Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ - ΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΈΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ - Η ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ.

Η ιδεολογία της αστικής τάξης είναι μία και κυρίαρχη ο καπιταλισμός.

Η αστική εξουσία με εργαλείο το αστικό κράτος και την "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" οργανώνει και λειτουργεί έναν τεράστιο μηχανισμό επιβολής στους λαούς Ιδεολογικής και οικονομικής επιβολής,κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Καθήκον όλων όσων δεν ανήκουν στη τάξη αυτή πρέπει να είναι η προσπάθεια της ανατροπής της, και επομένως κάθε ένας που συμμαχεί μαζί της είναι ταξικός εχθρός.

Όπως γράφουν οι Μαρξ και Ένγκελς:

" Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες.
Με άλλα λόγια, η τάξη που είναι η κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας, είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική της δύναμη.
Η τάξη που έχει στη διάθεσή της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει ταυτόχρονα τα μέσα της πνευματικής παραγωγής, έτσι ώστε, μιλώντας γενικά, οι ιδέες αυτών που δεν έχουν τα μέσα της πνευματικής παραγωγής υποτάσσονται σ' αυτά.
Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, δηλαδή είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται σαν ιδέες, άρα είναι η έκφραση των σχέσεων που κάνουν μια τάξη κυρίαρχη, επομένως οι ιδέες της κυριαρχίας της" .

Οι αστικές και οι μικροαστικές αντιλήψεις στηρίζονται σε εκείνες τις αντιλήψεις περί ατομικής ιδιοκτησίας και κοινωνικής ανάδειξης σε κάθε μέλος οποιασδήποτε τάξης, οποιασδήποτε ταξικής κοινωνίας.
Η με κάθε τρόπο απόκτηση, αύξηση και υπεράσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας και ταυτόχρονα η ελπίδα της κοινωνικής αναρρίχησης με οποιονδήποτε τρόπο ( θεμιτά και αθέμιτα μέσα για την αναρρίχησή του ) αυτομάτως θέτει το κάθε μέλος της ταξικής κοινωνίας σε θέση υπεράσπισης του συστήματος που υποτίθεται ότι θα του εξασφαλίσει την εκπλήρωση των στόχων και των ονείρων του.

Η οικονομική εξάρτηση των ανταγωνιστικών τάξεων από την αστική τάξη αρχίζει να μεταμορφώνεται σε ιδεολογική εξάρτηση και ταύτιση των συμφερόντων τους με εκείνα της αστικής τάξης δηλαδή τα του καπιταλισμού.Πρέπει να γνωρίζουμε όσο μικροί κι' αν είμαστε απέναντι στη καταιγίδα ότι η ιδεολογική εξάρτηση από την αστική τάξη έχει μετατραπεί σε ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης.

Όλη αυτή η εξάρτηση οικονομικής και ιδεολογικής επιβολής της αστικής τάξης μοιραία γεννά και ένα άλλο κοινωνικό αποτέλεσμα τον ατομισμό.
Ο ατομισμός στην κοινωνική δράση αντικαθιστά την συλλογικότητα με αποτέλεσμα τεράστιες πολυδιασπασμένες και ουσιαστικά ανήμπορες μάζες, υποταγμένες ιδεολογικά να αποτελούν την σαθρή και αδύναμη βάση των επερχόμενων κινημάτων ταξικής χειραφέτησης.
Έχει, λοιπόν, διαμορφωθεί μία κατάσταση βασισμένη στην κυκλοφορία του μικροαστισμού μέσα στα πολυποίκιλα στρώματα των εργαζομένων που οδηγεί από την οικονομική κυριαρχία και στην ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης με πέντε σημεία.
Εξάρτηση-εξαγορά-παραπλάνηση-ατομισμός-επιδίωξη εκμετάλλευσης μέσω παροχής εκδούλευσης.

Ο ατομισμός που επιβάλει στον έναν ή στον άλλον βαθμό η κυριαρχία της αστικής τάξης δεν μπορεί ποτέ να σβήσει ολοκληρωτικά τις σπίθες του υπαρκτού ταξικού ανταγωνισμού.

Ανάλογα με το γενικό κοινωνικό σκηνικό, μάζες εργαζομένων θα αποκτούν βαθύτερη ταξική αυτογνωσία και θα εισέρχονται στον δρόμο της άρνησης του ατομισμού που οδηγεί στο δρόμο της συλλογικής ταξικής πάλης.

Και για να μην παρεξηγηθώ ,πιστεύω ή θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι που δεν συμμερίζονται τις απόψεις του ταξικού κινήματoς ανατροπής και είναι δύσπιστοι απέναντι σε αυτές δεν είναι ιδεολογικοί γενίτσαροι της αστικής τάξης αλλά σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό είναι μπολιασμένοι με αυτές τις ιδέες.
Οι περισσότεροι από αυτούς ποτέ δεν θα εκδηλώσουν την ακραία εχθρότητα των γενίτσαρων απέναντι σε κάθε ιδέα ανατροπής του καπιταλισμού , αλλά έχουν ψευδή προσμονή πως κάποιος καλύτερος "διαχειριστής" θα βελτιώσει τον καπιταλισμό (αυτοί είναι οι παραπλανημένοι από την ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης ) και από την άλλη μία ισχυρή αίσθηση απαισιοδοξίας και ματαιότητας που μπορεί να φτάνει μέχρι την απάθεια ακόμα και μπροστά στην προσωπική εξαθλίωση.
Σε αυτό το σημείο ο ατομισμός γίνεται αυτοκαταστροφικός.
Μια άλλη ακόμα επιχειρηματολογία οργανώνεται από την αστική τάξη στον άξονα της ευθείας επίθεσης ενάντια στις ταξικές κοινωνικές δυνάμεις της ανατροπής.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει ;

Στο κοινωνικό επίπεδο η όξυνση του ταξικού κριτηρίου του λαού να οδηγήσει σε αποδυνάμωση της ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης και σε απότομη αύξηση της αποφασιστικότητας του λαού .
Η Επαναστατική πολιτική οργάνωση τέτοιων ταξικών δυνάμεων μπορεί να οδηγήσει σε μία περίοδο επαναστατικών αγώνων και ακολούθως σε προεπαναστατική ή επαναστατική κατάσταση όπου η αστική τάξη δεν θα μπορεί να επιβάλει την εξουσία της και η λαϊκή μάζα δεν θα θέλει να κυβερνηθεί άλλο από τον αστικό μηχανισμό της "κοινοβουλευτικής δημοκρατίας".
Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θα μπορεί να επιτελεί τον παλιό της ρόλο στην διατήρηση της αστικής κυριαρχίας.
Η έκβαση της ταξικής όξυνσης θα είναι η απώλεια της εξουσίας από τους αστούς και η κατάκτησή της από τις οργανωμένες ταξικές δυνάμεις.
Η κατάρρευση του αστικού κράτους θα είναι αποτέλεσμα της δυσλειτουργίας του με τους παλιούς όρους.

Αυτή η διαπίστωση κάνει φανερή την γελοιότητα της θέσης των οπορτουνιστών-σοσιαλδημοκρατών-ρεβιζιονιστών πως οι ταξικές δυνάμεις θα πρέπει να κατακτήσουν πρώτα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της αστικής δημοκρατίας και τότε να επιχειρήσουν την κατάκτηση της εξουσίας.
Με άλλα λόγια προτείνουν στο προλεταριάτο να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία του μηχανισμού καταπίεσης και εξαγοράς του, με την ελπίδα ότι κάποτε το προλεταριάτο θα κατακτήσει τους μηχανισμούς εξουσίας της αστικής δημοκρατίας και θα τους θέσει στην υπηρεσία του.
Προτείνουν στο προλεταριάτο να συνεχίσει να σκάβει τον λάκκο του και όταν βρεθεί στο πάτο, του τάζουν πως θα μπορέσει να βγει στην επιφάνεια και να ρίξει μέσα τους αστούς που περιμένουν εκεί με όλα τους τα όπλα.

Η Αριστερά– όταν είναι Αριστερά( Επαναστατική ) – όχι μόνο δεν βάζει στην μπάντα την πολιτική της και την ιδεολογία της στο όνομα του "εθνικού οφέλους", αλλά προωθεί το λαϊκό συμφέρον στην πράξη και όχι στα λόγια χωρίς να το διαχωρίζει από το "εθνικό", μιας και τελικά το λαϊκό συμφέρον δεν είναι τίποτα λιγότερο από το εθνικό συμφέρον.

Η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού οδηγεί σε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα ανώτερο το σοσιαλιστικό σαν πρώτο στάδιο πριν τον κομμουνισμό.
Ο κομμουνισμός ως έννοια σχετίζεται με μια μορφή κοινωνίας η οποία θα λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά και αποκεντρωμένα, ο λαός έχει όλα τα μέσα παραγωγής (επιχειρήσεις, οργανισμούς, κλπ) και όλοι οι άνθρωποι εργάζονται στα μέσα αυτά.
Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ο καθένας δουλεύει ανάλογα με τις ικανότητές του και απολαμβάνει ανάλογα με τις ανάγκες του χωρίς κράτος ή διακριτές κοινωνικές τάξεις.
Ο κομμουνισμός θεωρείται η ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης του σοσιαλισμού. Στον κομμουνισμό, η ύπαρξη του κράτους ως μηχανισμού παγίωσης της εξουσίας της άρχουσας τάξης, όπως και οι ίδιες οι κοινωνικές τάξεις είναι πλέον περιττά.