ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ

Αισθάνομαι,καθημερινά ότι κάποιοι παρά το γεγονός ότι ξέμειναν από μεταρρυθμιστική βενζίνη δεν νοιώθουν την ανάγκη να γεμίσουν ξανά το ρεζερβουάρ (που και αν το ξαναγέμιζαν το ίδιο θάτανε γιατί διαχειριστές του συστήματος είναι όλοι τους).

Θα πρέπει να ξέρουν όμως ότι ο αγώνας μας δεν θα είναι αγώνας μεταρρύθμισης αλλά αγώνας Επαναστατικής Ανατροπής.

Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και περνά όλη του τη ζωή με αλυσίδες και αυτό μέχρι να καταλάβει και να παλέψει συλλογικά για να αποτινάξει την τυραννία της άρχουσας τάξης (αστική τάξη) μέχρι να βρει την ελευθερία του.

Καιρός είναι που πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο – αυτό, όπου έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε – στον πόλεμο που καθημερινά μαίνεται γύρω μας, στους χώρους εργασίας, στις πόλεις και στα χωριά, στους δρόμους και στις πλατείες. Ο κόσμος της εργασίας ενάντια στον κόσμο του κεφαλαίου. Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα ενάντια στους καπιταλιστές.

Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά σήμερα ένα τραγούδι ( Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου; ) σε στοίχους του Κώστα Κινδύνη, μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και με ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη ήρθε στη σκέψη μου και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

Το γιατί όμως είναι :
Όπως επιλέγουμε με τι θα θρέψουμε το σώμα μας –με καλές τροφές, ή με σκουπίδια- έτσι επιλέγουμε και με τι θα θρέψουμε τον νου και την καρδιά μας για να προχωρήσουμε στη ζωή μας,να παλέψουμε και να κατακτήσουμε μία καλύτερη ζωή απαλλαγμένη από κάθε λογής δυνάστες.
Η ομορφιά του Αγώνα και το προχώρεμά του μέχρι τη τελική νίκη πρέπει λοιπόν να γίνει με κάθε τρόπο η συνειδητή επιλογή του κάθε εργαζόμενου.
Η βάση όμως πάνω στην οποία μπορεί να διαμορφωθεί η συνειδητοποίηση του καθενός –σαν λαός – δεν μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά εκεί όπου υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις για μία τέτοια διεργασία, μέσα στον πραγματικό υλικό κόσμο στη πραγματική ζωή(χωρίς ιδεαλιστικές αυταπάτες) και έτσι όπως αυτή εξελίσσεται.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ,ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ .
Γιατί είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα και δεν θα χάσουμε τίποτα παρά μονάχα τις αλυσίδες μας.
Γιατί είμαστε εμείς που δεν παράγουμε για τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες των συνανθρώπων μας, αλλά για τις επίπλαστες ανάγκες που δημιουργούν οι βιομηχανίες και οι τσέπες των αφεντικών.
Γιατί είμαστε εμείς, η νεολαία, που αποτελούμε το μέλλον και την ελπίδα αυτού του τόπου.
Γιατί είμαστε εμείς που καλλιεργούμε τη γη για τη παραγωγή τροφής.
Το μόνο που έχουμε να φοβόμαστε είναι μήπως δε μάθουμε ποτέ ποιοι είμαστε και ποιοι θα μπορούσαμε να γίνουμε.
Έχουμε κάθε ταξικό δικαίωμα να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει.
Το δίκιο δεν χαρίζεται, μονάχα κατακτιέται.
Το τραγούδι

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;

--------------------------------------------------------

Σχόλια

Ως διαχειριστής αυτού του ιστολογίου θεωρώ αυτονόητο ότι οι αναγνώστες του έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκω την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Παρά την αρχική επιλογή, για ελεύθερα σχόλια ώστε να διευκολύνονται οι συζητήσεις αναγκάστηκα να βάλω τον έλεγχο γιατί έχουν αυξηθεί από τη μια τα spam και από την άλλη αυτοί που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να περιφέρονται και να βρίζουν ασύστολα.

Διευκρινίζω λοιπόν ότι δεν θέλω ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού. Για τον λόγο αυτόν δεν θα δημοσιεύονται σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου.

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της ιστοσελίδας.

Απαντήσεις στα σχόλια των ενυπόγραφων άρθρων φέρουν καθαρά οι συντάκτες αυτών εφόσον βέβαια θα ήθελαν να απαντήσουν.

Τέλος για κάθε επικοινωνία καθώς επίσης και τα άρθρα μπορούν να στέλνονται στη διεύθυνση : loukassagias@gmail.com