ΤΟ ΕΑΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΛΑΪΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ. ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ.

Μετά τον Οκτώβρη (αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα)στον δεκέμβρη του 1944(Δεκεμβριανά)και στη Συμφωνία της Βάρκιζας στις 12 Φλεβάρη 1945. 
 
Αν τότε ο ελληνικός λαός νικούσε ως το τέλος τους εχθρούς κι έσωζε την ελευθερία του,(δεν θα υπήρχε δεύτερο αντάρτικο-Εμφύλιος) οι κατοπινοί συνεχιστές της 4ης Αυγούστου,την επέτειο της εθνικής αντίστασης θα την είχανε ημέρα “εθνικού πένθους”.

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το καθεστώς της αγγλικής κηδεμονίας – εξάρτησης, στηριγμένο σε ένα πολύμορφο μέτωπο του παλατιού, αστών πολιτικών, ακροδεξιών παραστρατιωτικών συμμοριών και πρώην συνεργατών των γερμανικών δυνάμεων κατοχής αποφασίζει ότι πρέπει να συντρίψει την αριστερά που έχει βγει με ανεβασμένο το κύρος της από τη γερμανική κατοχή.

(Ήταν το προανάκρουσμα του Εμφυλίου Πολέμου (1946 - 1949).
Τότε που τα όνειρα του Λαού έγιναν εφιάλτες και ο ηρωισμός, η αγωνία και το πάθος μάτωσαν τη ΚΑΡΔΙΑ των ΜΑΧΗΤΩΝ της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ τη ΚΑΡΔΙΑ όλου του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΛΑΟΥ .

Όταν λοιπόν οι εχθροί του λαού τον αιματοκυλούν , τότε γιατί ο λαός να μην έχει το δικαίωμα να τους τα λέει κι αυτός από την καλή;
Να μην έχει το δικαίωμα να προσπαθεί και να δημιουργεί όρους αντίστασης,ανατροπής μέσω ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ;

Θα πείτε δεν τον αφήνουν.
Θα τον αφήσουν γιατί δεν θα μπορούν να τον εμποδίσουν!

Κι αν τώρα ο λαός τιμά ανεπίσημα αυτήν την επέτειο, θα έρθει η μέρα , που θα την γιορτάζει επίσημα κι όπως της αξίζει.  

"Τα κομμουνιστικά κόμματα που, πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου, ο Μαρξ τα όπλισε με επιστημονικά μέσα για να κατανοούν την ιστορία, εμφανίζονται ανίκανα να γράψουν με μαρξιστικό τρόπο τη δική τους ιστορία κυρίως όταν τους ξεφεύγει από τα χέρια." (Λ. Άλτουσέρ).

Το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί να εξαιρεθεί απ' αυτόν τον κανόνα. Ίσως μάλιστα αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση του, γιατί την πολιτική του τη χαρακτηρίζει αν μη τι άλλο η ανιστορικότητα, και την Ιστορική ματιά του χωρίς άλλο η απολιτικότητα.

Ιστορική ματιά, σ' αυτή την περίπτωση, δια γυμνού οφθαλμού σημαίνει υπεκφυγή και μυθοποίηση της ιστορίας μέσα από την "αντικειμενικότητα", δια πονηρού οφθαλμού σημαίνει εκ των υστέρων απολογητική της όποιας πρακτικής.

Για ένα κομμουνιστικό κίνημα, η μόνη επαναστατική ματιά που υπάρχει, είναι δια πολιτικού οφθαλμού, δηλαδή με σκοπό τη συμπύκνωση της εμπειρίας που προσφέρει η ιστορία των ταξικών αγώνων, την ερμηνεία των συνθηκών που προκάλεσαν "λάθη" και "ήττες" για την εργατική τάξη και όχι βέβαια την απλή γεγονοτολογική αναγνώριση κάποιων "λαθών".

Σ' αυτή την ιστορική ματιά υπάρχουν κάποια κομβικά στοιχεία, πρωτεύοντα και κυριαρχικά που σημαδεύουν τεράστια χρονικά διαστήματα.

Υπάρχουν και επαναστάσεις, χαμένες η κερδισμένες, στιγμές πάλης του Λαού, δηλαδή που οι μάζες βγαίνοντας στο προσκήνιο διεκδικούν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και βάζουν πλώρη για μεγάλα πράγματα για σοσιαλισμό.

Εγώ εδώ θα μιλήσω μόνο για χαμένες επαναστάσεις ή μάλλον μόνο για μία χαμένη επανάσταση, την ΕΑΜική.
Το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας (σχεδόν ολόκληρο!) έχει πει πάρα πολλά πράγματα για την ΕΑΜική επανάσταση.
Μόνο ένα δεν είπε και δεν αναγνώρισε:
Ότι ήταν επανάσταση, λαϊκή με όλη τη σημασία της λέξης και πάνω απ' όλα σοσιαλιστική, που πρότεινε ένα όραμα κοινωνικής εξουσίας ανατρεπτικό και καταστρεπτικό για τον κόσμο του καπιταλισμού. 

"Το εαμικό κίνημα ήταν αληθινή λαϊκή επανάσταση, που χάθηκε".

Και γιατί χάθηκε;

Μήπως φταίει κάποιο "μοιραίο και τραγικό συνάμα λάθος";
Μήπως οι ραδιουργίες των μυστικών πρακτόρων ;

Η αμορφωσιά και η καθυστέρηση του ελληνικού λαού;

Άλλα τότε γιατί ο Μαρξ έλεγε ότι η πάλη των τάξεων είναι η κινητήρια δύναμη τηςιστορίας;
Επαναστατικές καταστάσεις δημιουργούνται και καθορίζονται σε μια συγκυρία ιδιαίτερη της πάλης των τάξεων, άρα, εκεί θα βρούμε και γιατί χάνονται.

Η πολιτική του ΚΚΕ, της πρωτοπορίας και καθοδηγητικής υποτίθεται δύναμης της επανάστασης, όπως αυτή διαμορφώνεται και κυριαρχεί από το 1943 και μετά είναι η πηγή μιας σωρείας "λαθών" που χαντακώνουν το λαϊκό κίνημα (ακόμα περισότερο μέτα το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ,14-25 Φλεβάρη του 1956 και την 6η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, 11-13 Μάρτη του1956 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας .)
Η γραμμή της "λαϊκής ενότητας" δίνει τη θέση της, στην αγωνιώδη επίκληση για "εθνική ενότητα"που τόσο καθαρά είχε φανεί ότι ήταν απραγματοποίητη και τυχοδιωκτική.

Η δυναμική των επαναστατημένων μαζών παραγνωρίζεται, ενώ υπερτονίζεται η δύναμη του αντίπαλου στρατοπέδου.

Η σημασία των νέων θεσμών - δυνάμει κυττάρων μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης (λαϊκή δικαιοσύνη, αυτοδιοίκηση, λαϊκός στρατός) δεν κατανοείται.
Τελικά το επαναστατημένο μαζικό κίνημα ξεπερνά αλματωδώς την "ηγεσία" του, που στέκεται ανήμπορη να καταλάβει τα
γεγονότα, πνιγμένη στο μικροαστισμό και το συντηρητισμό της.
Οι ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες με άλλα λόγια η κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας πάνω στην πολιτική και τη στρατηγική της ηγετικής Αριστεράς που ευθύνονται για τη συντριβή της ΕΑΜικής επανάστασης κρατούν αιχμάλωτη και σήμερα την παραδοσιακή Αριστερά.
Και τότε και τώρα η κρίση της Αριστεράς ήταν καθοριστικά παρούσα.
Μόνο που στις φοβερές στιγμές της επαναστατικής κατάστασης, η κρίση της Αριστεράς σημαίνει τραγωδία, ολοσχερές και καταστροφικό τσάκισμα του μαζικού κινήματος. 

Η αναγνώριση του ΕΑΜικού κινήματος σαν αυθεντικής λαϊκής επανάστασης είναι τεράστιας σημασίας πολιτικό αποτέλεσμα.
Νομιμοποιεί την επαναστατική δυνατότητα, καταγράφει την επανάσταση, όχι σαν μια ιδέα ρομαντικών διανοουμένων, αλλά σαν "κατάσταση πραγμάτων" πιθανή όσο και αναγκαία.
Γι αυτούς τους λόγους, πρέπει να μελετάμε την ΕΑΜική επανάσταση, να αναδεικνύουμε όλο της τοπεριεχόμενο και να ξεκινήσουμε το δυνάμωμα χωρίς άλλα ΛΑΘΗ με βοήθεια και αγώνες για το δυνάμωμα του Μαρξιστικού-Λενινιστικού κινήματος-κόμματος.