Η ΣΠΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΘΙΣΕ - Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ. ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΡΑΓΕ ΠΟΝΑΝΕ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ;

Έτσι με λίγα λόγια από βάθος καρδιάς.

Πριν προχωρήσω όμως παρακάτω, θα πρέπει να διευκρινίσω ότι μιλάω για ανθρώπους, οι οποίοι την ιδεολογία τους την κάνουν πράξη (Οι πράξεις μετράνε, όχι τα λόγια) και δεν κρύβονται πίσω από τα θολά νερά των υπονόμων, που πολλές φορές μυρίζουν (ευωδιάζουν) καλύτερα από το βρόμικο μυαλό τους που τόσα κακά έκαναν στην ιστορία της υπόθεσης του Λαού και συνεχίζουν να κάνουν.

Εκείνο το δάκρυ του Ελασίτη που κύλησε από το μάτι του πάνω στο μπαρουτοκαπνισμένο πρόσωπο του πολεμιστή της λευτεριάς και έπεσε στο χώμα δεν άνθισε, όχι γιατί δεν ήτανε καλή σποριά αλλά γιατί κάποιοι δεν το αφήσανε, προδώσαν την σπορά.
Μην παρασύρεστε λοιπόν από τα μεγάλα λόγια, άφησε τις πράξεις και τις συμπεριφορές να μιλήσουν για την αλήθεια.

Η γνήσια ιδεολογική υλιστική κατεύθυνση ανθίζει όταν η προσπάθεια για την εξάλειψη των δεινών του Λαού είναι προς τη σωστή Μαρξιστική - Λενινιστική προοπτική.

Στον κόσμο της ζωής ένα λάθος μπορεί να μη καθορίζει την υποτέλεια της σκέψης και τη μη καθαρότητα της ιδεολογικής κατεύθυνσης, πολλά όμως και επανωτά λάθη δηλώνουν τη συνειδητή εγκληματική ενέργεια των πράξεων σε βάρος του Λαού.

Οι δραματικές καταστάσεις που ζει σήμερα ο κόσμος είναι απόρροια της προηγούμενης πορείας του κομμουνιστικού κινήματος, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά άλλο τόσο και στη χώρα μας.

Η αλλαγή της κομμουνιστικής κατεύθυνσης, από το 1956 και μετά, σε παλινόρθωση της καπιταλιστικής κατεύθυνσης.

Η ιστορία διδάσκει και εμείς διδασκόμενοι απ΄ αυτήν πρέπει να παίρνουμε τα θετικά της, να απορρίπτουμε τα λάθη, με σωστό ιδεολογικό προσανατολισμό για να μπορέσουμε από δω και πέρα να κάνουμε τα δικά μας βήματα στο μέλλον, να γράψουμε την δική μας ιστορία .

Αγαπώ τους ανθρώπους, τους αγαπώ στα ίσια, αυτούς που ξέρουν και αγωνίζονται για το ψωμί, την λευτεριά, την αξιοπρέπεια, την δικαιοσύνη, την κοινοκτημοσύνη, την λαϊκή υπόθεση και την δύσκολη προσπάθειά τους για όλα τα δίκια του Λαού.

Στον Αγώνα για τη Λευτεριά

Χιλιάδες αγωνιστές χάθηκαν.

Σκέψεις, εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα, οργή, θυμός, γεννιούνται και μου γεμίζουν το νου.

Και τα μάτια ;

Τα μάτια μου δάκρυα γιομάτα, δεν πρέπει όμως το βλέμμα να θολώνουν.

Βράχοι άγριοι και το χώμα έγινε σε μεριές - μεριές κρυφές πιο κόκκινο κι' από του ήλιου τη δύση. 

Μια στιγμή μου έφθανε να στοχαστώ κάτι δύσκολο κάτι το αψηλό, την αδερφοσύνη, τη συντροφικότητα, τον αγώνα για τη Λευτεριά.
Ωραία που είναι στην αγκαλιά ο ένας του άλλου, ο αγώνας του συντρόφου και δικός μου αγώνας.

