Αριστερές σκέψεις - Αριστερό blog για αριστερές σκέψεις και γνώμες - Για επικοινωνία : loukassagias@gmail.com

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

ΔΙΕΘΝΗΣ - Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ .- Εμπρός της Γης οι κολασμένοι (Debout, les damnés de la terre )Στίχοι:Ευγένιος Ποτιέ-Μουσική: Πιερ Ντεζετέ

Η Διεθνής, ο ύμνος των εργατών, γράφτηκε το 1871 από τον Ευγένιο Ποτιέ  που ήταν από τους οργανωτές της Κομμούνας του Παρισιού και μελοποιήθηκε από τον Πιερ Ντεζετέ το 1888.
Σχετική εικόνα

Τα λόγια της "ΔΙΕΘΝΟΥΣ" έχουν τραγουδηθεί απ' όλους τους εργάτες του κόσμου. 
Ο Ύμνος της Διεθνούς έγινε σύμβολο για τους "κολασμένους της Γης".
Η Διεθνής μεταφράστηκε σε  πάνω από 100  γλώσσες και παρακίνησε την εργατική τάξη σε κάθε γωνιά του κόσμου σε έναν συνεχή αγώνα.
Στην ελληνική γλώσσα η προσαρμογή τους έγινε το 1943 από τον αριστερό ποιητή και διανοούμενο Κώστα Δημητριάδη (Ρήγα Γκόλφη).
Για την εργατική τάξη ήταν ο ύμνος που ξεσήκωσε καρδιές, ύψωσε γροθιές,έδινε ελπίδα σε εκατομμύρια εργάτες στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις εξεγέρσεις, σε κάθε μεγάλη στιγμή της ιστορίας.
Και αυτό αποκτά μιαν ιδιαίτερη αξία γιατί γράφτηκε και μελοποιήθηκε από εργάτες.
Το ποίημα ενός προλετάριου που έγινε Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ. 
Οι στοίχοι:
Εμπρός της Γης οι κολασμένοι
της πείνας σκλάβοι εμπρός - εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σα βροντή σαν κεραυνός.



Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
όλοι εμείς οι ταπεινοί της Γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια
θα γίνουμε το παν εμείς.


Στον αγώνα ενωμένοι
κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
στον κόσμο η Διεθνής.


Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
με πλάνα λόγια μας γελούν
της Γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους, θα σωθούν.


Για να λείψουν τα δεσμά μας
για να πάψει πια η σκλαβιά
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά.

