ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ. ΟΣΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ,ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΛΠΙΔΑ

Ότι κάνουμε για τον εαυτό μας πεθαίνει μαζί μας,
ότι κάνουμε για τους άλλους ανθρώπους,για το Λαό δεν πεθαίνει ποτέ,μένει Αθάνατο.

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;           
Κώστας Κινδύνης
Το ενδιαφέρον για όλα τα θέματα,ζητήματα,γεγονότα,
που συμβαίνουν γύρω μας και που καθορίζουν τη ζωή είναι προσωπικό ζήτημα του καθενός.
Πολύ συχνά έρχονται ιστορικές -κοινωνικές περίοδοι που δεν μπορεί να αποδράσει κανείς από τα ερωτήματα 

και την ανάγκη άμεσων απαντήσεων. 
Μία τέτοια περίοδος είναι η σημερινή, που ξεδιπλώνεται με ακατάσχετο τρόπο η επίθεση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων.
Σε αυτή την επίθεση ο καθένας πολεμά και αγωνίζεται με τον τρόπο του και για τους δικούς του λόγους.
Για άλλους η αγωνία του λαού που δυστυχεί και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αλλάξει τα πράγματα και κάποιοι άλλοι λέω εγώ μπορούν και σφυρίζουν αδιάφορα.

Δεν είναι εύκολο να σταθεί κάποιος "απέναντι" στον εαυτό του, να αναγνωρίσει την κατάστασή του και να πάρει αποφάσεις για τη ζωή του, ιδιαίτερα μέσα σε ένα περιβάλλον ολομέτωπης επίθεσης από τη μεριά των δυνάμεων του συστήματος. 

Η βάση πάνω στην οποία μπορεί να διαμορφωθεί η συνειδητοποίηση του καθενός –σαν λαός – δεν μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά εκεί όπου υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις για μία τέτοια διεργασία, μέσα στον πραγματικό υλικό κόσμο στη πραγματική ζωή(χωρίς ιδεαλιστικές αυταπάτες) και έτσι όπως αυτή εξελίσσεται.


Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.
Και κάποιο βράδυ
– πες σαν χτες – υψώνει το κεφάλι κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.
Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.
Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρι,
μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.
Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα
και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.
Και φέγγουνε τα μάτια τους σ’ όλο το μέγα βάθος
σάμπως Ανάστασης κεριά μετά από τ’ Άγιο Πάθος.
Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.
Κι ως πάνω τους η Λευτεριά πάλλοντας ανατέλλει
φουσκώνει η άκρατη καρδιά του ανθρώπου σαν καρβέλι.                              

Γιάννης Ρίτσος,