Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΙΖΑΣ 12 Φλεβάρη του 1945 - ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ - ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ Η ΜΝΗΜΗ


Φωτογραφία :
Η υπογραφή της συμφωνίας. 

Αφιερωμένω από μένα για όλους όσους έχουν καταθέσει τα όπλα της ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, αλλά και για όσους δεν ξέρουν, μα προπαντός σε όσους εσκεμμένα ξεχνούν.

Η Φωτογραφία μετά την υπογαφή.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ - ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Μία μου γραφή βγαλμένη μέσα από τη καρδιά που πονά μα που θέλει να αντιστέκεται.

Χιλιάδες αγωνιστές χάθηκαν.

Σκέψεις, εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα, οργή, θυμός, γεννιούνται και μου γεμίζουν το νου.

Και τα μάτια ;

Τα μάτια μου δάκρυα γιομάτα, δεν πρέπει όμως το βλέμμα να θολώνουν.

Βράχοι άγριοι και το χώμα έγινε σε μεριές - μεριές κρυφές πιο κόκκινο κι'από του ήλιου τη δύση.

Μια στιγμή μου έφθανε να στοχαστώ κάτι δύσκολο κάτι το αψηλό, την αδερφοσύνη, τη συντροφικότητα, τον αγώνα για τη Λευτεριά.

Ωραία που είναι στην αγκαλιά ο ένας του άλλου, ο αγώνας του συντρόφου και δικός μου αγώνας.

Ήταν αυτό που γύρευα.

Ακριβά λόγια και στα σπλάχνα να σαλεύει σπόρος ακριβός, και σ' αυτό πάνω να ισορροπώ και να υπάρχω,και σ' αυτό να μπορώ απέραντα να προχωρήσω ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια.

Πως καταντήσαμε έτσι;

Υπάρχει όμως η ελπίδα, την ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ και όλων αυτών (θα'ρθει η στιγμή) που θα παλέψουν με δύναμη τη μνήμη, που θα παλέψουν να κάνουνε το όνειρο πράξη, χωρίς άλλα λάθη, χωρίς υποχωρήσεις και με δίκαιο αγώνα ενάντια σ' όλων αυτών που πλουτίζουν πάνω στον θάνατό μας.

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ να θυμάσθαι δύο λογισμούς. 

Ο ένας λέει: 

Θα εξεγερθείς; 

Όχι; 
Υποτάξου στη μοίρα σου ζήσε ή πέθανε μέσα στη φτώχεια,τη μιζέρια,την καταπίεση,δούλος της τάξης των κεφαλαιοκρατών,της αστικής τάξης.

Και ο άλλος λέει:

Αγωνίσου για την υπέρτατη αξία της τάξης σου με ταξική συνείδηση.

Και συνεχίζοντας λέω όποιος αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όποιος όμως δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει!!!

Το πρώτο καθήκον της ταξικής πάλης είναι η μάχη για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η μάχη για την ενίσχυση της αγωνιστικής οργάνωσης των εργαζομένων και ανέργων, των στρωμάτων του προλεταριάτου, στους χώρους δουλειάς, στην εκπαίδευση, στις γειτονιές. 

Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό είναι πρώτα απ’ όλα η πάλη για την οργάνωση των εργαζόμενων τάξεων.
Ο αντιιμπεριαλιστικός-αντικαπιταλιστικός-αντιπολεμικός ολομέτωπος αγώνας των λαών για να αλλάξει οριστικά την καταπίεση από την άρχουσα εγκληματική αστική τάξη θα είναι ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ή δεν θα υπάρξει ποτέ.

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΒΑΡΚΙΖΕΣ.

Το τι, το πως και το γιατί έφτασε το κομμουνιστικό κίνημα από την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης(ΕΑΜ-ΕΛΑΣ)στο παρά πέντε να αλλάξει το κόσμο στη διάλυση ας ο καθένας μας κρίνει χωρίς αυταπάτες και με ΤΑΞΙΚΗ συνείδηση να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα.

Λέω εγώ,αν απέναντι σε ένα  αντίπαλο (εχθρό) δεν κάνεις τίποτα για να τον νικήσεις ενώ είχες τη δυνατότητα αλλά αντιθέτως παίρνεις τα όπλα του λαού (αφοπλισμός του ΕΛΑΣ) που αγωνίζεται για τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ του τη ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ και τον στέλνεις άοπλο βορά στις ορέξεις του αντιπάλου,αυτό δεν είναι ΛΑΘΟΣ,αυτό είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Η γνώση της ιστορίας και η ταξική ιστορική ανάλυση της είναι ιδιαίτερα απόλυτα σημαντική.

12 Φλεβάρη 1945 υπογράφτηκε η τελευταία πράξη των Δεκεμβριανών, η συμφωνία της Βάρκιζας. 

Η κύρια γραμμή του ΚΚΕ εκείνη την κρίσιμη εποχή υπήρξε η πολιτική επιλογή της συνεννόησης και της συνδιαλλαγής με τις προπολεμικές δυνάμεις, με τις οποίες είχε έρθει σε συμφωνία στον Λίβανο και την Καζέρτα. 

Μια συμφωνία που ουσιαστικά σήμαινε την παράδοση του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ στα χέρια των Άγγλων και της κυβέρνησης που τους υπηρετούσε. Αν και οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατείχαν τα τρία τέταρτα της χώρας και είχαν 50.000 τακτικό στρατό, με τη συμφωνία αυτή αποφασίζεται η διάλυση του ΕΛΑΣ και η άμεση παράδοση του οπλισμού του. Ουσιαστικά οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης παραδίδονται άνευ όρων. Οι μαχητές του ΕΛΑΣ παραδίδουν περίπου 50.000 όπλα. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση σε αντάλλαγμα θα παραχωρούσε αμνηστία για τα πολιτικά αδικήματα που τελέστηκαν από τις 3 Δεκέμβρη μέχρι τότε! Δηλαδή για τον ηρωικό αγώνα του λαού της Αθήνας ενάντια στους Άγγλους και τα τσιράκια τους το Δεκέμβρη του '44.

Όμως, σχεδόν αμέσως μετά τη συμφωνία αρχίζει ένα όργιο βίας και τρομοκρατίας κατά των λαϊκών αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. 

Η κυβέρνηση, βρίσκοντας νομικό πάτημα σε μια παράγραφο της συμφωνίας, όπου αναφερόταν ότι εξαιρούνταν της αμνηστίας τα κοινά αδικήματα κατά της ζωής και περιουσίας τα οποία "δεν ήταν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχία του πολιτικού αδικήματος", ξεκίνησε να καταδιώκει χιλιάδες δημοκράτες για ποινικά αδικήματα. 

Η αρχή γίνεται με το θάνατο των ΕΑΜιτών, Μονέδα και Αυγέρη. Απ' την άλλη, όχι μόνο αθωώνονται πολλοί δωσίλογοι και συνεργάτες των Ες-Ες (όπως ο Εξαρχος και ο Μοντελάους), αλλά αυτοί είναι που στελεχώνουν σιγά σιγά το στρατό, την αστυνομία και τις διάφορες παρακρατικές συμμορίες που αρχίζουν να δρουν στην ύπαιθρο. Πολλοί δημοκράτες δημόσιοι υπάλληλοι διώχνονται, όπως και προοδευτικοί πανεπιστημιακοί. Επίσης διορίζονται νομάρχες γνωστοί δωσίλογοι και υποστηρικτές της δικτατορίας του Μεταξά. Το αστικό κράτος με τη βοήθεια των Άγγλων πραγματοποιεί τους στόχους της συμφωνίας, που δεν ήταν άλλοι από το κέρδισμα χρόνου απέναντι στο λαϊκό κίνημα, ώστε να ανασυγκροτηθεί και να στελεχώσει τις δυνάμεις καταστολής, το στρατό και την αστυνομία. 

Έτσι θα κατάφερνε να ξεμπερδεύει με το λαϊκό κίνημα που ανδρώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα και να εκλείψει η πιθανότητα λαϊκής εξουσίας στη χώρα.

Στο διάστημα αυτό πρωθυπουργός είναι ο Πλαστήρας που έχει διαδεχθεί εδώ και περίπου έναν μήνα τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος όμως κατηγορείται ως φιλοχιτλερικός (με βάση γράμμα του στον Έλληνα πρεσβευτή στο Βισί, στο οποίο εκθείαζε τον Χίτλερ) και έτσι εξαναγκάζεται σε παραίτηση στις 7 Απρίλη. Την επομένη σχηματίζεται νέα κυβέρνηση υπό το ναύαρχο Πέτρο Βούλγαρη, το δήμιο των αντιφασιστών ναυτικών στη Μέση Ανατολή. 

Ήταν ολοφάνερο πλέον ποια πολιτική θα ακολουθούσε η νέα κυβέρνηση. 

Οι διώξεις συνεχίζονται με μεγαλύτερη σφοδρότητα. 

Μέσα στο πρώτο εξάμηνο 600 αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης δολοφονούνται από παρακρατικές φασιστικές συμμορίες, συλλαμβάνονται 20.000 αγωνιστές με την κατηγορία πως ήταν κοινοί δολοφόνοι (οι εξαιρέσεις απ' την αμνηστία) και καταδικάζονται σε θάνατο οι 2.000.

Την αντίληψη της ρήξης και της στρατιωτικής σύγκρουσης εξέφρασε κυρίως ο Άρης Βελουχιώτης, ο οποίος στη σύσκεψη των καπεταναίων στη Λαμία είχε προτείνει την είσοδο του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, όπως ακριβώς είχε κάνει ο ΕΛΑΣ στη Θεσσαλονίκη, με πρωτοβουλία των επικεφαλής του στη Μακεδονία, Ευριπίδη Μπακιρτζή και Μάρκου Βαφειάδη. 

Η ηγεσία του ΚΚΕ απέρριψε την πρόταση του Βελουχιώτη και επέλεξε το δρόμο που είχαν ορίσει οι ίδιοι οι Βρετανοί.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφει ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου στο βιβλίο του Δούρειος Ίππος για το μεγάλο του αντίπαλο: 
"Ο Βελουχιώτης ήταν ο κατ’ εξοχήν ανεγνωρισμένος και ο δυναμικός αρχηγός τού ΕΛΑΣ. (…) Το αδιαφιλονίκητο γόητρο του στις τάξεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ τον έφερεν ως τον ενδεχόμενο αντίπαλο του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, του οποίου δεν ήτο μέλος. Εξηρτάτο από αυτόν να αγνοήσει τις αποφάσεις του τελευταίου ή και να το ανατρέψει. Με τον Μάρκο στη Μακεδονία, τον Ορέστη στην Αττική, αλλά και μόνος, ήταν σε θέση να δώσει μία άλλη τροπή και εξέλιξη στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αντίθετη από αυτήν που ήταν στη σκέψη της ηγεσίας του ΚΚΕ...".
Το ΚΚΕ τότε δεν είχε επιλέξει το δρόμο της σύγκρουσης και πολύ περισσότερο τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας.

"Στη μεγάλη πλατεία (των Τρικάλων) μια άδεια εξέδρα περιμένει την άφιξη της αντιπροσωπείας του ΕΛΑΣ. Μια βιασμένη αισιοδοξία εμψυχώνει τις συζητήσεις αλλά ένα βαρύ προαίσθημα τις σταματά. Οσο περνά η ώρα η ανησυχία διαπερνά το πλήθος. Ο Παρτσαλίδης ανεβαίνει στο βήμα. Αναγκαστήκαμε. Είναι σαν κεραυνός. Το πλήθος βουβαίνεται και μέσα σε τούτη την πνιχτή σιωπή ο Παρτσαλίδης απαριθμεί τους όρους της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Οταν τελείωσαν, κάποιος αρχίζει να σιγοτραγουδά τον ύμνο του ΕΛΑΣ, που γενικεύεται από εκατοντάδες στόματα που πνίγονται καθώς τραγουδάνε “Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα”... Υστερα πάλι σιωπή ( Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1943-1949,Αθήνα: Εξάντας, 1970 )"

Η ταφόπλακα του μεγαλειώδους κινήματος αντίστασης του ελληνικού λαού.
Η ταφόπλακα μιας Επανάστασης.

Στις 28 Φλεβάρη ολοκληρώθηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, ο οποίος παρέδωσε 100 πυροβόλα διαφόρων τύπων, 81 ομαδικούς και 138 ατομικούς όλμους, 419 πυροβόλα, 1412 οπλοπολυβόλα, 713 αυτόματα τουφέκια, 48.953 τουφέκια και πιστόλια, 57 αντιαρματικά τουφέκια και 17 συσκευές ασυρμάτου.

 

Και το δάκρυ του Ελασίτη από το υγραμένο μάτι κύλησε στο αδύνατο μπαρουτοκαπνισμένο πρόσωπο του πολεμιστή,αυτό το πρόσωπο που είχε τη φλόγα της ματιάς του πολεμιστή, τη λαμπράδα της ψυχής και την ορμή του και που στις πλάτες είχε τους αγώνες για μια καλύτερη μέρα, ενός πιο φωτεινού κόσμου.

Μερικές μονάδες του ΕΛΑΣ, όπως και ο ηγέτης του Άρης Βελουχιώτης αρνήθηκαν να δεχτούν τη Συμφωνία και κατέφυγαν και πάλι στα βουνά το Κ.Κ.Ε. τους αποκήρυξε αμέσως.

 

Βεβαίως, αν ανατρέξει κάποιος στην πληθώρα των συγγραμμάτων που έχουν γραφτεί σχετικά με τα ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ και τη Βάρκιζα θα διαπιστώσει πως μέσα από τα ασύστολα ψεύδη, τις παραποιήσεις γεγονότων ή τις ωμές αλήθειες ένα είναι σταθερό και αμετακίνητο υπόβαθρο:

ΗΤΑΝ ΕΦΙΚΤΗ Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

"Μπορούσαμε και μόνο με τις δυνάμεις του Α΄ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ Αθήνας να κάνουμε γενική έφοδο και να ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ (Βασίλης Γ. Μπαρτζιώτας, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944, σελ. 355 )".

Βέβαια, όλα αυτά που γράφτηκαν αρκετές δεκαετίες μετά, για να συντηρήσουν τους μύθους αυτής της εγκληματικής ενέργειας τόσο ενάντια στα μέλη και τους οπαδούς του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αλλά κυρίως για να στηρίξουν τα αστήρικτα.

Επειδή κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η σφαγή είχε μεθοδευτεί μήνες πριν (20.5.1944 - Η Συμφωνία του Λιβάνου)  (26.9.1944 - Η Συμφωνία της Καζέρτας), απλά ο χρόνος εκδήλωσής της θα καθοριζόταν από τις συγκυρίες.
Είναι προφανές, πως ένα σχέδιο κατάληψης της εξουσίας που είχε εκπονηθεί από το καλοκαίρι του 1944, (και υποτίθεται πως επικυρώθηκε στις 22 Νοέμβρη 1944) ήταν μια πρόφαση, ένα χαρτί για να ριχτεί "στάχτη στα μάτια" ή καλύτερα για να γίνει το δόλωμα ώστε να τεθεί σε εφαρμογή η εκτεταμένη σφαγή, που ακολούθησε, η οποία δεν αποσκοπούσε στην κατάληψη της εξουσίας, αφού αυτή είχε δοθεί ανεπιστρεπτί στους "δικαιούχους" με τις εγκληματικές συμφωνίες.
Εννοείται πως αυτό το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε στη βάση υποταγής σε μια τελείως διαφορετική βασική διαταγή της ΚΕ του ΕΛΑΣ (Σιάντος, Χατζημιχάλης, Μάντακας), που κι αυτή δεν τέθηκε σε πράξη.
Η Βάρκιζα δεν ήταν παρά το επιστέγασμα μιας μακράς πορείας λαθών και συνειδητών στρατηγικών επιλογών της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του .

Κανένας από τους πρωταγωνιστές αυτού του εγκλήματος που συντελέστηκε δεν αντιτάχθηκε έμπρακτα στην εφαρμογή του εκτός του ΑΡΗ που είχε πει:
"Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά.
Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει... "

Μία άλλη φωνή , φωνή αγνού πατριωτισμού του αληθινού αγωνιστή και πραγματικά άδολου επαναστάτη ΑΡΗ .

Από το λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία(μικρό απόσπασμα):
"Υποσχεθήκαμε και κάτι άλλο στον ΛΑΟ ότι δεν θα αφήσουμε τα όπλα απο το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά:τη ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗ λύση του Ελληνικού προβλήματος.
ΖΗΤΩ Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ ΜΑΣ!!!"

Όλα όσα ειπώθηκαν εκ των υστέρων αποτελούν "προφάσεις εν αμαρτίαις". 

Λόγια προς αφελείς οι παλληκαρισμοί του Ιωαννίδη, ασύστολα ψεύδη είναι επίσης και όλα όσα ειπώθηκαν σχετικά με την περίπτωση να καταληφθεί η εξουσία από τους κομμουνιστές.
Απλά, με τα "εάν" και "εάν" ετοίμαζαν τον δεύτερο γύρο εξόντωσης. Μια εξόντωση που θα έβαζε στο περιθώριο τα πλέον δυναμικά κομμάτια του πληθυσμού.
Όλα όσα ισχυρίζονται οι ιθύνοντες του ΚΚΕ, αποσκοπούν στο να δικαιολογήσουν την εγκληματική τους στάση απέναντι στους αγωνιστές που πολέμησαν για μια ελεύθερη Ελλάδα αλλά και στον ΛΑΟ που τους εμπιστεύθηκε .
Μια τέτοια λοιπόν δραματική εξέλιξη είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι αρκούσαν μερικές υπογραφές σ’ ένα κομμάτι χαρτί.
Δεν θέλουμε άλλο κάρβουνο.

Κατά την γνώμη μου να γυρίσουμε αποφασιστικά την πλάτη σε όλες εκείνες τις πολιτικές που χρυσώνουν το χάπι και να πάρουμε τις αποφάσεις μας.

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΒΑΡΚΙΖΕΣ.

Και λυπάμαι πολύ για την ευτέλεια των επιχειρημάτων αυτής της αριστεράς.

ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ;
Όταν όλη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού. Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευθέρωση, καμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου.

Και εμείς μέσα από την αναγέννηση του Μαρξιστικού - Λενινιστικού κομμουνιστικού κινήματος η οποία δε μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος με πραγματικές
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΕΣ  ιδεολογικές θέσεις και πράξεις απαλλαγμένες από Ρεβιοζιονιστικά - Οπουρτουνιστικά - Αντιεπαναστατικά τερτίπια να αφυπνισθούμε συλλογικά και να βρούμε τον κοινό μελλοντικό μας προορισμό να γίνουμε ανίκητοι με την αφοβία σαν σημαία και τους αγώνες μας για μία Επαναστατική Ανατροπή με τελικό προσανατολισμό τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ!!!

 

Οι πόθοι και οι αγώνες του ΛΑΟΥ θα βρουν την πλέρια τους δικαίωση σε μια Λαοκρατούμενη Αναγεννημένη Ελλάδα που θα τη δημιουργήσει Ενωμένος ο Ελληνικός Λαός με πολύμορφη πάλη, παίζοντας τον δικό του Παιάνα ξεσηκωμού για τη λευτεριά.