(Μία ανάρτηση από αντίσταση στις γειτονιές του 2017 που είναι τόσο επίκαιρη στο σήμερα)
Είναι πράγματι εντυπωσιακό από τη μια, και εξοργιστικό από την άλλη, η αφασία που δέρνει την Αριστερά μας τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανά το πλανήτη οξύνονται σε τέτοιο σημείο που μια σύγκρουση η οποία δε θα "περιορισθεί" σε μια μόνο χώρα δε φαίνεται διόλου απίθανη.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό από τη μια, και εξοργιστικό από την άλλη, η αφασία που δέρνει την Αριστερά μας τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανά το πλανήτη οξύνονται σε τέτοιο σημείο που μια σύγκρουση η οποία δε θα "περιορισθεί" σε μια μόνο χώρα δε φαίνεται διόλου απίθανη. Ανταγωνισμούς στους οποίους έμμεσα και άμεσα η αστική τάξη μπλέκει τη χώρα μας όλο και περισσότερο μέσω των βάσεων,της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με τις στρατηγικές τοπικές συμμαχίες συμβάλλοντας στη σφαγή λαών όπως τη Συρίας, της Λιβύης και της Υεμένης αλλά στην όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των εξαρτημένων τοπικών αστικών τάξεων οι οποίες πέρα από τις δικές τους ιδιαίτερες επιδιώξεις -που βεβαίως δεν τις ξεχνούν- ανταγωνίζονται για το ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ.
Αναρωτιέται κανείς που είναι όλες αυτές οι δυνάμεις που ξεσήκωσαν το λαό μας ενάντια στις επεμβάσεις στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία τις δεκαετίες του '90 και του 2000, τότε που κατέβαιναν χιλιάδες λαού στους δρόμους και διαδήλωναν στην Αμερικάνικη πρεσβεία.
Που είναι τα κοινωνικά φόρουμ και αυτοί που τα στήριζαν, που είναι η πλειοψηφία των δυνάμεων που δεν εντάχθηκαν σε αυτά και πραγματοποιούσαν τις δικές τους αντιιμπεριαλιστικές διεθνής συναντήσεις στη Πάντειο και αλλού;
Που είναι όλοι αυτοί που συγκροτούσαν σχετικές επιτροπές ειρήνης και αντιπολεμικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές, που προκαλούσαν αποφάσεις συνελεύσεων και ΔΣ σωματείων, συλλόγων φοιτητών και μαθητικών 15μελών;
Και δεν είναι δα και τόσο μακρινός ο πολιτικός και ιστορικός χρόνος από εκείνες τις μαζικές διαδηλώσεις!
Ούτε και οι διαφορετικές μας αντιλήψεις έχουν αμβλυνθεί από τότε που -έστω καταναγκαστικά για ορισμένους- κατεβαίναμε χιλιάδες στους δρόμους μετατρέποντας τα πολλαπλά καλέσματα σε μια λαοθάλασσα αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική απαιτώντας το σταμάτημα των πολεμικών επεμβάσεων, την έξοδο από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων.
Και γιατί όχι να συμμετέχει κανείς και οι οργανώσεις της αριστεράς βεβαίως στις κινητοποίησεις για τη πραγματοποίηση συγκεντρώσεων έχοντας τη σιγουριά ότι η συμμετοχή τους αυτή δεν θα μετρήσει ως κουκί στα πλαίσια των ενδοαριστερών παιχνιδιών επικράτησης αλλά ως συμβολή στην αναγκαία ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος.
Και ας υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για τον ιμπεριαλισμό, για την εξάρτηση, για τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα, για το πως θα πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή - ανατροπή - επανάσταση, ...για τον Στάλιν και τον Μάο!
Άλλωστε όλα αυτά τα ζητήματα στο λαϊκό κίνημα θα λυθούν. Πως αλλιώς;
Αρκεί βέβαια να υπάρχει τέτοιο!
Είναι πράγματι εντυπωσιακό από τη μια, και εξοργιστικό από την άλλη, η αφασία που δέρνει την Αριστερά μας τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανά το πλανήτη οξύνονται σε τέτοιο σημείο που μια σύγκρουση η οποία δε θα "περιορισθεί" σε μια μόνο χώρα δε φαίνεται διόλου απίθανη.Είναι πράγματι εντυπωσιακό από τη μια, και εξοργιστικό από την άλλη, η αφασία που δέρνει την Αριστερά μας τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανά το πλανήτη οξύνονται σε τέτοιο σημείο που μια σύγκρουση η οποία δε θα "περιορισθεί" σε μια μόνο χώρα δε φαίνεται διόλου απίθανη. Ανταγωνισμούς στους οποίους έμμεσα και άμεσα η αστική τάξη μπλέκει τη χώρα μας όλο και περισσότερο μέσω των βάσεων,της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με τις στρατηγικές τοπικές συμμαχίες συμβάλλοντας στη σφαγή λαών όπως τη Συρίας, της Λιβύης και της Υεμένης αλλά στην όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των εξαρτημένων τοπικών αστικών τάξεων οι οποίες πέρα από τις δικές τους ιδιαίτερες επιδιώξεις -που βεβαίως δεν τις ξεχνούν- ανταγωνίζονται για το ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ.
Αναρωτιέται κανείς που είναι όλες αυτές οι δυνάμεις που ξεσήκωσαν το λαό μας ενάντια στις επεμβάσεις στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία τις δεκαετίες του '90 και του 2000, τότε που κατέβαιναν χιλιάδες λαού στους δρόμους και διαδήλωναν στην Αμερικάνικη πρεσβεία. Που είναι τα κοινωνικά φόρουμ και αυτοί που τα στήριζαν, που είναι η πλειοψηφία των δυνάμεων που δεν εντάχθηκαν σε αυτά και πραγματοποιούσαν τις δικές τους αντιιμπεριαλιστικές διεθνής συναντήσεις στη Πάντειο και αλλού;
Που είναι όλοι αυτοί που με ακτιβισμούς εκτρέπανε τα αμερικάνικα στρατεύματα στη Θεσσαλονίκη;
Που είναι όλοι αυτοί που συγκροτούσαν σχετικές επιτροπές ειρήνης και αντιπολεμικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές, που προκαλούσαν αποφάσεις συνελεύσεων και ΔΣ σωματείων, συλλόγων φοιτητών και μαθητικών 15μελών;Και δεν είναι δα και τόσο μακρινός ο πολιτικός και ιστορικός χρόνος από εκείνες τις μαζικές διαδηλώσεις!
Ούτε και οι διαφορετικές μας αντιλήψεις έχουν αμβλυνθεί από τότε που -έστω καταναγκαστικά για ορισμένους- κατεβαίναμε χιλιάδες στους δρόμους μετατρέποντας τα πολλαπλά καλέσματα σε μια λαοθάλασσα αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική απαιτώντας το σταμάτημα των πολεμικών επεμβάσεων, την έξοδο από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων.
Θα έλεγε κανείς ότι σε μια χώρα που ο λαός της τις προαναφερόμενες δεκαετίες έγινε παράδειγμα προς αποφυγήν για τους αμερικάνους και δυτικοευρωπαίους ιμπεριαλιστές, που επί δεκαετίες πάλευε για την ανεξαρτησία του και θα είχε νικήσει αν ανάμεσα στα άλλα δεν υπήρχαν και οι άμεσες επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών τρώγοντας κατακέφαλα τις πρώτες βόμβες ναπάλμ, που μέχρι και πριν πέντε χρόνια διαδήλωνε μαζικότατα και συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής καταγγέλοντας ντόπιες κυβερνήσεις και ιμπεριαλιστές, τώρα θα 'πρεπε να γίνεται αντιπολεμικός χαμός!
Αν' αυτού τι βλέπουμε;
Μια ιδιαίτερη δυσκολία στο να πραγματοποιηθούν ακόμη και τα στοιχειώδη!
Έως και πλήρη απαξίωση να γίνει έστω μια υποτυπώδης διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας και σχεδόν όλοι παραπέμπουν είτε στη Πρωτομαγιά είτε στη επέτειο της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης -για να πάρει και αυτή μάλλον "αντιφασιστικά" χαρακτηριστικά ανθρωπιστικού τύπου και στοχοποίησης της Χρυσής Αυγής και μόνο αυτής- είτε και στα δύο.
Αλλά για διαδήλωση πριν από αυτές -και ενώ εντείνονται οι επεμβάσεις και οι ετοιμασίες των Αμερικάνων με τη στήριξη των δυτικοευρωπαίων στο ..."τόξο" που ξεκινά από τη Βαλτική συνεχίζει στη Βόρεια Αφρική, τη Συρία, το Αφγανιστάν για να καταλήξει στη Βόρεια Κορέα- που θα μπορούσε ακόμη και να συνδράμει στη μαζικότητά τους βοηθώντας στο σπάσιμο της απογοήτευσης και του φόβου, δε γίνεται κουβέντα! Για την ακρίβεια "δεν το βλέπουν"! Ούτε από αυτούς που έχουν αναγάγει τις κάθε τόσο απογευματινές και Σαββατιάτικες συγκεντρώσεις, κομπάζοντας μάλιστα για τους πόσους συγκεντρώνουν, στο άπαν του κινήματος.
Τώρα δε νοιώθουν την ανάγκη να καλέσουν τις χιλιάδες που θεωρούν ότι καταφέρνουν κάθε τόσο να συγκεντρώσουν σε μια αντιπολεμική -έστω- κινητοποίηση;
Τι τους οδηγεί στο να μη το θεωρούν αναγκαίο;
Μια ιδιαίτερη δυσκολία στο να πραγματοποιηθούν ακόμη και τα στοιχειώδη!
Έως και πλήρη απαξίωση να γίνει έστω μια υποτυπώδης διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας και σχεδόν όλοι παραπέμπουν είτε στη Πρωτομαγιά είτε στη επέτειο της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης -για να πάρει και αυτή μάλλον "αντιφασιστικά" χαρακτηριστικά ανθρωπιστικού τύπου και στοχοποίησης της Χρυσής Αυγής και μόνο αυτής- είτε και στα δύο.
Αλλά για διαδήλωση πριν από αυτές -και ενώ εντείνονται οι επεμβάσεις και οι ετοιμασίες των Αμερικάνων με τη στήριξη των δυτικοευρωπαίων στο ..."τόξο" που ξεκινά από τη Βαλτική συνεχίζει στη Βόρεια Αφρική, τη Συρία, το Αφγανιστάν για να καταλήξει στη Βόρεια Κορέα- που θα μπορούσε ακόμη και να συνδράμει στη μαζικότητά τους βοηθώντας στο σπάσιμο της απογοήτευσης και του φόβου, δε γίνεται κουβέντα! Για την ακρίβεια "δεν το βλέπουν"! Ούτε από αυτούς που έχουν αναγάγει τις κάθε τόσο απογευματινές και Σαββατιάτικες συγκεντρώσεις, κομπάζοντας μάλιστα για τους πόσους συγκεντρώνουν, στο άπαν του κινήματος.
Τώρα δε νοιώθουν την ανάγκη να καλέσουν τις χιλιάδες που θεωρούν ότι καταφέρνουν κάθε τόσο να συγκεντρώσουν σε μια αντιπολεμική -έστω- κινητοποίηση;
Τι τους οδηγεί στο να μη το θεωρούν αναγκαίο;
Η άμβλυνση των αντιιμπεριαλιστικών χαρακτηριστικών της Αριστεράς περισσότερο -και όχι των αντίστοιχων αισθημάτων του λαού μας- δεν είναι άσχετη από πολιτικές και ιδεολογικές κατευθύνσεις.
Αυτά έχουν περιοριστεί σε καυγάδες για το πότε θα βγει η χώρα από το Ευρώ, τη Ε.Ε., αν θα βγει ταυτόχρονα και από τα δύο ή σε ...δόσεις, αν θα τη πραγματοποιήσει εκείνη η άλλη κυβέρνηση, με αυτό ή το άλλο πρόγραμμα, και πάει λέγοντας. Δε λέω απαραίτητη και αυτή η αντιπαράθεση αλλά όταν δεν έχει αντίκρυσμα στο λαϊκό κίνημα τότε καταντάει καυγάς για το ...κοινοβουλευτικό πάπλωμα και τίποτ΄ άλλο!
Όσο για το ΝΑΤΟ, τις βάσεις και λοιπά αυτά μπαίνουν έτσι που κανείς νοιώθει ότι γίνεται μάλλον αναγκαστικά και δευτερευόντως!
Αυτά έχουν περιοριστεί σε καυγάδες για το πότε θα βγει η χώρα από το Ευρώ, τη Ε.Ε., αν θα βγει ταυτόχρονα και από τα δύο ή σε ...δόσεις, αν θα τη πραγματοποιήσει εκείνη η άλλη κυβέρνηση, με αυτό ή το άλλο πρόγραμμα, και πάει λέγοντας. Δε λέω απαραίτητη και αυτή η αντιπαράθεση αλλά όταν δεν έχει αντίκρυσμα στο λαϊκό κίνημα τότε καταντάει καυγάς για το ...κοινοβουλευτικό πάπλωμα και τίποτ΄ άλλο!
Όσο για το ΝΑΤΟ, τις βάσεις και λοιπά αυτά μπαίνουν έτσι που κανείς νοιώθει ότι γίνεται μάλλον αναγκαστικά και δευτερευόντως!
Έχουμε ξαναγράψει, θα ξαναγράψουμε γι' αυτά.
Με αυτό το σχόλιο του blog απευθυνόμαστε στο κόσμο της Αριστεράς, σε κάθε δημοκράτη και λαϊκό άνθρωπο που ανησυχεί για τις διεθνής εξελίξεις, για την εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς και τον καλούμε να αντιδράσει σε αυτή την αφασία της Αριστεράς ανεξάρτητα από το που ανήκει ή δεν ανήκει από το ποιον στηρίζει και δεν στηρίζει!
Με αυτό το σχόλιο του blog απευθυνόμαστε στο κόσμο της Αριστεράς, σε κάθε δημοκράτη και λαϊκό άνθρωπο που ανησυχεί για τις διεθνής εξελίξεις, για την εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς και τον καλούμε να αντιδράσει σε αυτή την αφασία της Αριστεράς ανεξάρτητα από το που ανήκει ή δεν ανήκει από το ποιον στηρίζει και δεν στηρίζει!
Και γιατί όχι να συμμετέχει κανείς και οι οργανώσεις της αριστεράς βεβαίως στις κινητοποίησεις για τη πραγματοποίηση συγκεντρώσεων έχοντας τη σιγουριά ότι η συμμετοχή τους αυτή δεν θα μετρήσει ως κουκί στα πλαίσια των ενδοαριστερών παιχνιδιών επικράτησης αλλά ως συμβολή στην αναγκαία ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος.Και ας υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για τον ιμπεριαλισμό, για την εξάρτηση, για τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα, για το πως θα πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή - ανατροπή - επανάσταση, ...για τον Στάλιν και τον Μάο!
Άλλωστε όλα αυτά τα ζητήματα στο λαϊκό κίνημα θα λυθούν. Πως αλλιώς;
Αρκεί βέβαια να υπάρχει τέτοιο!
• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ!
• ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΟΙ ΜΑΖΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ!
• ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΟΙ ΜΑΖΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου