και απόψεων μπορεί να διδάξει τη γενιά του σήμερα, φτάνει βεβαίως να αναλύετε με Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογική καθαρότητα.

Θα είναι η γέφυρα ανάμεσα στη μελέτη της πολιτικής ιστορικής θεωρίας και στην αδιάλειπτη παρακολούθηση, εμβάθυνση, ανάλυση των σημερινών πολιτικών εξελίξεων.

Ο συμβιβασμός τότε από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ στον Λίβανο, την Καζέρτα και τέλος στη Βάρκιζα (Φλεβάρης 1945), και με την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, σήμανε ταυτόχρονα την έναρξη ενός ανελέητου διωγμού κατά των εκατοντάδων χιλιάδων μαχητών - αγωνιστών του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, δηλαδή τον Λαό που αντιστάθηκε στη Ναζιστική Κατοχή και στα τσιράκια της, Ταγματασφαλίτες, Γερμανοτσολιάδες, Δοσίλογους κ.ά.

Ο αντίπαλος έκανε ολομέτωπη επίθεση για τον αφανισμό, αν ήταν δυνατό, του λαϊκού κινήματος, με τακτική και μεθόδευση, δημιουργώντας πρωτοφανείς συνθήκες δολοφονικού οργίου και ωμής βίας σε βάρος των ΕΑΜιτών-ΕΛΑΣιτών.

Έτσι 15 μήνες από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ο αιματηρός απολογισμός ήταν:

¨"Φόνοι: 1.289.- Τραυματίες: 667.- Βασανισμοί: 31.632.- Φυλακισμένοι: 8.624, ενώ καθ' όλον το έτος ξεπερνούσαν τις 30.000.- Απόπειρες φόνων: 509.-Συλληφθέντες: 84.931.- Βιασμένες γυναίκες: 165.- Λεηλασίες-καταστροφές: 18.767.- Καταστροφές γραφείων: 667"

("Στη δίνη του Εμφυλίου", σελ. 440, εκδόσεις Προσκήνιο).

Και παρακάτω:

"Καταδιωκόμενοι: 100.000. Στη χώρα δρούσαν συμμορίες: 166. Παράνομα οπλοφορούντες συμμορίτες: 20.000"

(Β. Μπαρτζιώτα: "Ο αγώνας του ΔΣΕ", σελ. 20).

Δεκέμβρης 1944, ο μονόπλευρος εμφύλιος είχε λοιπόν αρχίσει.

Οι ένοπλες συμμορίες των Σούρλα, Μαγγανά, Τσαντούλα, Βουρλάκη, Κατσαρέα, Καμαρινέα κ.ά., σε συνεργασία με τη Χωροφυλακή και το Στρατό, οργίαζαν στην ύπαιθρο, ενώ οι περιβόητες "επιτροπές ασφαλείας" έστελναν κατά χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους μαχητές-αγωνιστές του ΕΛΑΣ-ΕΑΜ με καταδίκες στο θάνατο και άλλους στους τόπους εξορίας.

Χιλιάδες καταδιωκόμενοι υποχρεώθηκαν να πάρουν τα βουνά και να υπερασπιστούν τη ζωή τους με το όπλο στο χέρι.

Ο αγώνας τους διαρκεί έως τον Αύγουστο του 1949, που κατέληξε σε ήττα του κινήματος.

Παρά την ήττα, όμως, ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ήταν δίκαιος, συνέχεια της ΕΑΜικής - ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης, ένας αγώνας που αποτελούσε μονόδρομο για το λαό και κορυφαία έκφραση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα τον 20ό αιώνα.

Μένει τώρα στο σήμερα να καθορίσουμε τα βήματα μας στο μέλλον, μέσα από αγώνες, για μία ανατολή ελπίδας, σε μία καλύτερη ζωή, απαλλαγμένη από τους κάθε λογής δυνάστες.