Ακούστε το εδώ
 
Ο Ευγένιος Ποτιέ είναι ο ποιητής, που συμπύκνωσε το όραμα για ένα νέο κόσμο - το σοσιαλιστικό κόσμο - σε αυτούς τους στίχους. Και ο Πιερ Ντεζετέ, ο συνθέτης που έκανε αυτές τις λέξεις να μπουν στις καρδιές των προλετάριων όλου του κόσμου. 
Ο Ευγένιος ΠοτιέΈνα επαναστατικό ποίημα, σε μια επαναστατική μουσική.
Ποιοι ήταν, όμως, αυτοί οι δύο εργάτες - καλλιτέχνες; 
Κάτω από ποιες συνθήκες και με ποιες επιρροές γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι; 
Πότε και πώς έζησαν;
Η ιστορία, άλλωστε, του Ύμνου της Διεθνούς των εργατών έχει ένα ξεχωριστό δικό της ενδιαφέρον, που δείχνει τα επίπεδα που μπορεί να φτάσει η προλεταριακή Τέχνη, όταν στοχεύει στην αφύπνιση των λαών, στην εξέγερση των εργαζομένων, με στόχο την εγκαθίδρυση της δικής τους εξουσίας.
Ο Ευγένιος Ποτιέ είναι ο ποιητής, που  συμπύκνωσε το όραμα για ένα νέο κόσμο το σοσιαλιστικό κόσμο που έκανε τη ριζική επαναδιατύπωση της αντίστασης των καπιεσμένων-της γης τους κολασμένους-σε αυτούς τους στίχους.
Ο Ευγένιος Ποτιέ γεννημένος τον Οκτώβρη του 1816, στο Παρίσι, συμμετείχε σε όλες τις εξεγέρσεις της εποχής του, ήταν στα οδοφράγματα του 1848, είχε προσχωρήσει στην Α’ Διεθνή και ήταν από τους οργανωτές της Κομμούνας του Παρισιού. Ήταν εργάτης από πολύ μικρή ηλικία, ζώντας έτσι και ο ίδιος τα βάσανα μιας ζωής που καθορίζεται από τις συνθήκες της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου από το κεφάλαιο. Αυτή η πραγματικότητα αντανακλά στη συνείδησή του την αναγκαιότητα της πάλης των εργατών ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, ενώ ταυτόχρονα γίνεται η πηγή της έμπνευσης της ποίησης του, η οποία επίσης υπηρετεί τους σκοπούς του αγώνα, όπως τους αντιλαμβανόταν τότε ο Ευγένιος Ποτιέ.  Παίρνει μέρος στην επανάσταση του Ιούλη του 1830 στο Παρίσι. Τότε γράφει και τα πρώτα του ποιήματα. Το 1830 εκδόθηκε η συλλογή τραγουδιών του με τίτλο "Η νέα μούσα" και γίνεται γνωστός ως ποιητής της εργατιάς. Νωρίτερα, σε ηλικία 14 ετών, μάλιστα, συνθέτει το πρώτο του τραγούδι με τίτλο "Ζήτω η ελευθερία".
Ο Ευγένιος Ποτιέ συμμετέχει σε όλες τις εξεγέρσεις του - νεαρού τότε - προλεταριάτου της Γαλλίας. Βρίσκεται, λοιπόν, στα οδοφράγματα της επανάστασης του Φλεβάρη του 1848 και πολεμά μαζί με το παριζιάνικο προλεταριάτο για τη δημοκρατία μέχρι την ανατροπή της αυτοκρατορίας του Λουδοβίκου Φίλιππου. Αναδεικνύεται ως ένας από τους πρωτοπόρους της εργατικής τάξης. Συνδυάζει τη δουλειά, τον αγώνα και την ποίηση - όπως μόνο προλετάριοι ποιητές έχουν δείξει, και τότε αλλά και αργότερα με την Οκτωβριανή Επανάσταση, ότι μπορούν.
Ο ποιητής ζει την επανάσταση και την ήττα της εργατικής τάξης, συνεχίζοντας να γράφει ποιήματα για το δίκιο του αγώνα των προλετάριων. 
Τον Ιούνη του 1871, η Κομμούνα πνίγεται στο αίμα, ο Ποτιέ διώκεται, και μέσα σε αυτό τον αναβρασμό, μετουσιώνει την εξέγερση σε ποίημα, γράφοντας τους στίχους της "Διεθνούς".
Ταυτόχρονα, κάνει τα δικά του βήματα σε ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδο, συνειδητοποιώντας ακόμη περισσότερο τον τελικό σκοπό της ταξικής πάλης. Βέβαια, τότε, είναι και η εποχή που εμφανίζονται τα έργα των Μαρξ - Ενγκελς και το προλεταριάτο μπολιάζεται με τη δική του επαναστατική κοσμοθεωρία.
Μετά την ήττα της Κομμούνας και τη σφαγή του επαναστατημένου προλεταριάτου του Παρισιού συνεχίζει να γράφει ποίηση που εκφράζει το στόχο και τη δράση της Κομμούνας και καλεί στον αγώνα για το ταξικό όραμα του προλεταριάτου, την κομμουνιστική κοινωνία, μιλώντας απλά, καθαρά, στην καρδιά και στο νου του λαού, παρακινώντας για τη συνέχιση και ένταση της ταξικής πάλης για την επιβολή της ιστορικής ανάγκης ανατροπής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.
Μετά την ήττα της Κομμούνας, ο Ευγένιος Ποτιέ έφυγε από τη Γαλλία, αρχικά για τη Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια στις ΗΠΑ. Εζησε εξόριστος έως το 1880, οπότε επέστρεψε στη Γαλλία, σε ηλικία 64 ετών, μισοπαράλυτος και φτωχός, μα πλούσιος από επαναστατικό - καλλιτεχνικό ταλέντο, που το αφιερώνει στους αγώνες, στο ηθικό και στη δικαίωση των οραμάτων της τάξης του. Συνέχισε τον ταξικό αγώνα και με την επιστροφή του στη Γαλλία εντάσσεται στο Εργατικό Κόμμα. Το 1884 δημοσίευσε τις συλλογές "Κοινωνικο-οικονομικοί στίχοι και σοσιαλιστικά επαναστατικά τραγούδια". Το 1887 δημοσιεύει τη συλλογή "Επαναστατικά τραγούδια".
Πέθανε έχοντας την αγάπη της εργατικής τάξης, του λαού, σε αναγνώριση της δράσης του, στις 8 Νοέμβρη του 1887.
Ο Πιερ Ντεζετέ και η μελοποίηση της Διεθνούς
Σχετική εικόναΠιερ Ντεζετέ. Ο συνθέτης του Υμνου της Διεθνούς .Αρχικά  τραγουδηθήκε στο σκοπό της Μασσαλιώτιδας(Πολεμικό επαναστατικό άσμα του Κλοντ Ζοζέφ Ρουζέ ντε Λιλ,  που υιοθετήθηκε προοδευτικά ως Εθνικός Ύμνος της Γαλλίας)  η μουσική που ξέρουμε γράφτηκε από τον Πιέρ Ντεζετέ αργότερα, το 1888.
Το ποίημά του, ο Ποτιέ, ποτέ δεν το άκουσε να τραγουδιέται. Κι αυτό γιατί μελοποιήθηκε στη γαλλική πόλη Λίλλη (Lille), ένα χρόνο μετά το θάνατό του το 1888.
Πρώτη φορά τραγουδήθηκε σε ένα καφενείο στην οδό Βινιέτ 21, από τη χορωδία των εργατών της Λίλλης με την ονομασία "Λύρα των εργαζομένων" στις 23 Ιούνη 1888, στη γιορτή των εφημεριδοπωλών. Η Λίλλη εκείνον τον καιρό ήταν το κέντρο των βιομηχανιών κλωστοϋφαντουργίας και ορυχείων και ακόμη η έδρα του Κόμματος των Γάλλων Εργατών, που ίδρυσε ο Ζιλ Γκεστ.
Ο Ντεζετέ γεννήθηκε στη βελγική πόλη Γάνδη το 1848 και πέθανε το 1932 στο Σεν Ντενί στο Παρίσι. Καταγόταν από εργατική οικογένεια, που αργότερα μετανάστευσε στη Γαλλία και κέρδιζε τη ζωή του κατασκευάζοντας έπιπλα. Από παιδί εργαζόταν σε διάφορες επιχειρήσεις στη Λίλλη, τραγουδούσε σε χορωδία, μελετούσε θεωρία της μουσικής και μάθαινε μουσικά όργανα.
Αργότερα, προσχώρησε στο επαναστατικό κίνημα και έγινε αρχηγός της "Λύρας των εργαζομένων". Η μουσική της «Διεθνούς» δημοσιεύτηκε μόνο με το επώνυμό του, χωρίς να αναφέρεται το όνομά του. Αργότερα οι σοσιαλιστές της δεξιάς, που αντιμάχονταν τον Ντεζετέ, εκμεταλλεύτηκαν την παράλειψη αυτή και πίεσαν τον αδελφό του Αντολφ (επίσης συνθέτη) να αμφισβητήσει τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στο τραγούδι. Το 1922, έπειτα από μακρά διαδικασία, το εφετείο επικύρωσε τα δικαιώματα του Πιερ.
Η εργασία μελοποίησης της "Διεθνούς" ανατέθηκε στο Ντεζετέ, από ένα στέλεχος του Κόμματος των Γάλλων Εργαζομένων, τον Γουσταύο Ντελορί, που αργότερα έγινε και δήμαρχος της πόλης. Στον Ντελορί άρεσε το άγνωστο αυτό ποίημα του Ποτιέ και ήθελε να το κάνει ύμνο του κόμματος με την ευκαιρία των εργασιών της ίδρυσης της Δεύτερης Διεθνούς, η οποία τελικά έγινε στις 21 Ιούλη του 1889.
Από το 1902, ο Ντεζετέ ζούσε στο Σεν Ντενί. Το 1920, έγινε μέλος του ΚΚ Γαλλίας και το 1928 επισκέφτηκε την ΕΣΣΔ. Το 1962 δημοσιεύτηκε στη Μόσχα συλλογή διασκευασμένων τραγουδιών του από τον Β.Α. Μπέλυι.
Ο Ντεζετέ πήρε πολύ λίγους επαίνους για τη συνεισφορά του στη μουσική και ιστορική κληρονομιά της Γαλλίας. Μάλιστα, απολύθηκε από τη δουλειά του και μπήκε στο μαυροπίνακα της Ενωσης Εργοδοτών της χώρας του. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να υποτιμήσει την επίδραση που είχε η μουσική του.
Ο Ύμνος μέσα από την πορεία του
Το 1888, την χρονιά που μελοποιείται, ο Ύμνος εκδίδεται σε ξεχωριστό φυλλάδιο σε 6.000 αντίτυπα και εκδότη τον Boldoduc. Από τις αρχές του 1890, η "Διεθνής" διαδόθηκε στους κύκλους των εργαζομένων στη Βόρεια Γαλλία και το Βέλγιο, ενώ μετά το 1ο Συνέδριο της Β΄ Διεθνούς στο Παρίσι, κυκλοφόρησε και πέρα από τα σύνορα Γαλλίας - Βελγίου και άρχισε να τραγουδιέται σαν διεθνής ύμνος του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου.
Οι πρώτες μεταφράσεις του κειμένου του ποιήματος εμφανίστηκαν στα 1890 - 1900. Στην παγκόσμια, όμως, διάδοση της "Διεθνούς" και στη μετάφραση των στίχων της στις γλώσσες όλων των λαών του κόσμου, συνέβαλε και η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. 
Η "Διεθνής"στην "Οχτωβριανή Επανάσταση" και η διάδοση του Ύμνου
Το κείμενο της μουσικής της "Διεθνούς" δημοσιεύτηκε στη ρωσική γλώσσα στο 1ο φύλλο της λενινιστικής "Ισκρα", το Δεκέμβρη του 1900. Στα 1902, ο Κοτς έγραψε και δημοσίευσε τους στίχους της "Διεθνούς" στα ρώσικα. Την ίδια χρονιά, οι στίχοι τυπώθηκαν στο περιοδικό "Ζιζν" που εκδιδόταν στο Λονδίνο και τη Γενεύη. Το ρώσικο κείμενο, που είναι μετάφραση της 1ης, 2ης και 3ης στροφής, με την επίδραση των ιδεών του Λένιν απέκτησε πρωτότυπη μορφή, που ανταποκρινόταν στα αγωνιστικά προβλήματα του νέου σταδίου του ρωσικού επαναστατικού κινήματος. Στροφές της "Διεθνούς", εκτός από τις εφημερίδες και τα περιοδικά των μπολσεβίκων δημοσιεύτηκαν και σε περισσότερες από μισό εκατομμύριο προκηρύξεις και διακηρύξεις πριν από την Επανάσταση του Οκτώβρη.
Στο 4ο Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ρωσίας (1906), η "Διεθνής" έγινε κομματικός ύμνος της ρωσικής επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας. Στην έναρξη του 3ου Πανρωσικού Συνεδρίου των Σοβιέτ, στις 10 Γενάρη 1918, η "Διεθνής" αποτέλεσε  κρατικός ύμνος του νεαρού Σοβιετικού Κράτους.
Παρέμεινε εθνικός Υμνος της ΕΣΣΔ, μέχρι το 1944, όταν και καθιερώθηκε ο νέος κρατικός Ύμνος της Σοβιετικής Ενωσης. Τότε η "Διεθνής"  σύμφωνα με απόφαση της Ολομέλειας του Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκων) - καθιερώθηκε ως Υμνος του Κόμματος. Παράλληλα, ήταν Υμνος και της Γ΄ Διεθνούς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αριστερές σκέψεις

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Στην ποίηση του Λειβαδίτη κυριαρχεί ο πόθος και το όραμα για ένα όμορφο μέλλον που θα περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους. Στους στίχους του ...