Οι απόψεις του Λένιν για την οικοδόμηση επαναστατικού κόμματος παρά τις επικρίσεις που έχουν δεχθεί, αποτελούν ένα ιστορικό κεκτημένο για την Αριστερά.
Υπό αυτή την έννοια, με αφορμή το ¨Τι να κάνουμε¨ , θα μπορούσε να ανοίξει μια συζήτηση στο εσωτερικό της Επαναστατικής Μαρξιστικής - Λενινιστικής Αριστεράς, για το πώς συγκροτείται το κόμμα νέου τύπου, δηλαδή το επαναστατικό κόμμα, και ποιος τύπος οργάνωσης θα ήταν προσφορότερος στις σημερινές συνθήκες.
Ποια θα είναι η ιδεολογική πάλη των Μαρξιστών - Λενινιστών με διαφόρους γύρο τους οπορτουνιστών,ρεβιζιονιστών για τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων και την επικράτηση των θέσεων και του επαναστατικού ρόλου της εργατικής τάξης.
Μιας αποφασιστικής στροφής από σοσιαλρεφορμισμό ρεβιζιονισμό στην Επαναστατική διαδικασία της κοινωνικής ανατροπής.
Τι σημαίνει αυτό;
Ας το δούμε!!!
Όποιος δεν κλείνει σκόπιμα τα μάτια του, δεν μπορεί να μη δει,τη σημερινή κατεύθυνση του σοσιαλισμού που μας παρουσιάζουν ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παραλλαγή του οπορτουνισμού.
Πρέπει πάντα να βλέπουμε όλους αυτούς που πολύ εύκολα μιλούν για σένα χωρίς εσένα όχι από την επωνυμία που αυτοί έχουν αλλά από τα έργα τους κι από όσα προπαγανδίζουν στην πραγματικότητα και τότε θα δούμε καθαρά σε τι δρόμους περπατά ο καθένας.
Είμαστε απ' όλες τις μεριές κυκλωμένοι από εχθρούς, και είμαστε σχεδόν πάντα αναγκασμένοι να βαδίζουμε κάτω από τα πυρά τους.
Επομένως να ενωθούμε ύστερα από ελεύθερα παρμένη απόφαση για να πολεμήσουμε τους εχθρούς και να διαλέξουμε το δρόμο του αγώνα για τον αφανισμό τους αντί το δρόμο της συμφιλίωσης με αυτούς.
Αυτοί μας φωνάζουν ελάτε σας καλούμε σε καλύτερο δρόμο είμαστε καλύτεροι διαχειριστές του συστήματος για σας.
Είναι ελεύθεροι να μας καλούν αλλά και εμείς είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε το δρόμο που ταιριάζει στην τάξη μας,ελεύθεροι να πολεμήσουμε και να διώξουμε την βρομιά που έχει καθίσει στο σβέρκο μας.
Χωρίς όμως επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα.
Ότι κι αν πει κανείς γι' αυτή τη σκέψη δε θα ήταν αρκετό, σε μια εποχή που μαζί με το κήρυγμα του οπορτουνισμού-ρεβιζιονισμού, που έχει γίνει της μόδας, συμβαδίζει με μη επαναστατικές κατευθύνσεις, με παράφραση, πολεμική του Μαρξισμού-Λενινισμού και γενικά των Κομμουνιστών.
Αυτό, λοιπόν, που λέγετε λενινιστική αρχή κομματικής οικοδόμησης δεν είναι ανεδαφικά επινοημένες αντιλήψεις. Απεναντίας είναι απόρροια κριτικής ανάλυσης μιας συγκεκριμένης ιστορικής πραγματικότητας, λαμβάνοντας υπόψη και την πείρα του εργατικού κινήματος αλλά και τις πολιτικές συνθήκες της εποχής της εκάστοτε εποχής.
Κατά συνέπεια, η αντίληψη του Λένιν για τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και το κόμμα νέου τύπου από αυτήν ακριβώς την εμπειρία πήγαζε: δηλαδή από το δεσποτισμό του εργοστασίου και του κράτους και την πειθαρχία που οι συνθήκες αυτές επέβαλλαν στον αγώνα του προλεταριάτου.
Το ζήτημα της κομματικής οικοδόμησης αποτέλεσε και αποτελεί το βασικό αντικείμενο για την οικοδόμηση του Επαναστατικού εκείνου φορέα που θα προσπαθήσει να δημιουργήσει τις κοινωνικές Λαϊκές Επαναστατικές συνθήκες.
Ένα κόμμα που θέλει να εκφράζει την εργατική τάξη θα έχει αναπόφευκτα στο εσωτερικό του τάσεις και ρεύματα.
Θα έχει, επομένως, διαρκώς τη διαπάλη των απόψεων.
Η διαπάλη των διαφορετικών απόψεων για να μην προξενήσουν τη διάλυση ή το μαρασμό επιβάλλουν την ύπαρξη στην κορυφή του κόμματος μιας ηγεσίας.
Ηγεσίας ικανής να παίξει τον ρόλο Επαναστατικής Μαρξιστικής - Λενινιστικής Καθοδήγησης.
Ο Λένιν έλεγε ότι είναι απαραίτητο να ανοίξουμε "...φιλόξενα τις στήλες του κομματικού οργάνου σε ανταλλαγή γνωμών…", εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα σε ομάδες μέσα στο κόμμα που έχουν διαφορετικές απόψεις να τις εκθέτουν συστηματικά.
Και για να γίνει αυτό θεωρούσε ότι το σύνολο του κόμματος είναι αναγκαίο να έχει στη διάθεσή του "...απολύτως όλο το υλικό για την αξιοποίηση των κάθε λογής διαφωνιών, των επιστροφών στον αναθεωρητισμό, των παραβάσεων της πειθαρχίας κ.λπ."
Έλεγε δε ότι για να μην προκληθεί διάσπαση είναι να έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στην αυτοτελή κρίση όλης της μάζας των κομματικών στελεχών:
Αυτά και μόνο αυτά είναι ικανά να μετριάσουν την υπερβολική έξαψη των ομάδων που έχουν την τάση προς τη διάσπαση.
Να μην κρύβουμε από το κόμμα τις αφορμές της διάσπασης που εμφανίζονται και μεγαλώνουν, να μην κρύβουμε τίποτε από τα περιστατικά και τα γεγονότα που αποτελούν αυτές τις αφορμές. Κάτι περισσότερο, να μην τα κρύβουμε όχι μόνο από το κόμμα, αλλά, όσο είναι δυνατόν, και από το κοινό που είναι ξένο προς αυτά... Πλατιά δημοσιότητα – να το πιο σωστό και μοναδικά ασφαλές μέσο για να αποφευχθούν όσες διασπάσεις μπορούν ν’ αποφευχθούν, για να περιοριστεί στο ελάχιστο η ζημιά από τις διασπάσεις εκείνες που έχουν γίνει αναπόφευκτες.
"Οι εργάτες θα πάψουν να μας καταλαβαίνουν και θα μας εγκαταλείψουν σαν επιτελείο χωρίς στρατό, σε περίπτωση διασπάσεων για ασήμαντες διαφωνίες... Και για να μην μπορούν οι εργάτες να πάψουν να μας καταλαβαίνουν, για να διδαχτούμε κάτι κι εμείς, οι “καθοδηγητές”, από την πείρα που αυτοί απόχτησαν μέσα στην πάλη και από το προλεταριακό τους αισθητήριο – για όλα αυτά είναι ανάγκη οι οργανωμένοι εργάτες να μαθαίνουν να παρακολουθούν τις εμφανιζόμενες αφορμές της διάσπασης"(Λένιν, Γράμμα προς τη Σύνταξη της “Ίσκρα”)
"Η τήρηση του καταστατικού απαιτεί μέλη συνειδητά, απαιτεί στην κορυφή του κόμματος καθοδήγηση επαναστατικού κόμματος και όχι μόνιμους υπαλλήλους, απαιτεί κόμμα αυτόνομο και όχι εξαρτημένο" (Λένιν τι να κάνουμε σ. 136).
"Είπαμε ότι οι εργάτες δεν είχαν και δεν μπορούσαν να έχουν σοσιαλδημοκρατική συνείδηση. Αυτή μπορούσε να τους έρθει μόνο από τα έξω. Η ιστορία όλων των χωρών δείχνει ότι η εργατική τάξη με τις δικές της αποκλειστικά δυνάμεις είναι σε θέση να επεξεργαστεί μόνο μια τρεϊντγιουνιονιστική συνείδηση, δηλαδή την πεποίθηση ότι είναι ανάγκη να συνενωθεί σε ενώσεις, να κάνει αγώνα ενάντια στους εργοδότες, να πετυχαίνει από την κυβέρνηση την έκδοση τούτων ή εκείνων των νόμων, που είναι απαραίτητοι για τους εργάτες κ.λπ.
Η διδασκαλία όμως του σοσιαλισμού γεννήθηκε από κείνες τις φιλοσοφικές, ιστορικές και οικονομικές θεωρίες, που τις επεξεργάστηκαν οι μορφωμένοι εκπρόσωποι των ιδιοχτητριών τάξεων, η διανόηση.
Οι θεμελιωτές του σύγχρονου επιστημονικού σοσιαλισμού, ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ανήκαν σύμφωνα με την κοινωνική τους θέση, στην αστική διανόηση.
Το ίδιο ακριβώς και στη Ρωσία η θεωρητική διδασκαλία της σοσιαλδημοκρατίας παρουσιάστηκε τελείως ανεξάρτητα από την αυθόρμητη ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, ξεπήδησε σαν το φυσικό και αναπόφευκτο αποτέλεσμα της σκέψης της επαναστατικής σοσιαλιστικής διανόησης" (Λένιν, τι να κάνουμε σ. 35-36).
Η συνείδηση της μάζας των εργατών δεν μπορεί να είναι αληθινά ταξική συνείδηση, αν οι εργάτες δε μάθουν σε συγκεκριμένα και κατά πρώτο λόγο σε φλέγοντα (επίκαιρα) πολιτικά γεγονότα και περιστατικά να παρατηρούν την κάθε άλλη κοινωνική τάξη σ' όλες τις εκδηλώσεις της πνευματικής, ηθικής και πολιτικής ζωής της, αν δε μάθουν να εφαρμόζουν στην πράξη την υλιστική ανάλυση και την υλιστική εκτίμηση όλων των πλευρών της ζωής και δράσης όλων των τάξεων, στρωμάτων και ομάδων του πληθυσμού.
"Η οργάνωση των επαναστατών πρέπει ν’ αγκαλιάζει πριν απ’ όλα και κυρίως ανθρώπους, που έχουν για επάγγελμα την επαναστατική δράση (γι’ αυτό άλλωστε μιλώ για οργάνωση επαναστατών, έχοντας υπόψη τους επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες). Μπροστά σ’ αυτό το κοινό γνώρισμα των μελών μιας τέτοιας οργάνωσης πρέπει να σβήνει τελείως κάθε διάκριση ανάμεσα στους εργάτες και στους διανοούμενους... " (Λένιν,τι να κάνουμε σ. 126).
Όμως, αν λάβουμε υπόψη ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε διαφορετική ιστορική φάση από αυτήν των αρχών του 20ού αιώνα, πρέπει να γνωρίζουμε όσο γίνεται βαθύτερα τη λειτουργία σήμερα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής,τότε θα πρέπει να αναλύσουμε ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα, ώστε κατόπιν να δούμε πώς επανατίθεται και το οργανωτικό ζήτημα.
Υπό αυτή την έννοια, με αφορμή το ¨Τι να κάνουμε¨ , θα μπορούσε να ανοίξει μια συζήτηση στο εσωτερικό της Επαναστατικής Μαρξιστικής - Λενινιστικής Αριστεράς, για το πώς συγκροτείται το κόμμα νέου τύπου, δηλαδή το επαναστατικό κόμμα, και ποιος τύπος οργάνωσης θα ήταν προσφορότερος στις σημερινές συνθήκες.
Ποια θα είναι η ιδεολογική πάλη των Μαρξιστών - Λενινιστών με διαφόρους γύρο τους οπορτουνιστών,ρεβιζιονιστών για τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων και την επικράτηση των θέσεων και του επαναστατικού ρόλου της εργατικής τάξης.
Μιας αποφασιστικής στροφής από σοσιαλρεφορμισμό ρεβιζιονισμό στην Επαναστατική διαδικασία της κοινωνικής ανατροπής.
Τι σημαίνει αυτό;
Ας το δούμε!!!
Όποιος δεν κλείνει σκόπιμα τα μάτια του, δεν μπορεί να μη δει,τη σημερινή κατεύθυνση του σοσιαλισμού που μας παρουσιάζουν ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παραλλαγή του οπορτουνισμού.
Πρέπει πάντα να βλέπουμε όλους αυτούς που πολύ εύκολα μιλούν για σένα χωρίς εσένα όχι από την επωνυμία που αυτοί έχουν αλλά από τα έργα τους κι από όσα προπαγανδίζουν στην πραγματικότητα και τότε θα δούμε καθαρά σε τι δρόμους περπατά ο καθένας.
Είμαστε απ' όλες τις μεριές κυκλωμένοι από εχθρούς, και είμαστε σχεδόν πάντα αναγκασμένοι να βαδίζουμε κάτω από τα πυρά τους.
Επομένως να ενωθούμε ύστερα από ελεύθερα παρμένη απόφαση για να πολεμήσουμε τους εχθρούς και να διαλέξουμε το δρόμο του αγώνα για τον αφανισμό τους αντί το δρόμο της συμφιλίωσης με αυτούς.
Αυτοί μας φωνάζουν ελάτε σας καλούμε σε καλύτερο δρόμο είμαστε καλύτεροι διαχειριστές του συστήματος για σας.
Είναι ελεύθεροι να μας καλούν αλλά και εμείς είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε το δρόμο που ταιριάζει στην τάξη μας,ελεύθεροι να πολεμήσουμε και να διώξουμε την βρομιά που έχει καθίσει στο σβέρκο μας.
Χωρίς όμως επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα.
Ότι κι αν πει κανείς γι' αυτή τη σκέψη δε θα ήταν αρκετό, σε μια εποχή που μαζί με το κήρυγμα του οπορτουνισμού-ρεβιζιονισμού, που έχει γίνει της μόδας, συμβαδίζει με μη επαναστατικές κατευθύνσεις, με παράφραση, πολεμική του Μαρξισμού-Λενινισμού και γενικά των Κομμουνιστών.
Αυτό, λοιπόν, που λέγετε λενινιστική αρχή κομματικής οικοδόμησης δεν είναι ανεδαφικά επινοημένες αντιλήψεις. Απεναντίας είναι απόρροια κριτικής ανάλυσης μιας συγκεκριμένης ιστορικής πραγματικότητας, λαμβάνοντας υπόψη και την πείρα του εργατικού κινήματος αλλά και τις πολιτικές συνθήκες της εποχής της εκάστοτε εποχής.
Κατά συνέπεια, η αντίληψη του Λένιν για τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και το κόμμα νέου τύπου από αυτήν ακριβώς την εμπειρία πήγαζε: δηλαδή από το δεσποτισμό του εργοστασίου και του κράτους και την πειθαρχία που οι συνθήκες αυτές επέβαλλαν στον αγώνα του προλεταριάτου.
Το ζήτημα της κομματικής οικοδόμησης αποτέλεσε και αποτελεί το βασικό αντικείμενο για την οικοδόμηση του Επαναστατικού εκείνου φορέα που θα προσπαθήσει να δημιουργήσει τις κοινωνικές Λαϊκές Επαναστατικές συνθήκες.
Ένα κόμμα που θέλει να εκφράζει την εργατική τάξη θα έχει αναπόφευκτα στο εσωτερικό του τάσεις και ρεύματα.
Θα έχει, επομένως, διαρκώς τη διαπάλη των απόψεων.
Η διαπάλη των διαφορετικών απόψεων για να μην προξενήσουν τη διάλυση ή το μαρασμό επιβάλλουν την ύπαρξη στην κορυφή του κόμματος μιας ηγεσίας.
Ηγεσίας ικανής να παίξει τον ρόλο Επαναστατικής Μαρξιστικής - Λενινιστικής Καθοδήγησης.
Ο Λένιν έλεγε ότι είναι απαραίτητο να ανοίξουμε "...φιλόξενα τις στήλες του κομματικού οργάνου σε ανταλλαγή γνωμών…", εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα σε ομάδες μέσα στο κόμμα που έχουν διαφορετικές απόψεις να τις εκθέτουν συστηματικά.
Και για να γίνει αυτό θεωρούσε ότι το σύνολο του κόμματος είναι αναγκαίο να έχει στη διάθεσή του "...απολύτως όλο το υλικό για την αξιοποίηση των κάθε λογής διαφωνιών, των επιστροφών στον αναθεωρητισμό, των παραβάσεων της πειθαρχίας κ.λπ."
Έλεγε δε ότι για να μην προκληθεί διάσπαση είναι να έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στην αυτοτελή κρίση όλης της μάζας των κομματικών στελεχών:
Αυτά και μόνο αυτά είναι ικανά να μετριάσουν την υπερβολική έξαψη των ομάδων που έχουν την τάση προς τη διάσπαση.
Να μην κρύβουμε από το κόμμα τις αφορμές της διάσπασης που εμφανίζονται και μεγαλώνουν, να μην κρύβουμε τίποτε από τα περιστατικά και τα γεγονότα που αποτελούν αυτές τις αφορμές. Κάτι περισσότερο, να μην τα κρύβουμε όχι μόνο από το κόμμα, αλλά, όσο είναι δυνατόν, και από το κοινό που είναι ξένο προς αυτά... Πλατιά δημοσιότητα – να το πιο σωστό και μοναδικά ασφαλές μέσο για να αποφευχθούν όσες διασπάσεις μπορούν ν’ αποφευχθούν, για να περιοριστεί στο ελάχιστο η ζημιά από τις διασπάσεις εκείνες που έχουν γίνει αναπόφευκτες.
"Οι εργάτες θα πάψουν να μας καταλαβαίνουν και θα μας εγκαταλείψουν σαν επιτελείο χωρίς στρατό, σε περίπτωση διασπάσεων για ασήμαντες διαφωνίες... Και για να μην μπορούν οι εργάτες να πάψουν να μας καταλαβαίνουν, για να διδαχτούμε κάτι κι εμείς, οι “καθοδηγητές”, από την πείρα που αυτοί απόχτησαν μέσα στην πάλη και από το προλεταριακό τους αισθητήριο – για όλα αυτά είναι ανάγκη οι οργανωμένοι εργάτες να μαθαίνουν να παρακολουθούν τις εμφανιζόμενες αφορμές της διάσπασης"(Λένιν, Γράμμα προς τη Σύνταξη της “Ίσκρα”)
"Η τήρηση του καταστατικού απαιτεί μέλη συνειδητά, απαιτεί στην κορυφή του κόμματος καθοδήγηση επαναστατικού κόμματος και όχι μόνιμους υπαλλήλους, απαιτεί κόμμα αυτόνομο και όχι εξαρτημένο" (Λένιν τι να κάνουμε σ. 136).
"Είπαμε ότι οι εργάτες δεν είχαν και δεν μπορούσαν να έχουν σοσιαλδημοκρατική συνείδηση. Αυτή μπορούσε να τους έρθει μόνο από τα έξω. Η ιστορία όλων των χωρών δείχνει ότι η εργατική τάξη με τις δικές της αποκλειστικά δυνάμεις είναι σε θέση να επεξεργαστεί μόνο μια τρεϊντγιουνιονιστική συνείδηση, δηλαδή την πεποίθηση ότι είναι ανάγκη να συνενωθεί σε ενώσεις, να κάνει αγώνα ενάντια στους εργοδότες, να πετυχαίνει από την κυβέρνηση την έκδοση τούτων ή εκείνων των νόμων, που είναι απαραίτητοι για τους εργάτες κ.λπ.
Η διδασκαλία όμως του σοσιαλισμού γεννήθηκε από κείνες τις φιλοσοφικές, ιστορικές και οικονομικές θεωρίες, που τις επεξεργάστηκαν οι μορφωμένοι εκπρόσωποι των ιδιοχτητριών τάξεων, η διανόηση.
Οι θεμελιωτές του σύγχρονου επιστημονικού σοσιαλισμού, ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ανήκαν σύμφωνα με την κοινωνική τους θέση, στην αστική διανόηση.
Το ίδιο ακριβώς και στη Ρωσία η θεωρητική διδασκαλία της σοσιαλδημοκρατίας παρουσιάστηκε τελείως ανεξάρτητα από την αυθόρμητη ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, ξεπήδησε σαν το φυσικό και αναπόφευκτο αποτέλεσμα της σκέψης της επαναστατικής σοσιαλιστικής διανόησης" (Λένιν, τι να κάνουμε σ. 35-36).
Η συνείδηση της μάζας των εργατών δεν μπορεί να είναι αληθινά ταξική συνείδηση, αν οι εργάτες δε μάθουν σε συγκεκριμένα και κατά πρώτο λόγο σε φλέγοντα (επίκαιρα) πολιτικά γεγονότα και περιστατικά να παρατηρούν την κάθε άλλη κοινωνική τάξη σ' όλες τις εκδηλώσεις της πνευματικής, ηθικής και πολιτικής ζωής της, αν δε μάθουν να εφαρμόζουν στην πράξη την υλιστική ανάλυση και την υλιστική εκτίμηση όλων των πλευρών της ζωής και δράσης όλων των τάξεων, στρωμάτων και ομάδων του πληθυσμού.
"Η οργάνωση των επαναστατών πρέπει ν’ αγκαλιάζει πριν απ’ όλα και κυρίως ανθρώπους, που έχουν για επάγγελμα την επαναστατική δράση (γι’ αυτό άλλωστε μιλώ για οργάνωση επαναστατών, έχοντας υπόψη τους επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες). Μπροστά σ’ αυτό το κοινό γνώρισμα των μελών μιας τέτοιας οργάνωσης πρέπει να σβήνει τελείως κάθε διάκριση ανάμεσα στους εργάτες και στους διανοούμενους... " (Λένιν,τι να κάνουμε σ. 126).
Όμως, αν λάβουμε υπόψη ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε διαφορετική ιστορική φάση από αυτήν των αρχών του 20ού αιώνα, πρέπει να γνωρίζουμε όσο γίνεται βαθύτερα τη λειτουργία σήμερα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής,τότε θα πρέπει να αναλύσουμε ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα, ώστε κατόπιν να δούμε πώς επανατίθεται και το οργανωτικό ζήτημα.
Είναι γεγονός ότι η εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στην παραγωγική διαδικασία, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης του συστήματος, όχι απλώς εκτοπίζει σταδιακά ένα μέρος της χειρωνακτικής εκτελεστικής εργασίας από την παραγωγή, αλλά και αλλάζει ολόκληρη τη μορφή οργάνωσης της εργασίας.
Ταυτόχρονα, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση ενώ από τη μια συγκεντρώνει την παραγωγή σε λίγα χέρια, καταστρέφοντας τις λιγότερο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, από την άλλη αρχίζει σιγά-σιγά να σπάει την παραγωγική διαδικασία και να την αποσυγκεντροποιεί μέσω π.χ. ομάδων εργασίας, οριζόντιας συνεργασίας, υπέρβασης της εξειδίκευσης, συμμετοχής στην οργάνωση της εργασίας, δημιουργίας μικρών και ευέλικτων οικονομικών μονάδων με τη μέθοδο της υπεργολαβίας ή του φασόν κ.λπ.
Η συστηματική μελέτη των εξελίξεων στο χώρο της παραγωγής μπορούν να μας διαφωτίσουν και για τον τρόπο οργάνωσης του πολιτικού και συνδικαλιστικού φορέα της εργατικής τάξης, για τον τρόπο οργάνωσης της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας.
Δεν μπορεί οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων να λειτουργούν κατά τρόπο αντιστρόφως ανάλογο από την τάση που διαφαίνεται στην οικονομική βάση και οι μοναχικές πορείες της να είναι κυριολεκτικά αναντίστοιχες με τις απαιτήσεις των καιρών και με την τάση που διαφαίνεται στην κοινωνική τους βάση – αφορά και όλους αυτούς οι οποίοι, κατά καιρούς, εγκατέλειψαν το τρένο των μικρών αριστερών οργανώσεων που κάποιες επιμένουν να φωνάζουν με αγωνία:
Επιτέλους, ας αρχίσει μια διαδικασία έστω ενότητας αυτών των δυνάμεων που μπορεί να έχουν κοινά χαρακτηριστικά και αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική ιδεολογική κατεύθυνση με επαναστατική ανατροπή.
Με βάση, λοιπόν, τη σύγχρονη φάση του καπιταλισμού, τις εξελίξεις στο χώρο της παραγωγής και τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τη μακρά πορεία του Αριστερού κινήματος είναι αναγκαίο να διερευνήσουμε ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης επαναστατικής οργάνωσης και ποιο το ανάλογο οργανωτικό μοντέλο που της αντιστοιχεί.
Σε γενικές γραμμές τα χαρακτηριστικά και το οργανωτικό μοντέλο μιας επαναστατικής οργάνωσης θα πρέπει να περιλαμβάνουν την οριστική απεμπλοκή από την αντίληψη της μονολιθικότητας,την πληροφόρηση τη θεωρητική κατάρτιση σε όλα τα επίπεδα και τη παραπέρα ανάπτυξης της θεωρητικής σκέψης,το δυνάμωμα της θεωρητικής γνώσης όλων των μελών που η συμμετοχή τους στα διάφορα ζητήματα που θα προκύπτουν για τη παραπέρα πορεία θα είναι ιδίων άποψη και όχι κάποιων φωστήρων, καθώς τέλος θα μπορούσαν να οργανώνονται προδιασκεψιακές και προσυνεδριακές συζητήσεις με βάση όχι μόνο τα εισηγητικά κείμενα των οργάνων αλλά και με προτεινόμενη βιβλιογραφία.
Κατά συνέπεια, ο σκοπός, σήμερα, των δυνάμεων που αναφέρονται στον μαρξισμό- λενινισμό δεν είναι μόνο να διατυπώσουν μια γενική θεωρία περί πολιτικού κόμματος, αλλά να βρουν πρωτίστως τους τρόπους συμπόρευσης και κοινής δράσης των δυνάμεων που τοποθετούν τον εαυτό τους στην Αντικαπιταλιστική-Αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, όταν μάλιστα έχουμε ως δεδομένο ότι αυτή είναι πολυδιασπασμένη και παραδομένη σε διαιρέσεις και συνεχείς έριδες.
Απέναντι, λοιπόν, στη νεοφιλελεύθερη επίθεση, θεωρώ ως αναγκαίο καθήκον, καταρχάς, τη δημιουργία μιας Αριστερης Αντικαπιταλιστικής - Αντιιμπεριαλιστικής Συμμαχίας,η οποία θα αγωνίζεται με συνέπεια, προσπαθώντας να συγκεντρώσει και να συντονίσει τις σκόρπιες δυνάμεις και να προσανατολίσει την εργατική τάξη σε Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική κατεύθυνση, μακριά από τα δεινά που της επιφυλάσσει ο καπιταλισμός.
Ταυτόχρονα, η σύσταση μιας Μαρξιστικής - Λενινιστικής Τάσης μέσα στο εργατικό κίνημα, είναι μια αναγκαία συνθήκη προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ενότητα, αρχικά, των δυνάμεων που αναφέρονται στον μαρξισμό- λενινισμό, ως ένα πρώτο βήμα μιας νέας ηγεμονίας, δηλαδή ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού διεθνιστικού μορφώματος της Αριστεράς.
Εκείνο που χρειάζεται είναι να μπορείς κανείς να βλέπει τα πράγματα καθαρά κριτικά και να τα επαληθεύει με αυτοτέλεια.
Μόνο όποιος σήμερα αντιλαμβάνεται το πόσο αναγκαία είναι όλα αυτά και η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, μπορεί να καταλάβει τι απόθεμα θεωρητικών δυνάμεων και πολιτικής (καθώς κι επαναστατικής) προσπάθειας χρειάζεται για να εκπληρωθεί αυτό το καθήκον.
Ταυτόχρονα, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση ενώ από τη μια συγκεντρώνει την παραγωγή σε λίγα χέρια, καταστρέφοντας τις λιγότερο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, από την άλλη αρχίζει σιγά-σιγά να σπάει την παραγωγική διαδικασία και να την αποσυγκεντροποιεί μέσω π.χ. ομάδων εργασίας, οριζόντιας συνεργασίας, υπέρβασης της εξειδίκευσης, συμμετοχής στην οργάνωση της εργασίας, δημιουργίας μικρών και ευέλικτων οικονομικών μονάδων με τη μέθοδο της υπεργολαβίας ή του φασόν κ.λπ.
Η συστηματική μελέτη των εξελίξεων στο χώρο της παραγωγής μπορούν να μας διαφωτίσουν και για τον τρόπο οργάνωσης του πολιτικού και συνδικαλιστικού φορέα της εργατικής τάξης, για τον τρόπο οργάνωσης της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας.
Δεν μπορεί οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων να λειτουργούν κατά τρόπο αντιστρόφως ανάλογο από την τάση που διαφαίνεται στην οικονομική βάση και οι μοναχικές πορείες της να είναι κυριολεκτικά αναντίστοιχες με τις απαιτήσεις των καιρών και με την τάση που διαφαίνεται στην κοινωνική τους βάση – αφορά και όλους αυτούς οι οποίοι, κατά καιρούς, εγκατέλειψαν το τρένο των μικρών αριστερών οργανώσεων που κάποιες επιμένουν να φωνάζουν με αγωνία:
Επιτέλους, ας αρχίσει μια διαδικασία έστω ενότητας αυτών των δυνάμεων που μπορεί να έχουν κοινά χαρακτηριστικά και αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική ιδεολογική κατεύθυνση με επαναστατική ανατροπή.
Με βάση, λοιπόν, τη σύγχρονη φάση του καπιταλισμού, τις εξελίξεις στο χώρο της παραγωγής και τις εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τη μακρά πορεία του Αριστερού κινήματος είναι αναγκαίο να διερευνήσουμε ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης επαναστατικής οργάνωσης και ποιο το ανάλογο οργανωτικό μοντέλο που της αντιστοιχεί.
Σε γενικές γραμμές τα χαρακτηριστικά και το οργανωτικό μοντέλο μιας επαναστατικής οργάνωσης θα πρέπει να περιλαμβάνουν την οριστική απεμπλοκή από την αντίληψη της μονολιθικότητας,την πληροφόρηση τη θεωρητική κατάρτιση σε όλα τα επίπεδα και τη παραπέρα ανάπτυξης της θεωρητικής σκέψης,το δυνάμωμα της θεωρητικής γνώσης όλων των μελών που η συμμετοχή τους στα διάφορα ζητήματα που θα προκύπτουν για τη παραπέρα πορεία θα είναι ιδίων άποψη και όχι κάποιων φωστήρων, καθώς τέλος θα μπορούσαν να οργανώνονται προδιασκεψιακές και προσυνεδριακές συζητήσεις με βάση όχι μόνο τα εισηγητικά κείμενα των οργάνων αλλά και με προτεινόμενη βιβλιογραφία.
Κατά συνέπεια, ο σκοπός, σήμερα, των δυνάμεων που αναφέρονται στον μαρξισμό- λενινισμό δεν είναι μόνο να διατυπώσουν μια γενική θεωρία περί πολιτικού κόμματος, αλλά να βρουν πρωτίστως τους τρόπους συμπόρευσης και κοινής δράσης των δυνάμεων που τοποθετούν τον εαυτό τους στην Αντικαπιταλιστική-Αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, όταν μάλιστα έχουμε ως δεδομένο ότι αυτή είναι πολυδιασπασμένη και παραδομένη σε διαιρέσεις και συνεχείς έριδες.
Απέναντι, λοιπόν, στη νεοφιλελεύθερη επίθεση, θεωρώ ως αναγκαίο καθήκον, καταρχάς, τη δημιουργία μιας Αριστερης Αντικαπιταλιστικής - Αντιιμπεριαλιστικής Συμμαχίας,η οποία θα αγωνίζεται με συνέπεια, προσπαθώντας να συγκεντρώσει και να συντονίσει τις σκόρπιες δυνάμεις και να προσανατολίσει την εργατική τάξη σε Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική κατεύθυνση, μακριά από τα δεινά που της επιφυλάσσει ο καπιταλισμός.
Ταυτόχρονα, η σύσταση μιας Μαρξιστικής - Λενινιστικής Τάσης μέσα στο εργατικό κίνημα, είναι μια αναγκαία συνθήκη προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ενότητα, αρχικά, των δυνάμεων που αναφέρονται στον μαρξισμό- λενινισμό, ως ένα πρώτο βήμα μιας νέας ηγεμονίας, δηλαδή ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού διεθνιστικού μορφώματος της Αριστεράς.
Εκείνο που χρειάζεται είναι να μπορείς κανείς να βλέπει τα πράγματα καθαρά κριτικά και να τα επαληθεύει με αυτοτέλεια.
Μόνο όποιος σήμερα αντιλαμβάνεται το πόσο αναγκαία είναι όλα αυτά και η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, μπορεί να καταλάβει τι απόθεμα θεωρητικών δυνάμεων και πολιτικής (καθώς κι επαναστατικής) προσπάθειας χρειάζεται για να εκπληρωθεί αυτό το καθήκον.
Σήμερα έχουμε να κάνουμε και με την απόλυτη προδοσία του πολιτικού κατεστημένου. Και σε μια Ευρώπη που αν δεν μας στοχοποιήσουν και φτωχοποιήσουν όλους, δεν θα ησυχάσουν, η προπαγάνδα των ρουφιάνων της ενημέρωσης επιχειρεί να σβήσει τις λέξεις επανάσταση, εξέγερση, αυτοάμυνα, αντίσταση .
Πρέπει να κατανοήσουμε βαθειά ότι είμαστε σε πόλεμο με ένα αδίστακτο και μαφιόζικο μπλοκ διεθνών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ντόπιων δωσίλογων, που μας οδηγεί σε ολοκληρωτική εθνική καταστροφή.
Και τώρα πρέπει να είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να σταθούμε απέναντι στο ωστικό κύμα, στο χαοτικό πολιτικό-πολιτισμικό τσουνάμι, και να μείνουμε όρθιοι.
Δεν μπορούν να μας τα πάρουν όλα γιατί τα πιο πολύτιμα είναι μέσα μας αλλά πρέπει να τα ξαναβρούμε, να τα ξαναθυμηθούμε.
Η αντίσταση και η ανατροπή δεν μπορεί να έρθει αν δεν υπάρξει μια συμπαγής λαϊκή βάση πάνω στην οποία να πατά και από την οποία να εφορμά, αν δεν βρεθεί κοινή ομολογία και ομοψυχία, ένα κοινό σημείο πνευματικής αναφοράς που να δονείται απαράλλακτα μέσα στον καθένα μας.
Και εμείς θα γίνουμε ανίκητοι αν αφυπνισθούμε συλλογικά και βρούμε τον κοινό μελλοντικό μας προορισμό με την αφοβία σαν σημαία, όπως λέει ο Ελύτης στο Το Άξιον Εστί.
Πρέπει να κατανοήσουμε βαθειά ότι είμαστε σε πόλεμο με ένα αδίστακτο και μαφιόζικο μπλοκ διεθνών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ντόπιων δωσίλογων, που μας οδηγεί σε ολοκληρωτική εθνική καταστροφή.
Και τώρα πρέπει να είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να σταθούμε απέναντι στο ωστικό κύμα, στο χαοτικό πολιτικό-πολιτισμικό τσουνάμι, και να μείνουμε όρθιοι.
Δεν μπορούν να μας τα πάρουν όλα γιατί τα πιο πολύτιμα είναι μέσα μας αλλά πρέπει να τα ξαναβρούμε, να τα ξαναθυμηθούμε.
Η αντίσταση και η ανατροπή δεν μπορεί να έρθει αν δεν υπάρξει μια συμπαγής λαϊκή βάση πάνω στην οποία να πατά και από την οποία να εφορμά, αν δεν βρεθεί κοινή ομολογία και ομοψυχία, ένα κοινό σημείο πνευματικής αναφοράς που να δονείται απαράλλακτα μέσα στον καθένα μας.
Και εμείς θα γίνουμε ανίκητοι αν αφυπνισθούμε συλλογικά και βρούμε τον κοινό μελλοντικό μας προορισμό με την αφοβία σαν σημαία, όπως λέει ο Ελύτης στο Το Άξιον Εστί.
ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ,ΛΟΙΠΟΝ;
…να βγουν στις πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει, όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης για τη νεολαία της Αθήνας που ξεσηκώθηκε μέσα στην φασιστική κατοχή (1942)…μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη (Το Άξιον Εστί).
Η γνώση της ιστορίας αυτού που ονομάστηκε "μ-λ κίνημα", της σύγχρονης και της παλιότερης είναι ιδιαίτερα σημαντική. Είναι ιδιαίτερα σημαντική και θα είναι ακόμη περισσότερο όσο η ένταση της ταξικής πάλης προχωρά και η ιδεολογική αντιπαράθεση στην αριστερά θα εντείνεται.
Μια αντιπαράθεση που θα αφορά και το παρελθόν.
Το τι, το πως και το γιατί έφτασε το κομμουνιστικό κίνημα από το παρά πέντε να αλλάξει όλο το κόσμο στη σημερινή διάλυση έως και εξαφάνιση όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και περισσότερο αντικείμενο συζήτησης.
Μια συζήτηση που δεν μπορεί να αφεθεί στις διαστρεβλώσεις, τις αποσιωπήσεις και τα ψέμματα του ΚΚΕ αλλά ούτε σε αυτούς που όντας περαστικοί από αυτό το χώρο το παίζουν αυθεντικοί εκφραστές του και ας μην πίστεψαν ποτέ σε αυτόν.
Οι περαστικοί από το μ-λ κίνημα δεν έχει να κάνει με το τι πίστεψαν αλλά με το τι κατάλαβαν, όπως είπε κάποτε ένας από τους παππούδες που συμβάλλανε στην δημιουργία του και κουβαλώντας στις πλάτες του τους αγώνες μιας ολόκληρης ζωής.
Όπως το καταλαβαίνω εγώ το μ-λ κίνημα με όλη του την πορεία, με τα υπέρ του και τα κατά του, με τις δυσκολίες και τις διασπάσεις του και ότι έχει απομείνει από αυτό, έχει ένα σημαντικό ρόλο να επιτελέσει.
Αυτόν της συμβολής στην αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος η οποία δε μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Όχι μόνο εδώ αλλά παντού.
Χρειάζεται ιδεολογική δουλειά με επαναστατική προοπτική για να καταδειχτεί ότι η υπόθεση του σοσιαλισμού -κομμουνισμού δεν είναι ένα όραμα, αλλά είναι καθήκον που συνδέεται με την αποστολή της εργατικής τάξης.
Είναι αναγκαιότητα η ανατροπή του καπιταλισμού, που βεβαίως θα επιτευχθεί μέσω της ανθρώπινης δράσης, της επαναστατικής πάλης του Λαϊκού κινήματος.
Η γνώση της ιστορίας αυτού που ονομάστηκε "μ-λ κίνημα", της σύγχρονης και της παλιότερης είναι ιδιαίτερα σημαντική. Είναι ιδιαίτερα σημαντική και θα είναι ακόμη περισσότερο όσο η ένταση της ταξικής πάλης προχωρά και η ιδεολογική αντιπαράθεση στην αριστερά θα εντείνεται.
Μια αντιπαράθεση που θα αφορά και το παρελθόν.
Το τι, το πως και το γιατί έφτασε το κομμουνιστικό κίνημα από το παρά πέντε να αλλάξει όλο το κόσμο στη σημερινή διάλυση έως και εξαφάνιση όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και περισσότερο αντικείμενο συζήτησης.
Μια συζήτηση που δεν μπορεί να αφεθεί στις διαστρεβλώσεις, τις αποσιωπήσεις και τα ψέμματα του ΚΚΕ αλλά ούτε σε αυτούς που όντας περαστικοί από αυτό το χώρο το παίζουν αυθεντικοί εκφραστές του και ας μην πίστεψαν ποτέ σε αυτόν.
Οι περαστικοί από το μ-λ κίνημα δεν έχει να κάνει με το τι πίστεψαν αλλά με το τι κατάλαβαν, όπως είπε κάποτε ένας από τους παππούδες που συμβάλλανε στην δημιουργία του και κουβαλώντας στις πλάτες του τους αγώνες μιας ολόκληρης ζωής.
Όπως το καταλαβαίνω εγώ το μ-λ κίνημα με όλη του την πορεία, με τα υπέρ του και τα κατά του, με τις δυσκολίες και τις διασπάσεις του και ότι έχει απομείνει από αυτό, έχει ένα σημαντικό ρόλο να επιτελέσει.
Αυτόν της συμβολής στην αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος η οποία δε μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Όχι μόνο εδώ αλλά παντού.
Χρειάζεται ιδεολογική δουλειά με επαναστατική προοπτική για να καταδειχτεί ότι η υπόθεση του σοσιαλισμού -κομμουνισμού δεν είναι ένα όραμα, αλλά είναι καθήκον που συνδέεται με την αποστολή της εργατικής τάξης.
Είναι αναγκαιότητα η ανατροπή του καπιταλισμού, που βεβαίως θα επιτευχθεί μέσω της ανθρώπινης δράσης, της επαναστατικής πάλης του Λαϊκού κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου