ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ.ΑΘΗΝΑ ΧΑΤΖΗΕΣΜΕΡ.ΔΙΑΜΑΝΤΩ ΚΟΥΜΠΑΚΗ.ΑΘΗΝΑ ΜΑΥΡΟΥ, ΟΙ ΗΡΩΙΚΕΣ ΕΠΟΝΙΤΙΣΕΣ!!!

5 Σεπτεμβρίου 1944, 37 ημέρες προτού ο φασισμός ηττηθεί και τα γερμανικά στρατεύματα άρχισαν να αποχωρούν από την Ελλάδα, εκτελείται η δεκαεπτάχρονη ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου μετά από βασανιστήρια 4 ημερών από τους Γερμανούς των SS και Έλληνες ταγματασφαλίτες, ντυμένους μάλιστα με Γερμανικές στολές.  

Στις αρχές Ιουλίου του 1944, μία ομάδα των Ταγμάτων Ασφαλείας εισέβαλε στο σπίτι της οικογένειάς της στην οδό Βεΐκου 57 στο Κουκάκι και τη συνέβαλαν, αφού πρώτα τη βασάνισαν. 

Ο πατέρας της που ήταν εύπορος, κατάφερε με τις γνωριμίες του να την απελευθερώσει. Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών συμμετείχε στην ανατίναξη τρένου που μετέφερε πυρομαχικά. Συνελήφθη ξανά στις 31 Ιουλίου του 1944.

Οδηγήθηκε στην οδό Μέρλιν, όπου ήταν το αρχηγείο της Κομαντατούρ, και βασανίστηκε επί τέσσερα μερόνυχτα. Είχε μόλις τελειώσει με τις απολυτήριες εξετάσεις της.Οι SS της ζητούσαν να δώσει πληροφορίες για τους συνεργάτες της. Δεν ενέδωσε παρά και τις δελεαστικές προτάσεις που της έγιναν.Αφού δεν κατάφεραν οι ναζί να αποσπάσουν ότι ήθελαν την έστειλαν στην πτέρυγα των μελλοθανάτων στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου.

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου όχι μόνο δεν λύγισε από τα βασανιστήρια αλλά με την κοφτερή της γλώσσα χτυπούσε Γερμανούς και συνεργάτες, με τα άψογα Γερμανικά που γνώριζε.
Συνέχιζε να μαστιγώνει τους βασανιστές της στη γλώσσα τους για να την καταλαβαίνουν καλύτερα.
Στους γερμανοντυμένους Ελληνες θύμιζε τα λόγια του Ρήγα Φεραίου: "Χάνει τα δίκαια του πολίτου εκείνος οπού έγινεν εντόπιος εις ξένον βασίλειον και δε βοηθεί την πατρίδα του κι απ’ εκεί, με όποιον τρόπον ημπορεί, αλλ’ αδιαφορεί εις τας προσταγάς της. Ομοίως κι εκείνος όπου δέχεται οφίκιον ή δούλευσιν ή χαρίσματα από χέρι τυράννου. Ο τοιούτος δε λέγεται πλέον πολίτης, αλλά προδότης".

Εκεί μέσα η Ηρώ βρήκε μια δεύτερη μάνα. Ήταν η Λέλα Καραγιάννη, η μεγάλη ηρωίδα που έχασε κι εκείνη τη ζωή της τρεις μέρες μετά. Στην αγκαλιά της η μικρή Ηρώ κοιμόταν κάθε βράδυ κι εκείνη στα μάτια της έβλεπε τα δικά της παιδιά που ήξερε ότι δεν θα τα ξανάβλεπε.

Ξημερώματα της 5ης Σεπτέμβρη, μπήκε ο φρουρός φωνάζοντας "Ηρώ Κωνσταντοπούλου". "Εγώ είμαι" είπε περήφανα." Έρχομαι". Η Λέλα Καραγιάννη την πλησίασε και της είπε: "Μπράβο, Ηρώ μου. Έτσι πεθαίνουν οι Ελληνίδες" κι έσκυψε και τη φίλησε για τελευταία φορά.

Η Ηρώ,μαζί με άλλους 49,μεταφέρεται στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. 

