Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν κι ας μας λεν αεροβάτες φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε!

Σε κάθε κοινωνία μέσα στον καπιταλισμό όσο και αν αυτή θα εξελίσσεται πάντα θα υπάρχουν τάξεις και κυρίως δε η τάξη που καταπιέζει (αστική τάξη) και η τάξη που καταπιέζετε (εργατική τάξη) .
Μέσα λοιπόν στις καπιταλιστικές σχέσεις, ο προλετάριος παύει να είναι ανθρώπινη ύπαρξη και μετατρέπεται σε μια απλή μονάδα κόστους για τον καπιταλιστή.
Σε μια καθημερινότητα όπου οι καταπιεσμένοι του κόσμου συνεχίζουν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως θύματα και όχι ως ενδεχόμενους θύτες, δεν υπάρχει ελπίδα αλλαγής.
Στο κοινωνικό επομένως επίπεδο η όξυνση του ταξικού κριτηρίου του λαού θα οδηγήσει σε αποδυνάμωση της ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης και σε απότομη αύξηση της αποφασιστικότητας του λαού .
Όπως, τη στιγμή που οι ο Λαός καταλάβει ότι η βία δεν είναι προνόμιο της εξουσίας, αλλά δυνατότητα όλων (επαναστατική ταξική πάλη), εκείνη τη στιγμή η Επανάσταση θα είναι ένα βήμα πιο κοντά.
Οι εργαζόμενοι μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευθέρωση, καμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου.
Κύριο λοιπόν καθήκον της τάξης που καταπιέζετε (εργατική τάξη) θα πρέπει να είναι να αποκτήσει ταξική Ιδεολογία,σκέψη και πράξη για να παλέψει για τα δικαιώματά της με τελικό στόχο την κοινωνική αλλαγή.

Πάμε, λοιπόν, καλεί ο ποιητής τον φίλο του, κι ας μας λιθοβολούν κι ας μας αποκαλούν αεροβάτες,για μια νέα, αναμορφωμένη, ελεύθερη και δικαιότερη κοινωνία.

Οδυσσέας Ελύτης "Ήλιος ο Πρώτος" απόσπασμα.

Ψηλά μ' έναν πυρσό από στάχυα η λεβεντιά
Προχωρεί μεσ' στα κύματα και τραγουδάει:

Ώ παιδιά που με νιώθετε - πατριωτάκια του ήλιου
Με βέργες και παράξενα πουλιά στα χέρια
Με χλοερές καρδιές και μάτια καθαρά
Που ακούτε από τις παραλίες της ανατολής να βουϊζει
Ζεσταίνοντας στην αγκαλιά σας ένα Φως απέραντο

Από την άκρη τ' ουρανού ως το βάθος της καρδιάς
Με πείσμα πορφυρό - πατριωτάκια του ήλιου.

Ακούστε με είμαι από τους δικούς σας δώστε μου ένα χέρι
Που ν' αγαπάει - μεμιάς να κόβει ολόκληρα τα όνειρα
Να κολυμπάει ελεύθερα στα νιάτα των νεφών
Η γη μιλάει κι ακούγεται απ' το ρίγος των ματιών.

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν Αεροβάτες Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας Ένας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν ανάβ' η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη Που όλο παρακαλείς Κι όλο δεν κατεβαίνει Χρόνια και χρόνια Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα. Κι όμως του πόθου τ' όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή Την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου - πριν συναχτούν πουλιά Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε Πως επιτέλους φάνηκε να 'ρχεται από μακριά Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα! Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!