Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν..... ΨΕΜΑΤΑ ΛΕΝΕ. Κλείσε την πόρτα με κλειδί ΘΑ ΣΕ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ.

Το θέμα όμως δεν είναι τι θα σου πουν αυτοί, αλλά τι θα πεις εσύ.

Δεν με ενδιαφέρουν τα λόγια που θα σου πω να είναι ωραία - αρεστά,αλλά την ουσία της πραγματικής κατάστασης και ας σε στεναχωρήσω και ας σε θίξω.
Τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα καταπατούνται.
Τα δικαιώματα των πολιτών σε μια εποχή πληροφόρησης δυστυχώς καταπατούνται, παραβιάζονται και μάλιστα κατάφωρα.

Η παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι πια έντονη και ωμή. 

Άθλια διαβίωση των Λαών, Φτώχεια, Ανεργία, Απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, Τρομοκρατία.
Πόλεμοι με χιλιάδες θύματα, Γενοκτονίες, Διώξεις, βασανιστήρια για πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις. 

Σεξουαλική κακοποίηση γυναικών και παιδιών, Υποχώρηση της κοινωνικής πολιτικής, Παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τα ισχυρά κράτη, Καταπάτηση πολιτικών ελευθεριών καθώς και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και έκφρασης πολιτικών πεποιθήσεων. 
Παράνομες συλλήψεις, Άδικες διώξεις, φυλακίσεις πολιτών εξαιτίας πολιτικών τους φρονημάτων, Φυλετικές διακρίσεις και καταπάτηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων,Υποτίμηση της γυναίκας και εκμετάλλευση του παιδιού. 
Ρατσισμός (φυλετικός και κοινωνικός), Παραβίαση προσωπικών δεδομένων - παρακολούθηση της επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών, παραβίαση οικογενειακού-πανεπιστημιακού ασύλου, δυσφήμιση, λασπολογία και κιτρινισμός, Λογοκρισία και στέρηση της ελευθερίας του Τύπου και των άλλων μέσων ενημέρωσης. Συστηματική παραπληροφόρηση και έντεχνοι μηχανισμοί προπαγάνδας, που ευνοούν τη χειραγώγηση του κόσμου. Έλεγχος των ΜΜΕ για διοχέτευση της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Έλλειψη σεβασμού στη φύση και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, αλλοίωση οικιστικού περιβάλλοντος,Ανυπαρξία αξιοκρατίας, ισοπολιτείας, ίσων ευκαιριών σε μόρφωση, περίθαλψη, ασφάλιση.  
Η επικράτηση της κερδοσκοπίας στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας, όπου κυριαρχούν οι νόμοι της αγοράς, η αυθαιρεσία και η αλόγιστη εκμετάλλευση της φύσης και του ανθρώπου. Σε  μια τόσο ανταγωνιστική πραγματικότητα κυριαρχεί η ατομικιστή συμπεριφορά και προτάσσεται το ατομικό συμφέρον σε βάρος του κοινού καλού. 

Ίσως έχουμε φτάσει σε κοινωνικό και ατομικό αδιέξοδο.
Ίσως το κοινωνικό και ατομικό αδιέξοδο, η φθορά της καθημερινότητας, η αναζήτηση μιας διεξόδου προσπαθούν να βρουν το δικό τους δρόμο προς την ανθρώπινη ευτυχία, ίσως  αναζητούν τις δικές τους λέξεις να εκφραστούν σε αντίθεση με τις σύγχρονες τάσεις της απογοήτευσης να σπάσει ο κλοιός που σφίγγει γύρω με μια προσωπική εξέγερση και που πρέπει να οδηγήσει σε συλλογικό αγώνα γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να προκύψει μια κοινωνία πέρα από το ιδιοτελές  ατομικό  συμφέρον.

ΑΛΛΑ....

Η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων περνά τη ζωή της μοχθώντας προς όφελος και κέρδος της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία(αστική τάξη)και η οποία χρησιμοποιεί όταν χρειασθεί τη βία για να συντηρήσει την υπόσταση και την εξουσία της. 

Όταν λοιπόν ο κάθε άνθρωπος που φοβάται να σηκώσει το κεφάλι του είναι συμμέτοχος στην τραγωδία υποδούλωσης του Λαού.
Αντί να πει "Φτάνει πια το σκύψιμο", νομίζει πως όσο καλύτερος σκλάβος θα είναι, έτσι θα γλυτώσει!

Ντροπή.
Όλοι αυτοί βγάζουν στην εξουσία αυτούς που δήθεν ενδιαφέρονται για μας, αυτούς με το γεμάτο στομάχι και την ευλύγιστη μέση και την αντιλαϊκή πολιτική που σου μειώνουν τον μισθό, σου μειώνουν τα δικαιώματα, σου μειώνουν την ζωή σου.
Είναι πάντα όλοι οι ίδιοι που εξειδικεύουν και εφαρμόζουν τις πολιτικές αυτές.
Και ύστερα στους δρόμους (οι λίγοι) στους καναπέδες (οι πολλοί).
Όταν ένα έθνος εκτιμάει κάτι περισσότερο από την ελευθερία, θα χάσει την ελευθερία του.

Κανείς δε θα σου περάσει 

αλυσίδες αν πρώτα εσύ δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα.

Και κανείς δεν θα ανέβει στην πλάτη σου αν πρώτα εσύ δεν σκύψεις. 

Οπότε μην ψάχνεις να είσαι ελεύθερος από κάτι, 

αλλά ελεύθερος για να κάνεις κάτι. 

Κι'αν κάτι τρέφεται από εσένα μην το αφήνεις να 

χορτάσει. Απαλλάξου από αυτό όσο πιο σύντομα μπορείς.

Ας σκεφθούμε το φοιτητικό σύνθημα του Μάη του '68: "Ας είμαστε ρεαλιστές,Ας απαιτήσουμε το αδύνατο"
Ας σταματήσουμε λοιπόν αυτό το παιχνίδι και την υποκρισία των εκπροσώπων της εξουσίας εις βάρος μας κι ας προσπαθήσουμε για να ελπίζουμε κάνοντας σημαία τους αγώνες μας για μία Επαναστατική Ανατροπή!
Την επανάσταση δεν την διαπραγματεύεσαι. Την κάνεις!
Λοιπόν ένα τραγούδι θα σου στείλω κι εάν δεν το καταλάβεις, ε τότε δεν μπορώ να σου ευχηθώ να περπατήσεις στους υπερήφανους δρόμους της αξιοπρέπειας κάνοντας την ελπίδα ορόσημο των Αγώνων της Λευτεριάς, και ακόμα δεν μπορώ να πω για σένα πως είσαι από εκείνους που σκέφτονται, που νοιώθουν, που ακόμα μπορούν και δακρύζουν, που ακόμα παλεύουν για το πιο όμορφο ιδανικό στην ζωή, την αξιοπρέπεια να είναι άνθρωποι και να ζουν χωρίς δυνάστες Λεύτεροι.

Θαρώ πως οι παρακάτω στοίχοι είναι και σήμερα τόσο επίκαιροι.
Το ζήτημα όμως είναι αν θα γλιτώσει το παιδί για να υπάρχει ελπίδα!!

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Οι άνθρωποι όμως δεν δημιουργούν βέβαια την ιστορία έτσι όπως τους υπαγορεύει η φαντασία τους, όπως τους κατέβει.

Κάθε καινούργια γενιά βρίσκει ορισμένες συνθήκες που υπήρχαν κιόλας έτοιμες τη στιγμή που η γενιά αυτή γεννήθηκε.

Και οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν αξία μόνο στο βαθμό που τα καταφέρνουν να καταλάβουν σωστά αυτές τις συνθήκες, να καταλάβουν πως πρέπει να τις αλλάξουν.

Αν δεν καταλάβουν σωστά αυτές τις συνθήκες και θέλουν να τις αλλάξουν έτσι όπως τους υπαγορεύει η φαντασία τους τότε αυτοί οι άνθρωποι μετατρέπονται σε Δον Κιχώτες.

Έτσι λοιπόν ακριβώς σύμφωνα με το ΜΑΡΞ δεν πρέπει καθόλου να αντιπαραθέτουμε τους ανθρώπους τις συνθήκες.

Ακριβώς οι άνθρωποι είναι εκείνοι που δημιουργούν την ιστορία,αλλά μόνο στο βαθμό που καταλαβαίνουν σωστά τις συνθήκες που βρήκαν έτοιμες και μόνο στο βαθμό που καταλαβαίνουν πως πρέπει να αλλάξουν αυτές τις συνθήκες.