Η αναφορά στα προβλήματα του Λαού που προήλθαν από την επίθεση του συστήματος είναι πολύ σημαντική.
Αλλά και η αναφορά στα γεγονότα της Ιστορίας είναι επίσης σημαντική γιατί η Ιστορία διδάσκει και εμπνέει και παίρνοντας ο καθείς τις διδαχές της να προχωρήσει στο δρόμο της ζωής με σταθερό βήμα αποφεύγοντας καινούργιες ανατροπές της Ιδεολογικής και πρακτικής του κατεύθυνσης.
Ας έρθω όμως τώρα στο θέμα του τίτλου της ανάρτησης μου.
Η μελέτη της ιστορίας μπορεί να συντελέσει στη διόρθωση των ΛΑΘΩΝ από εκείνους βέβαια που έχουν το θάρρος με πολιτική σκέψη και πρακτική να τα παλέψουν.
Στην ιστορία πρέπει εμείς να γνωρίζουμε ένα νόμο, το νόμο να κυνηγάμε το ψέμα και να παρουσιάζουμε την αλήθεια !!! "
Η κατεύθυνση αυτή επικυρώθηκε στο κακόφημο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και άνοιξε το δρόμο στην καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ, στην παραπέρα μετατροπή της σε σοσιαλ-ιμπεριαλιστική χώρα (περίοδος Μπρέζνιεφ), φτάνοντας μέχρι την ολοκληρωτική παλινόρθωση ενός κλασικού "μαφιόζικου" καπιταλισμού (περίοδος Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν, Πούτιν).
Την περίοδο αυτή ο ρεβιζιονισμός του Χρουστσόφ έγινε σημαία στα βασικότερα ΚΚ, με εξαίρεση το κινέζικο και το αλβανικό κόμμα και κάποια ΚΚ στην Ασία και τη Λατινική Αμερική. Το "ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό", το "παλλαϊκό κράτος" στην ΕΣΣΔ, η αταξική θεώρηση για το κράτος στις χώρες της Δύσης, η "ειρηνική συνύπαρξη" με τον ιμπεριαλισμό (χαντάκωμα για τα ένοπλα κινήματα των λαών του Τρίτου Κόσμου) ήταν η ουσία των νέων ρεβιζιονιστικών δογμάτων.
Σε αντίθεση με τα άλλα πρώην ΚΚ, στο ΚΚΕ δεν είχαμε "ομαλή" ρεβιζιονιστική στροφή. Ο ρεβιζιονισμός επιβλήθηκε "διά ροπάλου" από τους Σοβιετικούς σ' αυτό το κόμμα, χτυπώντας ανοιχτά (πολιτικά και πρακτικά) την ηγεσία του και διαλύοντας τη βάση του.
Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο συγκεκριμένα.
Στις 14 Φλεβάρη του 1956 ξεκίνησαν οι εργασίες του 20ού Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και έληξαν στις 29 του ίδιου μήνα. Το συνέδριο αυτό αποτέλεσε την επίσημη αφετηρία αλλά και σημείο καμπής για τη μεγάλη ανατροπή στην πρώτη σοσιαλιστική χώρα του κόσμου, ήταν η έναρξη της ανοικτής διαδικασίας ολοκληρωτικής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σ.Ε. και τις άλλες χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
Από τη χρονιά εκείνη ξεκίνησαν ανατροπές ηγεσιών σε όλα σχεδόν τα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου (σε πολλές περιπτώσεις πραξικοπηματικά) με στόχο την αλλαγή της πορείας τους από την επαναστατική κατεύθυνση στο ρεφορμισμό, το χτύπημα κάθε επαναστατικής φωνής μέσα στα κόμματα αυτά και τη μετατροπή τους σε εκπροσώπους των συμφερόντων της ΕΣΣΔ στο διεθνές πολιτικό σκηνικό.
Από τη χρονιά εκείνη ξεκίνησαν ανατροπές ηγεσιών σε όλα σχεδόν τα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου (σε πολλές περιπτώσεις πραξικοπηματικά) με στόχο την αλλαγή της πορείας τους από την επαναστατική κατεύθυνση στο ρεφορμισμό, το χτύπημα κάθε επαναστατικής φωνής μέσα στα κόμματα αυτά και τη μετατροπή τους σε εκπροσώπους των συμφερόντων της ΕΣΣΔ στο διεθνές πολιτικό σκηνικό.
Το 20ό Συνέδριο σηματοδοτεί τη μεγάλη στροφή στη Σοβιετική Ενωση
Με πρόσχημα την καταδίκη του «σταλινισμού» και της «προσωπολατρίας» οι χρουστσοφικοί, σχεδόν αμέσως μετά το θάνατο του Στάλιν (1953), επιδόθηκαν σε μια μεθοδευμένη και ύπουλη επίθεση, αρχικά εναντίον του και αμέσως μετά σε βασικές αρχές της μαρξιστικής - λενινιστικής ιδεολογίας. Ο Χρουστσόφ στην προσπάθειά του να στείλει ένα μήνυμα στους Δυτικούς ότι στη Σοβ. Ενωση επίκεινται σοβαρές αλλαγές άφησε να διαρρεύσει (στη Δύση) η περίφημη «μυστική έκθεση» καταγγελίας του Στάλιν.
Η μυστική έκθεση
Από τις βασικές ανατροπές του συνεδρίου ήταν η αλλαγή στο χαρακτήρα του κράτους. Από κράτος των εργατών (δικτατορία του προλεταριάτου) το κράτος ονομάστηκε «κράτος όλου του λαού», μια που οι ρεβιζιονιστές καλλιέργησαν την ιδέα ότι πλέον ξεκίνησε η οικοδόμηση του... κομμουνισμού.
