Πολύ συχνά έρχονται ιστορικές - κοινωνικές περίοδοι που δεν μπορεί να αποδράσει κανείς από τα ερωτήματα και την ανάγκη άμεσων απαντήσεων.
Μία τέτοια περίοδος είναι η σημερινή, που ξεδιπλώνεται με ακατάσχετο τρόπο η επίθεση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων.
Σε αυτή την επίθεση ο καθένας πολεμά και αγωνίζεται με τον τρόπο του και για τους δικούς του λόγους μα προπάντων με τη συνειδητοποίηση του.
Ζούμε στην πιο παράξενη εποχή, αυτή των χύμα καταστάσεων και των ημι-συναισθημάτων.
Σχεδόν σχέσεις, σχεδόν έρωτας, σχεδόν ενδιαφέρον, σχεδόν αγώνας.
Στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΥΤΗ αν την υιοθετήσουμε δεν έχουμε απολύτως τίποτα.
Μάθαμε ή μας μάθανε να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, τους πόθους, τα συναισθήματα, τα όνειρα, τους αγώνες μας.
Φοβόμαστε μήπως τσαλακωθούμε ή στο τέλος βρεθούμε πληγωμένοι και τότε κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για μας να παραμείνουμε δέσμιοι του φόβου μας,να μείνουμε άδειοι.
Καρδιά αγκινάρα κι αισθήματα κολοκύθια και από αγώνες κάθε είδους, σχεδόν τίποτα.
Μας πουλάνε φτηνά και μεις νομίζουμε πως παίζουμε ακριβό παιχνίδι.
Η αλήθεια και η ευτυχία σαν άτομα,σαν λαός, ποτέ δεν κρύβονται σε πολλές πόρτες διαφυγής αλλά σε μία μόνο, αυτή που είναι ορθάνοιχτη μπροστά μας και είναι η πόρτα του Αγώνα,του Ανθρώπου,του Γείτονα,του Συναδέλφου,του Συναγωνιστή,του Συντρόφου που Παλεύει για μια Καλύτερη Ζωή.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.
Δεν είναι η συνείδησή μας που καθορίζει το Είναι μας, μα αντίθετα το κοινωνικό Είναι καθορίζει τη συνείδησή μας.
Σε μια ορισμένη βαθμίδα της ανάπτυξης τους οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε αντίθεση με τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, μέσα στις όποιες είχαν κινηθεί ως τώρα. Από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται σε δεσμά τους. Τότε έρχεται η εποχή της κοινωνικής επανάστασης. Με την αλλαγή της οικονομικής βάσης ανατρέπεται, με περισσότερο ή λιγότερο γρήγορους ρυθμούς, ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα.
Όταν εξετάζουμε τέτοιες ανατροπές, πρέπει να κάνουμε πάντα διάκριση ανάμεσα στην υλική ανατροπή των οικονομικών ορών της παραγωγής, που μπορούμε να την διαπιστώσουμε με ακρίβεια φυσικών επιστημών, και στις νομικές, πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές η φιλοσοφικές, με δυο λόγια τις ιδεολογικές μορφές, με τις όποιες οι άνθρωποι αποκτούν συνείδηση αυτής της σύγκρουσης και παλεύουν ως τη λύση της.
Τη συνείδηση αυτή πρέπει να την εξηγήσουμε από τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, από τη σύγκρουση που συντελείται ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και τις σχέσεις παραγωγής.
Ο Μαρξ καθόρισε το βασικό καθήκον της τακτικής του προλεταριάτου σε πλήρη συμφωνία με όλες τις αφετηριακές αρχές της υλιστικής-διαλεκτικής του κοσμοαντίληψης.
Μόνο ο αντικειμενικός υπολογισμός του συνόλου των αμοιβαίων σχέσεων όλων χωρίς εξαίρεση των τάξεων μιας δοσμένης κοινωνίας, συνεπώς και ο υπολογισμός των αμοιβαίων σχέσεων της αντικειμενικής βαθμίδας ανάπτυξης αυτής της κοινωνίας και ο υπολογισμός των αμοιβαίων σχέσεων ανάμεσα σ’ αυτή και τις άλλες κοινωνίες μπορεί ν’ αποτελέσει τη βάση μιας σωστής τακτικής της πρωτοπόρας τάξης.
Σε κάθε βαθμίδα ανάπτυξης, η τακτική του προλεταριάτου πρέπει κάθε στιγμή να υπολογίζει αυτή την αντικειμενικά αναπόφευκτη διαλεκτική της ιστορίας της ανθρωπότητας, χρησιμοποιώντας, από το ένα μέρος, τις εποχές της πολιτικής στασιμότητας ή της λεγόμενης "ειρηνικής" εξέλιξης με ρυθμό χελώνας, για ν’ αναπτύξει τη συνείδηση, τη δύναμη και τη μαχητική ικανότητα της πρωτοπόρας τάξης και διεξάγοντας, από το άλλο μέρος, όλη αυτή τη δουλειά με προσανατολισμό τον "τελικό σκοπό" της κίνησης της δοσμένης τάξης και τη δημιουργία μέσα σ’ αυτή την κίνηση της ικανότητας να δίνονται πρακτικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα.
Το ότι οι επιδιώξεις ορισμένων μελών μιας κοινωνίας έρχονται σε αντίθεση με τις επιδιώξεις άλλων μελών της, το ότι η κοινωνική ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις, το ότι η ιστορία μας δείχνει την πάλη ανάμεσα στους λαούς και ανάμεσα στις κοινωνίες, καθώς και μέσα στους κόλπους τους και εκτός απ’ αυτό και την εναλλαγή των περιόδων επανάστασης και αντίδρασης, ειρήνης και πολέμων, στασιμότητας και γοργής προόδου ή κατάπτωσης –όλα αυτά είναι γεγονότα πασίγνωστα.
Μένει σε μας όμως να τα κατανοήσουμε, να τα κάνουμε συνείδησή μας και να οδηγήσουμε τα βήματα, τους αγώνες μας προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ο μαρξισμός μας έδωσε το οδηγητικό νήμα, που μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τη νομοτέλεια μέσα σ’ αυτό το φαινομενικό λαβύρινθο και το χάος, συγκεκριμένα: Τη θεωρία της ταξικής πάλης.
Μόνο η μελέτη του συνόλου των επιδιώξεων όλων των μελών μιας κοινωνίας ή μιας ομάδας κοινωνιών, επιτρέπει να καθοριστεί επιστημονικά το αποτέλεσμα αυτών των επιδιώξεων. Και πηγή των αντιφατικών επιδιώξεων είναι η διαφορά που υπάρχει στη θέση και στους όρους ζωής των τάξεων, στις όποιες διασπάται κάθε κοινωνία.
Η βάση λοιπόν πάνω στην οποία μπορεί να διαμορφωθεί η συνειδητοποίηση του καθενός – σαν Λαός – δεν μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά εκεί όπου υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις για μία τέτοια διεργασία, μέσα στον πραγματικό υλικό κόσμο στη πραγματική ζωή(χωρίς ιδεαλιστικές αυταπάτες) και έτσι όπως αυτή εξελίσσεται.
Μα προπαντός με καθαρή ιδεολογική Μαρξιστική - Λενινιστική Γραμμή,Θέση και Πράξη.
Μάθαμε ή μας μάθανε να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, τους πόθους, τα συναισθήματα, τα όνειρα, τους αγώνες μας.
Φοβόμαστε μήπως τσαλακωθούμε ή στο τέλος βρεθούμε πληγωμένοι και τότε κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για μας να παραμείνουμε δέσμιοι του φόβου μας,να μείνουμε άδειοι.
Καρδιά αγκινάρα κι αισθήματα κολοκύθια και από αγώνες κάθε είδους, σχεδόν τίποτα.
Μας πουλάνε φτηνά και μεις νομίζουμε πως παίζουμε ακριβό παιχνίδι.
Η αλήθεια και η ευτυχία σαν άτομα,σαν λαός, ποτέ δεν κρύβονται σε πολλές πόρτες διαφυγής αλλά σε μία μόνο, αυτή που είναι ορθάνοιχτη μπροστά μας και είναι η πόρτα του Αγώνα,του Ανθρώπου,του Γείτονα,του Συναδέλφου,του Συναγωνιστή,του Συντρόφου που Παλεύει για μια Καλύτερη Ζωή.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.
Δεν είναι η συνείδησή μας που καθορίζει το Είναι μας, μα αντίθετα το κοινωνικό Είναι καθορίζει τη συνείδησή μας.
Σε μια ορισμένη βαθμίδα της ανάπτυξης τους οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε αντίθεση με τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, μέσα στις όποιες είχαν κινηθεί ως τώρα. Από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται σε δεσμά τους. Τότε έρχεται η εποχή της κοινωνικής επανάστασης. Με την αλλαγή της οικονομικής βάσης ανατρέπεται, με περισσότερο ή λιγότερο γρήγορους ρυθμούς, ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα.
Όταν εξετάζουμε τέτοιες ανατροπές, πρέπει να κάνουμε πάντα διάκριση ανάμεσα στην υλική ανατροπή των οικονομικών ορών της παραγωγής, που μπορούμε να την διαπιστώσουμε με ακρίβεια φυσικών επιστημών, και στις νομικές, πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές η φιλοσοφικές, με δυο λόγια τις ιδεολογικές μορφές, με τις όποιες οι άνθρωποι αποκτούν συνείδηση αυτής της σύγκρουσης και παλεύουν ως τη λύση της.
Τη συνείδηση αυτή πρέπει να την εξηγήσουμε από τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, από τη σύγκρουση που συντελείται ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και τις σχέσεις παραγωγής.
Ο Μαρξ καθόρισε το βασικό καθήκον της τακτικής του προλεταριάτου σε πλήρη συμφωνία με όλες τις αφετηριακές αρχές της υλιστικής-διαλεκτικής του κοσμοαντίληψης.
Μόνο ο αντικειμενικός υπολογισμός του συνόλου των αμοιβαίων σχέσεων όλων χωρίς εξαίρεση των τάξεων μιας δοσμένης κοινωνίας, συνεπώς και ο υπολογισμός των αμοιβαίων σχέσεων της αντικειμενικής βαθμίδας ανάπτυξης αυτής της κοινωνίας και ο υπολογισμός των αμοιβαίων σχέσεων ανάμεσα σ’ αυτή και τις άλλες κοινωνίες μπορεί ν’ αποτελέσει τη βάση μιας σωστής τακτικής της πρωτοπόρας τάξης.
Σε κάθε βαθμίδα ανάπτυξης, η τακτική του προλεταριάτου πρέπει κάθε στιγμή να υπολογίζει αυτή την αντικειμενικά αναπόφευκτη διαλεκτική της ιστορίας της ανθρωπότητας, χρησιμοποιώντας, από το ένα μέρος, τις εποχές της πολιτικής στασιμότητας ή της λεγόμενης "ειρηνικής" εξέλιξης με ρυθμό χελώνας, για ν’ αναπτύξει τη συνείδηση, τη δύναμη και τη μαχητική ικανότητα της πρωτοπόρας τάξης και διεξάγοντας, από το άλλο μέρος, όλη αυτή τη δουλειά με προσανατολισμό τον "τελικό σκοπό" της κίνησης της δοσμένης τάξης και τη δημιουργία μέσα σ’ αυτή την κίνηση της ικανότητας να δίνονται πρακτικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα.
Το ότι οι επιδιώξεις ορισμένων μελών μιας κοινωνίας έρχονται σε αντίθεση με τις επιδιώξεις άλλων μελών της, το ότι η κοινωνική ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις, το ότι η ιστορία μας δείχνει την πάλη ανάμεσα στους λαούς και ανάμεσα στις κοινωνίες, καθώς και μέσα στους κόλπους τους και εκτός απ’ αυτό και την εναλλαγή των περιόδων επανάστασης και αντίδρασης, ειρήνης και πολέμων, στασιμότητας και γοργής προόδου ή κατάπτωσης –όλα αυτά είναι γεγονότα πασίγνωστα.
Μένει σε μας όμως να τα κατανοήσουμε, να τα κάνουμε συνείδησή μας και να οδηγήσουμε τα βήματα, τους αγώνες μας προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ο μαρξισμός μας έδωσε το οδηγητικό νήμα, που μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τη νομοτέλεια μέσα σ’ αυτό το φαινομενικό λαβύρινθο και το χάος, συγκεκριμένα: Τη θεωρία της ταξικής πάλης.
Μόνο η μελέτη του συνόλου των επιδιώξεων όλων των μελών μιας κοινωνίας ή μιας ομάδας κοινωνιών, επιτρέπει να καθοριστεί επιστημονικά το αποτέλεσμα αυτών των επιδιώξεων. Και πηγή των αντιφατικών επιδιώξεων είναι η διαφορά που υπάρχει στη θέση και στους όρους ζωής των τάξεων, στις όποιες διασπάται κάθε κοινωνία.
Η βάση λοιπόν πάνω στην οποία μπορεί να διαμορφωθεί η συνειδητοποίηση του καθενός – σαν Λαός – δεν μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά εκεί όπου υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις για μία τέτοια διεργασία, μέσα στον πραγματικό υλικό κόσμο στη πραγματική ζωή(χωρίς ιδεαλιστικές αυταπάτες) και έτσι όπως αυτή εξελίσσεται.
Μα προπαντός με καθαρή ιδεολογική Μαρξιστική - Λενινιστική Γραμμή,Θέση και Πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου