ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του Β.Ι.ΛΕΝΙΝ .

Η ιδεολογία της αστικής τάξης είναι μία και κυρίαρχη ο καπιταλισμός.
Η αστική εξουσία με εργαλείο το αστικό κράτος και την "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" οργανώνει και λειτουργεί έναν τεράστιο μηχανισμό επιβολής στους λαούς Ιδεολογικής και οικονομικής επιβολής, κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης. 
Καθήκον όλων όσων δεν ανήκουν στη τάξη αυτή πρέπει να είναι η προσπάθεια της ανατροπής της, και επομένως κάθε ένας που συμμαχεί μαζί της είναι ταξικός εχθρός.

Εδώ στην Ελλάδα φίλοι-συναγωνιστές-σύντροφοι (με μία λέξη εργαζόμενοι) ένα αρκετά μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης έχει αποκτήσει αστική συνείδηση! Τα αποτελέσματα είναι ολοφάνερα! Γιαυτό επιμένω πως απαιτείται πολύ ιδεολογική δουλειά και επαναπροσδιορισμό στους στόχους και στους τρόπους με Μαρξιστική-Λενινιστική συνείδηση και πράξη για να αρχίσει να αποκτά ταξική συνείδηση η εργατική και επομένως να τους πετύχουμε!!!

Παρακάτω ένα κεφάλαιο του βιβλίου ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ  του Β.Ι.ΛΕΝΙΝ .

Η µετάβαση από τον Καπιταλισµό στον Κοµµουνισµό.

"Μεταξύ της καπιταλιστικής και της κοµµουνιστικής κοινωνίας υπάρχει µία περίοδος επαναστατικής µεταµόρφωσης από την παλιά στην νέα µορφή.
Ένα στάδιο πολιτικής µετάβασης ανταποκρίνεται σ' αυτήν την περίοδο, και το Κράτος κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν µπορεί να είναι άλλο παρά η επαναστατική δικτατορία τουπρολεταριάτου".

Το συµπέρασµα αυτό, ο Μαρξ το στηρίζει επάνω στην ανάλυση του ρόλου που παίζει το προλεταριάτο στην νεότερη καπιταλιστική κοινωνία, στα γεγονότα της εξέλιξης της κοινωνίας αυτής και στο αδύνατο της συνδιαλλαγής των ανταγωνιστικών συµφερόντων της προλεταριακήςκαι της καπιταλιστικής τάξης.

Πρώτα το ζήτηµα παρουσιάζεται ως εξής : Για να πραγµατοποιήσει την απελευθέρωση του το προλεταριάτο πρέπει να ανατρέψει την καπιταλιστική τάξη, να κατακτήσει την πολιτική εξουσία και να επιβάλει την δική του επαναστατική δικτατορία. Σήµερα το ζήτηµα παρουσιάζεται κάπως διαφορετικό : Η µετάβαση από την καπιταλιστική κοινωνία που εξελίσσεται, προς τον Κοµµουνισµό, σε µια Κοµµουνιστική Κοινωνία, δεν µπορεί να γίνει χωρίς µια περίοδο πολιτικής µετάβασης και στην περίοδο αυτή το Κράτος δεν µπορεί να είναι παρά η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου.

Τι σχέση έχει λοιπόν η δικτατορία αυτή µε την δηµοκρατία ;

Είδαµε ότι το Κοµµουνιστικό Μανιφέστο απλώς παραθέτει µαζί τις δυο αυτές ιδέες: "ανύψωση του προλεταριάτου σε κυβερνώσα τάξη και κατάκτηση της ∆ηµοκρατίας".
Στηριζόµενοι σε όλα αυτά που είπαµε παραπάνω, µπορούµε να καθορίσουµε ακριβώς πως η δηµοκρατία αλλάζει στην µετάβαση από τον Καπιταλισµό στον Κοµµουνισµό.

Στην καπιταλιστική κοινωνία, που υπάρχουν οι ευνοϊκότεροι όροι για την ανάπτυξη της, έχουµε την δηµοκρατία περισσότερο ή λιγότερο τέλεια, µε την µορφή της ∆ηµοκρατικής Πολιτείας. Αλλά η δηµοκρατία αυτή περιορίζεται πάντα στο στενό πλαίσιο τής καπιταλιστικής εκµετάλλευσης, και συνεπώς µένει πάντα στην πραγµατικότητα, δηµοκρατία µόνο για τις κυρίαρχες τάξεις, µόνο για τους πλούσιους.

Η ελευθέρια στην καπιταλιστική κοινωνία µοιάζει πάντα σχεδόν σαν την ελευθέρια που υπήρχε στις αρχαίες Ελληνικές ∆ηµοκρατίες, δηλαδή ελευθέρια για τους κυρίους των δούλων. Οι νεώτεροι µισθόδουλοι, µε τους όρους της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης, βρίσκονται σε µια τέτοια αθλιότητα και δυστυχία, ώστε δεν µπορούν να ασχολούνται µε την "δηµοκρατία", δεν έχουν "καιρό για την πολιτική" και έτσι στην κανονική ειρηνική πορεία των γεγονότων, η πλειοψηφία του πληθυσµού δεν µπορεί να λάβει µέρος στην δηµοσία πολιτική ζωή.

Η ακρίβεια του γεγονότος αυτού αποδεικνύεται ίσως καλύτερα από την Γερµανία, ακριβώς γιατί σ’ αυτό το Κράτος η συνταγµατική νοµιµότητα διήρκεσε και έµεινε σταθερά επί ένα αρκετά µεγάλο διάστηµα -µισό περίπου αιώνα (1871-1914) και η Σοσιαλδηµοκρατία σ’ αυτό το διάστηµα µπόρεσε, καλύτερα παρά στις άλλες χώρες, να χρησιµοποιήσει την "νοµιµότητα" για να οργανώσει σε ένα πολιτικό κόµµα µεγαλύτερο µέρος της εργατικής τάξης, παρά όπως έγινε σε κάθε άλλο µέρος τον κόσµου.

Ποια είναι λοιπόν η µεγαλύτερη αναλογία από πολιτικούς συνειδητούς και αγωνιζόµενους µισθόδουλους, που παρατηρείται µέσα στην καπιταλιστική κοινωνία; 

Ένα εκατοµµύριο µέλη του Σοσιαλδηµοκρατικού κόµµατος µέσα σε δεκαπέντε εκατοµµύρια µισθοδούλων!
Τρία εκατοµµύρια βιοµηχανικώς οργανωµένοι, µέσα σε δεκαπέντε εκατοµµύρια.

"∆ηµοκρατία για µια ασήµαντη µειοψηφία, δηµοκρατία για τους πλούσιους -αυτή είναι η δηµοκρατία της καπιταλιστικής κοινωνίας".
Αν κοιτάξουµε προσεκτικότερα τον µηχανισµό της καπιταλιστικής δηµοκρατίας, παντού στις"µικρές",καθώς λένε, λεπτοµέρειες της ψηφοφορίας(σύστηµα περιφερειών, αποκλεισµός των γυναικών κ.τ.λ.),στον τεχνικό οργανισµό των
αντιπροσωπευτικών θεσµών, στα εµπόδια που υπάρχουν για το δικαίωµα των συγκεντρώσεων (τα δηµόσια κτίρια δεν είναι για τους "φτωχούς"), στην καθαρώς καπιταλιστική οργάνωση του καθηµερινού τύπου κ.τ.λ, κ.τ.λ. σε όλα τα σηµεία θα δούµε περιορισµούς επί περιορισµών στην ∆ηµοκρατία.

Αυτοί οι περιορισµοί, οι εξαιρέσεις, οι αποκλεισµοί και τα εµπόδια για τούς φτωχούς, φαίνονται ασήµαντα προπάντων στα µάτια εκείνων που δεν γνώρισαν ποτέ τους την στέρηση και δεν έζησαν ποτέ σε στενή επαφή µε τις καταπιεζόµενες τάξεις στην άθλια ζωή τους, τα εννέα δέκατα, αν όχι τα ενενήντα εννέα εκατοστά των αστών πολιτικών και δηµοσιολόγων ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία!
Αλλά συνολικά όλοι αυτοί οι περιορισµοί αποκλείουν και αποµακρύνουν τους φτωχούς από τα πολιτικά πράγµατα και από την συµµετοχή τους στην δηµοκρατία.

Ο Μαρξ βρήκε αυτήν την ουσία της καπιταλιστικής δηµοκρατίας, όταν, στην ανάλυση του για τα διδάγµατα της Κοµµούνας λέει ότι οι καταπιεζόµενοι καλούνται, µια φορά κάθε τόσα χρόνια,να αποφασίσουν ποιοι αντιπρόσωποι της καταπιεστικής τάξεως θα τους αντιπροσωπεύσουν και θα τους καταπιέσουν στο Κοινοβούλιο !

Αλλά από την καπιταλιστική δηµοκρατία που µοιραία είναι στενή, αποµακρύνει µε δόλο τους φτωχούς, και συνεπώς κατ’ ουσία είναι υποκριτική και δόλια- πρόοδος δεν γίνεται µε µια απλή, οµαλή και άµεσο πορεία προς την "ολοένα επεκτεινόµενη δηµοκρατία", όπως θέλουν να µάς πείσουν οι φιλελεύθεροι καθηγητές και οι οπορτουνιστές της µικροαστικής τάξης.

Όχι η προοδευτική εξέλιξη δηλαδή προς τον Κοµµουνισµό γίνεται µε την δικτατορία του προλεταριάτου και δεν µπορεί να γίνει αλλιώς, γιατί πρέπει να συντριβει η αντίσταση των εκµεταλλευτών καπιταλιστών, και άλλος δρόµος δεν υπάρχει γι’ αυτό.

Και η δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή ή οργάνωση τής πρωτοπορίας της  καταπιεζόµενης τάξης σε κυρίαρχο τάξη, µε σκοπό την συντριβή των καταπιεστών δεν µπορεί να φέρει άπλα µια µεγαλύτερη επέκταση της δηµοκρατίας.

Μαζί µε την τεράστια επέκταση της δηµοκρατίας- γιατί στην πρώτη περίοδο γίνεται δηµοκρατία για τους φτωχούς, δηµοκρατία για τον λαό, και όχι δηµοκρατία για τους πλουσίους"η δικτατορία του προλεταριάτου"θα φέρει µια σειρά περιορισµών της ελευθερίας των καταπιεστών, των εκµεταλλευτών και καπιταλιστών.

Πρέπει να τους συντρίψουµε αυτούς για να ελευθερώσουµε την ανθρωπότητα από την µισθοδουλεία, η αντίσταση τους πρέπει να εξαλειφθεί δια τής βίας.
Είναι φανερό ότι εκεί που υπάρχει καταπίεση, θα υπάρξει επίσης και βία, και δεν µπορεί να υπάρχει ελευθερία ή δηµοκρατία. 

Ο Ένγκελς το διετύπωσε αυτό σαφέστατα στην επιστολή του προς τον Μπέµπελ όταν έλεγε, καθώς θα θυµάται ο αναγνώστης, ότι το προλεταριάτο χρειάζεται το Κράτος, όχι για το συµφέρον της ελευθερίας, αλλά µε τον σκοπό να συντρίψει τους εχθρούς του, και όταν θα µπορεί να γίνει λόγος περί ελευθερίας, το Κράτος θα έχει πάψει να υπάρχει.

∆ηµοκρατία για την µεγάλη πλειοψηφία του έθνους και βιαία κατάργηση -δηλαδή αποκλεισµός από την δηµοκρατία- των εκµεταλλευτών και καταπιεστών του έθνους : αυτή είναι η µεταβολή τής δηµοκρατίας που θα δούµε κατά την διάρκεια της µετάβασης από τον Καπιταλισµό στον Κοµµουνισµό.

Μόνο στην Κοµµουνιστική Κοινωνία, όταν η αντίσταση των καπιταλιστών θα έχει πια συντριβεί, όταν οι κεφαλαιούχοι θα έχουν πια εκλείψει, όταν δεν θα υπάρχουν πια τάξεις (δηλαδή,όταν δεν θα υπάρχει διαφορά µεταξύ των µελών τής κοινωνίας απέναντι των κοινωνικών παραγωγικών µέσων), µόνο τότε "το Κράτος εξαφανίζεται και µπορεί να γίνει λόγος περί ελευθερίας", µόνο τότε είναι δυνατή, και θα πραγµατοποιηθεί µια δηµοκρατία αληθινά τελεία, µια δηµοκρατία χωρίς εξαιρέσεις.

Και µόνο τότε η δηµοκρατία θα αρχίσει κι’ αυτή να µαραίνεται, για τον λόγο και µόνο ότι ελευθερωµένος από την καπιταλιστική δουλεία, από τις αµέτρητες φρικαλεότητες, αγριότητες,ηλιθιότητες και ατιµίες της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης, ο λαός θα συνηθίσει σιγά-σιγά να σέβεται τους στοιχειώδεις νόµους της κοινωνικής ζωής, που είναι γνωστοί από αιώνες και περιέχονται σε όλους τους κώδικες. Θα συνηθίσει να τους σέβεται χωρίς βία, χωρίς εξαναγκασµό, χωρίς υποταγή, χωρίς τον ειδικό µηχανισµό του εξαναγκασµού που ονοµάζεται Κράτος.

Η έκφραση "το Κράτος µαραίνεται" είναι διαλεγµένη πολύ καλά γιατί δείχνει τον βαθµιαίο και αναπόφευκτο χαρακτήρα του φαινοµένου αυτού. Μόνο η συνήθεια µπορεί να φέρει, και θα φέρει χωρίς αµφιβολία, αυτό το αποτέλεσµα . 

Βλέπουµε γύρω µας χιλιάδες φορές µε πόση ευκολία µπορεί ο κόσµος να συνηθίσει να σέβεται τους αναγκαίους κανόνες της κοινωνικής ζωής, όταν δεν υπάρχει εκµετάλλευση, όταν δεν υπάρχει καµιά αιτία που προκαλεί την αγανάκτηση, που φέρνει την διαµαρτυρία και την εξέγερση και δηµιουργεί την ανάγκη της κατάργησης τους.

Έτσι, στην καπιταλιστική κοινωνία έχωµε µία ακρωτηριασµένη, άθλια, ψεύτικη δηµοκρατία, µόνο για τους πλούσιους, για την µειοψηφία.

Η δικτατορία του προλεταριάτου, η περίοδος της µετάβασης προς τον Κοµµουνισµό, θα φέρει για πρώτη φορά την δηµοκρατία για τον λαό, για την πλειοψηφία, µαζί µε τον αναγκαστικό περιορισµό της µειοψηφίας που αποτελείται από τους εκµεταλλευτές.

Μόνο ο Κοµµουνισµός είναι ικανός να φέρει µια πραγµατική και τελεία ∆ηµοκρατία, η οποία πάλι όσο πιο τελεία είναι, τόσο γρηγορότερα θα γίνει περιττή και θα µαραθεί µόνη της.

Με άλλα λόγια, µέσα στο Καπιταλιστικό σύστηµα έχουµε το Κράτος µε την κύρια σηµασία τής λέξης: δηλαδή, ένα ειδικό όργανο για την καταπίεση µιας τάξης από την άλλη,της πλειοψηφίας από την µειοψηφία.

Είναι φυσικό, ότι για την εκπλήρωση αυτής τής λειτουργίας,όπως είναι η συστηµατική καταπίεση από την µειοψηφία των εκµεταλλευτών, της πλειοψηφίας των θυµάτων της εκµετάλλευσης, απαιτείται η πιο σκληρή και άγρια καταπίεση, και χρειάζονται ποταµοί αιµάτων, που σηµειώνουν τον δρόµο της ανθρωπότητας στις εποχές της δουλείας, της δουλοπαροικίας και της µισθοδουλείας.
Επίσης, στην εποχή της µετάβασης από τον Καπιταλισµό στον Κοµµουνισµό, η καταπίεση είναι ακόµη αναγκαία, αλλά στην περίπτωση αυτή είναι καταπίεση της µειοψηφίας των εκµεταλλευτών από την πλειοψηφία των θυµάτων της εκµετάλλευσης.

Ένα ειδικό όργανο, µια ειδική µηχανή καταπίεσης -δηλαδή το "Κράτος"- είναι αναγκαίο, άλλά τώρα είναι Κράτος µεταβατικό, και όχι πια Κράτος στη συνηθισµένη έννοια της λέξης.
Γιατί ο περιορισµός της µειοψηφίας των εκµεταλλευτών, από την πλειοψηφία αυτών που έως χθες ήταν µισθόδουλοι, είναι
κάτι σχετικά ευκολότερο, απλούστερο και φυσικότερο και θα στοίχιση πολύ λιγότερες αιµατοχυσίες παρ’ όσο η κατάπνιξη των εξεγέρσεων των δούλων, των δουλοπάροικων και των ηµεροµισθίων εργατών.
Και είναι φυσικό ότι µε την επέκταση της δηµοκρατίας στην µεγίστη αυτή πλειοψηφία του έθνους, η ανάγκη οποιουδήποτε ειδικού µηχανισµού καταπίεσης παύει βαθµιαία να υπάρχει. Βέβαια οι εκµεταλλευτές είναι ανίκανοι να καταπιέζουν το λαό χωρίς µια πολύπλοκη µηχανή που θα εκτελεί αυτό το έργο, αλλά ο λαός µπορεί να περιορίσει τους εκµεταλλευτές ακόµη και µε µια απλούστατη "µηχανή"- µάλιστα και χωρίς καµιά "µηχανή" χωρίς κανένα ειδικό οργανισµό- µε την απλή οργάνωση των ενόπλων µαζών (όπως είναι τα Σοβιέτ των αντιπροσώπων εργατών και Στρατιωτών, αυτό το λέµε προκαταβολικώς).

Τέλος, µόνο στο Κοµµουνιστικό καθεστώς το Κράτος θα γίνει τελείως περιττό γιατί δεν θα υπάρχει κανείς που θα χρειάζεται περιορισµό- "κανείς" µε την έννοια τάξης, µε την έννοια ενός συστηµατικού αγώνος εναντίον ορισµένης µερίδας του πληθυσµού.

∆εν είµαστε ουτοπιστές, και δεν αρνούµαστε καθόλου ότι διάφορες παραβάσεις, από µεµονωµένα άτοµα είναι δυνατές και αναπόφευκτες, και ότι επίσης είναι ανάγκη να κατασταλούν οι παραβάσεις αυτές. Αλλά, πρώτα-πρώτα, γι’ αυτό δεν χρειάζεται ειδική µηχανή, ειδικό όργανο καταπίεσης.
Αυτό θα γίνεται από το ίδιο το οπλισµένο έθνος, τόσο απλά και τόσο εύκολα, όπως οι πολιτισµένοι άνθρωποι, ακόµα και στην σηµερινή κοινωνία, χωρίζουν δυο άλλους που φιλονικούν ή δεν αφήνουν να προσβάλουν µία γυναίκα.

Και δεύτερο, ξέρουµε ότι η θεµελιώδης κοινωνική αιτία που προκαλεί τις παραβάσεις των νοµών της κοινωνικής ζωής, είναι η εκµετάλλευση των µαζών, οι στερήσεις και η δυστυχία τους. Όταν αποµακρύνουµε αυτή τη βασική αιτία, οι παραβάσεις θα αρχίσουν µοιραία να "µαραίνονται".
∆εν ξέρουµε σε πόσο καιρό και σε ποια στάδια, αλλά ξέρουµε ότι θα µαραθούν.
Με τον µαρασµό αυτών των αδικηµάτων, θα µαραίνεται επίσης και το Κράτος.
Ο Μαρξ, χωρίς να πέφτει σε ουτοπία, καθόρισε τελείως αυτό που µπορεί τώρα να καθορισθεί σχετικά µε την µελλοντική εκείνη εποχή : δηλαδή την διαφορά µεταξύ της ανώτερης και της κατώτερης φάσης της Κοµµουνιστικής κοινωνίας.

Εδώ το βιβλίο του Λένιν "Κράτος και επανάσταση" για όσους θα ήθελαν να το διαβάσουν. 

Απλά κάντε αριστερό κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο.

https://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/1917/staterev/VI_Lenin_Kratos_kai_epanastash_greek.pdf