Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ

Εργατικά κορμιά σακατεμένα που κάθε βράδι βογκάνε από τους πόνους, τις πληγές και το άγχος.

Σακατεμένα κορμιά, πρόσωπα σκαμμένα, μαυρισμένα, γεμάτα κούραση και πόνο.  

Εργοδότες ή πιο σωστά αφεντικά, που σε καθημερινή βάση απαιτούν, επιτηρούν, επιπλήττουν, ειρωνεύονται, υποβιβάζουν, εκβιάζουν και ζητούν ανελλιπώς όλο και περισσότερη παραγωγικότητα από τον κάθε εργάτη και την κάθε εργάτρια.

Εμείς, οι εργάτες και οι εργάτριες, είμαστε αυτοί οι άνθρωποι που καθημερινά προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι μέσα σ’ αυτές τις εργασιακές συνθήκες. 

Άλλοι οικογενειάρχες και άλλοι νεότεροι που προσπαθούμε να κάνουμε τα όνειρά μας και τις επιθυμίες μας πραγματικότητα.
Είμαστε αυτοί που φεύγουμε πριν ο ήλιος ξυπνήσει και γυρνάμε όταν κρύβεται και πάλι πίσω από τα βουνά.
Είμαστε αυτοί που δίνουμε το αίμα μας κυριολεκτικά και μεταφορικά πίσω από κάθε καλογυαλισμένο προϊόν, χρήσιμο και μη.
Είμαστε αυτοί που τα σώματά μας γυαλίζουν και μυρίζουν όχι επειδή φοράμε εκλεκτά καλλυντικά και ακριβά αρώματα, αλλά επειδή ποτιζόμαστε από πριονίδια, γρέζια, γράσα και λοιπά βιομηχανικά υλικά που γίνονται κάθε μέρα ένα κομμάτι του κορμιού μας.
Είμαστε αυτοί που δεν παράγουμε για τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες των συνανθρώπων μας, αλλά για τις επίπλαστες ανάγκες που δημιουργούν οι βιομηχανίες και οι τσέπες των αφεντικών.
Είμαστε αυτοί και αυτές που δεν προλάβαμε να δούμε ακόμα την ανατολή.
Και όταν ο ήλιος πάει στη δύση του και σκοτεινιάζει, σαν κάποιος να τραβά σιγά σιγά μια βαριά κουρτίνα και να κρύβει τον ήλιο τότε τα χρώματα τριγύρω χάνονται. 

Καταχνιά μέσα μας και το γκρίζο σκεπάζει τις καρδιές μας. 

Αν το αφήσουμε να γίνει μαύρο, θα χαθούμε.

Η ανατολή έχει δύο ερμηνείες 

Η πρώτη, η ρομαντική-αλληγορική ερμηνεία αναφέρεται στην επιθυμία να αποκτήσουμε τα αυτονόητα που έχουν είδη χαθεί.

Να κατακτήσουμε και να διατηρήσουμε ένα ανθρώπινο ωράριο που θα μας επιτρέπει να βλέπουμε και να αναπνέουμε το γαλάζιο του ουρανού.
Να μπορούμε μαζί με τον άνθρωπο που αγαπάμε να απολαμβάνουμε την αυγή χωρίς τον φόβο μιας ακόμη απόλυσης, χωρίς το αίσθημα της εργασιακής ανασφάλειας, χωρίς το άγχος και τις σκέψεις της αυριανής εργασιακής ημέρας.

Η δεύτερη, αφορά την ανατολή της εργατικής τάξης, δηλαδή την πλήρη χειραφέτησή της από την μισθωτή εργασία και το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής.
Μια ανατολή που θα οδηγήσεις όλους και όλες μας σε έναν αταξικό, ιδανικό κόσμο που δεν θα υπάρχουν αφέντες και δούλοι.
Δεν θα υπάρχει το βάρβαρο φαινόμενο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Έναν κόσμο όπου όλοι θα δουλεύουμε για όλους σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητές μας.

Μπορεί η λογική αυτού του κόσμου να τα κάνει όλα να φαίνονται δύσκολα και απραγματοποίητα , ένα όμως πράγμα είναι σίγουρο: 

Οι ιδέες μας θα είναι για πάντα αλεξίσφαιρες.

Και εμείς στη πορεία της ζωής μας θα αφήσουμε τους χρόνους να περνούν χωρίς να κάνουμε τίποτα ή θα προσπαθήσουμε να αγωνιστούμε (χωρίς τα λάθη του παρελθόντος) για να αρχίσουμε να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας, να μπορέσουμε να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει και να απολαμβάνουμε την αυγή της ελευθερίας της τάξης μας σ' ένα αταξικό ιδανικό κόσμο που δεν θα υπάρχουν αφέντες και δούλοι .

Ας καταλάβουμε τη ταξική μας θέση και συνείδηση εκεί που οι δρόμοι της ζωής στενεύουν και τίποτα δεν περιμένει.

Όλα μπορούν και πρέπει να γίνουν πάνω στη βάση ενός κινήματος Μαρξιστικού - Λενινιστικού.
Είναι αναγκαία η συγκέντρωση δυνάμεων "για δουλειά, ψωμί, δημοκρατία, εθνική αυτοδιάθεση και Λαϊκή κυριαρχία".

Η ανάπτυξη ενός κινήματος πραγματικά ταξικού, ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟΥ στο οποίο ο συλλογικός αγώνας θα βρίσκεται καθ’ ολοκληρίαν στα χέρια των αγωνιζομένων ώστε να συσπειρώνονται οι δυνάμεις που δηλώνουν επαναστατικές και αντικαπιταλιστικές - αντιιμπεριαλιστίκες.

Αυτό που επείγει λοιπόν, μπροστά σ’ έναν εργασιακό χειμώνα και σ’ ένα αύριο που θα είναι πιο ζοφερός από τους ζοφερούς περσινούς που έζησε ο λαός, δεν είναι παρά η συμμετοχή μας στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, στα σωματεία, στις γειτονιές, στα χωράφια, στα σχολεία και τις σχολές. Ξεκινώντας από τον διπλανό μας και από τον γείτονα, από τον συμμαθητή και τον συμφοιτητή μας από τον κάθε εργαζόμενο.

Την συσπείρωση στη γειτονιά λαϊκών ανθρώπων και νέων που θέλουν να αντιπαλέψουν την πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, της υποβάθμισης της ζωής στις πόλεις τέρατα που έχει φτιάξει ο καπιταλισμός, στην υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας.

Στους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, που η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους έχει ξεκληρίσει συστηματικά και τα μνημόνια πάνε να τους αποτελειώσουν, πρέπει όσες δυνάμεις υπάρχουν, να πρωτοστατήσουν στην συσπείρωση τους σε ένα σύλλογο ανά χωριό, και το βγάλσιμο τους ξανά στο δρόμο της πάλης. 

Έχουμε χρέος απέναντι στο φιλότιμο και  την αξιοπρέπεια μας να μη λυγίσουμε.

 

Έχουμε χρέος απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι σ' όλα αυτά τα χρόνια σκληρής δουλειάς, να σταθούμε όρθιοι.

Έχουμε χρέος απέναντι στους φίλους, τους συναδέλφους, τους παλιούς συντρόφους, τους νέους συναγωνιστές μας, να παλέψουμε μαζί.

Έχουμε χρέος απέναντι σ’ όλους όσους μας περιμένουν στο δρόμο για τη διαδήλωση, να ενώσουμε τα χέρια τις γροθιές μας να τα σηκώσουμε ψηλά και να παλέψουμε μαζί τους.

Έχουμε χρέος απέναντι στην τάξη μας να βαδίσουμε για μία άλλη ανατολή, την ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗΣ και να φανούμε αντάξιοι των αγωνιστών που πάλεψαν γι' αυτήν και να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα.

Ας το καταλάβουμε σαν την πρόκληση της Ιστορίας.

Εν αρχή είναι η γνώση και η επίγνωση.

Πρέπει εμείς να τους δείξουμε ότι δε μας τρομοκρατούν, ότι είμαστε αποφασισμένοι να τους τσακίσουμε.

Να δημιουργήσουμε και να συμμετέχουμε σ' ένα τέτοιο Αριστερό  κίνημα, που θα βρίσκεται σε σχέση αλληλοτροφοδότησης αλλά και θα συμβάλλει στην ποιοτική αναβάθμιση και τον αγωνιστικό προσανατολισμό του μετώπου αντίστασης του λαού ενάντια στην επίθεση και την εξάρτηση.

Μέσα από αυτή την διαδικασία πάλης και όσο αυτή θα αναπτύσσεται αλλά και για να αναπτυχθεί, οι αγωνιστές και ο μαχόμενος λαός θα ανακαλύπτει το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Μέσα από αυτή την πάλη, οι αγωνιστές, ο λαός και η νεολαία θα ανακαλύπτουν πως αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα της  εδώ και εβδομήντα χρόνια ήττας του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και της επικράτησης μιας αριστεράς υποταγμένης στο σύστημα και προσανατολισμένης στην επιδιόρθωση του.
Μιας αριστεράς που βοηθούσε το σύστημα στην συγκάλυψη των πραγματικών απάνθρωπων χαρακτηριστικών του.
Και μέσα σ’ αυτήν την διπλή διαδικασία, που εμπεριέχει τόσο την πάλη για τα δικαιώματά μας και την δημιουργία των εργαλείων αυτής της πάλης όσο και την κατανόηση της αναγκαιότητας αλλά και της δυνατότητας ανατροπής, θα δημιουργείται και η αριστερή, κομμουνιστική πρωτοπορία που έχει ανάγκη το λαϊκό κίνημα.

Σ’ αυτό το έδαφος, που η εργατική τάξη θα συγκροτείται εκ νέου σαν τάξη για τον εαυτό της, θα αναπτυχθούν παράλληλα και τα σημερινά κομμουνιστικά φύτρα, για να συγκροτήσουν το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα της εποχής μας, το οποίο θα είναι επικεφαλής της λαϊκής πάλης για την ανατροπή του συστήματος, την συντριβή του αστικού κράτους και του καθεστώτος της εξάρτησης και εκμετάλλευσης, για την Ανεξαρτησία, την Λαϊκή κυριαρχία και τον Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό!!!

Μη τους ΦΟΒΑΣΑΙ στον φόβο σου ποντάρουν !!! 

 

Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο,
η οργή του λαού, κυλάει πάνω απ' τα χωράφια, ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει, ποιος, ποιος τη σταματάει.

Κοιλάδα της Φουέντε Οβεχούνα, το χέρι που σ' έσπερνε, τον κεραυνό τώρα κρατάει, ποιος το σταματάει, ποιος το σταματάει, ποιος, ποιος το σταματάει.

Αιώνες γονατισμένη από την πίκρα, η ψυχή του λαού, φτερούγες τώρα βγάζει κι ανεβαίνει, ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει, ποιος, ποιος τη σταματάει.

Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο, η οργή του λαού, κυλάει πάνω απ' τα χωράφια, ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει, ποιος, ποιος τη σταματάει.