ΓΥΑΡΟΣ - 27 ΜΑΡΤΗ 1961 - ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΤΟ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ

Δεκαοχτώ χιλιάδες κρατούμενοι αγωνιστές της Eθνικής Aντίστασης, της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας της χώρας πέρασαν από τη Γιούρα, μόλις στα 3 πρώτα χρόνια της ύπαρξης και λειτουργίας της.
Η "δύναμή" της έφτασε ίσαμε 9.750 (Μάρτης 1950), ύστερα, όμως, από "πειθαρχικές μεταγωγές" (Μάης 1950) και μεταγωγές γερόντων και αρρώστων ελαττώθηκε στις 6.850 (Αύγουστος 1950).

 

Η χρησιμοποίηση της Γυάρου ως τόπου εξορίας και φυλάκισης έγινε κυρίως στα διαστήματα 1947-1951 (12.000 πολιτικοί κρατούμενοι), 1955-1961 (2.500 πολιτικοί κρατούμενοι).
Με την εγκαθίδρυση του στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου του 1967, η Γυάρος λειτούργησε ξανά για τον εκτοπισμό χιλιάδων αντιπάλων του καθεστώτος.
1967-1974 (7.500 το 1967-1968 και 44 από Φλεβάρη 1973 έως 24 Ιούλη 1974).

Όμως τα όνειρα, οι ιδέες και τα πιστεύω, δεν εξορίζονται πολύ περισσότερο δεν φυλακίζονται.

 
 Ο Άνθρωπος - Αγωνιστής επομένως μπορεί, όχι μόνο να φαντάζεται αλλά να ονειρεύεται, να πιστεύει και να παλεύει για μια καλύτερη ζωή και έναν καλύτερο κόσμο. Ένα κόσμο διαφορετικό από αυτόν που του επέβαλαν να ζει, αλλά και να αγωνίζεται, γι' αυτόν τον καλύτερο και διαφορετικό κόσμο και όταν ακόμα συμβεί να βρίσκεται καταχωνιασμένος στη φυλακή - στην εξορία. 

Απόδειξη αποτελεί το γεγονός, οτι πολλές δεκάδες χιλιάδες Αντιστασιάκοι πολιτικοί κρατούμενοι του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου "ΕΑΜ", ενώ έζησαν, από ένα δυο ή τρία, μέχρι δέκα δεκαπέντε, είκοσι και μερικοί και τριάντα χρόνια στις ασφάλειες, στις φυλακές, στις εξορίες, διατήρησαν στη πλειοψηφία τους ζωντανές τις ιδέες, τα πιστεύω και το όνειρο, για αυτόν τον καλύτερο κόσμο.

Μαρτυρία :

Είμαστε φυλακισμένοι επάνω στη γη και δέσμιοι ενός γήινου σώματος. 

Θα πεθάνω, αλλά πρέπει γι’ αυτό να πεθάνω βογκώντας; 

Θα φυλακισθώ. Αλλά πρέπει γι’ αυτό να θρηνολογώ; 

Θα εξοριστώ. Αλλά ποιος µπορεί να µε εµποδίσει να φύγω χαμογελώντας, εύθυμος και ήρεμος; 

-Πες μου το µυστικό. 

-Δεν το λέω, γιατί αυτό εξαρτάται από τη θέλησή μου. 

-Θα σε ρίξω τότε στα σίδερα. 

-Άνθρωπε, τι λες; Εμένα; Μόνο το πόδι μου µπορείς να αλυσοδέσεις. 

Τη θέλησή μου ούτε ο Δίας μπορεί να καταβάλει. 

-Θα σε φυλακίσω. 

-Το καημένο μου κορμί, εννοείς. 

-Θα σε αποκεφαλίσω. 

-Πότε εγώ δήλωσα πως μονάχα ο δικός μου τράχηλος δεν μπορεί να κοπεί; 

Τώρα αν κάποιοι άλλαξαν ρότα στη πορεία και τα βήματα τους τους οδήγησαν σε οπορτουνιστικές - ρεβιζιονιστικές θέσεις και πράξεις αυτό είναι μία άλλη ιστορία και δεν είναι το θέμα της ανάρτησης αυτής.

Αλλά ποιοι ήταν αυτοί οι κρατούμενοι της Γιούρας, αυτή την πρώτη περίοδο (αλλά και στις επόμενες); 

Η απάντηση είναι απλή νομίζω για κάθε Έλληνα: 
Ήταν Αριστεροί, Κομμουνιστές - αντίπαλοι της ελληνικής μεταπελευθερωτικής πολιτικής εξουσίας του παλινορθωμένου μοναρχοφασισμού, της εμφυλιοπολεμικής και μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου με μια λέξη, πολιτικοί κρατούμενοι του Αγγλοαμερικανόδουλου καθεστώτος που επιβλήθηκε μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και τη μοιραία συμφωνία της Βάρκιζας.

Κι' όμως, υποστηρίχτηκε κι η αντίθετη άποψη, κυρίως από τους σημερινούς (τοτινούς) εκπροσώπους της Δεξιάς - και όχι μόνον - που προσπαθούσαν να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό και κυρίως τη διεθνή κοινή γνώμη που ξεσηκώνονταν απαιτώντας να μπει τέρμα στο κυνηγητό των αγωνιστών της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας που σάπιζαν στις φυλακές και τις εξορίες, στα κάτεργα του μοναρχοφασισμού στη χώρα μας.
Έτσι ο τότε υπουργός Τσάτσος στη Βουλή και σε δηλώσεις του σε εφημερίδες αρνήθηκε ότι ήτανε πολιτικοί κρατούμενοι και τους αποκάλεσε "εγκληματίες του κοινού ποινικού νόμου".
Για να κάνει πιότερη εντύπωση, τους προβίβασε "συλλήβδην", σε "βαρυνομένους με δεκάδες φόνων".
Και οι … αθώοι Μπουραντάδες υπερθεμάτισαν με τη γνωστή, μα τόσο ξεθωριασμένη πια πτωματολογία.

Η άποψη αυτή του (τότε) καθεστώτος δεν αποτελεί απλώς εντυπωσιασμούς πολιτικών λόγων. Είναι σύνθημά τους. 
Κι είχε σκοπό: 

Να "ταπεινώσει" τους αγωνιστές. 

Να δημιουργήσει ψεύτικες εντυπώσεις στον ελληνικό λαό, κυρίως όμως στο εξωτερικό. Περισσότερο όμως απέβλεπε στο να εμφανίσει νόμιμα τις κατάφωρες παρανομίες των Αγγλοαμερικανόδουλων κυβερνήσεων, που αρχίζουν από το ότι καταδικάζει σε θάνατο και εκτελεί πολιτικούς κρατούμενους, κάτι που απαγορεύεται (αρ. 18 συντάγματος), και φθάνουν στην όλη απάνθρωπη - βάρβαρη μεταχείριση των κρατουμένων αυτών στις φυλακές. 
Καταναγκαστική δουλειά (απαγορεύεται από το νόμο), μη εφαρμογή του κανονισμού πολιτικών κρατουμένων κλπ. κλπ.

Έτσι το "ποιοι ήτανε", γινόταν πρόβλημα βαριάς σημασίας και πρέπει να μας απασχολήσει. 

Πρέπει να αποστομωθεί η προπαγάνδα αυτή. 
Και να φανεί, άλλη μια φορά, πόσο κενή, ξετσίπωτη, μα κι εγκληματική είναι η πολιτική του κάθε καθεστώτος που διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα.

Έτσι απομονωμένη η Γυάρος από τον άλλο κόσμο, ήταν ο ιδανικότερος τόπος για να μπορούν να βασανίζουν χωρίς ν' ακούγονται οι φωνές των βασανισθέντων κρατουμένων, και να μην μπορούν οι τελευταίοι να ασκήσουν ακόμη και κανένα ένδικο μέσο.

Στα τρία πρώτα χρόνια, όπως αποκαλύπτουν οι ίδιοι οι εξόριστοι με τα σημειώματα τους αποτέλεσαν τη βάση για την έκδοση του βιβλίου:
"ΜΑΤΟΜΕΝΗ ΒΙΒΛΟΣ - ΓΙΟΥΡΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟΝΗΣΙ", (Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο, ένα συντριπτικό ντοκουμέντο της θηριωδίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του μοναρχοφασισμού στην Ελλάδα. Γράφτηκε, ολόκληρο, απ' τους ίδιους τους μάρτυρες της Γιούρας. Οι ζωγραφιές που υπάρχουν στο βιβλίο έγιναν από κρατούμενους καλλιτέχνες που έζησαν στη Γιούρα (όπως οι ζωγράφοι αγωνιστές Ασαντούρ Μπαχαριάν και Μιχάλης Κρίσαλης).

Το 1950 διαμορφώνεται νέα κατάσταση στην Ελλάδα. Μαζί με τους αγώνες των πολιτικών κρατουμένων εξόριστων που μένουν ανυπότακτες συνειδήσεις, αναπτύσσεται κίνημα για τη σωτηρία των πολιτικών κρατουμένων, καθώς αρχίζουν να γίνονται γνωστές οι συνθήκες στις φυλακές - εξορίες. Έτσι, καθώς οι πολιτικοί κρατούμενοι καταφέρνουν να ξεσκεπάσουν το καθεστώς της ανείπωτης βίας, απευθύνονται στα Ηνωμένα Έθνη, στον Ερυθρό Σταυρό, στην κυβέρνηση και στο λαό, με ατομικά ή συλλογικά υπομνήματά τους για την κατάργηση της Γιούρας, τη μεταφορά ασθενών κλπ.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι στη Γυάρο, στο θανατονήσι - το Νταχάου της Αμερικανοκρατίας, έζησαν σε μια φρίκη, σε μια κόλαση, μέσα στο αίμα και στο θάνατο.
Με ατέλειωτα βασανιστήρια μέσα σε μια ολοκληρωτική απομόνωση απ' όλο τον κόσμο, τσακίστηκαν από στερήσεις, πείνα, αγρύπνια, δίψα.
Η φυματίωση, κατά κύριο λόγο, θέριζε, ξεπερνώντας το 60-70% του συνόλου των συντρόφων μας. Άντεξαν και νίκησαν.
Ποιος ανθρώπινος οργανισμός θα μπορούσε ν' αντέξει σε μια τέτοια ζωή; 
Όμως αυτοί άντεξαν, δε λύγισαν, στάθηκαν παλικάρια, η πίστη στον αγώνα τους έδινε δύναμη.

Νίκησαν. Σεπτέμβρης 1950. Διαμορφώνεται μια άλλη κατάσταση. Τα μέτρα της κυβέρνησης δεν περνάνε πια. Οι αγώνες των πολιτικών κρατουμένων, η εμμονή στο πιστεύω τους, η συμπαράσταση του Ελληνικού λαού, που όλο αυξάνεται, μπόρεσαν τελικά να ανοίξουν το δρόμο για τη σωτηρία των πολιτικών κρατουμένων αγωνιστών.

Την άνοιξη του 1950 ο Τύπος μίλησε για τη Γυάρο, για τα βασανιστήρια, την καταναγκαστική δουλειά, τον υποσιτισμό, τη φυματίωση.
Τον Μάη του ’50 μετά τις εκλογές ο Χριστάκος, Βουλευτής της Δημοκρατικής Παράταξης,(η Αριστερά παρουσιάστηκε στις εκλογές με το σχήμα της Δημοκρατικής Παράταξης (ΔΠ) που ιδρύθηκε στις 2 Φεβρουαρίου από τον Αλ. Σβώλο (ΣΚ-ΕΛΔ), τον Σ. Χατζήμπεη (Αριστεροί Φιλελεύθεροι) και τον Ι. Σοφιανόπουλο που είχαν ήδη συνεργαστεί με το ΕΑΜ στο δημοψήφισμα του 1946. 
Η ΔΠ είχε και την υποστήριξη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, υπό τον Νίκο Πλουμπίδη, που ήδη από τα τέλη του 1949 προωθούσαν την συγκρότηση ενός "Δημοκρατικού Μετώπου". 
Η υποστήριξη αυτή του ΚΚΕ εκφράστηκε τελικά με την "πριμοδότηση" ορισμένων υποψηφίων της ΔΠ, κυρίως στα αστικά κέντρα. 

Η ΔΠ συγκέντρωσε τελικά το 9,70% των ψήφων και 18 έδρες).
Έθεσε θέμα στη Βουλή για το δράμα των κομμουνιστών, των αγωνιστών της Γυάρου.
Τελικά στις 26/6/50 άρχισε στη Βουλή η συζήτηση για τη Γυάρο. 

Ταρακούνησε όλη τη χώρα, ο λαός έμαθε το δολοφονικό κάτεργο της Γιούρας.
Αυτοί οι αγώνες στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας οδήγησαν στη μεταγωγή των κρατουμένων σε άλλες φυλακές και νησιά, όμως προσωρινά. 
Με τη μεγάλη απόδραση των 27 κομμουνιστών κρατουμένων, στις 17 Ιούλη του 1955 από τις φυλακές Βούρλων, η Ασφάλεια αξίωσε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης την επαναλειτουργία των φυλακών της Γυάρου αλλά αυτή τη φορά όχι στους όρμους όπως παλιά αλλά στα κτίρια, πράγμα που έγινε αποδεκτό από τον υπουργό Δικαιοσύνης της ξενόδουλης κυβέρνησης Παπάγου, Θεοφανόπουλο.

Έτσι, στις 8 Απρίλη 1955 έγινε η πρώτη μεταγωγή, από την Αίγινα, των κρατουμένων για τη Γυάρο και αργότερα και άλλων από άλλες φυλακές.
Το ξενόδουλο καθεστώς της Αμερικανοκρατίας θα στείλει, κατ' αρχήν, 200 πολιτικούς κρατούμενους και, λίγο μετά, από διάφορες φυλακές, στέλνονται εδώ όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι με πάνω από 15 χρόνια φυλακή.

Το στρατόπεδο αυτό που είχε χαρακτηριστεί σαν "κολαστήριο", το Αμερικανόδουλο καθεστώς είχε αναγκαστεί να το καταργήσει κάτω από την αποδοκιμασία και την κινητοποίηση του δημοκρατικού κόσμου και της Διεθνούς κοινής γνώμης.

Η δεύτερη αυτή περίοδος της Γυάρου κράτησε μέχρι το 1961, οπότε τελειώνει η δεύτερη περίοδος .

Παρά τις μεσαιωνικές μεθόδους βασανισμού που εφάρμοσαν οι ξένοι και ντόπιοι μακελάρηδες σε βάρος δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών, δημοκρατών, λαϊκών αγωνιστών, δεν μπόρεσαν τελικά να λυγίσουν το φρόνημα, το πιστεύω όλων αυτών των αγωνιστών που άλλοι δολοφονήθηκαν, άλλοι τρελάθηκαν ή έμειναν ανάπηροι για όλη τους τη ζωή. 

Όλες οι μεταβαρκιζιανές αστικές κυβερνήσεις (δεξιές, "δημοκρατικές"), οργάνωσαν και συνέβαλαν καθοριστικά στα εγκλήματα της Μακρονήσου, και τη Γυάρο.

Το Μακρονήσι, η Γυάρος, τα διάφορα στρατόπεδα κρατουμένων αγωνιστών στα νησιά της Ελλάδας, οι μεγάλες σιδερόφραχτες φυλακές αποτελούν τα απαίσια, στην πρακτική χρήση τους, στολίδια της άρχουσας τάξης και αιώνια ντροπή της.

Είναι ιδιαίτερη ντροπή και καταισχύνη πολύ μεγαλύτερη για τους τότε φιλελεύθερους, κεντρώους, προβαλλόμενους ως δημοκράτες, των Γ. Παπανδρέου, Σοφούλη και Σ. Βενιζέλου, του Πλαστήρα που είτε ως πρωθυπουργοί επικεφαλής κυβερνήσεων, είτε ως συμμετέχοντες στις μεταβαρκιζιανές, εμφυλιοπολεμικές και μετεμφυλιοπολεμικές Αγγλοαμερικανόδουλες κυβερνήσεις - μαζί με τις δεξιές - φασιστικές κυβερνήσεις και δυνάμεις του μοναρχοφασισμού, επέβαλαν το ανώμαλο καθεστώς των διώξεων, των κάτεργων της εξορίας, των φυλακών και των βασανιστηρίων των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης και της δημοκρατίας. 

Που αποφάσισαν και συλλειτούργησαν με τα γνωστά: 
Γ΄ φασιστικό Ψήφισμα 'περί εκτάκτων μέτρων …", τον 375/36 "περί κατασκοπίας" και το γνωστό 509 / για τη δίωξη των κομμουνιστών, και των λαϊκών αγωνιστών.

Η ηθική και πολιτική καταδίκη τους θα είναι αιώνια από την ιστορία, όσο και αν η άρχουσα τάξη και οι ιδεολογικοί - προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος προσπαθούν να αναποδογυρίσουν την πραγματικότητα και να κρύψουν την αλήθεια για τα "έργα και τις ημέρες τους" σε βάρος της χώρας και του λαού μας.

Στις μάχες που δόθηκαν εδώ στη Γυάρο και σε άλλους τόπους κράτησης εξοριών, φυλάκισης κλπ., των αντιπάλων του τότε καθεστώτος, τελικός νικητής βγήκε ο άνθρωπος, ο αγωνιστής, ο κομμουνιστής που με τη βαθιά του πίστη στα ιδανικά του, στο δίκιο του ελληνικού λαού , πάλευε για μια άλλη κοινωνία, ανθρώπινη, δίκαιη.
Αυτό είναι το βασικό δίδαγμα που βγάζει κανείς αναπολώντας με πόνο αλλά και ψυχική ικανοποίηση τις μέρες εκείνες των φρικτών βασανιστηρίων, των κάθε είδους προπηλακισμών από το καθεστώτος, των εκτελέσεων, των δολοφονιών.

Τα νησιά του θανάτου - Τόποι εξορίας και φυλακής:

Άγιος Ευστράτιος, Αίγινα, Αλόννησος, Αμοργός, Ανάφη, Αντικύθηρα, Αντίπαρος, Γαύδος, Γυάρος, Θήρα, Ικαρία, Ίος, Κίμωλος, Κύθηρα, Λέρος, Λήμνος, Μακρόνησος, Μήλος, Νάξος, Πάρος, Σαμοθράκη, Σέριφος, Σίκινος, Σίφνος, Σκύρος, Τρίκερι, Φολέγανδρος, Φούρνοι, Χίος, Άνδρος, Τήνος, Σύρος, Κύθνος, Μύκονος και Σκιάθος.

Τα τελευταία χρόνια, τότε, αρχές του 1961, το κλείσιμο της Γυάρου και την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων κερδήθηκε όχι χάρη στην καλοσύνη, και στην μεγαλοψυχία της άρχουσας τάξης, αλλά στους αγώνες του Λαού.

Βέβαια η Γυάρος ξανάνοιξε το 1967 για να δεχτεί νέους εξόριστους από την χούντα.

Τα επόμενα χρόνια, τα χρόνια της μεταπολίτευσης το αστικό καθεστώς, σε όποιο βαθμό είναι αυτό που λέμε "δημοκρατικό", κερδήθηκε με πολύ αίμα και δάκρυα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Τελικά ο άνθρωπος, κομμουνιστής νίκησε;

ΟΧΙ βέβαια έως και σήμερα. 

Αλλά, οι ηρωισμοί και οι θυσίες όλων Αγωνιστών της Μακρονήσου, της Γυάρου και των άλλων τόπων εξορίας, των χιλιάδων εκτελεσμένων από τα Στρατοδικεία σε όλη την Ελλάδα και των χιλιάδων εξαφανισθέντων στα μουλωχτά, αποτελούν και θα αποτελούν πάντα υπενθύμιση στις παρούσες και ερχόμενες γενιές για το καθήκον που έχουν να φέρουν σε πέρας το μεγάλο έργο που τόσο αίμα χύθηκε γι' αυτό.

Ο ηρωισμός και η αυτοθυσία των αγωνιστών δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Πρέπει να αποτελεί σ' όλους, ιδιαίτερα στους νέους, ζωντανή μνήμη.