Σαν σήμερα πρι 115 χρόνια γεννήθηκε ο πρωτοκαπετάνιος της Εθνικής Αντίστασης, ο ιδρυτής του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης ( Αθανάσιος Κλάρας )
Ο Άρης Βελουχιώτης. Ο Άρης, ο κομμουνιστής. Ο Άρης, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ. Ο Άρης.Ο Άρης της ιστορικής μνήμης και της ιστορικής συνέχειας. Ο Άρης της Ιστορίας, ο Άρης του μέλλοντος.
Δεν πρόκειται για εκτόνωση αλλά για ανάρτηση με πολιτική προέκταση. Πρόκειται για μια πράξη πέρα για πέρα πολιτική.
Για να μη σβήσει από τις μνήμες του λαού η Εθνική Αντίσταση, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, ο ΕΛΑΣ και ο ιδρυτής του ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ και οι εθνικοί και λαϊκοί ήρωες που πολέμησαν με λύσσα τον εχθρό ντόπιο και ξένο.
ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ, ΠΑΡΑΜΥΘΙ - ΑΛΗΘΕΙΑ.
Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:
- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα «αετόπουλο» που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα. Αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ.
Από την εμφάνιση και την επίσημη κήρυξη του επίσημου απελευθερωτικού αγώνα στη Δομνίστα στις 7 Ιουνίου 1942 και έως τις αρχές του Σεπτέμβρη, ο Άρης Βελουχιώτης δυναμώνει τα ένοπλα αντιστασιακά τμήματα, ενώ παράλληλα δημιουργεί ισχυρές βάσεις στήριξης στη Ρούμελη.
Οι τάξεις του ΕΛΑΣ πυκνώνουν καθημερινά με νέους ενθουσιώδεις αντάρτες από τα χωριά του τόπου μας. Οι αντιστασιακές οργανώσεις γιγαντώνονται.
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν ντουφέκια ανάρια,ο Άρης κάνει πόλεμο, μ’ αντάρτες παλικάρια…
Έτσι όπως γράφτηκε από το χέρι του Άρη ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά.
"Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του."
Στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και ανάμεσα στα άλλα, λέει:
Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του;
Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-'31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(...). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του...
(...)Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος...
(...)Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:
Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας!
Το Εαμικό όμως κίνημα ήταν η πραγματικά Αληθινή Λαϊκή Επανάσταση που χάθηκε.
Ποιος φταίει και γιατί δεν είναι της παρούσης ανάρτησης μου, εξάλλου τα έχω γράψει πολλές φορές, ας κρίνει ο καθένας μόνος του.
Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά "Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα", έγραψε:
Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης.
Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο.
Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή.
Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του.
Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι.
Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ!
Τιμούμε τον Άρη σημαίνει συνεχίζουμε τον αγώνα του.
Πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση Κινήματος - Κόμματος Μαρξιστικής - Λενινιστικής κατεύθυνσης, με την αντίσταση στη γειτονιά και στο χώρο δουλειάς να σπάσουμε το τρόμο και το πανικό που διασπείρεται εντέχνως.
Πρέπει να είμαστε κυρίαρχοι και ηγεμονικοί, να είμαστε προετοιμασμένοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς μας (του Λαού) σε όλα τα επίπεδα χωρίς αντιφάσεις και δεύτερες σκέψεις.
Πρέπει να δώσουμε απάντηση πολιτική και πρακτική στην ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών επιβίωσης του λαού.
Να βρεθούμε στο πλευρό όσων τολμούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και στους αγώνες του λαού για την κατάκτηση της λευτεριάς του από ξένους και ντόπιους δυνάστες!.
Και σήμερα η συνείδηση και η αντίσταση στις αδικίες είναι πάνω από το φόβο,πάνω από ένα εχθρικό αντιδημοκρατικό καθεστώς.
Τα σκληρά χτυπήματα που δέχονται οι λαοί είναι σημείο πρόκλησης για την αριστερά να υπερασπιστεί το δίκιο ενάντια στο άδικο.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη έχει αξία στις συνθήκες που ζούμε.
Η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη είναι στοιχεία στα οποία η Αριστερά πρέπει να επενδύσει, αλλά και να καλλιεργήσει στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα και την παγκόσμια κατάσταση μπαίνει σαν επιτακτική ανάγκη οι λαοί να αντισταθούν απέναντι σε αυτόν τον "ρεαλισμό". Έναν ρεαλισμό που μακελεύει λαούς στην Μ. Ανατολή. Έναν ρεαλισμό που φτωχοποιεί την κοινωνία. Έναν ρεαλισμό που καταστέλλει, τρομοκρατεί, καταδικάζει και βασανίζει οποίον εναντιώνεται στην αδικία και στην εκμετάλλευση.
Ο Άρης Βελουχιώτης. Ο Άρης, ο κομμουνιστής. Ο Άρης, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ. Ο Άρης.Ο Άρης της ιστορικής μνήμης και της ιστορικής συνέχειας. Ο Άρης της Ιστορίας, ο Άρης του μέλλοντος.
Δεν πρόκειται για εκτόνωση αλλά για ανάρτηση με πολιτική προέκταση. Πρόκειται για μια πράξη πέρα για πέρα πολιτική.
Για να μη σβήσει από τις μνήμες του λαού η Εθνική Αντίσταση, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, ο ΕΛΑΣ και ο ιδρυτής του ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ και οι εθνικοί και λαϊκοί ήρωες που πολέμησαν με λύσσα τον εχθρό ντόπιο και ξένο.
ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ, ΠΑΡΑΜΥΘΙ - ΑΛΗΘΕΙΑ.
Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:
- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα «αετόπουλο» που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα. Αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ.
Οι τάξεις του ΕΛΑΣ πυκνώνουν καθημερινά με νέους ενθουσιώδεις αντάρτες από τα χωριά του τόπου μας. Οι αντιστασιακές οργανώσεις γιγαντώνονται.
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν ντουφέκια ανάρια,ο Άρης κάνει πόλεμο, μ’ αντάρτες παλικάρια…
Έτσι όπως γράφτηκε από το χέρι του Άρη ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά.
"Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του."
Στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και ανάμεσα στα άλλα, λέει:
Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του;
Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-'31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία(...). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του...
(...)Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος...
(...)Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:
Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας!
Το Εαμικό όμως κίνημα ήταν η πραγματικά Αληθινή Λαϊκή Επανάσταση που χάθηκε.
Ποιος φταίει και γιατί δεν είναι της παρούσης ανάρτησης μου, εξάλλου τα έχω γράψει πολλές φορές, ας κρίνει ο καθένας μόνος του.
Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά "Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα", έγραψε:
Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης.
Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο.
Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή.
Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του.
Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι.
Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ!
Τιμούμε τον Άρη σημαίνει συνεχίζουμε τον αγώνα του.
Πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση Κινήματος - Κόμματος Μαρξιστικής - Λενινιστικής κατεύθυνσης, με την αντίσταση στη γειτονιά και στο χώρο δουλειάς να σπάσουμε το τρόμο και το πανικό που διασπείρεται εντέχνως.
Πρέπει να είμαστε κυρίαρχοι και ηγεμονικοί, να είμαστε προετοιμασμένοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς μας (του Λαού) σε όλα τα επίπεδα χωρίς αντιφάσεις και δεύτερες σκέψεις.
Πρέπει να δώσουμε απάντηση πολιτική και πρακτική στην ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών επιβίωσης του λαού.
Να βρεθούμε στο πλευρό όσων τολμούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και στους αγώνες του λαού για την κατάκτηση της λευτεριάς του από ξένους και ντόπιους δυνάστες!.
Και σήμερα η συνείδηση και η αντίσταση στις αδικίες είναι πάνω από το φόβο,πάνω από ένα εχθρικό αντιδημοκρατικό καθεστώς.
Τα σκληρά χτυπήματα που δέχονται οι λαοί είναι σημείο πρόκλησης για την αριστερά να υπερασπιστεί το δίκιο ενάντια στο άδικο.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη έχει αξία στις συνθήκες που ζούμε.
Η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη είναι στοιχεία στα οποία η Αριστερά πρέπει να επενδύσει, αλλά και να καλλιεργήσει στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα και την παγκόσμια κατάσταση μπαίνει σαν επιτακτική ανάγκη οι λαοί να αντισταθούν απέναντι σε αυτόν τον "ρεαλισμό". Έναν ρεαλισμό που μακελεύει λαούς στην Μ. Ανατολή. Έναν ρεαλισμό που φτωχοποιεί την κοινωνία. Έναν ρεαλισμό που καταστέλλει, τρομοκρατεί, καταδικάζει και βασανίζει οποίον εναντιώνεται στην αδικία και στην εκμετάλλευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου