ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ - ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Χιλιάδες αγωνιστές χάθηκαν.

Σκέψεις, εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα, οργή, θυμός, γεννιούνται και γεμίζουν το νου.

Και τα μάτια ;  ,  

Τα μάτια μου δάκρυα γιομάτα,δεν πρέπει όμως το βλέμμα να θολώνουν.Βράχοι άγριοι και το χώμα έγινε σε μεριές - μεριές κρυφές πιο κόκκινο κι'από του ήλιου τη δύση.

Μια στιγμή μου έφθανε να στοχαστώ κάτι δύσκολο κάτι το υψηλό,την αδερφοσύνη,τη συντροφικότητα,τον αγώνα για τη Λευτεριά.
Ωραία που είναι στην αγκαλιά ο ένας του άλλου,ο αγώνας του συντρόφου και δικός μου αγώνας. 

Ήταν αυτό που γύρευα. 

Ακριβά λόγια και στα σπλάχνα να σαλεύει σπόρος ακριβός, και σ' αυτό πάνω να ισορροπείς και να υπάρχεις,και σ' αυτό να μπορείς απέραντα να προχωρήσεις ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια.
Πως καταντήσαμε έτσι;
Υπάρχει όμως η ελπίδα, την ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ και όλων αυτών (θα'ρθει η στιγμή) που θα παλέψουν με δύναμη τη μνήμη, που θα παλέψουν να κάνουνε το όνειρο πράξη, χωρίς άλλα λάθη, χωρίς υποχωρήσεις και με δίκαιο αγώνα ενάντια σ' όλων αυτών που πλουτίζουν πάνω στον θάνατό μας. 

Οι πόθοι και οι αγώνες του ΛΑΟΥ θα βρουν την πλέρια τους δικαίωση σε μια Λαοκρατούμενη Αναγεννημένη Ελλάδα που θα τη δημιουργήσει Ενωμένος ο Ελληνικός Λαός με πολύμορφη πάλη ,παίζοντας τον δικό του Παιάνα ξεσηκωμού για τη λευτεριά.