Εκεί οι χιτλερικοί έστησαν στον τοίχο μια έφηβη που δεν είχε καν δικαστεί. Στα μάτια της έβλεπαν όλους όσους δεν κατάφεραν να στήσουν στον τοίχο.

Η ίδια λίγο πριν οι εκτελεστές της ανοίξουν πυρ σκίζει το φόρεμά της και φωνάζει: "Χτυπάτε! Κτήνη".

Εκεί τη γάζωσε το εκτελεστικό απόσπασμα με τόσες (17) σφαίρες όσα ήταν και τα χρόνια της,για παραδειγματισμό.

Επικεφαλής ο Βάρβαλης,των Ταγμάτων Ασφαλείας,ενώ έπαιρνε μέρος και ο διαβόητος εθνικοσοσιαλιστής Αγήνορας.
Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν ρώτησαν ένα Γερμανό στρατηγό "γιατί τη σκοτώσατε; Ηταν μόλις 17 χρονών" εκείνος απάντησε:
"Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για εμάς".
Το μικρό αυτό κορίτσι, που έδωσε στους διώκτες της μαθήματα ελευθερίας, θάρρους, αξιοπρέπειας και αυταπάρνησης, ήταν μόλις 17 χρονών όταν την έστησαν στον τοίχο.

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1927 στην Αθήνα από Σπαρτιάτες γονείς.
Μαθήτρια ήταν ακόμα του οκτατάξιου Γυμνασίου του Αρσακείου στο Ψυχικό όταν εντάχθηκε, το 1943, στην ΕΠΟΝ.
Το σώμα της ηρωικής Ελληνίδας, Ηρώς Κωνσταντοπούλου, έγινε λευτεριάς λίπασμα: "Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου, Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ γιατί γνωρίζω γιατί σου λέω ευχαριστώ γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω … Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου". (Γιάννης Ρίτσος).

"Υπομονή κι υπομονή, καρτέρι και καρτέρι, και τούτος ο Σεπτέμβρης τη Λευτεριά θα φέρει". 

Ήταν οι τελευταίοι στίχοι που έγραψε λίγο πριν την πάρουν για εκτέλεση. 

Λίγες μέρες αργότερα ο φασισμός είχε ηττηθεί και τα γερμανικά στρατεύματα αποχωρούσαν από την Ελλάδα.
Η απελευθέρωση ήρθε όντως λίγες μέρες μετά.
Όσο για τη λευτεριά… αυτή θα αργούσε και αργεί πολύ ακόμα.
Και αυτό γιατί; Ενώ είχε την δύναμη ο ΕΛΑΣ να αλλάξει το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα για τη Λευτεριά του Λαού;
Όλοι νομίζω γνωρίζουμε και δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση τώρα εδώ.

Εκείνη την μέρα εκτελέστηκε και η 16χρονη Αθηνά Χατζηεσμέρ γέννημα θρέμμα της εργατικής τάξης που θυσιάστηκε για τη Λευτεριά της Πατρίδας.   

Είχαν προηγηθεί στις 17 Αυγούστου οι εκτελέσεις των 17χρονων κοριτσιών που θυσιάστηκαν για τη Λευτεριά της Πατρίδας. 

Διαμαντώς Κουμπάκη

  

και Αθηνάς Μαύρου,

 

οργανωμένες στην ΕΠΟΝ και οι δύο.

Στην Καισαριανή, 5 Σεπτέμβρη του ’44, ξημερώματα,εκείνοι οι Ήρωες και Ηρωίδες στάθηκαν αλύγιστοι μπροστά στο Φασιστικό απόσπασμα και το ξερό τοπίο με τις τσουκνίδες έγινε τόπος που πλημμύρισε με κόκκινα τριαντάφυλλα που ευωδίαζαν ποτισμένα από τις ελπίδες και το αίμα των Αγωνιστών της Λευτεριάς.

Και ας θυμηθούμε το δάκρυ που κύλησε από το μπαρουτοκαπνισμένο μάτι του ΕΛΑΣΙΤΗ πάνω στο χώμα στη παράδοση των όπλων που όσο κι' αν το πότισε βλαστός δεν βγήκε γιατί τον ξέραναν τα λάθη;(προδοσία)των συμφωνιών Λιβάνου,Καζέρτας και Βάρκιζας.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν εμείς σήμερα να κάνουμε τον σπόρο να φυτρώσει.