Στην ουσία κατάργησαν σε ιδεολογικό επίπεδο την πάλη των τάξεων, θεωρώντας ότι στο σοσιαλισμό δεν υπάρχουν πια ανταγωνιστικές τάξεις, σε μια προσπάθεια να βάλουν στη γωνία την εργατική τάξη.
Πολύ σύντομα πήρε το πάνω χέρι ένα στρώμα ανώτερων στελεχών είτε στο κράτος είτε στη βιομηχανία, που τα δικαιώματά τους συνεχώς διευρύνονταν και η οικονομική τους θέση βελτιωνόταν.
Αλλά και σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας οι αρμοδιότητές τους ήταν πολλαπλάσιες από παλιότερα, παραγκωνίζοντας τις μορφές εξουσίας των εργαζομένων (σοβιέτ) που είχαν κατακτηθεί μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και την περίοδο του Στάλιν.
Δεύτερη σημαντική ανατροπή ήταν η υιοθέτηση του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό».
Μαζί με το λανθασμένο τρόπο διατύπωσης της θεωρίας της «ειρηνικής συνύπαρξης» των δύο συστημάτων (σοσιαλισμού και καπιταλισμού), ουσιαστικά απέκλειαν την επαναστατική διαδικασία και άρχιζαν να σπέρνουν αυταπάτες στην παγκόσμια εργατική τάξη σχετικά με το χαρακτήρα της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού και σχετικά με τον τρόπο που θα ανατραπεί ο καπιταλισμός.
Ο Χρουστσόφ στην εισήγησή του στο 20ό Συνέδριο τόνισε ξεκάθαρα ότι η εξουσία μπορεί να παρθεί και με κοινοβουλευτικό τρόπο. Συμπληρωματικά διατυπώθηκε η θέση της «ειρηνικής άμιλλας» που υποτίθεται ότι θα μπορούσε να κρίνει την έκβαση του αγώνα των κομμουνιστών, καλλιεργώντας αυταπάτες στους λαούς, σε μια περίοδο μάλιστα που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός προωθούσε πραξικοπήματα, στυγνά δικτατορικά καθεστώτα και ωμές εξωτερικές επεμβάσεις (Λατινικής Αμερικής, Ασία, Αφρική).
Αρκετά νωρίς ο Λένιν αναφέρθηκε σε παρόμοιες απόψεις που διατυπώθηκαν στην εποχή του χαρακτηρίζοντάς τες ως: «...συνηθισμένες οπορτουνιστικές προλήψεις και μικροαστικές πλάνες περί "ειρηνικής εξέλιξης της δημοκρατίας"» («Κράτος και Επανάσταση», Απαντα Λένιν, τόμος 25, 4η ρωσική έκδοση, σελ. 412).
Στον τομέα των σχέσεων με τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα οι χρουστσοφικοί κατάφεραν να επιβάλουν σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα (και όχι μόνο από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο) ηγεσίες με ρεφορμιστικές απόψεις, αποφασισμένες να ευνουχίσουν το κομμουνιστικό κίνημα στις χώρες τους και να τεθούν στην υπηρεσία των σοβιετικών αναθεωρητών. Οπως επίσης υπήρξε προσπάθεια, από τον Χρουστσόφ, προσέγγισης του Τίτο που είχε πλέον σαφή φιλοδυτικό προσανατολισμό. Οποιος διαφωνούσε αυτόματα αποκτούσε τον τίτλο του δογματικού και του διασπαστή. Πολλά κομμουνιστικά κόμματα πάλεψαν ενάντια στις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου (ΚΚ Κίνας, ΚΚ Αλβανίας, ΚΚ Βραζιλίας κ.ά.), όπως και πολλοί αγωνιστές αντιστάθηκαν σθεναρά, παρά την ανελέητη επίθεση των χρουστσοφικών. Με το ΚΚ Κίνας υπήρξε και η σημαντικότερη αντιπαράθεση και σύγκρουση.
Ομως, παρ' όλο που οι κινέζοι κομμουνιστές υπό την ηγεσία του Μάο Τσετούνγκ προσπάθησαν να κρατήσουν τη διαμάχη στο ιδεολογικό επίπεδο (υπερασπιζόμενοι μέσα από διεθνή διάλογο το μαρξισμό - λενινισμό και την επαναστατική υπόθεση), οι Σοβιετικοί εξαπέλυσαν λυσσαλέα επίθεση στο κινεζικό κόμμα. Εφτασαν μάλιστα σε σημείο να στηρίξουν τον Νεχρού στην Ινδία που είχε ανοιχτά εκδηλώσει την εχθρότητα προς την Κίνα και εφάρμοσε μια πολιτική συνεχών προκλήσεων και επεισοδίων στα σινοϊνδικά σύνορα.
Στην εξωτερική πολιτική η Σοβ. Ενωση εφάρμοσε καθαρά ιμπεριαλιστική πολιτική, με αποτέλεσμα τις μετέπειτα επεμβάσεις σε Τσεχοσλοβακία, Αφγανιστάν.
Βάφτιζε ως "αδερφά" και "επαναστατικά" αστικά εθνικά κινήματα, χαρακτηρίζοντάς τα περίπου ως σοσιαλιστικά τα καθεστώτα που εγκαθίδρυαν (ο περίφημος μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης), για να τα περάσει στη σφαίρα επιρροής της και πολλές φορές στρεφόταν ενάντια στα ΚΚ των αντίστοιχων χωρών κάνοντας, τουλάχιστον, τα στραβά μάτια στις διώξεις.
1950-55Με πρόσχημα την καταδίκη του «σταλινισμού» και της «προσωπολατρίας» οι χρουστσοφικοί, σχεδόν αμέσως μετά το θάνατο του Στάλιν (1953), επιδόθηκαν σε μια μεθοδευμένη και ύπουλη επίθεση, αρχικά εναντίον του και αμέσως μετά σε βασικές αρχές της μαρξιστικής - λενινιστικής ιδεολογίας. Ο Χρουστσόφ στην προσπάθειά του να στείλει ένα μήνυμα στους Δυτικούς ότι στη Σοβ. Ενωση επίκεινται σοβαρές αλλαγές άφησε να διαρρεύσει (στη Δύση) η περίφημη «μυστική έκθεση» καταγγελίας του Στάλιν.
Η μυστική έκθεση
Στον πολύ μεγάλο λόγο του Ν. Χρουστσόφ που εκφώνησε το βράδυ της 24ης προς 25η Φεβρουαρίου 1956 δεν υπήρχε πρόθεση εκ μέρους του Ν. Χρουστσόφ να μείνει κρυφό το κείμενο. Η προσπάθεια του ήταν να παρουσιαστεί ένα κείμενο για τον Στάλιν και την προσωπολατρία χωρίς δημοσιογράφους την τελευταία μέρα του Συνεδρίου κεκλεισμένων των θυρών ήταν μέρος του σχεδίου του για την αποκαθήλωση του Στάλιν.Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα έμαθε για το κείμενο από τη CIA, και μια σειρά από αντιπαραθέσεις, συζητήσεις έλαβαν χώρα σε όλο τον κόσμο. Η επίθεση που γίνεται προς το Στάλιν δεν είχε πολιτικό ή ιδεολογικόπεριεχόμενο και επίσης δεν αναφέρεται καθόλου στο συγγραφικό του έργο το οποίο προσπάθησε και να το υποβιβάσει αφού διέκοψε την εκτύποση και κυκλοφορία όλων των έργων του Στάλιν.Τo όνομα και η δράση του Ι. Στάλιν είχε ταυτιστεί ως ο ηγέτης του σοβιετικού λαού την περίοδο ανάπτυξης της Σ.Ε, πρόοδο κατά την οποία η εξέλιξη- ανάπτυξη διετελέσθη στη ΣΕ στην οποία ο Ι. Στάλιν ήταν επικεφαλής της προσπάθειας αυτής. Η επίθεση που εξαπέλυσε ο Ν.Χρουτσόφ με τη μυστική έκθεση δεν στόχευε στον Ι,Στάλιν ως πρόσωπο,ούτε τον Στάλιν ως Κομμουνιστή ηγέτη,αλλά στόχευε στα θεμέλια της Σοβιετικής κοινωνίας.Το σοβιετικό κράτος, η οικονομία, η υποδομή δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά στα 31 χρόνια που ήταν ΓΓ του ΚΚΣΕ με έναν καταστροφικό πόλεμο με τους Γερμανούς από τον Ιούνιο του 1941 έως και το Φεβρουάριο του 1943 (οπότε άρχισε η υποχώρηση των Γερμανών). Ένα κράτος που στάθηκε στα πόδια του στηριγμένο στις δικές του δυνάμεις με τον Στάλιν επικεφαλής του ΚΚΣΕ μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και τη μεγάλη ανάπτυξη που συντελέσθηκε μετά τη μεγάλη του καταστροφή πρωτοφανέρωτη στα παγκόσμια χρονικά χωρίς εξωτερική βοήθεια.Με τον λόγο που εκφώνησε, αποκήρυσσε τον Ιωσήφ Στάλιν και κήρυσσε την αποσταλινοποίηση.Οι αντιδράσεις άρχισαν με εξέγερση των φοιτητών του πανεπιστημίου της Τυφλίδας που απεργούσαν ενάντια στην αντισταλινική εκστρατεία αλλά ήταν από τις λίγες.Τα σκάγια από τις αιχμές έπαιρναν ξώφαλτσα και την ηγεσία της Λαϊκής Κίνας του Μάο Τσε Τουνγκ. Την επομένη, η κινεζική αντιπροσωπεία στο συνέδριο γύριζε στο Πεκίνο αλλά, για την Σοβιετική Ένωση, μια νέα ρεβιζιονιστική εποχή ξεκινούσε που τα αποτελέσματά της θα τα δούμε στα επόμενα χρόνια φθάνοντας στο σήμερα.]
Στην ουσία κατάργησαν σε ιδεολογικό επίπεδο την πάλη των τάξεων, θεωρώντας ότι στο σοσιαλισμό δεν υπάρχουν πια ανταγωνιστικές τάξεις, σε μια προσπάθεια να βάλουν στη γωνία την εργατική τάξη.
Πολύ σύντομα πήρε το πάνω χέρι ένα στρώμα ανώτερων στελεχών είτε στο κράτος είτε στη βιομηχανία, που τα δικαιώματά τους συνεχώς διευρύνονταν και η οικονομική τους θέση βελτιωνόταν.
Αλλά και σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας οι αρμοδιότητές τους ήταν πολλαπλάσιες από παλιότερα, παραγκωνίζοντας τις μορφές εξουσίας των εργαζομένων (σοβιέτ) που είχαν κατακτηθεί μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και την περίοδο του Στάλιν.
Δεύτερη σημαντική ανατροπή ήταν η υιοθέτηση του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό».
Μαζί με το λανθασμένο τρόπο διατύπωσης της θεωρίας της «ειρηνικής συνύπαρξης» των δύο συστημάτων (σοσιαλισμού και καπιταλισμού), ουσιαστικά απέκλειαν την επαναστατική διαδικασία και άρχιζαν να σπέρνουν αυταπάτες στην παγκόσμια εργατική τάξη σχετικά με το χαρακτήρα της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού και σχετικά με τον τρόπο που θα ανατραπεί ο καπιταλισμός.
Ο Χρουστσόφ στην εισήγησή του στο 20ό Συνέδριο τόνισε ξεκάθαρα ότι η εξουσία μπορεί να παρθεί και με κοινοβουλευτικό τρόπο. Συμπληρωματικά διατυπώθηκε η θέση της «ειρηνικής άμιλλας» που υποτίθεται ότι θα μπορούσε να κρίνει την έκβαση του αγώνα των κομμουνιστών, καλλιεργώντας αυταπάτες στους λαούς, σε μια περίοδο μάλιστα που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός προωθούσε πραξικοπήματα, στυγνά δικτατορικά καθεστώτα και ωμές εξωτερικές επεμβάσεις (Λατινικής Αμερικής, Ασία, Αφρική).
Αρκετά νωρίς ο Λένιν αναφέρθηκε σε παρόμοιες απόψεις που διατυπώθηκαν στην εποχή του χαρακτηρίζοντάς τες ως: «...συνηθισμένες οπορτουνιστικές προλήψεις και μικροαστικές πλάνες περί "ειρηνικής εξέλιξης της δημοκρατίας"» («Κράτος και Επανάσταση», Απαντα Λένιν, τόμος 25, 4η ρωσική έκδοση, σελ. 412).
Στον τομέα των σχέσεων με τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα οι χρουστσοφικοί κατάφεραν να επιβάλουν σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα (και όχι μόνο από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο) ηγεσίες με ρεφορμιστικές απόψεις, αποφασισμένες να ευνουχίσουν το κομμουνιστικό κίνημα στις χώρες τους και να τεθούν στην υπηρεσία των σοβιετικών αναθεωρητών. Οπως επίσης υπήρξε προσπάθεια, από τον Χρουστσόφ, προσέγγισης του Τίτο που είχε πλέον σαφή φιλοδυτικό προσανατολισμό. Οποιος διαφωνούσε αυτόματα αποκτούσε τον τίτλο του δογματικού και του διασπαστή. Πολλά κομμουνιστικά κόμματα πάλεψαν ενάντια στις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου (ΚΚ Κίνας, ΚΚ Αλβανίας, ΚΚ Βραζιλίας κ.ά.), όπως και πολλοί αγωνιστές αντιστάθηκαν σθεναρά, παρά την ανελέητη επίθεση των χρουστσοφικών. Με το ΚΚ Κίνας υπήρξε και η σημαντικότερη αντιπαράθεση και σύγκρουση.
Ομως, παρ' όλο που οι κινέζοι κομμουνιστές υπό την ηγεσία του Μάο Τσετούνγκ προσπάθησαν να κρατήσουν τη διαμάχη στο ιδεολογικό επίπεδο (υπερασπιζόμενοι μέσα από διεθνή διάλογο το μαρξισμό - λενινισμό και την επαναστατική υπόθεση), οι Σοβιετικοί εξαπέλυσαν λυσσαλέα επίθεση στο κινεζικό κόμμα. Εφτασαν μάλιστα σε σημείο να στηρίξουν τον Νεχρού στην Ινδία που είχε ανοιχτά εκδηλώσει την εχθρότητα προς την Κίνα και εφάρμοσε μια πολιτική συνεχών προκλήσεων και επεισοδίων στα σινοϊνδικά σύνορα.
Στην εξωτερική πολιτική η Σοβ. Ενωση εφάρμοσε καθαρά ιμπεριαλιστική πολιτική, με αποτέλεσμα τις μετέπειτα επεμβάσεις σε Τσεχοσλοβακία, Αφγανιστάν.
Βάφτιζε ως "αδερφά" και "επαναστατικά" αστικά εθνικά κινήματα, χαρακτηρίζοντάς τα περίπου ως σοσιαλιστικά τα καθεστώτα που εγκαθίδρυαν (ο περίφημος μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης), για να τα περάσει στη σφαίρα επιρροής της και πολλές φορές στρεφόταν ενάντια στα ΚΚ των αντίστοιχων χωρών κάνοντας, τουλάχιστον, τα στραβά μάτια στις διώξεις.
Το ΚΚΕ στην Ελλάδα βρίσκεται σε παρανομία και υπό διωγμό. Χιλιάδες μέλη του βρίσκονται στις φυλακές ή στην εξορία, όπως στο Μακρονήσι ή στον Αη Στράτη. Ωστόσο συνεχίζει την παράνομη δράση του. Χιλιάδες είναι επίσης τα μέλη και τα στελέχη του που βρίσκονται στη Σοβιετική Ενωση, ιδιαίτερα στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες (κύρια Ρουμανία, Πολωνία και Τσεχοσλοβακία). Η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ βρίσκεται στο Βουκουρέστι.
Τα γεγονότα της Τασκένδης, 9-10 Σεπτέμβρη 1955
Την περίοδο αυτή αρχίζει να εκδηλώνεται έντονη φραξιονιστική δράση στην Κ.Ο. της Τασκένδης (Κ.Ο.Τ.), πόλη που φιλοξενούσε χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους και βασικά καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ. Το Γραφείο της Κ.Ο.Τ., με γραμματέα τον ευνοούμενο των χρουστσοφικών Χοτούρα και πίσω απ' αυτόν παλιά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, διαγραμμένα ή καθαιρεμένα απ' την καθοδήγηση του ΚΚΕ για οπορτουνισμούς ή σοβαρά λάθη που χαντάκωσαν το κίνημα στην Ελλάδα (Μάρκος Βαφειάδης, Μήτσος Παρτσαλίδης, Καραγιώργης κ.ά.), ξεκινά μια δουλειά ενάντια στην ηγεσία του ΚΚΕ με στόχο την υπονόμευσή της και ειδικότερα του Γ.Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Στη Συνδιάσκεψη και στο κομματικό ακτίφ που πραγματοποιήθηκαν τον Αύγουστο του 1955 κορυφώνεται η πάλη ανάμεσα στις δύο γραμμές, ενώ η φράξια εκδηλώνεται ανοιχτά με επικεφαλής τον Πάνο Δημητρίου.
Στις 9 του Σεπτέμβρη η ΚΕ του ΚΚΕ καθαιρεί το Γραφείο αυτό, κάτι που επιδοκιμάστηκε από τις 11 απ' τις 14 Οργανώσεις της περιοχής. Ομάδες φραξιονιστών με την ανοχή της σοβιετικής αστυνομίας προχωρούν σε βίαιη επίθεση στα γραφεία που χρησιμοποιούνταν από την ΚΕ του ΚΚΕ. Οι φραξιονιστές αυτοί "διακρίθηκαν" για τους τραμπουκισμούς και τα μαχαιρώματά τους.
Οι "έγκλειστοι" στα γραφεία αμύνθηκαν με ό,τι έβρισκαν και μόνο όταν χιλιάδες πολιτικών προσφύγων από τις γύρω περιοχές παρατούσαν τη δουλειά τους και έφταναν με κάθε μέσο για συμπαράσταση επενέβη η σοβιετική αστυνομία για να συλλάβει τους… αμυνόμενους και να στήσει αργότερα δίκες με κατηγορίες όπως "χουλιγκανισμό"!
Η συνέχεια χαρακτηρίσθηκε από διώξεις, φυλακίσεις, οικονομικές πιέσεις, εκβιασμούς για τη δουλειά, απειλές για εξορία ενάντια σε κάθε αγωνιστή που δεν αποδεχόταν το λεγόμενο "νέο πνεύμα" που δεν θ' αργούσε να εκδηλωθεί επίσημα.
Δημιουργήθηκε νέο προσωρινό Γραφείο της Κ.Ο.Τ. ενόψει συνδιάσκεψης, που δεν έγινε ποτέ, γιατί παρεμποδίστηκε από τους Σοβιετικούς. Οι Σοβιετικοί έβαζαν ολοένα και περισσότερους περιορισμούς και απαγορεύσεις στις οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων, απαγόρευαν την έκδοση των εφημερίδων τους, κατέσχεσαν πολύγραφους κ.λπ.
Η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, το Νοέμβρη του '55, παρά τις προκλήσεις και τους τραμπουκισμούς των φραξιονιστών, καταδικάζει την επίθεση της ρεβιζιονιστικής φράξιας στην Τασκένδη, ενώ αργότερα σε εκλογικές διαδικασίες που έγιναν στις ΚΟΒ (για να δούμε και τους συσχετισμούς), όπου κατέβηκαν δύο εισηγήσεις και δύο ψηφοδέλτια, έδωσαν τα 4/5 υπέρ της Κ.Ε. (6.400 μέλη) και το 1/5 υπέρ της φράξιας (1.200 μέλη).
Η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ
Το Φλεβάρη του 1956 έγινε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ.
Ο ρεβιζιονισμός κυριαρχεί, κάτι που δίνει αέρα στα πανιά της φράξιας. Εκ μέρους του ΚΚΕ στο Συνέδριο ήταν οι Ζαχαριάδης και Γκρόζος. Στη Μόσχα φτάνει και ο Μπαρζιώτας, μέλος της Κ.Ε. Οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές συστήνουν "Διεθνή Επιτροπή" αποτελούμενη από 6 ΚΚ, με επικεφαλής τον Κοουσίνεν (ΚΚΣΕ) και τον Γκεόργκι Γκεοργκίου-Ντεζ (ΚΚ Ρουμανίας), για να "δικάσουν" κατά κάποιον τρόπο το ΚΚΕ και να ερευνήσουν τα "λάθη σεχταριστικού χαραχτήρα" στα οποία είχε υποπέσει. Ο Ζαχαριάδης δεν αναγνωρίζει την επιτροπή αυτή και τίθεται "υπό περιορισμό" μαζί με τα άλλα στελέχη.
Το Μάρτη του '56 γίνεται στο Βουκουρέστι η 6η Ολομέλεια, απουσία του Ζαχαριάδη.
Σ' αυτή συμμετείχαν και μια σειρά διαγραμμένα μέλη της Κ.Ε., δοτοί των Σοβιετικών, χωρίς καν το τυπικό δικαίωμα να συμμετάσχουν. Η εισήγηση έγινε απ' τον Ρουμάνο Ντεζ (!) και με τη συμμετοχή του Κοουσίνεν. Στην ολομέλεια κριτικαρίστηκε η ζαχαριαδική ηγεσία, αλλά κυρίως η μέχρι τα τώρα γραμμή του ΚΚΕ σαν "σεχταριστική" και "τυχοδιωκτική". Κριτικαρίστηκε η "απομονωτική" στάση του ΚΚΕ απέναντι στα λεγόμενα κόμματα του "κέντρου" (που, σ.σ., δολοφονούσαν τον Μπελογιάννη), η αποχή του '46, τονίστηκε ξανά η θέση του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ για τις δυνατότητες "ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό", αποκαταστάθηκε ο Τίτο. Με πρόσχημα την κριτική στα "αριστερίστικα λάθη" επικυρώθηκε και επιβλήθηκε η δεξιά γραμμή που κυριάρχησε τότε στο κομμουνιστικό κίνημα. Ωστόσο η 6η Ολομέλεια, πέρα απ' το κατηγορητήριο δεν κατέληξε σε κανένα σχέδιο απόφασης, ούτε εξέλεξε τυπικά γραμματέα, άσχετα αν τον κύριο ρόλο έπαιζε ο Κολιγιάννης. Το νέο δοτό Γραφείο αποτελούσαν φορείς του νέου ρεβιζιονισμού, κάποιοι "ανανήψαντες" της παλιάς ηγεσίας και παλιοί διαγραμμένοι που προστέθηκαν στην πορεία (Βαφειάδης, Παρτσαλίδης). Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πολύδωρος Δανιηλίδης, "η… ανανέωση που παρουσιάζουν γίνεται με βρικόλακες".
Το πογκρόμ…
Μετά την 6η Ολομέλεια ο Κολιγιάννης (μαζί με τους Πετρόφ και Πανομαριόφ) βγαίνει στη… γύρα για να πείσει τις οργανώσεις βάσης. Δύσκολο "έργο". Οσο όμως η βάση δεν πειθόταν τόσο πιο λυσσαλέα γινόταν η επίθεση των ρεβιζιονιστών στο ίδιο το κόμμα πια, όπου οι 1.200 διέγραψαν τους… 7.000. Ο Π. Δανιηλίδης αναφέρει χαρακτηριστικά πως σε ΚΟΒ οικοδόμων στην Τασκένδη οι 5 συνήλθαν και διέγραψαν τους… 350!
24 ΚΟΒ στην Τασκένδη διαλύθηκαν και τα μέλη τους (2.400) διαγράφηκαν. Αντίστοιχες μαζικές διαγραφές έγιναν και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες (9.000 κομματικά μέλη σύνολο). Ακολούθησε κύμα διώξεων στη Σοβιετική Ενωση ενάντια στους "σταλινικούς" και "ζαχαριαδικούς" του ΚΚΕ. Πολλοί κλείστηκαν έως και σε ψυχιατρεία!
Αργότερα, το 1958, η διάλυση θα ολοκληρωθεί όταν η ρεβιζιονιστική ηγεσία θα διαλύσει και τις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ στην Ελλάδα και οι κομμουνιστές θα κληθούν να δουλέψουν μέσα απ' την ΕΔΑ, που από πλατύ νόμιμο αριστερό κόμμα μετατρεπόταν σε ρεφορμιστικό κόμμα. Διάλυση που έρχονται σήμερα "εκ του ασφαλούς" να αυτοκριτικάρουν οι σημερινοί ρεβιζιονιστές του "Κ"ΚΕ.
Η 7η Ολομέλεια της Κ.Ε., Φλεβάρης 1957
Εκεί επικυρώνεται η καθαίρεση της παλιάς ηγεσίας. Καθαίρεση και διαγραφή Ζαχαριάδη (που αφού δούλεψε ως δασεργάτης για κάποια χρόνια στο Μποροβίτσι στάλθηκε εξορία στο Σοργκούτ της Σιβηρίας το 1963), καθαίρεση και προειδοποίηση διαγραφής σε Βλαντά και Γούσια, καθαίρεση Μπαρζιώτα. Στην Ολομέλεια αυτή, εκτός από τα πρωτοπαλίκαρα των ρεβιζιονιστών, ενεργό ρόλο έπαιξαν ξανά οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές με τους Κοουσίνεν, Πετρόφ. Γραμματέας του κόμματος διορίζεται ο Κολιγιάννης ( που θα παραμείνει επικεφαλής του ΚΚΕ μέχρι το 1972, οπότε θα τον διαδεχτεί ο Χαρίλαος Φλωράκης ). Μαζί του βέβαια και οι Βαφειάδης, Παρτσαλίδης .
Εδώ βέβαια συνένοχοι στο έγκλημα είναι και οι μετέπειτα δύο πτέρυγες του ρεβιζιονισμού, μετά τη διάσπαση του 1968, όταν οι ευρωρεβιζιονιστές του "Γραφείου Εσωτερικού", μετέπειτα "Κ"ΚΕ εσωτερικού (πρωτεργάτης Παρτσαλίδης), διασπάστηκαν απ' τους "ορθόδοξους" φιλοσοβιετικούς ρεβιζιονιστές του Κολιγιάννη ("Κ"ΚΕ).
Αντίσταση των μελών του ΚΚΕ στο ρωσόδουλο ρεβιζιονισμό είχαμε βέβαια και μέσα στην Ελλάδα, κυρίως σε τόπους εξορίας, όπως στον Αη Στράτη π.χ. όπου η συντριπτική πλειοψηφία των εξόριστων διαφώνησε με την 6η Ολομέλεια, χωρίς καν να γνωρίζει για τα γεγονότα της Τασκένδης. Χαρακτηριστικά αναφέρεται (Υλικά 4ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ) ) πως οι ρεβιζιονιστές "έστελναν" δικούς τους εκεί, μετά από σκόπιμη σύλληψη, προκειμένου να κάνουν δουλειά στους εξόριστους για τη γραμμή της 6ης.
ΚΚΕ χωρίς βάση και με νέα δοτή ηγεσία δεν ήταν πια ΚΚΕ. Και ήρθε να εμφανιστεί πάλι μετά από χρόνια ΕΔΑϊτικου ρεφορμισμού, μετά τη χούντα, υπογράφοντας δηλώσεις νομιμοφροσύνης για να νομιμοποιηθεί απ' τον Καραμανλή (1974) και να προβάλει από τότε μέχρι τα τώρα διάφορες παραλλαγές γνωστών ρεβιζιονιστικών, ρεφορμιστικών θέσεων ("Πραγματική Αλλαγή", "Αντιμονοπωλιακή Δημοκρατία", κρατικοποιήσεις, "εξυγιάνσεις" κ.λπ.) ή να παίξει ρόλο πυροσβέστη στους αγώνες, φτάνοντας στα όρια και της συγκυβέρνησης. Πρακτική και κατεύθυνση που στην ουσία της καμιά σχέση δεν έχει μ' αυτήν του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, του ΚΚΕ της εποποιίας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, πέρα από τα όποια υπαρκτά ή ανύπαρκτα λάθη του.
Πηγές:
1) "Ο Πολύδωρος Δανιηλίδης θυμάται", Ιστορικές Εκδόσεις
2) Στέφανου Ριζάκη "Οδοιπορικό από τη δράση των πολιτικών προσφύγων"
3) Γ. Γούσια "Οι αιτίες για τις ήττες…" Τομ. Β. Εκδ. "Να υπηρετούμε το λαό"
4) "Η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.", Εκδόσεις Μνήμη
5) Υλικά της 4ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ(μ-λ), Απρίλης 1992
6) "Μερικά ζητήματα της ιστορίας του ΚΚΕ", «Προλεταριακή Σημαία» 1978
1955-1956 (6η ολομέλεια-20ό Συνέδριο ΚΚΣΕ)
Ο ομφάλιος λώρος του ΚΚΕ
Πολλές φορές η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί να εμφανίσει στη βάση του κόμματος μια διάθεση "αυτοκριτικής" για λάθη του παρελθόντος. Και θα μπορούσε να της αναγνωρίσει κάποιος μια πρόθεση να δει τις ανησυχίες των μελών και οπαδών του κόμματος, ιδιαίτερα τέτοιες δύσκολες εποχές, ή, αν θέλετε, να μη συγκρουστεί με τον αριστερό κόσμο του κόμματος, που και αγωνιστικές διαθέσεις έχει και είναι πεισμένος ότι η λαϊκή εξουσία μόνο με την επαναστατική πάλη των μαζών καταχτιέται, ότι ο Οκτώβρης δείχνει το δρόμο που χάραξαν Λένιν και Στάλιν. Πόσο όμως είναι σε θέση αυτή η ηγεσία να δει συνολικά την πορεία του κόμματος στη μεταζαχαριαδική εποχή και να σταθεί αυτοκριτικά ως το τέλος;
Και μια τέτοια αυτοκριτική δεν θα αναιρέσει και την ίδια αλλά και ολόκληρη την πορεία του ΚΚΕ από το 1955-56 και μετά;
Για να κατανοηθεί το ζήτημα πρέπει να δούμε για ποιο κόμμα μιλάμε, πώς προέκυψε και ποιες ήταν οι βασικές του κατευθύνσεις ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά. Γιατί όλα αυτά σημάδεψαν ανεξίτηλα το μεταζαχαριαδικό κόμμα και την πορεία του.
Καταρχήν για την ηγεσία του ΚΚΣΕ, που μετά το θάνατο του Στάλιν οδήγησε τη μεγάλη χώρα του Λένιν και του Στάλιν στο ρεβιζιονισμό και την παλινόρθωση του καπιταλισμού μέσα από μια πορεία, με αποκορύφωμα τα τελευταία γεγονότα της κατάρρευσης της ΣΕ και του ανύπαρκτου σοσιαλισμού στην Α. Ευρώπη (και όχι μόνο), το ΚΚΕ ήταν πεδίο επέμβασης και βίαιης επιβολής της ρεβιζιονιστικής στροφής, επειδή μεγάλο κομμάτι των κομματικών μελών βρισκόταν στη Σ.Ε. και σε άλλες χώρες της Α.Ε. μετά την ήττα του '49, ενώ οι οργανώσεις στην Ελλάδα ζούσαν δύσκολες στιγμές στην παρανομία.
Οι Σοβιετικοί λοιπόν, με την ηγεσία του Χρουστσόφ, επενέβησαν ωμά στα εσωτερικά του ΚΚΕ, ξωπέταξαν το Ζαχαριάδη, τον έστειλαν στη Σιβηρία και επέβαλαν την ενωμένη τότε ηγεσία των ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ. Με πογκρόμ των αστυνομικών δυνάμεων, βοηθούμενοι από τους μετέπειτα άθλιους ρεβιζιονιστές των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη κ.λπ., έστειλαν τους κομμουνιστές στην εξορία γιατί αντιστέκονταν και υπεράσπιζαν την επαναστατική φυσιογνωμία του ΚΚΕ. Οι ελάχιστοι "νόμιμοι" (διάβαζε φιλοσοβιετικά τσιράκια) διέγραψαν χιλιάδες κομμουνιστές, οι οποίοι γνώρισαν τον κατατρεγμό, τα μπουντρούμια και την εξορία των χρουστσοφικών αρχών. Το μεταζαχαριαδικό ΚΚΕ προέκυψε με πραξικοπηματικό τρόπο και άθλιες συνωμοσίες και διώξεις. Αποκορύφωμα ήταν η 6η Ολομέλεια του 1956, όπου την εισήγηση έκανε ο Ντεζ, γραμματέας του ρουμάνικου κόμματος. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κομμουνιστών τόσο στην Α. Ευρώπη και Σ.Ε. όσο και στην παρανομία και τις εξορίες στην Ελλάδα (Αη Στράτης) καταδίκασε την 6η Ολομέλεια. Και αν στη Σ.Ε. και τις άλλες ανατολικoευρωπαϊκές χώρες οι διωγμοί και εξορίες ήταν στην ημερήσια διάταξη, στην Ελλάδα "απλά" το '58 διέλυσαν το κόμμα και τις παράνομες οργανώσεις (και γιατί δεν χρειάζονταν τέτοιο κόμμα και γιατί δεν το έλεγχαν). Και ήταν όλοι μαζί οι ρεβιζιονιστές, άσχετα τι προέκυψε το 1968 με τη ρήξη Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη, για άλλους λόγους.
Αυτή είναι η μια πλευρά. Το σημερινό ΚΚΕ προέκυψε με πραξικοπηματικό τρόπο και αυτό καθόρισε την πορεία του, ιδιαίτερα της ηγεσίας του, που γαλουχήθηκε στο πνεύμα της εξάρτησης από το "κέντρο" (Σ.Ε.) και ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να ξεπεράσει. Η άλλη πλευρά, το ίδιο ή και περισσότερο ουσιαστική, είναι οι κατευθύνσεις, θέσεις και η φυσιογνωμία αυτής της ηγεσίας απ' το '56 και μετά.
Με τη "φώτιση" του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της 6ης Ολομέλειας η ηγεσία του ΚΚΕ απαρνήθηκε τον επαναστατικό δρόμο και τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Ανακαλύφθηκαν ο "ειρηνικός" δρόμος για το σοσιαλισμό, το "παλλαϊκό" κράτος, τα διάφορα "στάδια" ως "ενιαίο προτσές" από τον καπιταλισμό ως το σοσιαλισμό, οι χωρίς αρχές συνεργασίες με αστικές δυνάμεις (το '64 η ΕΔΑ, για να πριμοδοτήσει το Γ. Παπανδρέου, κατέβασε υποψήφιους μόνο στις μισές περιφέρειες το '81, το ΚΚΕ στήριξε την "αλλαγή" του ΠΑΣΟΚ το '89 τη δεξιά κυβέρνηση κ.λπ.) Από τη μια το "κόμμα παιδί", με αντιδημοκρατικές και πραξικοπηματικές νοοτροπίες ("ένα το ΚΚΕ" και οι άλλοι...) σε όλα τα επίπεδα (εσωκομματικό, συνδικαλιστικό, τραμπουκισμοί στο μαζικό κίνημα) και από την άλλη προσκόλληση στην αστική τάξη και τις ανάγκες της. Η ηγεσία του ΚΚΕ, αυτή που προέκυψε το '56, αλλά και το '58, το '73 κ.λπ., είναι ο βασικός υπεύθυνος για την αποδυνάμωση και διάλυση του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος, αλλά και για τη συρρίκνωση του μεγάλου αντιιμπεριαλιστικού και αντιαμερικανικού κινήματος στη χώρα.
Ο ομφάλιος λώρος του ΚΚΕ δένει την εκάστοτε ηγεσία του με το '56. Η μήτρα που γέννησε αυτό το κόμμα, το 20ό Συνέδριο και η 6η Ολομέλεια, έχουν χαράξει ανεξίτηλα την πορεία του. Και οι όποιες "αυτοκριτικές" ποτέ δεν φτάνουν στην ουσία της πολιτικής που καθόρισε την πορεία του κόμματος, αλλά και στον ομφάλιο λώρο που το κρατάει δεμένο απ' τη γέννα του. Ψέλλισαν κατά καιρούς για "λάθη του '64" (πριμοδότηση της Ένωσης Κέντρου) ή για "λάθη του '58" (διάλυση των οργανώσεων), αλλά, πρώτο, πού οφείλονται αυτά τα λάθη (αν ήταν μόνο λάθη) ούτε κουβέντα. Είναι πολύ απλά τα πράγματα: Ο "ειρηνικός" δρόμος δεν χρειάζεται επαναστατικό κόμμα και παράνομες οργανώσεις, ο ρεβιζιονισμός και ο ρεφορμισμός οδηγούν στην αγκαλιά των αστικών δυνάμεων, στο αστικό πολιτικό παιχνίδι (άσχετα αν σε πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα όταν δεν σε χρειάζονται πια).
Για να τοποθετηθεί η ηγεσία του ΚΚΕ για τις δραματικές εξελίξεις του '55-56 που χαντάκωσαν το κίνημα στη χώρα χρειάζεται να αναιρέσει τον ίδιο τον εαυτό της, να χαράξει επαναστατική πολιτική.
Δύσκολος δρόμος...
ΠΗΓΗ : Κείμενα από παλαιότερες αναρτήσεις από αντίσταση στις γειτονιές.
Ο ομφάλιος λώρος του ΚΚΕ δένει την εκάστοτε ηγεσία του με το '56. Η μήτρα που γέννησε αυτό το κόμμα, το 20ό Συνέδριο και η 6η Ολομέλεια, έχουν χαράξει ανεξίτηλα την πορεία του. Και οι όποιες "αυτοκριτικές" ποτέ δεν φτάνουν στην ουσία της πολιτικής που καθόρισε την πορεία του κόμματος, αλλά και στον ομφάλιο λώρο που το κρατάει δεμένο απ' τη γέννα του. Ψέλλισαν κατά καιρούς για "λάθη του '64" (πριμοδότηση της Ένωσης Κέντρου) ή για "λάθη του '58" (διάλυση των οργανώσεων), αλλά, πρώτο, πού οφείλονται αυτά τα λάθη (αν ήταν μόνο λάθη) ούτε κουβέντα. Είναι πολύ απλά τα πράγματα: Ο "ειρηνικός" δρόμος δεν χρειάζεται επαναστατικό κόμμα και παράνομες οργανώσεις, ο ρεβιζιονισμός και ο ρεφορμισμός οδηγούν στην αγκαλιά των αστικών δυνάμεων, στο αστικό πολιτικό παιχνίδι (άσχετα αν σε πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα όταν δεν σε χρειάζονται πια).
Για να τοποθετηθεί η ηγεσία του ΚΚΕ για τις δραματικές εξελίξεις του '55-56 που χαντάκωσαν το κίνημα στη χώρα χρειάζεται να αναιρέσει τον ίδιο τον εαυτό της, να χαράξει επαναστατική πολιτική.
Δύσκολος δρόμος...
ΠΗΓΗ : Κείμενα από παλαιότερες αναρτήσεις από αντίσταση στις γειτονιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου