Στις 8 Μάρτη 1857 οι υφάντρες της Νέας Υόρκης βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των εξουθενωτικών ωρών εργασίας από 16 σε 10 ώρες την ημέρα, ίσα μεροκάματα με τους άντρες και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Η κινητοποίηση πνίγηκε στο αίμα.
Πέρασαν 110 χρόνια από το 1910, που με πρόταση της σπουδαίας επαναστάτριας Κλάρας Τσέτκιν στη Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη, καθιερώθηκε η 8η Μάρτη ως ημέρα για να τιμηθούν οι εργατικοί αγώνες των γυναικών. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλά, το γυναικείο και το εργατικό κίνημα πέρασε από πολλά κύματα. Υπήρχαν δυναμικά ξεσπάσματα, στασιμότητα αλλά και οπισθοχωρήσεις.Σήμερα η γυναίκα όχι μόνο εξακολουθεί να υφίσταται τη διπλή καταπίεση στον καπιταλισμό (στο σπίτι και την εργασία) αλλά είναι το πρώτο θύμα της επίθεση του συστήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πρώτη στην ανεργία, πρώτο θύμα των αντεργατικών πολιτικών, αντιμετωπίζει πρώτη την εργοδοτική αυθαιρεσία, είναι πρωταθλήτρια στην ελαστική απασχόληση και αμείβεται λιγότερο από τους άντρες συναδέρφους της.
Το σύστημα βγάζει στην επιφάνεια τα πιο άθλια χαρακτηριστικά του. Ξεχειλίζει από ρατσισμό, φασισμό, σκοταδισμό, κοινωνικές προκαταλήψεις. Η γυναίκα είναι πάλι απ’ τα πρώτα θύματα. Οι βιασμοί και οι γυναικοκτονίες αυξάνονται. Η εκκλησία συντροφιά με διάφορες αντιδραστικές οργανώσεις προπαγανδίζουν την απαγόρευση των αμβλώσεων. Για το σύστημα η γυναίκα είναι εμπόρευμα ή πελάτης εμπορευμάτων.
Τα κόμματα εξουσίας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ-απομεινάρι του πάλε ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, που οι νόμοι τους συνθλίψανε τις κατακτήσεις των εργαζόμενων γυναικών, που η πολιτική τους τροφοδότησε σάπιες ιδεολογίες που θέλουν τη γυναίκα υποτακτική και στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, χώνονται στις πρωτοβουλίες και τις διαδηλώσεις και ψαρεύουν σε θολά νερά για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη. Ως πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος, κουβαλούν τη σάπια ιδεολογία του, εκλαϊκεύοντάς τη με το ιδιαίτερο στίγμα τους.
Ακίνδυνες και βολικές για το σύστημα αταξικές αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις που εξηγούν τη γυναικεία καταπίεση ως καταπίεση από το αντρικό φύλο, που θέλουν το γυναικείο κίνημα να κινείται ανεξάρτητα από το εργατικό, που τα αιτήματά τους παραμένουν πάντα εντός των ορίων του συστήματος, διεκδικούν να καθοδηγήσουν τις κινητοποιήσεις που θα γίνουν φέτος στις 8 Μάρτη με στήριξη από τον κρατικό μηχανισμό. Διοργανώνουν φιέστες, αλλοιώνουν το πραγματικό νόημα της ημέρας, αφαιρούν τα αγωνιστικά ταξικά της χαρακτηριστικά.
Μια σειρά οργανώσεις και συλλογικότητες στοιχίζονται πίσω από αυτές τις λαθεμένες απόψεις και συμμετέχουν στις ίδιες εκδηλώσεις. Επικαλούνται την ενότητα! Με ποιον; Εν ονόματι της ενότητας του γυναικείου φύλου, συνυπάρχουν με ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και επιφανείς προσωπικότητες της αστικής τάξης. Η «πολυχρωμία» δεν μπορεί να εξωραΐσει την αστική τάξη. Η υποταγή στον συσχετισμό δεν κρύβεται.
Δεν αποδεχόμαστε τα ψεύτικα δικαιώματα που παραχωρούσε κατά καιρούς η σοσιαλδημοκρατία ή τις ποσοστώσεις που τάχα θα φέρουν την ισότητα εντός του σάπιου συστήματος. Οι γυναίκες του λαού, οι εργάτριες, οι αγρότισσες, οι άνεργες και οι εργαζόμενες δεν έχουν τίποτε κοινό με τις γυναίκες της εξαρτημένης ντόπιας αστικής τάξης ή τις γυναίκες που είναι πολιτικό τους προσωπικό.
Δε μας ενώνει το φύλο γενικά και αόριστα αλλά η τάξη.
Η γυναικεία ανισοτιμία δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της ανθρώπινης κοινωνίας που θα τη συνοδεύει για πάντα. Εμφανίστηκε σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, ως άμεσο αποτέλεσμα της διαίρεσης της κοινωνίας σε τάξεις.
Η φύση του γυναικείου ζητήματος είναι ταξική και οι ρίζες της βρίσκονται στις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.
Το γυναικείο κίνημα, ως αναπόσπαστο και διακριτό κομμάτι του εργατικού κινήματος, πάλεψε και πρέπει να παλεύει καθημερινά για τα δικαιώματά της γυναίκας.
Αυτά που κέρδισε με την πάλη του, σήμερα τίθενται υπό αίρεση. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να παραχωρήσει πλήρη ισοτιμία, γιατί έχει συμφέρον να διατηρεί την ανισοτιμία που τη χρησιμοποιεί για την βαθύτερη εκμετάλλευση και των δύο φύλων.
Τιμούμε την 8η Μάρτη τιμώντας πολιτικά τα εκατομμύρια των γυναικών που έδωσαν και δίνουν το αίμα τους παλεύοντας με πολύμορφο τρόπο ενάντια στο κεφάλαιο, τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε από εργάτριες ως μέρα αγώνα και πρέπει να γίνει ξανά μέρα αγώνα.
Πηγή : Αντίσταση στις γειτονιές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου