Αριστερές σκέψεις - Αριστερό blog για αριστερές σκέψεις και γνώμες - Για επικοινωνία : loukassagias@gmail.com

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ


Οι εξελίξεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός προς τα εμπρός.

Σχετική εικόναΟι παραφιλολογίες του καναπέ τρέχουν κι'αυτές με την ταχύτητα του φωτός αλλά προς τα πίσω,και δεν θα μας σώσει κανένας θεός. 
Εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι εκεί έξω στην ζωντανή ζωή.
Και όταν και όσο, αν κάποιοι αγωνίζονται ας τους αφήσουμε και ας είναι γλαφυροί(όπως κάποιοι τους λένε).

Αποτέλεσμα εικόνας για εικονες πολεμουΓιατί η θεωρία πρέπει να επαληθεύεται και να υλοποιείται πάντοτε στην πράξη και ότι πρέπει να υπάρχει διαλεκτική σχέση θεωρίας –πράξης, λόγων και έργων και όχι μόνο μέσα από τα βιβλία και μόνο θεωρητικά και δίνοντας εντολές ως πεφωτισμένοι δάσκαλοι στους αδαείς.
Γιατί αλλιώς θα έπρεπε να μιλάμε για υποκρισία και φαρισαϊσμό. 
Γιατί ποτέ αυτοί οι άνθρωποι (οι πεφωτισμένοι δάσκαλοι) είναι σε θέση ή θέλουν ή μπορούν να αλλάξουν τις κοινωνικές σχέσεις προς όφελος όλης της κοινωνίας. 
Υπηρετούν μόνο τον εαυτό τους συμβιβασμένοι με το σύστημα και που το υπηρετούν ο καθένας με τον τρόπο του και για τους δικούς του λόγους.

Εκεί έξω λοιπόν, εκεί που υπάρχουν τα γεγονότα, εκεί που ο άνθρωπος παλεύει για τη ζωή του, εκεί που όλα εξελίσσονται σε βάρος των Λαών εκεί πρέπει να δίνονται οι απαντήσεις .

Μες το μυαλό μου στροβιλίζει μια ιστορία που θα σας τη γράψω.

Εκεί ένα παιδί που δεν μπόρεσε να παίξει με τ' άλλα παιδιά,με τα παιχνίδια και δεν χάρηκε την αγκαλιά της μάνας όσο άλλα παιδιά με δάκρυα στα αγαθά του μάτια που είναι ξάστερα σαν έναν μεγάλο γαλανό ουρανό λέει:

Αποτέλεσμα εικόνας για εικόνες τα παιδια των πολέμωνΔεν μπορώ αυτή τη ζωή.Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα.

Πριν το πόλεμο ήμασταν πολύ αγαπημένοι,ήταν όμορφα εκεί που μέναμε,η φύση,τα χωριά,οι πόλεις,μετά καταστράφηκαν όλα.

Φοβόμασταν συνέχεια,για τη ζωή μας για τη ζωή όλων των αγαπημένων μας.

Είδα με τα μάτια μου μέλη της οικογένειας μου να χάνονται,είδα γύρο μου όλα να γίνονται στάχτη,είδα τα όνειρά μου να χάνονται.
Αποφασίσαμε να φύγουμε.

Μαζέψαμε ότι μπορούσαμε τα βάλαμε στον ώμο και με καρδιά γεμάτη πόνο πήραμε τον δρόμο του ξεριζωμού,της αβεβαιότητας,της προσφυγιάς.

Θυμάμαι φεύγοντας να βλέπουμε πίσω φλόγες να κατακαίουν ότι είχαμε αγαπήσει.

Μέσα από κινδύνους και κακοτράχαλα μονοπάτια φτάσαμε στη θάλασσα,σωτηρία είπα και η καρδιά μου φτερούγισε.

Κοίταξα γύρο μου και το βλέμμα μου είχε ελπίδα, ήταν πολλοί εκεί κάποιοι από άλλα μακρινά χωριά, μα κάποιοι ήταν γείτονες που λέγαμε καλημέρα στη καθημερινότητα της ζωής μας.

Στριμωχτήκαμε σε μία βάρκα σαν άδεια σακιά χωρίς αξία και κάποιοι αναγκάστηκαν να κολυμπήσουν για ν' ανεβούν στη βάρκα βρεγμένοι,ταλαιπωρημένοι, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες να τρέμουν από το κρύο.
Θυμάμαι κλάματα φωνές,παιδικές φωνές,μάνες να αγκαλιάζουν τα παιδιά για να τα ζεστάνουν,πανικό και νερό πολύ νερό.

Περνάμε το αιγαίο,σωτηρία, μα η ξηρά είναι ακόμα μακρυά,φοβόμασταν και ελπίζαμε μαζί και γύρο η ομιλία του νερού άγρια που αφρίζει σαν μίσος για την ανθρώπινη ύπαρξη και από πάνω η βροχή,όλεθρος για το κορμί,όλεθρος για τη ψυχή.

Και μετά φθάσαμε,άγνωστο μέρος μα με ανακούφιση,  η γη της σωτηρίας και ο πόλεμος ήταν πια πίσω μας,μακρυά μας.

Τότε σκέφτηκα θα είναι για μας αυτή η νέα γη μια νέα πατρίδα που θα μας αγκαλιάσει και θα απαλύνει το πόνο της προσφυγιάς ;

Άφησα τα πάντα πίσω και ήρθα εδώ χωρίς να φταίω εγώ γι'αυτό.
Άραγε θα το καταλάβουν αυτό;

Η παραπάνω μου ιστορία νομίζω ότι αγγίζει την πραγματικότητα, μα ίσως η πραγματικότητα να είναι πιο σκληρή ακόμα.

Αν λοιπόν σας ρωτήσω σε ποιόν μπορεί να ανήκει η ιστορία αυτή ;

Αλλά ας απαντήσω εγώ.
 
Σ' ένα παιδί απ' τη Συρία,κάποιο απ' τα πολλά παιδιά που πέρασε από την Τουρκία στη χώρα μας.

Σ' ένα παιδί απ' το Ιράκ.

Θα μπορούσε να είναι σ' ένα παιδί από το Αφγανιστάν.

Ανήκει σε αθώα παιδιά,τα παιδιά των πολέμων.

Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να γίνει παντού,να είναι από όλες τις χώρες του κόσμου όπου ο ιμπεριαλισμός κάνει πόλεμο στη διαμάχη των μεταξύ τους ανταγωνισμών για την κυριαρχία επί των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την υποδούλωση των Λαών.

Αυτή την ιστορία τη καταλαβαίνει απόλυτα όποιος έχει ζήσει τη φρίκη του πολέμου και τα δεινά του που είναι γραμμένα με ανεξίτηλη μελάνη επάνω στο πετσί του.

Αυτή η ιστορία μπορεί να ανήκει σένα παιδί που το 1922 αναγκάστηκε να αφήσει τη Σμύρνη και να έρθει στην Ελλάδα μέσα σε μία βάρκα. 
Είχε ζήσει τη πύρινη λαίλαπα του πόλεμο όπως και το παιδί της ιστορίας μου.

Είναι αυτά τα θύματα του άθλιου συστήματος που ταΐζει με ανθρώπινο κρέας τα κανόνια και τις κάνες των όπλων του.

Είναι λοιπόν μια ιστορία γιατί όποιος φεύγει από τη πατρίδα του εξ αιτίας τέτοιων συνθηκών και πάει σε άλλη χώρα τότε γράφετε πραγματικά μια 
ιστορία.

Και η ιστορία αυτή θα είναι ανθρώπινη όταν το παιδί θα νιώσει την αγάπη στη παιδική ψυχή του στη νέα χώρα που αναγκάστηκε να πάει.

Πρόσφυγες ήμασταν. Πρόσφυγες είναι. Πρόσφυγας θα μπορούσε να γίνει ο καθένας μας 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ.

Παρακάτω μία μου γραφή βγαλμένη μέσα από την καρδιά που πονά αλλά να θέλει να αντιστέκεται.

ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΑΙΔΙΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΜΑΝΝΑΣ

Παιδιά που χάθηκαν,που φύγαν απ' τη ζωή
μες του πολέμου την άγρια βουή
καταραμένα να φύγουν γρήγορα γι' αλλού
παιδιά ενός κατώτερου κι' απάνθρωπου θεού.


Παιδιά που τα όνειρά τους δεν ανθίσανε ποτέ
παιδιά που δεν κατάλαβαν τι έφταιξε γιατί
παιδιά που έφυγαν πολέμου ιμπεριαλιστικού
παιδιά ενός κατώτερου απάνθρωπου θεού.


Βέβαια αυτά δεν είναι άνθρωποι καλοί
αυτά δεν είναι και έχουνε καρδιά,ψυχή
τώρα μονάχα άστρα σβησμένα μακρινού
ενός συννεφιασμένου μαύρου ουρανού.


Και μεις φωνάζοντας ψηφίζοντας αυτούς
που του πολέμου έκαναν την άγρια γιορτή
κι' αν δεν κατάλαβες ακόμα το πως και το γιατί
ο πόλεμος θα είναι πια κοντά στο δικό σου το παιδί.


Μια άλλη μάννα τα γεννά και τι σε νοιάζει τώρα πια γι' αυτά
είναι παιδιά της μακρινά στου πέρα κόσμου τη σκλαβιά
μα όταν θάρθουν όλα αυτά στην πόρτα δίπλα σου σιμά
τότε θα κλαις και συ μαζί για το δικό σου το παιδί.

Λουκάς Σαγιάς

NO PASSPORT ένα ντοκιμαντέρ για τους πρόσφυγες Δείτε το:

1 σχόλιο:

Αριστερές σκέψεις

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Στην ποίηση του Λειβαδίτη κυριαρχεί ο πόθος και το όραμα για ένα όμορφο μέλλον που θα περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους. Στους στίχους του ...