Ήταν αυτό που γύρευα.

Ακριβά λόγια και στα σπλάχνα να σαλεύει σπόρος ακριβός, και σ' αυτό πάνω να ισορροπώ και να υπάρχω και σ' αυτό να μπορώ απέραντα να προχωρήσω ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια.

Πως καταντήσαμε έτσι;

Υπάρχει όμως η ελπίδα, την ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ και όλων αυτών (θα 'ρθει η στιγμή) που θα παλέψουν με δύναμη τη μνήμη, που θα παλέψουν να κάνουνε το όνειρο πράξη, χωρίς άλλα λάθη, χωρίς υποχωρήσεις και με δίκαιο αγώνα, ενάντια σ' όλους αυτούς που πλουτίζουν πάνω στον θάνατό μας.

Λουκάς Σαγιάς

Τους αγαπώ έτσι απλά, ξεκάθαρα, γιατί δεν ξέρω άλλον τρόπο από αυτόν της αλήθειας.

Προσπαθώ να συμπορευτώ μαζί τους (και ίσως να τα καταφέρω) γνωρίζοντας ότι θέλει πολύ δουλειά και κόπο για να καταφέρεις ν' ανέβεις τον κακοτράχαλο ανηφορικό δρόμο της δημιουργίας όρων καλύτερης ζωής, μιας φωτεινής ανατολής με όλα τα λουλούδια της άνοιξης.

Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να περιμένουμε άλλους να μας ανοίξουν το δρόμο, οι μόνοι που μπορούμε ήμαστε εμείς που σαν κυρίαρχος λαός κάτω από μία ιδεολογική καθαρότητα μπορούμε να καθορίσουμε τις τύχες της ζωής μας.

Αυτό βέβαια κερδίζεται όταν όλοι μας βάλουμε πλάτη με αφοσίωση και ακεραιότητα στην πάλη της ζωής, για μια κοινωνική αλλαγή, για έναν επαναστάτη ήλιο που θα φωτίζει μεσούρανα κατακόκκινα τη πλάση και όχι σαν πεφωτισμένοι δάσκαλοι, που μέσα από μία μικρή καμαρούλα δίνοντας κατευθύνσεις, λέγοντας σοφιστείες, έξω από τους αγώνες του λαού, έξω από την πραγματικότητα της ζωής.

Διαφορετικά απλώς δεν γίνεται να συμβεί.

Καθώς ο χρόνος θα περνά, ο χορός της ζωής θα έχει τους ρυθμούς που εμείς μπορούμε να δώσουμε, κι εμείς θα μαθαίνουμε αδιάκοπα τα βήματα που ολοένα θα αλλάζουν καθώς θα κυλάει ο καιρός μέχρι τη τελική νίκη.

-------------------------------------------------------------

Σχόλια

Ως διαχειριστής αυτού του ιστολογίου θεωρώ αυτονόητο ότι οι αναγνώστες του έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκω την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Παρά την αρχική επιλογή, για ελεύθερα σχόλια ώστε να διευκολύνονται οι συζητήσεις αναγκάστηκα να βάλω τον έλεγχο γιατί έχουν αυξηθεί από τη μια τα spam και από την άλλη αυτοί που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να περιφέρονται και να βρίζουν ασύστολα.

Διευκρινίζω λοιπόν ότι δεν θέλω ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού. Για τον λόγο αυτόν δεν θα δημοσιεύονται σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου.

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της ιστοσελίδας.

Απαντήσεις στα σχόλια των ενυπόγραφων άρθρων φέρουν καθαρά οι συντάκτες αυτών εφόσον βέβαια θα ήθελαν να απαντήσουν.

Τέλος για κάθε επικοινωνία καθώς επίσης και τα άρθρα μπορούν να στέλνονται στη διεύθυνση : 

loukassagias@gmail.com