Σε μη επαναστατικές συνθήκες, η αστική τάξη διατηρεί γενικά την πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία επί της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων.
Το Αστικό κράτος ως όργανο ταξικής κυριαρχίας της άρχουσας αστικής τάξης είναι από τη φύση του μοχλός αντιμετώπισης όλων των κοινωνικών αντιθέσεων, προκειμένου να διαιωνίζεται ενισχυμένη η Αστική Εξουσία της και η Ταξική Εκμετάλλευση.
Προχωρήσαμε λοιπόν άμεσα σαν χώρα στην υποδούλωση, γιατί όπως είναι γνωστό, είναι πιο σημαντικό να κάνουν αυτό που αυτοί πιστεύουν(;;;) ότι είναι το σωστό δηλαδή την απόφασή της εισαγωγής στο ΔΝΤ,στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, που ως γνωστόν έσπειραν το απίστευτο ρήμαγμα των πάντων και τον θάνατο στον Λαό μας.
Αυτό, για πολλούς λόγους, όπως είναι η νομιμοποίηση των πιθανών μέτρων που χρειάζονται να ληφθούν, αλλά πολύ πιο σημαντικά και απλά, γιατί το θέμα αφορά τον ίδιο τον Λαό. Τουλάχιστον, τον αφορά, εάν θέλουμε έστω και τυπικά να μιλάμε για Δημοκρατικό πολίτευμα.
Ζούμε όμως σε μια Ε.Ε. όπου όλοι ξέρουν πια ότι οι διάφορες Ευρωπαϊκές Επιτροπές και οι φίλοι τους, γνωρίζουν ποιο είναι το καλό των Λαών, για αυτούς, χωρίς αυτούς.
Τα παραδείγματα μετάλλαξης της λογικής σε μία μη Δημοκρατική μηχανιστική λειτουργία, είναι πολλά και βρίσκονται σε όλους τους τομείς, όπως, τραγικά είναι τα σχολεία, στον τομέα της υγείας, της οικονομίας και πολλούς άλλους.
Φαίνεται, ότι ο στόχος πλέον, είναι η αποφυγή της ελεύθερης σκέψης, όχι στο προφανές επίπεδο της έκφρασής της, αλλά πολύ βαθύτερα, εκεί απ΄όπου πηγάζει η ίδια η σκέψη.
Πολλά επίσης, είναι και τα παραδείγματα των περιπτώσεων, όπου η Δημοκρατία μεταλλάσσεται σε μια απροκάλυπτη απουσία της κρατώντας όμως τον τίτλο, με τα γνωστά αποτελέσματα στις κοινωνίες των ανθρώπων.
Φαίνεται, ότι ο στόχος πλέον, είναι η αποφυγή της ελεύθερης σκέψης, όχι στο προφανές επίπεδο της έκφρασής της, αλλά πολύ βαθύτερα, εκεί απ΄όπου πηγάζει η ίδια η σκέψη.
Πολλά επίσης, είναι και τα παραδείγματα των περιπτώσεων, όπου η Δημοκρατία μεταλλάσσεται σε μια απροκάλυπτη απουσία της κρατώντας όμως τον τίτλο, με τα γνωστά αποτελέσματα στις κοινωνίες των ανθρώπων.
Και η ανθρώπινη κατάσταση μέσα σ' αυτήν ;
Η ανθρώπινη κατάσταση μπορεί να παρασταθεί με αυτή του λαβύρινθου. Υπάρχει ένας δρόμος εξόδου που γνωρίζουμε που είναι, φτάνει να μάθουμε πια θα είναι τα βήματα που θα οδηγήσουν στην ελευθερία της κοινωνικής μας τάξης.
Όποιος μπαίνει σ΄ ένα λαβύρινθο ξέρει ότι υπάρχει δρόμος εξόδου αλλά δεν ξέρει ποιος από τους πολλούς δρόμους που ανοίγονται μπρος του, κάθε τόσο, οδηγεί στην έξοδο,στην ελευθερία. Βαδίζει ψηλαφιστά. Όταν βρίσκει ένα δρόμο φραγμένο γυρνά πίσω και παίρνει έναν άλλο. Πότε, ο δρόμος που φαίνεται ο ευκολότερος δεν είναι και δίκαιος. Πότε, εκεί που νομίζει πως είναι στα μισά, βρίσκεται πολύ μακριά και αρκεί ένα λάθος βήμα για να βρεθεί εκεί απ΄ όπου ξεκίνησε. Χρειάζεται να κάνει πολύ υπομονή,αγώνα να μην ξεγελιέται ποτέ από φαινόμενα, να κάνει, όπως λένε, ένα βήμα τη φορά, και μπρος στα δίστρατα, όταν δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει το λόγο της επιλογής αλλά είναι υποχρεωμένος να ρισκάρει, να είναι πάντα έτοιμος να γυρίσει πίσω και να ξαναρχίσει από την αρχή. Το μόνο που ο άνθρωπος του λαβύρινθου έχει μάθει από την πείρα (υποθέτω ότι έχει φτάσει στη διανοητική ωριμότητα να μαθαίνει το μάθημα της εμπειρίας) είναι ότι υπάρχουν δρόμοι αδιέξοδοι: το μόνο μάθημα του λαβύρινθου είναι το μάθημα του φραγμένου δρόμου. Αυτό που διδάσκει ο λαβύρινθος δεν είναι το που βρίσκεται η διέξοδος αλλά ο αγώνας για την ελευθερία της ζωής του εργαζόμενου Λαού,η ανατολή της δικής του ζωής.
Όποιος μπαίνει σ΄ ένα λαβύρινθο ξέρει ότι υπάρχει δρόμος εξόδου αλλά δεν ξέρει ποιος από τους πολλούς δρόμους που ανοίγονται μπρος του, κάθε τόσο, οδηγεί στην έξοδο,στην ελευθερία. Βαδίζει ψηλαφιστά. Όταν βρίσκει ένα δρόμο φραγμένο γυρνά πίσω και παίρνει έναν άλλο. Πότε, ο δρόμος που φαίνεται ο ευκολότερος δεν είναι και δίκαιος. Πότε, εκεί που νομίζει πως είναι στα μισά, βρίσκεται πολύ μακριά και αρκεί ένα λάθος βήμα για να βρεθεί εκεί απ΄ όπου ξεκίνησε. Χρειάζεται να κάνει πολύ υπομονή,αγώνα να μην ξεγελιέται ποτέ από φαινόμενα, να κάνει, όπως λένε, ένα βήμα τη φορά, και μπρος στα δίστρατα, όταν δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει το λόγο της επιλογής αλλά είναι υποχρεωμένος να ρισκάρει, να είναι πάντα έτοιμος να γυρίσει πίσω και να ξαναρχίσει από την αρχή. Το μόνο που ο άνθρωπος του λαβύρινθου έχει μάθει από την πείρα (υποθέτω ότι έχει φτάσει στη διανοητική ωριμότητα να μαθαίνει το μάθημα της εμπειρίας) είναι ότι υπάρχουν δρόμοι αδιέξοδοι: το μόνο μάθημα του λαβύρινθου είναι το μάθημα του φραγμένου δρόμου. Αυτό που διδάσκει ο λαβύρινθος δεν είναι το που βρίσκεται η διέξοδος αλλά ο αγώνας για την ελευθερία της ζωής του εργαζόμενου Λαού,η ανατολή της δικής του ζωής.
Θα μπορούσε να υπάρχει το ερώτημα:
Αλήθεια είμαστε μια Φτωχή χώρα ή μας έκαναν να πιστεύουμε σε αυτό βαθιά τα μνημονιακά κόμματα 70 χρόνια τώρα ...;
Είμαστε μια έρημη έρημος, άραγε ;
Είμαστε μια χώρα με φτωχό υπέδαφος όπως η Γερμανία ;
Είμαστε μια χώρα που δεν εξάγουμε τις διάνοιες μας στο εξωτερικό ;
Είμαστε μια χώρα που δεν μπορεί να έχει αγροτική παραγωγή ή δεν μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας ,τις βιομηχανίες μας ;
Μήπως άλλοι αποφασίσαν και επικουρικά βοηθούν και οι σερβιτόροι τους οι μνημονιακοί, για το πως θα πρέπει ντυνόμαστε, να σκεφτόμαστε και να τρώμε ;;
Είμαστε μια έρημη έρημος, άραγε ;
Είμαστε μια χώρα με φτωχό υπέδαφος όπως η Γερμανία ;
Είμαστε μια χώρα που δεν εξάγουμε τις διάνοιες μας στο εξωτερικό ;
Είμαστε μια χώρα που δεν μπορεί να έχει αγροτική παραγωγή ή δεν μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας ,τις βιομηχανίες μας ;
Μήπως άλλοι αποφασίσαν και επικουρικά βοηθούν και οι σερβιτόροι τους οι μνημονιακοί, για το πως θα πρέπει ντυνόμαστε, να σκεφτόμαστε και να τρώμε ;;
Εδώ μπορούμε να διαβάσουμε το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση "Η ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" το οποίο εξετάζει με επιστιμονική επάρκεια και γνώση :
Α- Η Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων
Β- Το Οικονομικό σχέδιο για την εκβιομηχάνιση
Γ- Εκβιομηχάνιση και Βιωσιμότητα.
Έλεγε ο Δ. Μπάτσης στο εισαγωγικό του συγγράμματός του:
'' Η Ελλάδα θα γίνει οικονομικά και εθνικά πραγματικά ελεύθερη, τότε και μόνο τότε, όταν η ανοικοδόμηση αυτή γίνει από τον λαό της. Θα σπάσουν τα δεσμά και θα αλλάξει ριζικά η διάρθρωση της σημερινής οικονομίας μας, θα ανοίξει δηλαδή ο δρόμος για να λυτρωθούν οι πιο ενεργές παραγωγικές και άξιες δυνάμεις της νεοελληνικής κοινωνίας μας''.
Η οικονομική και Εθνική απεξάρτηση από ξένα οικονομικά κέντρα, είναι δυνατόν να γίνει μέσα από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας, και αυτό θα πρέπει να αποτελεί ΕΘΝΙΚΟ ΣΤΟΧΟ απαράβατο.
Από τί συνίσταται αυτός ο ''ορυκτός πλούτος'', για τον οποίον πάρα πολλοί Έλληνες, αφανώς, έδωσαν και την ζωή τους, για να έχουν τα παιδιά μας το δικαίωμα να τον αξιοποιήσουν και να τον εκμεταλλευτούν και όχι να εξαναγκάζονται να ''ξενιτεύονται'' επειδή κάποιοι, εντός και εκτός της Ελλάδος, αποφάσισαν έτσι.
Και για να πάρουμε απαντήσεις πάνω στο ζήτημα αυτό το αναρτώ παρακάτω σε μορφή pdf που αξίζει να διαβάσουμε τα συμπεράσματά του αφού μπορεί να δοκιμαστούν και απέναντι στη σημερινή πραγματικότητα.
ή εάν θέλετε διαβάστε περιληπτικά εδώ
Ας πάμε όμως παρακάτω
Ο καπιταλισμός, ιδού η πηγή του κακού, είναι ο τίτλος άρθρου του Άλμπερτ Αϊνστάιν που έγραψε το 1949 για το αμερικάνικο περιοδικό "Monthly Review"
"Είναι σωστό για ένα άτομο που δεν έχει εμπειρία (προσανατολισμό) σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα να εκφράζει απόψεις για το σοσιαλισμό;Για πολλαπλούς λόγους πιστεύω πως ναι.
Έχω σήμερα φθάσει στο σημείο όπου μπορώ να αναφέρω επιγραμματικά, ποια είναι κατά την άποψή μου η ουσιαστική αιτία της κρίσης της εποχής μας. Πρόκειται για τη σχέση ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία. Το άτομο έχει συνειδητοποιήσει όσο ποτέ άλλοτε, την εξάρτησή του από την κοινωνία. Δεν νοιώθει όμως την εξάρτηση αυτή σαν ένα θετικό καλό, σαν έναν οργανικό δεσμό, σαν μια προστατευτική δύναμη, αλλά μάλλον σαν μια απειλή για τα φυσικά του δικαιώματα, ή ακόμα για την οικονομική του ύπαρξη.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει ένα νόημα στη ζωή, που είναι σύντομη και επικίνδυνη, παρά αφιερώνοντας τον εαυτόν του στην κοινωνία. Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως είναι σήμερα, αποτελεί κατά τη γνώμη μου, την πραγματική πηγή του κακού
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν περιγράφει στη συνέχεια το τρόπο λειτουργίας μιας κοινωνίας όπου τα μέσα παραγωγής και επομένως η παραγωγική ικανότητα δημιουργίας καταναλωτικών αλλά και κεφαλαιακών αγαθών, ανήκουν νομίμως στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Μιλά για την ανισότιμη σχέση ανάμεσα σε εργαζόμενο και εργοδότη καπιταλιστή, τις ελεύθερες συμβάσεις εργασίας που υπογράφονται όχι με βάση την αξία των προϊόντων που ο εργαζόμενος παράγει, αλλά με βάση το ελάχιστο των αναγκών του (εργαζόμενου), αλλά και σε σχέση με τον αριθμό των εργαζόμενων που έχει ανάγκη ο καπιταλιστής αλλά και τον αριθμό των ανέργων που αναζητούν εργασία.
Η επικρατούσα κατάσταση σε μια οικονομία που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία του κεφαλαίου, χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι «η παραγωγή γίνεται με στόχο το κέρδος κι όχι τη χρησιμότητα.
Δεν υπάρχει τρόπος να προβλεφθεί εάν όλοι αυτοί, που είναι ικανοί και επιθυμούν να εργασθούν, θα μπορέσουν πάντα να βρουν μια απασχόληση. Έχουμε ήδη μια στρατιά από ανέργους. Ο εργάτης είναι μονίμως μέσα στο φόβο να χάσει την εργασία του. (...)
Το κεντρί του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους καπιταλιστές ευθύνονται για την αστάθεια σε ό,τι αφορά στη συσσώρευση και τη χρήση του κεφαλαίου που οδηγεί σε οικονομικές υφέσεις όλο και πιο σοβαρές. Ο απεριόριστος ανταγωνισμός οδηγεί σε μια τεράστια σπάταλη εργασίας, αλλά και ακρωτηριασμό της κοινωνικής συνείδησης (των καπιταλιστών). Θεωρώ ότι αυτός ο ακρωτηριασμός είναι το χειρότερο κακό του καπιταλισμού. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα υποφέρει απ’ αυτό το κακό. Την έννοια της υπερβολικής ανταγωνιστικότητας έχει ενστερνισθεί ο φοιτητής, που έχει εκπαιδευθεί να λατρεύει την επιτυχία “του έχω” (ιδιοκτησίας) ως προετοιμασία της μελλοντικής του σταδιοδρομίας
Δεν υπάρχει παρά ένα μόνο μέσο, και αυτό είναι, η θέσπιση μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, η οποία να συνοδεύεται από ένα εκπαιδευτικό σύστημα προσανατολισμένο σε κοινωνικούς στόχους.
Τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν στην ίδια την κοινωνία και θα χρησιμοποιούνται βάσει προγραμματισμού (σχεδιασμού). Μια σχεδιασμένη οικονομία η οποία θα προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, θα μοιράζει την εργασία σε όλους αυτούς που είναι ικανοί και θα εξασφαλίζει τα προς το ζην για κάθε άνδρα, γυναίκα, παιδί.
Η παιδεία του ατόμου θα πρέπει να ενισχύει την ανάπτυξη των έμφυτων ικανοτήτων του και να του ενσταλάζει το αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συνανθρώπους του, αντί να εξυμνεί την εξουσία και την επιτυχία, όπως ακριβώς γίνεται σήμερα, έγραφε το 1949 ο Α. Αϊστάιν".
Ο κολασμένος Ορίζοντας των μνημονίων θα συνεχίσει να κατακαίει τους ανθρώπους καταδικάζοντάς τους στη φτώχεια - στο κρύο - στο φαγητό των κάδων - στο πολλαπλασιασμό των άστέγων - στην μη ελπίδα για το αύριο,λες και ο ήλιος έχει σκοτεινιάσει για πάντα για τον Λαό.
Η Αντιλαϊκή μορφής διακυβέρνηση, προωθείται από όλα τα μετερίζια του συστήματος, πάντα με την δικαιολογία, ότι υπάρχουν κάποιοι, κάποιοι που δεν θα είναι ποτέ ο απλός κόσμος, που ξέρουν καλύτερα.
Η απόλυτη υπακοή σε αυτούς που ξέρουν, αποτελεί πλέον τον ακρογωνιαίο λίθο και τον κύριο μηχανισμό με τον οποίο πρέπει πλέον να διακυβερνηθούν οι Λαοί.
Το αποτέλεσμα της όλης κατάστασης, είναι ότι σταδιακά αλλά σταθερά και σίγουρα, καλούμαστε όλοι, να αποχαιρετήσουμε την λογική και επιστημονική σκέψη, εκεί ακριβώς όπου χρειάζεται.
Ένας από τους τρόπους για να γίνει αυτό, είναι με την άστοχη αναφορά και χρήση πρακτικών που υπάρχουν στην Δημοκρατία, εφαρμοσμένης βέβαια με γελοίους τρόπους, τέτοιους που ακόμα και να υπήρχε νόημα θα την καθιστούσαν στείρα.
Το ίδιο αλλά από την ανάποδη έχουμε στο πολιτικοοικονομικό σύστημα τους σήμερα:
Έχουμε την επικράτηση της αυθεντίας και πιο τολμηρά ακόμη της "επιστήμης" ως εξουσία.
Επιστήμη, η οποία βεβαίως δεν είναι πραγματική επιστήμη, αλλά η βλακώδης υποτέλεια στις ορέξεις των διεθνών συμφερόντων (αντίθετων προς το συμφέρον του τόπου), έναντι της εξουσίας από τον ίδιο τον Λαό, που υπαγορεύει η Δημοκρατία.
Όλα αυτά, δεν είναι απλά μια φυσική κατάρρευση την κοινωνίας προς χειρότερες και περασμένες εποχές.
Στην πραγματικότητα, είναι μια ύπουλη πρακτική, γιατί κάποιοι επιχειρούν να εισάγουν θετικές γενικά έννοιες εκεί που δεν αρμόζουν.
Και κάνοντας αυτό, μπορούν να αντικαταστήσουν, εκεί που ακριβώς χρειάζεται, το στοιχείο εκείνο κάθε φορά, που μπορεί να εγγυηθεί την ορθή και ωφέλιμη λειτουργία του εκάστοτε θεσμού.
Κι έτσι, η εξάσκηση της πολιτικής έγινε στυγνή αντιλαϊκή διακυβέρνηση, και η επιστήμη τους έγινε εργαλείο αυτών που ξέρουν να χώνονται σαν τα φίδια, εκεί που θέλουν να σπείρουν την καταστροφή.
Η Αντιλαϊκή μορφής διακυβέρνηση, προωθείται από όλα τα μετερίζια του συστήματος, πάντα με την δικαιολογία, ότι υπάρχουν κάποιοι, κάποιοι που δεν θα είναι ποτέ ο απλός κόσμος, που ξέρουν καλύτερα.
Η απόλυτη υπακοή σε αυτούς που ξέρουν, αποτελεί πλέον τον ακρογωνιαίο λίθο και τον κύριο μηχανισμό με τον οποίο πρέπει πλέον να διακυβερνηθούν οι Λαοί.
Το αποτέλεσμα της όλης κατάστασης, είναι ότι σταδιακά αλλά σταθερά και σίγουρα, καλούμαστε όλοι, να αποχαιρετήσουμε την λογική και επιστημονική σκέψη, εκεί ακριβώς όπου χρειάζεται.
Ένας από τους τρόπους για να γίνει αυτό, είναι με την άστοχη αναφορά και χρήση πρακτικών που υπάρχουν στην Δημοκρατία, εφαρμοσμένης βέβαια με γελοίους τρόπους, τέτοιους που ακόμα και να υπήρχε νόημα θα την καθιστούσαν στείρα.
Το ίδιο αλλά από την ανάποδη έχουμε στο πολιτικοοικονομικό σύστημα τους σήμερα:
Έχουμε την επικράτηση της αυθεντίας και πιο τολμηρά ακόμη της "επιστήμης" ως εξουσία.
Επιστήμη, η οποία βεβαίως δεν είναι πραγματική επιστήμη, αλλά η βλακώδης υποτέλεια στις ορέξεις των διεθνών συμφερόντων (αντίθετων προς το συμφέρον του τόπου), έναντι της εξουσίας από τον ίδιο τον Λαό, που υπαγορεύει η Δημοκρατία.
Όλα αυτά, δεν είναι απλά μια φυσική κατάρρευση την κοινωνίας προς χειρότερες και περασμένες εποχές.
Στην πραγματικότητα, είναι μια ύπουλη πρακτική, γιατί κάποιοι επιχειρούν να εισάγουν θετικές γενικά έννοιες εκεί που δεν αρμόζουν.
Και κάνοντας αυτό, μπορούν να αντικαταστήσουν, εκεί που ακριβώς χρειάζεται, το στοιχείο εκείνο κάθε φορά, που μπορεί να εγγυηθεί την ορθή και ωφέλιμη λειτουργία του εκάστοτε θεσμού.
Κι έτσι, η εξάσκηση της πολιτικής έγινε στυγνή αντιλαϊκή διακυβέρνηση, και η επιστήμη τους έγινε εργαλείο αυτών που ξέρουν να χώνονται σαν τα φίδια, εκεί που θέλουν να σπείρουν την καταστροφή.
Αναρωτιέμαι πραγματικά αν μπορεί να συμβεί η ανατροπή και αν μπορούμε να τα καταφέρουμε κι'αν ναι με ποιον τρόπο.
Εμείς ο Λαός, οφείλουμε να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση, με την βοήθεια όποιου άλλου θέλει και μπορεί να εισάγει την λογική εκεί που πρέπει, και την Δημοκρατία εκεί που της αρμόζει (Λαϊκή Δημοκρατία).
Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, εκεί που μας συμφέρει σαν Λαός.
Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την καρδιά μας, εκεί που το λέει πραγματικά.
Κι οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την Ψυχή μας, εκεί που το έχουμε ανάγκη.
Γιατί μόνο εάν μπορέσουμε να στήσουμε ανάστημα ενάντια στον ψυχολογικό πόλεμο που μας κάνουν, μόνο εάν δεν ακολουθούμε τις υποτιθέμενες "αυθεντίες" που δρουν στο όνομά μας, χωρίς εμάς και δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά απόδειξη ή ήθος, με μια λαϊκή αντίδραση και αντίσταση και προοπτική την Επαναστατική ανατροπή του σάπιου αντιλαϊκού συστήματος θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια περίοδο προόδου για τον Λαό μας.
Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, εκεί που μας συμφέρει σαν Λαός.
Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την καρδιά μας, εκεί που το λέει πραγματικά.
Κι οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την Ψυχή μας, εκεί που το έχουμε ανάγκη.
Γιατί μόνο εάν μπορέσουμε να στήσουμε ανάστημα ενάντια στον ψυχολογικό πόλεμο που μας κάνουν, μόνο εάν δεν ακολουθούμε τις υποτιθέμενες "αυθεντίες" που δρουν στο όνομά μας, χωρίς εμάς και δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά απόδειξη ή ήθος, με μια λαϊκή αντίδραση και αντίσταση και προοπτική την Επαναστατική ανατροπή του σάπιου αντιλαϊκού συστήματος θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια περίοδο προόδου για τον Λαό μας.
Σκοπός μας λοιπόν να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις επαναστατικές εκείνες συνθήκες και το Επαναστατικό Κόμμα για μία πραγματική Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική αλλαγή αντιπαλεύοντας και καταπολεμώντας τους μηχανισμούς της επελαύνουσας καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ο ρόλος των Επαναστατών Κομμουνιστών, ακόμη και σε μια τέτοια ιστορική καμπή, θα ήταν - θέλω να πιστεύω - αναγκαίος και αναντικατάστατος.
Οι κομμουνιστές ως τέτοιοι, δεν μπορεί παρά να έχουν μοναδική σκέψη την επαναστατική βίαιη ανατροπή.
Ας καταλάβουμε τη ταξική μας θέση και συνείδηση εκεί που οι δρόμοι της ζωής στενεύουν και τίποτα δεν περιμένει.
Όλα μπορούν και πρέπει να γίνουν πάνω στη βάση ενός κινήματος Μαρξιστικού - Λενινιστικού.
Είναι αναγκαία η συγκέντρωση δυνάμεων "για δουλειά, ψωμί, δημοκρατία, εθνική αυτοδιάθεση και Λαϊκή κυριαρχία".
Η ανάπτυξη ενός κινήματος πραγματικά ταξικού,ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟΥ στο οποίο ο συλλογικός αγώνας θα βρίσκεται καθ’ ολοκληρίαν στα χέρια των αγωνιζομένων ώστε να συσπειρώνονται οι δυνάμεις που δηλώνουν επαναστατικές και αντικαπιταλιστικές - αντιιμπεριαλιστίκες.
Αυτό που επείγει λοιπόν, μπροστά σ’ έναν εργασιακό χειμώνα και σ’ ένα αύριο που θα είναι πιο ζοφερός από τους ζοφερούς περσινούς που έζησε ο λαός , δεν είναι παρά η συμμετοχή μας στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, στα σωματεία, στις γειτονιές, στα χωράφια, στα σχολεία και τις σχολές. Ξεκινώντας από τον διπλανό μας και από τον γείτονα, από τον συμμαθητή και τον συμφοιτητή μας από τον κάθε εργαζόμενο.
Την συσπείρωση στη γειτονιά λαϊκών ανθρώπων και νέων που θέλουν να αντιπαλέψουν την πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, της υποβάθμισης της ζωής στις πόλεις τέρατα που έχει φτιάξει ο καπιταλισμός.
Στους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, που η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους έχει ξεκληρίσει συστηματικά και τα μνημόνια πάνε να τους αποτελειώσουν, πρέπει όσες δυνάμεις υπάρχουν, να πρωτοστατήσουν στην συσπείρωση τους σε ένα σύλλογο ανά χωριό, και το βγάλσιμο τους ξανά στο δρόμο της πάλης.
Έχουμε χρέος απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι σ’όλα αυτά τα χρόνια σκληρής δουλειάς, να σταθούμε όρθιοι.
Έχουμε χρέος απέναντι στο φιλότιμο και την αξιοπρέπεια μας να μη λυγίσουμε.
Έχουμε χρέος απέναντι στους φίλους, τους συναδέλφους, τους παλιούς συντρόφους, τους νέους συναγωνιστές μας, να παλέψουμε μαζί.
Έχουμε χρέος απέναντι σ’ όλους όσους μας περιμένουν στο δρόμο για τη διαδήλωση, να ενώσουμε τα χέρια τις γροθιές μας να τα σηκώσουμε ψηλά και να παλέψουμε μαζί τους.
Έχουμε χρέος απέναντι στην τάξη μας να βαδίσουμε για μία άλλη ανατολή, την ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ να φανούμε αντάξιοι των αγωνιστών που πάλεψαν γι' αυτήν και να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα.
Ας το καταλάβουμε σαν την πρόκληση της Ιστορίας.
Εν αρχή είναι η γνώση και η επίγνωση.
Πρέπει εμείς να τους δείξουμε ότι δε μας τρομοκρατούν, ότι είμαστε αποφασισμένοι να τους τσακίσουμε.
Να δημιουργήσουμε και να συμμετέχουμε σένα τέτοιο Αριστερό κίνημα, που θα βρίσκεται σε σχέση αλληλοτροφοδότησης αλλά και θα συμβάλλει στην ποιοτική αναβάθμιση και τον αγωνιστικό προσανατολισμό του μετώπου αντίστασης του λαού ενάντια στην επίθεση και την εξάρτηση.
Μέσα από αυτή την διαδικασία πάλης και όσο αυτή θα αναπτύσσεται αλλά και για να αναπτυχθεί, οι αγωνιστές και ο μαχόμενος λαός θα ανακαλύπτει το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Μέσα από αυτή την πάλη, οι αγωνιστές, ο λαός και η νεολαία θα ανακαλύπτουν πως αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα της εδώ και εβδομήντα χρόνια ήττας του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και της επικράτησης μιας αριστεράς υποταγμένης στο σύστημα και προσανατολισμένης στην επιδιόρθωση του.
Μιας αριστεράς που βοηθούσε το σύστημα στην συγκάλυψη των πραγματικών απάνθρωπων χαρακτηριστικών του.
Και μέσα σ’ αυτήν την διπλή διαδικασία, που εμπεριέχει τόσο την πάλη για τα δικαιώματά μας και την δημιουργία των εργαλείων αυτής της πάλης όσο και την κατανόηση της αναγκαιότητας αλλά και της δυνατότητας ανατροπής, θα δημιουργείται και η αριστερή, κομμουνιστική πρωτοπορία που έχει ανάγκη το λαϊκό κίνημα.
Σ’ αυτό το έδαφος, που η εργατική τάξη θα συγκροτείται εκ νέου σαν τάξη για τον εαυτό της, θα αναπτυχθούν παράλληλα και τα σημερινά κομμουνιστικά φύτρα, για να συγκροτήσουν το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα της εποχής μας, το οποίο θα είναι επικεφαλής της λαϊκής πάλης για την ανατροπή του συστήματος, την συντριβή του κράτους και του καθεστώτος της εξάρτησης και εκμετάλλευσης, για την Ανεξαρτησία,την Λαϊκή κυριαρχία και τον Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό !!!
Η συνείδηση και η αντίσταση στις αδικίες είναι πάνω από το φόβο,πάνω από ένα εχθρικό αντιδημοκρατικό καθεστώς.
Τα σκληρά χτυπήματα που δέχονται οι λαοί είναι σημείο πρόκλησης για την αριστερά να υπερασπιστεί το δίκιο ενάντια στο άδικο.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη έχει αξία στις συνθήκες που ζούμε.
Η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη είναι στοιχεία στα οποία η Αριστερά πρέπει να επενδύσει, αλλά και να καλλιεργήσει στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα και την παγκόσμια κατάσταση μπαίνει σαν επιτακτική ανάγκη οι λαοί να αντισταθούν απέναντι σε αυτόν τον "ρεαλισμό". Έναν ρεαλισμό που μακελεύει λαούς στην Μ. Ανατολή. Έναν ρεαλισμό που φτωχοποιεί την κοινωνία. Έναν ρεαλισμό που καταστέλλει, τρομοκρατεί, καταδικάζει και βασανίζει οποίον εναντιώνεται στην αδικία και στην εκμετάλλευση.
Πρέπει να ξέρουμε ότι για να είσαι ελεύθερος πρέπει να είσαι καλά προετοιμασμένος για πόλεμο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου