Μόνος μες την καμπίνα μετά τη βάρδια της νύκτας (12-4) με σκέψεις αναπόλησης και προσμονής να καίγονται μες την απέραντη μοναξιά της θάλασσας, μα αίφνης ξεπήδησαν μέσα στο νου μνήμες Αγώνων Λευτεριάς που έμειναν όμως στη μέση γιατί η Λευτεριά του Λαού δεν ήρθε ποτέ και έκαναν το δάκρυ να κυλήσει.
Η γραφή μου αυτή ξεκινά με τον τόπο εξορίας (Γυάρος) και συνεχίζει με το Πολυτεχνείο του '73.
ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
Ι.
Καθότανε παράμερα
απάνου σ' ένα βράχο
και κοίταζε τη θάλασσα
με τη γλυκιά ματιά του.
Ήτανε χρόνια αυτός εκεί
μ' άλλους πολλούς αντάμα
και πλάθανε το όνειρο
της λευτεριάς του ανθρώπου
που ολάκερο στο κόσμο
είχε τις ρίζες του βαθιά
μες τη δική μας γη.
Σύντροφε είπε μια στιγμή
και αδερφέ δικέ μου
για κοίταξε τη θάλασσα
που ανταριάζει όλη
καθώς σηκώνει κύματα
και τα κτυπά απάνου
στο βράχο αυτόν που στέκεται
εμπόδιο μπροστά της.
Αδέρφια όλοι εμείς εδώ
αδέρφια ο κόσμος όλος
που ενωμένοι αν ήμασταν
πιασμένοι χέρι - χέρι
σα θάλασσα με δύναμη
και με θωριά μεγάλη
που ο αχός θα έβγαινε
από χιλιάδες στήθια
και πάνω στο εμπόδιο
στο μαύρο αυτό το βράχο
θα στήναμε το τρόπαιο
αυτής λαμπρής μας νίκης.
ΙΙ.
Ήταν Νοέμβρης 17 του '73
κι' θάλασσα εφούσκωσε
κι' αντάριασε συνάμα
και σήκωσε τα κύματα
ψηλά ψηλά στα ουράνια
για να τη δουν όλοι αυτοί
που θέλουνε μια σπίθα
απ' τη μεγάλη τη φωτιά
να πιάσουνε τα χέρια
και σε χορό αλλιώτικο
να σύρουνε το βήμα
και να κτυπήσουν με ορμή
πούχουν βαθιά στα στήθια
αυτή τη μαύρη καταχνιά
να φέρουνε λιακάδα.
Κι' σπίθα είχε πια δοθεί
κι' ανέβαινε συνάμα
και ο αχός π' ακούστηκε
έφερε καταιγίδα
π' αυτή παρέσυρε μεμιάς
ότι κακό υπήρχε
μα στο πεδίο της τιμής
στήθηκε κι' ένα μνήμα
που πάνω γράψανε παιδιά
με το δικό τους αίμα.
Γιάννης Θανάσης Περικλής
Μάρκος Μαρία Βασιλική
Γιώργος Βασίλης Δημητρός
Μιχάλης Κώστας Νικολός ....
Διάβαζες και δεν έφτανες
ποτέ μέχρι το τέλος
γιατί τα δάκρυα τρέχανε
και θόλωναν το βλέμμα
κι' ήτανε όλοι τους παιδιά
γενναίοι αγωνιστές
που σκέπαζαν το μάρμαρο
με τη γλυκιά τους νιότη
που πρόωρα εχάθηκε
κάτω από τη βία.
Σύντροφε μου Αδερφέ
πούπεσες στον Αγώνα
είσαι ο Ήρωας μας νιε
και μεις μαζί σου αντάμα
θα πάρουμε το σπόρο σου
και το κλωνάρι ελιάς
πούδωσες με το χέρι σου
σ' εμάς τους αδερφού σου
και μεις θ' αφήσουμε μαζί
εν' άσπρο περιστέρι
μέσα απ' τ' άγρια χέρια μας
Ελεύθερο και πάλι.
Λουκάς Σαγιάς
Υ.Γ. Τα ονόματα των Ηρωικών παιδιών που έδωσαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο για τη Λευτεριά δεν τα θυμόμουν τότε που το έγραψα και τα άφησα όπως τα είχα γράψει χωρίς να τα διορθώσω σήμερα.
Δεν κλείνονται στα μουσεία, αλλά αποκτούν νόημα στους αγώνες που αναπτύσσει και θα συνεχίσει να αναπτύσσει ο λαός ενάντια στο σύστημα της υποδούλωσης της ζωής μας και τις πολιτικές του.
Η γραφή μου αυτή ξεκινά με τον τόπο εξορίας (Γυάρος) και συνεχίζει με το Πολυτεχνείο του '73.
ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
Ι.
Καθότανε παράμερα
απάνου σ' ένα βράχο
και κοίταζε τη θάλασσα
με τη γλυκιά ματιά του.
Ήτανε χρόνια αυτός εκεί
μ' άλλους πολλούς αντάμα
και πλάθανε το όνειρο
της λευτεριάς του ανθρώπου
που ολάκερο στο κόσμο
είχε τις ρίζες του βαθιά
μες τη δική μας γη.
Σύντροφε είπε μια στιγμή
και αδερφέ δικέ μου
για κοίταξε τη θάλασσα
που ανταριάζει όλη
καθώς σηκώνει κύματα
και τα κτυπά απάνου
στο βράχο αυτόν που στέκεται
εμπόδιο μπροστά της.
Αδέρφια όλοι εμείς εδώ
αδέρφια ο κόσμος όλος
που ενωμένοι αν ήμασταν
πιασμένοι χέρι - χέρι
σα θάλασσα με δύναμη
και με θωριά μεγάλη
που ο αχός θα έβγαινε
από χιλιάδες στήθια
και πάνω στο εμπόδιο
στο μαύρο αυτό το βράχο
θα στήναμε το τρόπαιο
αυτής λαμπρής μας νίκης.
ΙΙ.
Ήταν Νοέμβρης 17 του '73
κι' θάλασσα εφούσκωσε
κι' αντάριασε συνάμα
και σήκωσε τα κύματα
ψηλά ψηλά στα ουράνια
για να τη δουν όλοι αυτοί
που θέλουνε μια σπίθα
απ' τη μεγάλη τη φωτιά
να πιάσουνε τα χέρια
και σε χορό αλλιώτικο
να σύρουνε το βήμα
και να κτυπήσουν με ορμή
πούχουν βαθιά στα στήθια
αυτή τη μαύρη καταχνιά
να φέρουνε λιακάδα.
Κι' σπίθα είχε πια δοθεί
κι' ανέβαινε συνάμα
και ο αχός π' ακούστηκε
έφερε καταιγίδα
π' αυτή παρέσυρε μεμιάς
ότι κακό υπήρχε
μα στο πεδίο της τιμής
στήθηκε κι' ένα μνήμα
που πάνω γράψανε παιδιά
με το δικό τους αίμα.
Γιάννης Θανάσης Περικλής
Μάρκος Μαρία Βασιλική
Γιώργος Βασίλης Δημητρός
Μιχάλης Κώστας Νικολός ....
Διάβαζες και δεν έφτανες
ποτέ μέχρι το τέλος
γιατί τα δάκρυα τρέχανε
και θόλωναν το βλέμμα
κι' ήτανε όλοι τους παιδιά
γενναίοι αγωνιστές
που σκέπαζαν το μάρμαρο
με τη γλυκιά τους νιότη
που πρόωρα εχάθηκε
κάτω από τη βία.
Σύντροφε μου Αδερφέ
πούπεσες στον Αγώνα
είσαι ο Ήρωας μας νιε
και μεις μαζί σου αντάμα
θα πάρουμε το σπόρο σου
και το κλωνάρι ελιάς
πούδωσες με το χέρι σου
σ' εμάς τους αδερφού σου
και μεις θ' αφήσουμε μαζί
εν' άσπρο περιστέρι
μέσα απ' τ' άγρια χέρια μας
Ελεύθερο και πάλι.
Λουκάς Σαγιάς
Υ.Γ. Τα ονόματα των Ηρωικών παιδιών που έδωσαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο για τη Λευτεριά δεν τα θυμόμουν τότε που το έγραψα και τα άφησα όπως τα είχα γράψει χωρίς να τα διορθώσω σήμερα.
Οι στόχοι του Πολυτεχνείου αλλά και οι Αγώνες για Λευτεριά που έχει δώσει ο Λαός από το 1940 μέχρι σήμερα παραμένουν ζωντανοί και ανεκπλήρωτοι.
Εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή