Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ

Μέσα σ' αυτή τη τραγική κατάσταση που ζούμε αυτόν τον καιρό καθημερινά μας λένε " ο καθένας μόνος του και με ατομική του ευθύνη να τη παλέψει.
Δεν μας λέει βέβαια αυτή η κυβέρνηση αλλά και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις ότι έχουν απαξιώσει πλήρως το εθνικό σύστημα υγείας.

Η αστική εξουσία με εργαλείο το αστικό κράτος και την "αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία" οργανώνει και λειτουργεί έναν τεράστιο μηχανισμό επιβολής στους λαούς Ιδεολογικής και οικονομικής επιβολής, κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Η τάξη που έχει στη διάθεσή της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει ταυτόχρονα τα μέσα της πνευματικής παραγωγής, έτσι ώστε, μιλώντας γενικά, οι ιδέες αυτών που δεν έχουν τα μέσα της πνευματικής παραγωγής υποτάσσονται σ' αυτά.

Την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΥΤΗ αν την υιοθετήσουμε δεν έχουμε απολύτως τίποτα.

Μάθαμε ή μας μάθανε να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, τους πόθους, τα συναισθήματα, τα όνειρα, τους αγώνες μας. Φοβόμαστε μήπως τσαλακωθούμε ή στο τέλος βρεθούμε πληγωμένοι και τότε κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για μας να παραμείνουμε δέσμιοι του φόβου μας, να μείνουμε άδειοι.
Μας πουλάνε φτηνά και μεις νομίζουμε πως παίζουμε ακριβό παιχνίδι. Η αλήθεια και η ευτυχία σαν άτομα, σαν λαός, ποτέ δεν κρύβονται σε πολλές πόρτες διαφυγής αλλά σε μία μόνο, αυτή που είναι ορθάνοιχτη μπροστά μας και είναι η πόρτα του Αγώνα, του Ανθρώπου, του Γείτονα, του Συναδέλφου, του Συναγωνιστή, του Συντρόφου που Παλεύει για μια Καλύτερη Ζωή.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.

Η βάση λοιπόν πάνω στην οποία μπορεί να διαμορφωθεί η συνειδητοποίηση του καθενός – σαν Λαός – δεν μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά εκεί όπου υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις για μία τέτοια διεργασία, μέσα στον πραγματικό υλικό κόσμο στη πραγματική ζωή (χωρίς ιδεαλιστικές αυταπάτες) και έτσι όπως αυτή εξελίσσεται.
Μα προπαντός με καθαρή ιδεολογική Μαρξιστική - Λενινιστική Γραμμή, Θέση και Πράξη.

ΤΙΠΟΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ Ή ΚΑΙ ΜΕ ΜΟΝΟ ΒΑΡΥΓΔΟΥΠΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ.

Σε κάθε δε περίπτωση το βραβείο της σιωπής και της μη συμμετοχής συνήθως προέρχεται από την  απογοήτευση και ίσως με κάποια μικροοφέλη, μικροβολέματα και δωροδοκίες συνειδήσεων.

Αυτές είναι για μένα οι σιωπηλές εφεδρείες κρυμμένες πίσω απ' τις κουρτίνες του καναπέ, που δεν κάνουν άλλο τίποτα από το να φωνάζουν με βαρύγδουπα λόγια και άρθρα χωρίς καμιά συμμετοχή στην οποιανδήποτε λαϊκή πάλη και που από τη πορεία των πραγμάτων χρησιμοποιούνται από το σύστημα εκούσια ή ακούσια για το στήριγμα του Κεφαλαίου ενάντια στους αγώνες του Λαού.

Οι αριστεροί και κυρίως αυτοί που θέλουν να λέγονται Μαρξιστές - Λενινιστές τα λόγια και η σκέψη τους πρέπει να βρίσκονται στην καθεαυτή ουσία των πραγμάτων. Η καθαυτή έννοια της διαλεκτικής , λέει ο Λένιν, είναι η μελέτη των αντιφάσεων εντός της ίδιας της ουσίας των πραγμάτων.

Ποια θα είναι λοιπόν η στάση μας στη προσπάθεια δημιουργίας όρων αντίστασης και πάλης που θα συσπειρώσει κομμάτια λαού και θα βοηθήσει στην απόκτηση ταξικής συνείδησης ;

Εμείς από τη πλευρά μας με Ταξική βέβαια Συνείδηση τι πρέπει να έχουμε υπ' όψη μας ;

Η Συνείδηση και η Αντίσταση στις αδικίες είναι πάνω από το φόβο, πάνω από ένα εχθρικό αντιδημοκρατικό καθεστώς.
Τα σκληρά χτυπήματα που δέχονται οι λαοί είναι σημείο πρόκλησης για την αριστερά να υπερασπιστεί το δίκιο ενάντια στο άδικο.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη έχει αξία στις συνθήκες που ζούμε.
Η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη είναι στοιχεία στα οποία η Αριστερά πρέπει να επενδύσει, αλλά και να καλλιεργήσει στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή.

Όλη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού. 

Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής του Λαού. 

Οι εργάτες με τη πάλη τους μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευθέρωση, καμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου.

Με βάση τα παραπάνω και την παγκόσμια κατάσταση μπαίνει σαν επιτακτική ανάγκη οι λαοί να αντισταθούν απέναντι σε αυτόν τον "ρεαλισμό".

Έναν ρεαλισμό που μακελεύει λαούς στην Μ. Ανατολή.

Έναν ρεαλισμό που φτωχοποιεί την κοινωνία. Έναν ρεαλισμό που καταστέλλει, τρομοκρατεί, καταδικάζει και βασανίζει οποίον εναντιώνεται στην αδικία και στην εκμετάλλευση.

Κύριο λοιπόν καθήκον της τάξης που καταπιέζεται (εργατική τάξη) θα πρέπει να είναι να αποκτήσει ταξική Ιδεολογία, Σκέψη και Πράξη για να παλέψει για τα δικαιώματά της με τελικό στόχο την Κοινωνική Αλλαγή.

Η ιστορία έχει δείξει και έχει διδάξει ότι απέναντι στην ολοένα και μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του συστήματος, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, η εργατική τάξη δεν πρέπει να δείξει την παραμικρή ανοχή.

Πρέπει εμείς να τους δείξουμε ότι δε μας τρομοκρατούν, ότι είμαστε αποφασισμένοι να τους τσακίσουμε με τη συμμετοχή μας στους αγώνες για κοινωνική αλλαγή, με τη συμμετοχή μας στους αγώνες για μία καλύτερη δική μας ζωής ενάντια σ' αυτό το σύστημα καταπίεσης και βαρβαρότητας.