ΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Πολύ συχνά έρχονται ιστορικές -κοινωνικές περίοδοι που δεν μπορεί να αποδράσει κανείς από τα ερωτήματα και την ανάγκη άμεσων απαντήσεων. 
Μία τέτοια περίοδος είναι η σημερινή, που ξεδιπλώνεται με ακατάσχετο τρόπο η επίθεση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων.

Η ιδεολογία της αστικής τάξης είναι μία και κυρίαρχη ο καπιταλισμός.
Η αστική εξουσία με εργαλείο το αστικό κράτος και την "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" οργανώνει και λειτουργεί έναν τεράστιο μηχανισμό επιβολής στους λαούς Ιδεολογικής και οικονομικής επιβολής,κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
Σε αυτή την επίθεση ο καθένας πολεμά και αγωνίζεται με τον τρόπο του και για τους δικούς του λόγους μα προ πάντων με τη συνειδητοποίησή του.

Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία ταξικών αγώνων.
"Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν". (κομμουνιστικό μανιφέστο)

Καθήκον όλων όσων δεν ανήκουν στη τάξη αυτή πρέπει να είναι η προσπάθεια της ανατροπής της, και επομένως κάθε ένας που συμμαχεί μαζί της είναι ταξικός εχθρός.

Όπως γράφουν οι Μαρξ και Ένγκελς:

" Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες.
Με άλλα λόγια, η τάξη που είναι η κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας, είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική της δύναμη.
Η τάξη που έχει στη διάθεσή της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει ταυτόχρονα τα μέσα της πνευματικής παραγωγής, έτσι ώστε, μιλώντας γενικά, οι ιδέες αυτών που δεν έχουν τα μέσα της πνευματικής παραγωγής υποτάσσονται σ' αυτά.
Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, δηλαδή είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται σαν ιδέες, άρα είναι η έκφραση των σχέσεων που κάνουν μια τάξη κυρίαρχη, επομένως οι ιδέες της κυριαρχίας της" .
Υπάρχουν όμως μέσα στους κόλπους του προλεταριάτου και το "λούμπεν προλεταριάτο" που σε αυτό ανήκουν περιθωριοποιημένες ομάδες και άτομα -π.χ. ρομά τσιγγάνοι κλπ- που λόγω της πλήρους εξαθλίωσης τους βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο και δεν έχουν αναπτύξει ταξική συνείδηση και που ζουν στο περιθώριο, συνήθως επειδή εκεί έχει εξωθηθεί από ισχυρότερες δυνάμεις (κοινωνικές, εργασιακές κ.λπ.).

Με τον όρο "λούμπεν προλεταριάτο" ο Μαρξ εννοούσε το εξαθλιωμένο και περιθωριακό τμήμα της εργατικής τάξης, που είχε χάσει την ταξική του συνείδηση και τον ρόλο του στην κοινωνία. Προσπαθούσε να επιβιώσει με ευκαιριακές εργασίες μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας.
Ο Μαρξ δεν το θεωρούσε δύναμη ανατροπής, όπως σήμερα κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θεωρεί δύναμη ανατροπής τους "κουκουλοφόρους" που παριστάνουν τους αναρχικούς.

Αυτοί μπορεί να γίνουν εχθροί σε δεδομένες και συγκεκριμένες στιγμές της πάλης του προλεταριάτου για την ολοκληρωτική ανατροπή.

Τώρα όλοι οι άλλοι που ψηφίζουν όλα τα κόμματα της διαχείρισης του συστήματος και δεν ασχολούνται με τη πολιτική έχουν απλά μικροαστικές αντιλήψεις που τους θέτουν έξω από τα συμφέροντα της τάξης που ανήκουν.

Οι αστικές και οι μικροαστικές αντιλήψεις στηρίζονται σε εκείνες τις αντιλήψεις περί ατομικής ιδιοκτησίας και κοινωνικής ανάδειξης σε κάθε μέλος οποιασδήποτε τάξης, οποιασδήποτε ταξικής κοινωνίας.
Η με κάθε τρόπο απόκτηση, αύξηση και υπεράσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας και ταυτόχρονα η ελπίδα της κοινωνικής αναρρίχησης με οποιονδήποτε τρόπο (θεμιτά και αθέμιτα μέσα για την αναρρίχησή του) αυτομάτως θέτει το κάθε μέλος της ταξικής κοινωνίας σε θέση υπεράσπισης του συστήματος που υποτίθεται ότι θα του εξασφαλίσει την εκπλήρωση των στόχων και των ονείρων του.

Η οικονομική εξάρτηση των ανταγωνιστικών τάξεων από την αστική τάξη αρχίζει να μεταμορφώνεται σε ιδεολογική εξάρτηση και ταύτιση των συμφερόντων τους με εκείνα της αστικής τάξης δηλαδή τα του καπιταλισμού.
Η ιδεολογική εξάρτηση από την αστική τάξη έχει μετατραπεί σε ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης.
Όλη αυτή η εξάρτηση οικονομικής και ιδεολογικής επιβολής της αστικής τάξης μοιραία γεννά και ένα άλλο κοινωνικό αποτέλεσμα τον ατομισμό.
Ο ατομισμός στην κοινωνική δράση αντικαθιστά την συλλογικότητα με αποτέλεσμα τεράστιες πολυδιασπασμένες και ουσιαστικά ανήμπορες μάζες, υποταγμένες ιδεολογικά να αποτελούν την σαθρή και αδύναμη βάση των επερχόμενων κινημάτων ταξικής χειραφέτησης.
Έχει, λοιπόν, διαμορφωθεί μία κατάσταση βασισμένη στην κυκλοφορία του μικροαστισμού μέσα στα πολυποίκιλα στρώματα των εργαζομένων που οδηγεί από την οικονομική κυριαρχία και στην ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης με πέντε σημεία.
Εξάρτηση-εξαγορά-παραπλάνηση-ατομισμός-επιδίωξη εκμετάλλευσης μέσω παροχής εκδούλευσης.
Ο ατομισμός που επιβάλει στον έναν ή στον άλλον βαθμό η κυριαρχία της αστικής τάξης δεν μπορεί ποτέ να σβήσει ολοκληρωτικά τις σπίθες του υπαρκτού ταξικού ανταγωνισμού.

Ανάλογα με το γενικό κοινωνικό σκηνικό, μάζες εργαζομένων θα αποκτούν βαθύτερη ταξική αυτογνωσία και θα εισέρχονται στον δρόμο της άρνησης του ατομισμού που οδηγεί στο δρόμο της συλλογικής ταξικής πάλης.

Και για να μην παρεξηγηθώ, πιστεύω ή θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι που δεν συμμερίζονται τις απόψεις του ταξικού κινήματoς ανατροπής και είναι δύσπιστοι απέναντι σε αυτές δεν είναι ιδεολογικοί γενίτσαροι της αστικής τάξης αλλά σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό είναι μπολιασμένοι με αυτές τις ιδέες.
Οι περισσότεροι από αυτούς ποτέ δεν θα εκδηλώσουν την ακραία εχθρότητα των γενίτσαρων απέναντι σε κάθε ιδέα ανατροπής του καπιταλισμού , αλλά έχουν ψευδή προσμονή πως κάποιος καλύτερος "διαχειριστής" θα βελτιώσει τον καπιταλισμό (αυτοί είναι οι παραπλανημένοι από την ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης ) και από την άλλη μια ισχυρή αίσθηση απαισιοδοξίας και ματαιότητας που μπορεί να φτάνει μέχρι την απάθεια ακόμα και μπροστά στην προσωπική εξαθλίωση.
Σε αυτό το σημείο ο ατομισμός γίνεται αυτοκαταστροφικός.
Μια άλλη ακόμα επιχειρηματολογία οργανώνεται από την αστική τάξη στον άξονα της ευθείας επίθεσης ενάντια στις ταξικές κοινωνικές δυνάμεις της ανατροπής.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει ;

Στο κοινωνικό επίπεδο η όξυνση του ταξικού κριτηρίου του λαού να οδηγήσει σε αποδυνάμωση της ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης και σε απότομη αύξηση της αποφασιστικότητας του λαού όπου (όπως λέω και πιο πάνω) ανάλογα με το γενικό κοινωνικό σκηνικό, μάζες εργαζομένων θα αποκτούν βαθύτερη ταξική αυτογνωσία και θα εισέρχονται στον δρόμο της άρνησης του ατομισμού που οδηγεί στο δρόμο της συλλογικής ταξικής πάλης.

Η Επαναστατική πολιτική οργάνωση τέτοιων ταξικών δυνάμεων μπορεί να οδηγήσει σε μία περίοδο επαναστατικών αγώνων και ακολούθως σε προεπαναστατική ή επαναστατική κατάσταση όπου η αστική τάξη δεν θα μπορεί να επιβάλει την εξουσία της και η λαϊκή μάζα δεν θα θέλει να κυβερνηθεί άλλο από τον αστικό μηχανισμό της "κοινοβουλευτικής δημοκρατίας".
Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θα μπορεί να επιτελεί τον παλιό της ρόλο στην διατήρηση της αστικής κυριαρχίας.
Η έκβαση της ταξικής όξυνσης θα είναι η απώλεια της εξουσίας από τους αστούς και η κατάκτησή της από τις οργανωμένες ταξικές δυνάμεις.
Η κατάρρευση του αστικού κράτους θα είναι αποτέλεσμα της δυσλειτουργίας του με τους παλιούς όρους.

Εμείς όμως από τη πλευρά μας τι κάνουμε ;

Ποια θα είναι η στάση μας στη προσπάθεια δημιουργίας όρων αντίστασης και πάλης που θα συσπειρώσει κομμάτια λαού και θα βοηθήσει στην απόκτηση ταξικής συνείδησης ;

Η αριστερά πρέπει να επιδιώκει την υπέρβαση κάθε μορφής ταξικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Να κοιτάξουμε γύρο μας και αν δεν υπάρχει χρέος όσων πιστεύουν σ'αυτήν την αριστερά να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να την δημιουργήσουμε.

Η αστική τάξη θα κάνει τα πάντα για να μη μπορέσει ποτέ ο λαός να αποκτήσει ταξική συνείδηση.
Σκοπός μοναδικός δικός μας να σταθούμε δίπλα στη τάξη μας να προσπαθήσουμε στην δημιουργία της αριστεράς εκείνης που θα έχει προοπτική και στόχο την επαναστατική ανατροπή και να παλέψουμε-αγωνιστούμε μαζί της για τη μόνη ελπιδοφόρα για το λαό προοπτική, την προοπτική της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, την προοπτική του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Αυτό λοιπόν που αποκαλούμε Μαρξιστική-Λενινιστική αρχή κομματικής οικοδόμησης δεν είναι ανεδαφικά επινοημένες αντιλήψεις. Απεναντίας είναι απόρροια κριτικής ανάλυσης μιας συγκεκριμένης ιστορικής πραγματικότητας, λαμβάνοντας υπόψη και την πείρα του εργατικού κινήματος αλλά και τις πολιτικές συνθήκες της εποχής. 
Ο δρόμος είναι μακρύς δεν λέω αλλά αυτό οφείλουμε να κάνουμε σαν Λαός εργαζόμενοι ,αγρότες,νεολαίοι, διανοούμενοι,στην εκμετάλλευση και τη καταπίεση, στη βάση της κοινωνικής ταξικής ανισότητας .
Οι αριστεροί και κυρίως αυτοί που θέλουν να λέγονται κομμουνιστές τα λόγια και η σκέψη τους πρέπει να βρίσκονται στην καθεαυτή ουσία των πραγμάτων.

Η καθαυτή έννοια της διαλεκτικής , λέει ο Λένιν, είναι η μελέτη των αντιφάσεων εντός της ίδιας της ουσίας των πραγμάτων . 
Κατά συνέπεια, ο σκοπός, σήμερα, των δυνάμεων που αναφέρονται στον μαρξισμό - λενινισμό δεν είναι μόνο να διατυπώσουν μια γενική θεωρία περί πολιτικού κόμματος, αλλά να βρουν πρωτίστως τους τρόπους συμπόρευσης και κοινής δράσης των δυνάμεων που τοποθετούν τον εαυτό τους στην αντικαπιταλιστική Αριστερά, όταν μάλιστα έχουμε ως δεδομένο ότι αυτή είναι πολυδιασπασμένη και παραδομένη σε διαιρέσεις και συνεχείς έριδες. 
Η αριστερά θα πρέπει να αγωνίζεται με συνέπεια, προσπαθώντας να συγκεντρώσει και να συντονίσει τις σκόρπιες δυνάμεις και να προσανατολίσει την εργατική τάξη σε Σοσιαλιστική - Κομμουνιστική κατεύθυνση, μακριά από τα δεινά που της επιφυλάσσει ο καπιταλισμός. 
Ταυτόχρονα, η σύσταση μιας Μαρξιστικής - Λενινιστικής Τάσης μέσα στο εργατικό κίνημα, είναι μια αναγκαία συνθήκη προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ενότητα, αρχικά, των δυνάμεων που αναφέρονται στον μαρξισμό - λενινισμό, ως ένα πρώτο βήμα μιας νέας ηγεμονίας, δηλαδή ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού - αντιιμπεριαλιστικού - αντιπολεμικού - διεθνιστικού μορφώματος της Αριστεράς.
Σαν επίλογος
Σε μη επαναστατικές συνθήκες, η αστική τάξη διατηρεί γενικά την πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία επάνω στην εργατική τάξη και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων.
Πρέπει να ξέρουμε ότι οι εκλογές δεν φέρνουν την αλλαγή και οι εκάστοτε κυβερνήσεις που εκλέγονται από αυτές δεν είναι τίποτα άλλο από διαχειριστές του συστήματος.
Σκοπός μας λοιπόν να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις επαναστατικές εκείνες συνθήκες και το Επαναστατικό Κόμμα για μία πραγματική Σοσιαλιστική - Κομμουνιστική αλλαγή αντιπαλεύοντας και καταπολεμώντας τους μηχανισμούς της επελαύνουσας καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ο ρόλος των Επαναστατών Μαρξιστών Λενινιστών Κομμουνιστών θα είναι – θέλω να πιστεύω - αναγκαίος και αναντικατάστατος.
Οι κομμουνιστές ως τέτοιοι, δεν μπορεί παρά να έχουν μοναδική σκέψη την επαναστατική βίαιη ανατροπή.

Πρέπει να ξέρουμε ότι για να είσαι ελεύθερος πρέπει να είσαι καλά προετοιμασμένος για πόλεμο....