ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Στην ποίηση του Λειβαδίτη κυριαρχεί ο πόθος και το όραμα για ένα όμορφο μέλλον που θα περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους.

Στους στίχους του μετουσιώνει την κομμουνιστική του ιδεολογία, που προσπαθεί να ξεσηκώσει τα πλήθη.

Βιώνει όμως και την ήττα των οραμάτων του, των ελπίδων του, βλέπει τη γενιά του τσακισμένη, τα όνειρά του, οι ελπίδες του, να πνίγονται από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Υπάρχει όμως ακόμα η ελπίδα, αν μπορέσουμε να τη καταλάβουμε και αν προσπαθήσουμε μαζί με άλλους να κάνουμε το όραμα πράξη.

Πώς να τελειώσω τούτο το μικρό κείμενο;

Ίσως ο καλύτερος τρόπος να είναι με ένα μήνυμα ελπιδοφόρο. Ένα μήνυμα που βγαίνει μέσα από τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη.

Να παλέψουμε όλοι μαζί χέρι - χέρι για να κάνουμε το μέλλον των ανθρώπων πιο όμορφο.

Λέγοντας: Ότι κι αν κάνουν θα νικήσουμε, ο κόσμος μας ανήκει, αυτό το αστέρι είναι για όλους μας !!!

21 ΑΠΡΙΛΗ του 1967 - Η ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ - Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ - H EΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΓΥΨΟ.

 ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΖΗΣΟΥΝ. 

Μαύρη επέτειος, σαν σήμερα η χούντα των φασιστών συνταγματαρχών που κράτησε επτά χρόνια.

56 χρόνια από την αμερικανοκίνητη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967 και δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα άλλο παρά μια ακόμα επετειακού χαρακτήρα αναφορά στα γεγονότα της μαύρης εκείνης περιόδου, χωρίς να υπάρχει στο ελάχιστο η διάθεση ανίχνευσης και κατάδειξης των πραγματικών αιτίων που οδήγησαν στο πραξικόπημα.

Δραπετσώνα, με αφορμή το τραγούδι σε στοίχους Τάσου Λειβαδίτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη.

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός, κάθε καρφί του πέτρα και λυγμός. 

Το τραγούδι ύμνος του Τάσου Λειβαδίτη και του Μίκη Θεοδωράκη στην προσφυγιά της Δραπετσώνας.

Στα τέλη του 1922, χιλιάδες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν σε αυτοσχέδια παραπήγματα στην έρημη, μέχρι τότε, δυτική ακτή του λιμανιού του Πειραιά. Ένας νέος συνοικισμός αναδύθηκε, πέρα από τα όρια του μέχρι τότε οικισμένου χώρου, η Δραπετσώνα. 

Εκεί ήταν ο πολυδαίδαλος κόσμος των εργατών και των προσφύγων, των παραπηγμάτων και των βιομηχανικών μονάδων. 

Παρακολουθώντας κανείς τη διαδρομή των κατοίκων του συνοικισμού από το 1922 έως το 1967, οι αόρατοι άνθρωποι της προσφυγικής και εργατικής εμπειρίας μετασχηματίζονται σε πρωταγωνιστές της ιστορίας. 

Μια ιστορία που συντίθεται από τους μεγάλους κοινωνικούς και οικονομικούς μετασχηματισμούς, τις καθημερινές αποφάσεις και τις επιλογές των γηγενών και των προσφύγων, που δημιούργησαν έναν ξεχωριστό κόσμο στην άκρη του κόσμου.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗΣ !!!

Όταν μιλάμε για την ανάσταση πρέπει να ξέρουμε ότι της ανάστασης προηγείται ο θάνατος !

Και όλοι αυτοί που υποδουλώνουν την ζωή μας θα τον σκορπούν απλόχερα όσο εμείς δε φροντίζουμε για τούτη τη ζωή και ελπίζουμε σε κάποια άλλη.

Το ερώτημα που προκύπτει, ως εκ τούτου, είναι ως προς το αν πρέπει να παραμείνουμε παγιδευμένοι μέσα σε αυτό το πλαίσιο των προσεγγίσεων ή να το υπερβούμε με ένα νόημα που για τον καθένα μας θα είναι σημαντικό.

Καλή Ανάσταση τις δικής μας ζωής να έχουμε λοιπόν !!!

Πιστεύω ότι έχουμε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε αυτή την επιλογή και ότι αυτή η υπαρξιακή ερμηνεία μπορεί να παρέχει μια ουσιαστική βάση για να τείνουμε προς μία τέτοια κατεύθυνση.

Κώστας Βίρβος - Έκανε τραγούδι τις πληγές και τα όνειρα του Λαού.

Εμψύχωσε και παρηγόρησε με τους στίχους του τη μεταπολεμική Ελλάδα, έγραψε για τη μετανάστευση, την αδικία, τους κυνηγημένους, με σταθμό στην πολύχρονη καριέρα του, το έργο "Καταχνιά" σε μουσική Χρήστου Λεοντή.

Το 1943 ήρθε στην Αθήνα και άρχισε να φοιτά στο Πάντειο, τότε ήταν που πέρασε στις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης.